Mocne, płynne i precyzyjne tłumaczenie Piotra Kamińskiego, opatrzone wnikliwym wstępem i komentarzem Anny Cetery-Włodarczyk, w pięknej szacie graficznej Macieja Buszewicza. Edycja zawiera przypisy, spis przekładów oraz powojennych przedstawień Makbeta na polskiej scenie. Przed chwilą jeszcze jego miecz parował krwią, ale zabijać w imieniu króla to nie to samo, co zabić króla. Morderstwo jest już w myślach Makbeta, zakaża organizm, a rozpędzona fantazja oswaja ze złem, ponieważ wpaja ułudę odwracalności akcji. Kłębiące się obrazy to inwazja przyszłości w teraźniejszość, parcie wydarzeń, których jeszcze nie było, ale już się spełniły w wyobraźni. Czy rozwiany obraz przyszłości jest już przeszłością? Czy przyszłość pomyślana już się stała? (Ze Wstępu) Idealne połączenie świetnego przekładu z nowocześnie ułożonym materiałem historyczno-literackim i krytycznym. (Prof. dr hab. Marta Gibińska) Naturalny puls i przejrzystość znaczeń, bez żadnych uproszczeń; dla aktora tekst taki to błogosławieństwo. (Andrzej Seweryn) ********* The Tragedy of Macbeth A play written by William Shakespeare, in a new translation by Piotr Kamiński. A critical edition with commentary. ********* Dr hab., prof. ucz. Anna Cetera-Włodarczyk (ur. 1970) (ORCID 0000-0001-5711-4867) – profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, szekspirolożka w Instytucie Anglistyki na Wydziale Neofilologii UW. Autorka kilkudziesięciu opracowań z zakresu przekładu literackiego i interpretacji dramaturgii szekspirowskiej, m.in. monografii: "Enter Lear. The Translator's Part in Performance" (WUW 2008) i "Smak morwy: u źródeł recepcji przekładów Szekspira w Polsce" (WUW 2009), a także kilkadziesięciu artykułów poświęconych recepcji i semiotyce dramatu. Od 2008 roku współpracuje z Piotrem Kamińskim, redagując serię nowych przekładów Shakespeare’a: "Ryszard II" (2009), "Makbet" (2011), "Wieczór Trzech Króli" (2012), "Burza" (2012), "Opowieść zimowa" (2014), "Kupiec wenecki" (2015). Inicjatorka 2 projektów badawczych (NCN 2016-2019, NCN 2018-2021) poświęconych polskiej recepcji Shakespeare’a w przekładzie od XIX do XXI wieku: http://polskiszekspir.uw.edu.pl Piotr Kamiński – tłumacz literatury angielskiej i francuskiej, znawca opery. Autor m.in. monumentalnego przewodnika Mille et un opéras (Librairie Artheme Fayard 2003, wyd. pol. Tysiąc i jedna opera, 2008). Jego przekłady Shakespeare’a wystawiano w Teatrze Narodowym: Ryszard II (2009), Opowieść zimowa (2017), Teatrze Polskim: Wieczór Trzech Króli (2011), Burza (2012) i Teatrze Dramatycznym w Warszawie: Kupiec wenecki (2014), Miarka za miarkę (2016) i Hamlet (2019). W 2013 roku uhonorowany za tłumaczenia Shakespeare’a nagrodą ZAiKSu. --------- PhD hab. Anna Cetera-Włodarczyk (born 1970) – is Associate Professor of English literature at the University of Warsaw, Shakespearean at the Institute of English Studies at the Faculty of Modern Languages. Author of several dozen works in the field of literary translation and interpretation of Shakespearean dramaturgy and, inter alia, monograph: ">Enter Lear. The Translator's Part in Performance" (WUW 2008) and "Taste of the mulberry: at the sources of the reception of Shakespeare's translations in Poland" (WUW 2009), and several dozen articles devoted to the reception and interpretation of Shakespeare's dramaturgy, as well as the semiotics of drama. Since 2008, he has been working with Piotr Kamiński, editing a series of new translations of Shakespeare: "Richard II" (2009), "Macbeth" (2011), "Twelfth Night" (2012), Storm (2012), "Winter's Tale" (2014), "Merchant of Venice" (2015). Initiator of two research projects (NCN 2016-2019, NCN 2018-2021) devoted to the Polish reception of Shakespeare in translation from the 19th to the 21st century: http://polskiszekspir.uw.edu.pl

Tragedia miłosna powstała w 1595 roku, jest jednym z najsłynniejszych dramatów Szekspira. Tytułowi bohaterowie, para nastolatków pochodzących ze zwaśnionych rodów, uwikłani są we współzależność między miłością a nienawiścią. Ich tragiczne losy poddane działaniu Fatum, urok i wdzięk postaci oraz poetyckie piękno monologów lirycznych mówiących o miłości - to uniwersalne i nieprzemijające walory utworu. Do książki dołączona jest płyta w języku angielskim ze Spektaklem Teatru TV BBC.

"Pierwszego sierpnia we wtorek 1944 roku było niesłonecznie, mokro, nie było za bardzo ciepło. W południe chyba wyszedłem na Chłodną - moja ulica wtedy, numer czterdzieści - i pamiętam, że było dużo tramwajów, samochodów, ludzi i że zaraz po wyjściu na rogu Żelaznej uświadomiłem sobie datę - pierwszy sierpnia - i pomyślałem chyba słowami: pierwszy sierpnia - święto słoneczników.." Narrator spektaklu, podobnie jak autor "Pamiętnika z Powstania Warszawskiego" nie szedł z visem na tygrysa, nie szturmował PASTY ani elektrowni na Powiślu, nie nosił na powstańcze pozycje amunicji i butelek z benzyną, nie dostarczał dowódcom meldunków. Dwudziestodwuletni student polonistyki tajnego UW (róg Świętokrzyskiej i Jasnej, na drugim piętrze) nie należał do zbrojnej konspiracji i nie brał udziału w boju. Z setkami tysięcy warszawiaków dzielił euforię pierwszych starć i radość z pierwszych, nieliczych sukcesów żołnierzy podziemia, a potem, jak większość cywilów, pragnął już tylko przetrwać - choć nie za każdą cenę - koszmar okrutnych walk toczonych w ludnym mieście z nierównie silniejszym wrogiem. Tak jak setki tysięcy mieszkańców stolicy, lepiej od heroicznej scenerii redut i barykad poznał mroczny świat podwórek - studni, piwnic, improwizowanych schronów, kanałów i ukrytych przejść przebitych w suterenach kamienic. I podobnie jak rzesze warszawiaków - niekombatantów, toczył ciężką walkę z głodem, pragnieniem i strachem, codzienną walkę o w miarę bezpieczny kąt, odrobinę pożywienia, wiadro wody. O życie. "Pamiętnik z Powstania Warszawskiego" Mirona Białoszewskiego ukazał się drukiem w 1970 roku. Dopiero ta publikacja, uhonorowana nagrodą ministra kultury i sztuki drugiego stopnia, zwróciła uwagę szerszej publiczności na znanego dotąd tylko nielicznym autora paru tomików wierszy. Obiorców ujmowały szczerość i bezpośredniość przekazu, a także język dzieła - prosty, naturalny, potoczny, jakże inny od słownictwa używanego tradycyjnie do opiewania bohaterskich, acz przegranych zrywów wyzwoleńczych i innych narodowych klęsk. Owa prostota i "zwyczajność" języka narratora, zderzona z drastycznością i dramatyzmem archiwalnych materiałów filmowych ilustrujących spektakl, robi na widzach niezwykłe wrażenie i dziś, sześćdziesiąt lat po wybuchu Powstania, w prawie trzy i pół dekady po wydaniu "Pamiętnika".