Wydawało mi się, że Olgę Rudnicką zdążyłam już poznać. Jakże się myliłam! Czytając "Cichego wielbiciela" miałam wrażenie, jakbym czytała książkę kogoś innego. Ta była tak niepodobna do twórczości autorki, ale jednocześnie równie dobra. To duża sztuka, tak bawić się stylem. • Najpierw poznałam czarne komedie z wątkami kryminalnymi, potem rasowy kryminał "Lilith", a teraz? Powieść psychologiczna, genialnie obrazująca problem stalkingu, zarówno z punktu widzenia ofiary, jak i osoby nękającej. Przerażająca i uświadamiająca, jak dużym problem jest stalking, który w Polsce do niedawna nie był jeszcze karany. • Romantyczne listy od cichego wielbiciela, kwiaty, przysyłane prezenty. Przecież miło jest mieć adoratora. Tylko on zaczyna wiedzieć o Tobie wszystko, a Ty o nim nic. Nie wiesz kim jest i jaki będzie jego kolejny krok. Rodzina i przyjaciele nie widzą problemu, przecież nic złego nie robi, chłopak się stara. A Ty? Musiałaś go sprowokować... • Książka, która jest zdecydowanie warta przeczytania. A to, co w niej jest najbardziej przerażającego, to fakt, że ofiarą może stać się każdy z nas. Na co dzień spotykamy wielu zwyczajnych i niepozornych ludzi, nie zwracamy na nich uwagi, nie pamiętamy ich. Tylko nigdy nie wiemy, kiedy i kto dostrzeże nas. Wystarczy przypadkowe spotkanie, zetknięcie się z kimś w sklepie albo czekanie na tym samym przystanku...

Po serii książek Rudnickiej, z którymi spotkałam się do tej pory, mogę stwierdzić jedno: zupełnie inne oblicze! Oczywiście, równie dobre! Do tej pory autorka serwowała mi lekkie, zabawne komedie z wątkiem kryminalnym. Tym razem, poczęstowała mnie kryminałem, z najwyższej półki! • "Lilith" od samego początku trzyma w napięciu! Już pierwsze strony pokazują, że będzie to powieść mrożąca krew w żyłach. I tak też było do samego końca! Wszystko przyprószone magią i wątkami okultystycznymi. Wiele tajemnic, co raz więcej powiązanych ze sobą wątków i niekończące się pytania. Komu tak naprawdę można zaufać? Czy Lipniów, który cieszy się sławą polskiego miasteczka Salem, to tylko wybujałe legendy? • Jest w Polsce miejsce, gdzie mówi się o ostatnim procesie czarownic. Historia równie straszna, co i fascynująca. Gdy w czasie swojej pracy, jako redaktor, miałam okazję zobaczyć owiane sławą miejsce i usłyszeć tamtejsze legendy, czułam przeszywające mnie dreszcze. Próba wody, która nigdy nie mogła zakończyć się pozytywnie. Tortury. Znachorki, które używały ziół do leczenia, a osądzane były o czarną magię. Kobiety, które były palone na stosach... Przerażające historie, która Rudnicka genialnie przedstawiła w tej książce. Żałuję tylko jednego. Tego, że autorka nie osadziła powieści w Doruchowie, pod wielkopolskim Ostrzeszowem.

"Mężczyzna od poniedziałku do piątku" to niezbyt ambitna literatura kobieca. Początek strasznie mi się dłużył, nudy! Potem było trochę lepiej, choć historia bardzo przewidywalna. A do tego pytania zawarte na okładce opowiadają ją już w całości. • Książka Alice Peterson mówi o historii 35-letniej dziewczyny, którą krótko przed ślubem zostawia narzeczony. Samotna Gilly nie wie co dalej począć ze swoim życiem. Myśli o przeprowadzce, ale ostatecznie, za namową znajomego, decyduje się na wynajęcie pokoju - od poniedziałku do piątku. Co dzieje się dalej? To już mówi sam tytuł. Są jednak historie poboczne i te, które wydarzyły się wiele lat temu, a które cały czas mają istotny wpływ na życie dziewczyny. Kto towarzyszy Gilly? Brat bliźniak Nick oraz jego żona, jej lokator - przebojowy i tajemniczy Jack Baker oraz Guy - nowy przyjaciel, który opiekuje się psem swojej narzeczonej, która zaraz po oświadczynach postanowiła podróżować, sama. • Historia ta pokazuje, że w życiu czeka na nas wiele trudnych wyborów i to tylko od nas zależy czy będziemy szczęśliwi. Nie powiem, że jest to lekka lektura. Ma swoje cięższe motywy. Mimo wszystko, choć dla mnie osobiście jest przeciętna, można po nią sięgnąć.

Za co uwielbiam Olgę Rudnicką? Za niebanalny humor, ciekawe historie, nutkę tajemnicy i lekkość z jaką pisze o zbrodniach! Nie wiem jak ona to robi, ale tworzy wyjątkowo barwnych bohaterów, którzy od razu kradną sympatię czytelnika. Dziwię się, że jeszcze żadna jej powieść nie została zekranizowana! A niejedna się do tego nadaje! :) • "Diabli nadali" to kolejna kryminalna zagadka, która bawi do łez. Tu nie ma przeciętności i nudy. Jest akcja, niespodziewane zwroty w śledztwie i ludzie, na których można polegać. Jest też tytułowy Diabeł - Dagmar Różyk, dyrektor kreatywny, który zostaje znaleziony martwy w swoim gabinecie. Jak sama ksywka wskazuje - pan dyrektor nie przez wszystkich jest darzony sympatią, choć może nie taki Diabeł straszny jak go malują? ;) Jest też Monika - jego osobista sekretarka, która zna sporo tajemnic swojego szefa. Są też bracia Moniki i Tatko, którzy nie pozwolą skrzywdzić dziewczyny. Jest Mateusz, młody policjant, któremu Monika wpadła w oko, a który bierze udział w śledztwie dotyczącym morderstwa. Nie zabraknie także Zdziry, czyli dyrektor Magdaleny, która jest nagrzanym na Diabła patyczakiem i jej lizusa Filipa. Z taką obsadą jedno jest pewne - na pewno nie będzie nudno! :) • Świetna książka, od której nie można się oderwać. A zakończenie rozłoży Was na łopatki! :)

Anna Lewandowska jest wszechobecna. Wychodzi z ekranu telewizora, komputera, smartfonu i... lodówki. Gdy w bibliotece zobaczyłam jej książkę na półce to wypożyczyłam ją z czystej ciekawości. Nie ukrywam - nie spodziewałam się zbyt dużo. Czy słusznie? • Jak duże było moje zaskoczenie, gdy zaczęłam zaznaczać przepisy, które chętnie wypróbuję! Jest tego naprawdę sporo. I choć niektóre składniki wydają się być tajemnicze, to w trochę większych sklepach można znaleźć takie cuda jak chociażby olej kokosowy. Pierwszy przepis wypróbowałam i choć nie mam talentu do gotowania, to zupa krem wyszła przepyszna! • Ta książka to ciekawy zbiór przepisów - nie tylko na modne i zdrowe gotowanie, ale przede wszystkim smaczne. Bardzo pozytywne zaskoczenie! I choć fanką Anny Lewandowskiej nigdy nie byłam (przeciwniczką też nie - była mi obojętna), to teraz nie przejdę obojętnie obok jej książek. :)