„Moneypenny: Wezwano wszystkich agentów z dwoma zerami i ministra spraw wewnętrznych. • James Bond: Pewnie jego żona zgubiła psa”. • Emilio Largo, nr 2 organizacji WIDMO, jest szefem operacji, podczas której dochodzi do przejęcia samolotu NATO. Maszyna ma na pokładzie dwie bomby atomowe. By je wykraść organizacja przez lata przygotowuje się do operacji – podstawiają swojego człowieka w miejsce pilota, kierują samolot na odpowiednie wodne lądowisko, a potem przejmują bomby. To jednak nie jest cel WIDMA – dzięki ładunkom mogą szantażować rząd Anglii. Jeśli nie zapłacą im okupu, organizacja zbombarduje jakieś wielkie miasto. Na nogi postawiona zostaje cała MI6 – wszyscy agenci z licencją na zabijanie muszą wziąć udział w akcji. Bond rozpoznaje pilota, który brał udział w przejęciu bomb i zaczyna własne śledztwo. • Operacja piorun to czwarty film z serii o Jamesie Bondzie. Obraz nakręcono na podstawie ósmej powieści Iana Fleminga o tym samym tytule. Film miał premierę w 1965 roku. • Kolejny raz Bond musi zmierzyć się z międzynarodową organizacją przestępczą WIDMO. Przestępcy ukradli bomby atomowe, by móc szantażować rząd Anglii i w ten sposób wzbogacić się. Przypadkiem Bond jest w tym samym ośrodku, co fałszywy pilot, więc szybko trafia na trop prowadzący go do podejrzanego. • Historia ma wiele scen, które nagrywano w wodzie bądź pod wodą. Bond dużo nurkuje, pojawiają się też rekiny, które wprowadzają dodatkowy dreszczyk grozy. Główna bitwa między siłami dobra i zła także rozgrywa się pod wodą. Jest wyjątkowo spektakularna, warto ją obejrzeć. • Interesująca jest początkowa scena filmu, która nie jest związana z historią przedstawioną w jego reszcie. James trafia na pogrzeb swojego wroga i odkrywa, że on wcale nie umarł, lecz jest przebrany za wdowę. Udaje mu się go dopaść i wyrównać rachunki. Cała scena jest wyjątkowo bondowska, ale jej zakończenie to kwintesencja gatunku – agent odlatuje... jet packiem. W filmie nie brakuje gadżetów. Jest chociażby pastylka z czipem naprowadzającym czy kieszonkowa butla tlenowa. • Główną rolę ponownie otrzymał Sean Connery. Partneruje mu Claudine Auger w roli Domino Derval. W rolę czarnego charakteru wcielił się Adolfo Celi. To jeden z tych łotrów, których zapamiętamy na wieki – elegancki, w białym garniturze, z papierosem i przepaską na oku. W roli M zobaczymy Bernarda Lee, a w roli Q znowu pojawił się Desmond Llewelyn (w pięknej koszuli w kwiaty, co potem będzie jeszcze powtórzone w innych filmach). Mamy też Felixa Leitera, tym razem gra go Rik Van Nutter. • W Operacji piorun możemy też zobaczyć numer 1, szefa WIDMA. Ponownie jest on pokazany jedynie we fragmencie, nie widzimy go całego. Poznajemy tylko jego głos. Towarzyszy mu jego wierny kot, który będzie kolejnym symbolem filmów o Bondzie. • Nigdy nie przepadałam za Operacją piorun. Moim zdaniem trochę za mało się dzieje w tym filmie, nie wiem, czemu odnoszę takie wrażenie. Scena pod wodą niegdyś mnie nieco śmieszyła, ale teraz byłam pod jej ogromnym wrażeniem. Nie podoba mi się jednak pomysł na historię i spolszczenie Big Bena na Wielkiego Bena. • Jeśli lubicie filmy o Bondzie, ten też przypadnie wam do gustu. Nie jest zły, jest jednak nieco spokojniejszy niż poprzednie obrazy z serii. Nie to, że nic się tu nie dzieje, ale akcja jakoś nie powala na kolana, nie ma spektakularnych pościgów i bijatyk. Są za to niebezpieczne kobiety i to jest super!

„– Liczy pan, że zacznę gadać? • – Nie, panie Bond. Liczę, że pan umrze”. • Bond dostaje nowe zadanie. Ma obserwować Goldfingera, który podejrzewany jest o przemyt złota. Nikt nigdy go jednak na tym nie przyłapał. Goldfinger uwielbia wygrywać, dlatego oszukuje w karty, a pomaga mu przy tym Jill Masterson. Gdy Bond udaremnia mężczyźnie dalsze kantowanie i uwodzi jego znajomą, nie wie jeszcze, że te decyzje będą miały dla niego tragiczne skutki. James zostaje znokautowany, a Jill zabita. Na tym zadanie się jednak nie kończy. Bond zostaje wysłany na pole golfowe, gdzie ogrywa przeciwnika i jeszcze bardziej go złości. Kolejne kroki prowadzą agenta do Genewy, gdzie poznaje żądną zemsty Tilly Masterson i dowiaduje się, jak Goldfinger przewozi złoto... • Goldfinger to trzeci film o przygodach Jamesa Bonda. Scenariusz na podstawie siódmej powieści Iana Fleminga posłużył twórcom do nakręcenia dalszych losów najbardziej znanego agenta na świecie. Film ukazała się w 1964 roku. • Tym razem przeciwnikiem Bonda jest tytułowy Goldfinger. Ma obsesję na punkcie złota i nie cofnie się przed niczym, by je zdobyć. Układa się z najbardziej wpływowymi i niebezpiecznymi ludźmi świata i wyjawia im swój plan. Chce uśpić żołnierzy w Fort Knox i ukraść złoto przechowywane w skarbcu. Okazuje się jednak, że plan jest nieco bardziej skomplikowany i podły, niż ujawnia to jego twórca. • Pomocnikiem Goldfingera jest Oddjob – niemy Koreańczyk o dużej sile, zabójczym kapeluszu i niemal stalowej skórze. Jest niebezpieczny i nieprzewidywalny. Jego złośliwy uśmieszek wywołuje u widza ciarki. • W filmie mamy trzy kobiety, które pojawiają się obok agenta. Na początku Jill Masterson (Shirley Eaton), potem jej siostra Tilly (Tania Mallet) i na końcu Cipcia Obfita (Honor Blackman). Dwie pierwsze z powodu znajomości z Bondem kończą raczej marnie, trzecia dotrwa do końca filmu i zamknie go sceną typową dla produkcji o Bondzie – podczas ratunku Bond skupi się raczej na ciele partnerki niż na ucieczce. • Główną rolę powierzono ponownie Seanowi Connery’emu. To doskonały aktor, który pasuje tu jak nikt inny. Jego elegancja, styl i klasa są odpowiednie dla postaci Bonda. Connery nadaje granemu przez siebie bohaterowi pewnego luzu, nonszalancji, uroku. Głównym przeciwnikiem 007 jest Goldfinger grany przez Gerta Froba. • Nie zabrakło też postaci znanych z poprzednich części. Widzimy na ekranie M – w tej roli ponownie Bernard Lee. Jest też Moneypenny, którą znowu zagrała Lois Maxwell. Do tego nieśmiertelny Q w postaci Desmonda Llewelyna. Co ciekawe pojawia się też postać znana z pierwszego filmu o Bondzie – Felix Leiter – ale tym razem gra go zupełnie inny aktor, co zresztą będzie kontynuowane w kolejnych częściach serii. • Goldfinger to nie tylko film akcji, w którym wiele się dzieje. Historia przedstawiona w tym obrazie to naprawdę fenomenalny pomysł. Akcja napisana z rozmachem, cała gama gadżetów, sceny walki i pościgów (co prawda nakręcone tak, że dziś raczej śmieszą, ale pokazują też magię kina tamtych lat). Dodatkowo mamy piękny muzyczny motyw przewodni, który nie tylko otwiera film, ale jako ścieżka dźwiękowa przewija się w nim wiele razy. • Ze smaczków, które zainteresują bondomaniaków, warto wspomnieć o tym, że właśnie w Goldfingerze Bond zmienia samochód. Przesiada się z Bentleya na Astona Martina. W tej części jest też scena, która potem pojawi się w wielu innych filmach – Bond rozciągnięty na stole ze złota czeka, aż promień lasera przetnie go na pół. • Goldfinger to niezły film, w którym nie brakuje akcji i sensacji. Co prawda nie mamy przeciwnika, który pragnie zniszczyć cały świat, ale nadal jest niebezpieczny i szalony. Od połowy filmu dzieje się naprawdę wiele, dlatego warto chwilę poczekać i dać mu szansę. Przymknijmy też oko na niektóre sceny – jak ta na końcu w samolocie. Zachęcam, bo Goldfinger to ciekawy film. • A na koniec... wiecie, jak przyjaciel Bonda, Felix, go podsumował? Ja wiem! • „– Gdzie jedzie ten twój koleś? • – Albo na kielicha, albo do panienki”.

Życie Flawii nagle zostaje wywrócone do góry nogami. Ojciec oznajmia, że odnaleziono matkę dziewczynki. Nastolatka i jej siostry są w szoku – Harriet zaginęła ponad jedenaście lat temu! Gdy do wioski dociera pociąg z trumną matki, Flawia nadal nie może pojąć tego, co się dzieje. Harriet wróciła do domu w asyście Churchilla, wszyscy z wioski chcą oddać jej hołd. Rodzina w końcu może rozpocząć żałobę, każdy na swój sposób. Ojciec zamyka się w sobie, siostry są zasmucone, tylko Flawia myśli o czymś innym. Głowę zaprząta jej m.in. film, który odnalazła wśród rzeczy rodziców, śmierć mężczyzny, który został zabity przez pociąg, w którym przywieziono zwłoki matki dziewczyny i tajemnicza ciotka wraz z jej córką. • Obelisk kładzie się cieniem Alana Bradleya to szósty tom przygód Flawii de Luce, jedenastoletniej miłośniczki chemii i trucizn. Tym razem przed dziewczyną trudne zadanie – musi poradzić sobie z nową sytuacją i rozgryźć rodzinną tajemnicę. • Śmierć matki wpływa na Flawię... dziwnie. Najpierw jakby w ogóle jej nie obchodzi, że przywieziono do domu zwłoki jej rodzicielki. Potem zaczyna maniakalnie o niej myśleć, chce ją zobaczyć, poznać ją lepiej. Sytuację komplikuje jeszcze fakt, że wszyscy zaczynają mówić o Harriet, porównywać Flawię do niej. Krewni i znajomi, którzy przybywają na pogrzeb, nie chcą zbyt wiele zdradzić na temat zmarłej. Tajemnice otaczają Harriet nawet po śmierci. • W tym tomie Flawia musi rozwiązać zagadkę rodzinnego milczenia. Po tylu latach udało się odnaleźć Harriet, ale ciągle coś nie daje dziewczynce spokoju. Mała pani detektyw chce sprawdzić, kim są ludzie, którzy nagle przyjeżdżają do Buckshaw. Każdy nowy ślad otwiera kolejne tropy i przynosi następne pytania. Jaka była Harriet? Czemu wyjechała? Co miała na myśli, mówiąc o kanapkach z bażantem? • To jednak nie wszystko. Do Flawii zaczynają docierać nowe informacje na temat jej przyjaciela i sługi w ich domu, Doggera. Ciotka wypowiada tajemnicze stwierdzenie na temat przyszłości Flawii. I jeszcze nieznana wcześniej kuzynka z córką zaskakują nastolatkę swoim zachowaniem. • Ten tom jest nieco inny niż poprzednie. Po pierwsze skupiamy się głównie na Harriet i Flawii. Poza tym nie ma tu obcych trupów (jest jeden, ale niewiele się o nim mówi). Zagadka kryje się gdzieś pomiędzy ścianami Buckshaw. Pogrzeb będzie dla całej rodziny zamknięciem pewnego etapu i otwarciem innego, ale niekoniecznie takiego, którego oczekiwała Flawia. • Jak zawsze autor uraczył nas ciętym językiem głównej bohaterki, trudnymi relacjami rodzinnymi i błyskotliwymi dialogami. W tym tomie odkrywamy jednak nową cechę Flawii – dziewczynka widzi tylko to, co chce. Zaczyna do nas docierać, że to tylko dziecko, które nie wszystko może zrozumieć mimo swojej wyjątkowej inteligencji i sprytu. • Obelisk kładzie się cieniem to przyjemna lektura, która wieńczy dotychczasowe przygody Flawii. Czytało się ją doskonale, nie odstawała klimatem od swoich poprzedniczek. Polecam fanom serii, a tych, którzy jeszcze nie znają małej pani detektyw, zachęcam do sięgnięcia po powieści.

Zdrowa dieta jest od wieków jedną z kluczowych zasad zdrowego życia. Pozwala utrzymać kondycję, zdrowie i witalność. Jest też niezbędna do regeneracji, zwalczania chorób czy odkwaszaniu organizmu. Dlatego ważne jest utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej. W utrzymaniu tej równowagi biorą udział m.in. nerki czy płuca. Konsekwencją zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej są choroby jak niedoczynność tarczycy czy osteoporoza. Towarzyszyć im mogą obniżenie odporności czy zmęczenie. • Przewodnik odkwaszania organizmu dr Susan E. Brown i Larry’ego Trivieri Jra to pozycja dotycząca głośnego ostatnio tematu – zakwaszenia organizmu. Autorzy pokazują, co może spowodować ten proces i czym on grozi. Mówią też o tym, że nie jest to nowoczesny wymysł, lecz wiedza od dawna znana i przekazywana. • W książce znajdziemy dwie części. Pierwsza z nich dotyczy teorii na temat równowagi kwasowo-zasadowej. Pokazane są konsekwencje zaburzeń, sposoby na zbadanie pH, a także informacje o tym, jak odczytywać i rozumieć tabele żywieniowe. Przedstawiono tu historię badań, zainteresowań i odkryć związanych z równowagą kwasowo-zasadową. Autorzy zaprezentowali też błędny w myśleniu o tym zjawisku. • Mimo że twórcy powodują się tu na różnych badaczy, przywołują naukowe dowody, książka nie jest naszpikowana specjalistycznymi informacjami. Są one zarysowane, skrócone i precyzyjne. Treść związana z tą częścią zajmuje nieco ponad 80 stron. Nie jest to wiele, dlatego warto przez nie przebrnąć, by zrozumieć, o co chodzi. • Druga część książki to tabele. W pozycji umieszczono tabele produktów według kategorii. Są dokładne – na przykład dział serów zawiera kilka najczęstszych gatunków, tak samo inne kategorie. Do każdego produktu przypisano ciemną kratką jego właściwość. Tabele są proste w obsłudze, dokładne i obszerne – to mocna strona tego poradnika. • Całości dopełniają końcowe rozdziały – słowniczek, wyczerpująca bibliografia, informacje o suplementach i testach do pomiaru pH oraz biografie autorów. • Przewodnik jest interesujący głównie ze względu na temat, który porusza. Część informacyjna jest krótka, ale treściwa. Mocną stroną tej pozycji jest to, że zawiera tak bogate tabele. To może przyciągnąć część osób. Ogólnie jednak nie jest to książka dla wszystkich. Na pewno spodoba się tym, którzy bardzo dbają o swoje zdrowie i chcą dowiedzieć się czegoś więcej na temat odkwaszania. Przyda się też osobom, które zwracają uwagę na to, co jedzą. Podsumowując: dla ciekawskich, bo inni raczej po tę pozycję nie sięgną.

Pierce Brown jest autorem trylogii Red Rising. Pierwszy tom, Złota krew, został wydany w Polsce dzięki wydawnictwu Drageus. • Darrow żyje na Marsie. Ma szesnaście lat, żonę i ciężką, ale satysfakcjonującą pracę. Jest Helldiverem, wydobywa cenne helium-3, które jest niezbędne do życia całej ludzkości. Jest Czerwonym, pionierem Marsa, którego celem jest sprawienie, by na tej planecie mogli osiedlić się inni. Gdy pewnego dnia zostaje wraz z żoną przyłapany w niewłaściwym dla nich miejscu i oboje zostają skazani na chłostę, jego życie zmienia się. Eo umiera na własne życzenie, a Darrow zostaje skazany na śmierć za odcięcie jej ciała z szubienicy i pogrzebanie jej. Okazuje się jednak, że nie umiera. Trafia do Synów Aresa i odkrywa, że całe życie był oszukiwany. Na Marsie osiedlili się inni ludzie z różnych kolorów, robiąc z nieświadomych niczego Czerwonych niewolników. Chce się zemścić, pomścić śmierć żony i ujawnić prawdę. • Darrow jest narratorem w powieści. Jest odważny, czasem nieco szalony i porywczy, ale też wrażliwy. Nie może poradzić sobie ze śmiercią ukochanej, jest też rozgoryczony z powodu odkrytego oszustwa. Potrafi jednak się zdyscyplinować, jest też inteligentny i zdeterminowany. • Te wszystkie cechy przydadzą mu się, gdy zacznie realizować plan Synów Aresa. Musi stać się Złotym. To kolor najszlachetniejszy, to oni odpowiadają za oszustwa i śmierć Eo. Darrow ma wątpliwości, jednak poddaje się serii operacji i w końcu zostaje tym, kim powinien, by przekraść się w szeregi wroga. Jednak szkoła, do której trafia, nie jest wcale tym, czym wcześniej zakładał. • Okazuje się, że Złoci są okrutni i wyrachowani, a ich rozrywką jest oglądanie dzieci, które wzajemnie się zabijają. Umieszczają przyszłych uczniów w kilku Domach i zaczyna się wojna. Celem każdego Domu jest zwycięstwo. Darrow nie bardzo rozumie, jak ma do tego dojść, skoro nawet wśród własnych „braci” dochodzi do rozłamów. • Akcja gna na przód, ciągle coś się dzieje. Nie brakuje niebezpieczeństw, krwi, walki i tajemnic. Wszystko podsycane jest uczuciami i emocjami Darrowa, który oprowadza czytelnika po tym świecie i wydarzeniach. Brutalność aż wylewa się z niektórych stron. Czytając to, można się przerazić, do czego zdolny jest człowiek w obliczu postawionej przed nim możliwości wygranej. • Na dodatek mamy do czynienia z opisem prawdziwej wojny. Stosuje się różne metody walki z wrogiem – od najbardziej prymitywnych, po nieco bardziej wysublimowane. Siły każdego Domu są różne, co daje czytelnikowi naprawdę ciekawy obraz tego, jak się wszystko toczy. • Książka napisana jest w sposób bardzo plastyczny. Język jest ładny, choć zdarzają się przekleństwa. Świat przedstawiony, wykreowany od zera, zachwyca. Autor miał świetny pomysł na historię i zrealizował go w 100%. W opowieść o przyszłości wpleciono wątki z przeszłości, jak mitologiczni bogowie czy krainy na Ziemi. Bóstwa żyją na Olimpie, a część ludzi pochodzi z Ziemi (obecnie ją zamieszkuje). Teraz życie przeniosło się na teren całego kosmosu, a ludzie żyją w różnych jego częściach. • Mimo że autor od pierwszej strony snuje swoją opowieść, nie wprowadzając nas w świat, który stworzył, nietrudno jest się zorientować, o co chodzi. Powoli zaczynamy rozróżniać społeczną hierarchię Kolorów, orientujemy się też w charakterach ludzi, a nawet domyślamy dalszego ciągu historii. Nie psuje to jednak zabawy, tylko ją podsyca. • Uważam, że pierwszy tom serii Red Rising jest naprawdę bardzo dobry. Czytanie było przyjemnością, choć momentami akcja była naprawdę brutalna. Mimo wszystko to książka napisana bardzo dobre, fantastyka i powieść młodzieżowa na wysokim poziomie. Spodoba się wam, jeśli lubicie takie klimaty. Przy okazji prezentuje coś innego, nowego, pośród innych pozycji z tej dziedziny.