Książka faktycznie jest niezwykła. Mają jednak w sobie coś mistycznego japońscy powi­eści­opis­arze­, ważąc każde słowo w swoich dziełach, które nie są wcale obszerne, a jednak jakże trafne i pełne dwuznaczności. Powieść swietnie opisuje fragment historii Japonii zaraz po kapitulacji po II wojnie światowej, ale jeszcze przed podjęciem kolektywnego narodowego wysiłku odbudowy całego kraju, które w niedługim czasie zamieniło się w wiodącą potęgę świata. Ten przejściowy epizod genialnie opisał Osamu Dazai. Książka opisuje różne podejścia do zmian społecznych różnych osób, gdzie jedni płyną z prądem, jedni udają, że wszystko jest tak jak dawniej, inni udają, że nic nie widzą, akceptują zmiany, sprzeciwiają się zmianom, nie rozumieją ich. Daleka byłabym od wniosków Karoliny Bednarz, która opracowała wstęp do 'Zmierzchu', jakoby sednem powieści było to, jak główna bohaterka Kazuko wyzwala się z okowów patriarchalnych krat w imię wolności i feminizmu, mało tego, mam wrażenie, że przeczytałyśmy dwie różne książki, bo konkluzje mamy zupełnie spolaryzowane. Wstęp jest również niefortunny z powodu nieustannego cytowania i spojlerowania powieści, w którą przecież nomen omen zaraz czytelnik ma zamiar się zagłębić, więc z dwojga złego lepiej służyłaby jako posłowie. Mimo wszystko polecam przeczytać najpierw wyłącznie powieść, następnie ewentualny komentarz do niej, nie ulegając sugestiom.

Gra tak cudowna w swej prostocie, że aż nie można się od niej wprost oderwać. Niewielkie gabaryty sprawiają, że idealnie pasuje aby zabrać ją ze sobą w podróż lub do kogoś w odwiedziny, a krótkie strategiczne rozgrywki uzależniają aby raz po raz dokonywać rewanżu na przeciwniku. Dodatkowo uwagę przyciągają piękne narysowane na kartach gejsze-agentki oraz ich kunsztowne stroje i fryzury, co jest przeogromną uciechą dla oka.

Książka okazała się dla mnie sporym zaskoczeniem. Spodziewałam się małego lekkiego zbioru z banalnymi przepisami japońskich potraw, niejako czasoumilacz pomiędzy poważniejszymi pozycjami książkowymi, ale nic bardziej mylnego. Bardzo ograniczona ilość fotografii i właściwie naukowa analiza kuchni japońskiej ze świetnym złożonym, niespiesznym wprowadzeniem w postaci rysu geograficznego, historycznego (z podziałem na poszczególne okresy japońskiej historii), opisem tradycji, zwyczajów i etykiety. Mało tego, na sam koniec książki czytelnik otrzymuje długą listę terminów z zakresu kultury żywieniowej Japonii po japońsku, zarówno w znakach kanji, jak i w formie zromanizowanej, a także imponującą notę bibliograficzną w porównaniu do gabarytów ksiązki. W czasach współczesnych, w dobie przeciążenia programami śniadaniowymi i kulinarnymi, gdzie właściwie książkę na tematy żywieniowe może napisać każdy, tematyka ta jawi się jako lekka, niewymagająca zaangażowania, pozbawiona głębi, a wręcz lekceważąco bagatelizowana. Ta książka, przypomina o tym, że kuchnia, jej historia i wpływ na cały naród i losy jednostki, ich wzajemna zależność to temat bardzo skomplikowany. To miła odmiana, takie merytoryczne podejście do kuchni japońskiej i kuchni w ogóle, a opisy historyczne i podróże etymologiczne autorki czyta się z prawdziwą przyjemnością. Jedyne minusy to skąpa ilość fotografii, niektóre odnośniki autorki do czasów współczesnych kiedy rozdział dotyczy konkretnego okresu historycznego - wiadomości jak najbardziej potrzebne, ale pojawiające się nie w tym miejscu, co trzeba, a także w niewielkiej ilości, ale jednak, literówki i błędy w tekście.

Interesująca o niewielkiej objętości książka o wschodnich sztukach walki przyciąga uwagę niesamowicie dużą ilością rycin i pięknych rysunków, a także bardzo szczegółowym opisem judo, karate, aikido, taekwondo, sumo i innych. Momentami wydaje się, że odpisy są nawet zbyt drobiazgowe, ponieważ dla osoby, która dopiero zapoznaje się z tematem może sprawić to, że szybko się pogubi i musi wracać do punktu wyjścia by dobrze zrozumieć dany wątek, a opisy historyczne, a zwłaszcza te związane z historią wschodnich sztuk walki w Polsce, mogłyby być dłuższe i bardziej merytorycznie wyczerpujące.

Naprawdę dobry album - przewodnik po najważniejszych 'punktach' Japonii, odnoszący się w poszczególnych podrozdziałach do jej historii, przyrody, tradycji i życia codziennego. Informacje na temat konkretnych miejsc nie są długie, ale niezwykle konkretne, wystarczające do tego, aby czytelnika zachęcić do albo pogłębienia danego wątku lub sprawdzenia na własne oczy i uszy jak wygląda to w rzeczywistości w Japonii, zachęcając do podróży. Układ graficzy jest bardzo czytelny, a mini mapa Japonii w rogu strony pozwala zorientować się gdzie znajduje się miejsce, którego dotyczy opis. Oprócz tego wszystkiego spodobał mi się również fakt bezstronnych opisów, odpuszczający sobie osobiste wędrówki i komentarze, pozwalając czytelnikowi na własną ocenę, co wbrew pozorom nie zdarza się często i niesamowicie męczy w innych tego typu pozycjach książkowych. Jedyny minus to paradoksalnie zbyt mała ilość fotografii, bo choć każdemu opisowi towarzyszy co najmniej jedna lub dwie, wydało mi się to stanowczo za mało do przedstawienia złożoności i piękna Japonii.