„Ogród” to opowieść o mężczyźnie, który zrezygnował z dalszej posługi kapłańskiej. W otrzymanym w spadku po dziadkach domu zaczyna porządkować zapuszczony ogród. Prócz tego stoją przed nim zupełnie nowe wyzwania. Praca, którą znalazł na początek nie dostarczy mu niezbędnej ilości pieniędzy do normalnego funkcjonowania. Życie jako ksiądz było jednak o wiele łatwiejsze. Jednak niczym niezrażony stara się małymi kroczkami realizować swój plan. Nawiązuje również relację z sąsiadami zza płotu. Mają urocze dzieci, które najwyraźniej zaczynają go bardzo lubić. Pozostali okoliczni mieszkańcy podchodzą do jego osoby dość nieufnie. Okazuje się, że powrót do normalnego życia wcale nie jest taki prosty. Na dodatek po drodze odkrywa siebie na nowo i niekoniecznie podoba mu się to, co się dzieje w jego umyśle. W porę jednak stara się zaradzić temu kiełkującemu w nim złu… • „Ogród” nie jest książką łatwą, zresztą żadna książka Petry do takich nie należy. Autorka ponownie wnika w najgłębsze zakamarki ludzkiej duszy i jak zwykle pozostawia czytelnika z mnóstwem pytań na koniec…

Kryminał ten rozpoczyna się dość niewinnie. Maksymilian Rajczakowski wybiera się w Karkonosze na krótki urlop. Jest zmęczony pracą w gabinecie stom­atol­ogic­znym­. Ma zamiar spędzić kilka nocy w schronisku, który zakupił jego wuj Artur. Niedawna i nagła jego śmierć sprawiła, że od tego momentu schronisko pozostało zupełnie puste. Maks nie może uwierzyć w to, co się wydarzyło. Na dodatek rzeczy, które znajduje na miejscu Nad Śnieżnymi Kotłami wzbudzają w nim bardzo wiele wątpliwości, co do wypadku Artura. Chcąc, nie chcąc zaczyna drążyć temat jego zainteresować i z czasem dochodzi do bardzo wielu intrygujących wniosków. Jednak w górach jest wiele osób, którym przeszkadza pobyt Maksymiliana w kotlinie. Niejaki Duch Gór próbuje go nawet nastraszyć, ale czy skutecznie? Jaki jest finał tej historii, radzę przeczytać. Okazuje się, że losy głównego bohatera bardzo mocno związane są z czasami wojennymi. Mamy tu do czynienia z retrospekcją, która przybliża nam pewne wcześniejsze sytuacje związane z dziejami schronisk w Karkonoszach i ich właścicielami. Akcja w powieści jest naprawdę bardzo wartka. Mimo mnogości bohaterów, raczej nie da się pogubić w fabule. I choć samo zakończenie raczej nie jest wielkim zaskoczeniem, to lektura ta jest bardzo dobrą rozrywką. Polecam zatem dla zabicia wolnego czasu.

Biuro Dete­ktyw­isty­czne­ Lassego i Mai w wersji komiksowej to jest coś. Wartka akcja, brak zbędnych opisów i krótka historia dete­ktyw­isty­czna­. Są znacznie lepsze niż przygody tej dwójki bohaterów w ujęciu prozatorskim. Przynajmniej w moim mniemaniu. • W „Zielonej dywersji” znajduje się aż pięć ich komiksowych historii. W pierwszej poszukiwane są skradzione z kościoła sadzonki drzew. Mieszkańcy Valleby sadząc je mieli zamiar uczcić w ten sposób Święto Drzew. Następnie ze sklepu jubilerskiego znikają pieniądze, które pracownicy rzekomo odkładali do puszki, by zakupić za nie ciastka w kawiarni Panini & Bernard. Na chwilę obecną nie ma ani, ciastek, ani pieniędzy. A Lasse i Maja zabierają się za poszukiwanie sprawcy. Jednak najzabawniejsza historia dotyczy pewnej lodówki na stołówce, którą ktoś bardzo dokładnie i skutecznie postanowił zakluczyć na amen za pomocą solidnego łańcucha i kilku kłódek. Komu aż tak bardzo nie smakowały szkolne obiady, że postanowił utrudnić ich wydawanie kucharzowi? Cuda zaczynają się dziać także przy budce serwującej lody. Od kilku dni grasuje tu jakiś sprytny i nieuchwytny kieszonkowiec. Kradnie portfele delektującym się zimnymi smakołykami łasuchom. Sprytne, ale i na tego złodziejaszka mali detektywi znajdują pewien sposób. W ostatnim komiksie dochodzi do splądrowania cyrkowego wozu. Ktoś okradł magika Trocadero ze wszystkich rekwizytów. Na szczęście bardzo szybko zostaje namierzony ten czarodziejski złodziej. • Emocji co nie miara i śmiechu całkiem sporo. Zachęcam do sięgnięcia po komiksy z Lassem i Mają w rolach głównych oczywiście 😉

Przed Panem Stópką pojawia się kolejne wyzwanie. Tym razem dzięki srebrnopiórej papudze, która pewnego dnia przysiada na jego parapecie, trafia na Szmaragdową Wyspę. To właśnie stąd wywodzi się to urocze ptaszysko. Na wyspie dzieją się dziwne rzeczy. Zwierzęta znajdują się w nieb­ezpi­ecze­ństw­ie. Należy szybko im pomóc. Misja ratunkowa do łatwych nie należy, ale dzięki niesamowitym wynalazkom Pana Nakrętki nie jest niemożliwa do wykonania. Opiekunką tej wyspy jest Liliana. To ona wtajemnicza Pana Stópkę w problemy tu powstałe. Czy wspólnie zaradzą wszelkiemu złu? Zajrzyjcie do lektury. Pan Stópka i jego przyjaciele mają naprawdę świetne przygody, są optymistycznie nastawieni do świata i dobry humor ich nigdy nie opuszcza.

„Drzewo do samego nieba” opowiada o podwórkowych przygodach małej grupki dzieci. Tytułowe drzewo jest olbrzymie i rośnie na samym środku niewielkiego podwórka, które otaczają ze wszystkich stron wysokie budynki mieszkalne - kamienice. Wkrótce ich mieszkańcy je opuszczą, bo domy te przeznaczone zostały do rozbiórki. Dzieciaki nie wyobrażają sobie życia bez ich drzewa. Codziennie się na nie wspinają, bo dostarcza im ono coraz lepszych przygód. Przy okazji penetrują, co poszczególni lokatorzy na piętrach wyprawiają w swych ciasnych mieszkankach. W ten sposób poznają też nieco bliżej swych sąsiadów. Drzewo to dla nich nie lada rozrywka, ale nie wszystkim dorosłym się te wspinaczki podobają. Jak to dorośli, widzą w tej dziecięcej zabawie wyłącznie nieb­ezpi­ecze­ństw­o. Jednak, gdy po pewnym nieszczęśliwym incydencie po podwórku rozchodzi się wieść o rychłej wycince drzewa, niemalże wszyscy mieszkańcy stają w jego obronie. Zawiązują komitet protestacyjny, dzięki któremu ten niesamowity element ich tożsamości zostaje ocalony. • Książka Marii Terlikowskiej jest napisane bardzo prostym, zrozumiałam językiem. Mnie nie ujęła, ani pod kątem fabularnym, ani ilustracyjnym. Powiedziałabym, że jest po prostu zwyczajną opowieścią, która z pewnością nie zapadnie dzieciom na długo w pamięć.