Ta książka była całkiem poprawna. Taka do przeczytania na szybko gdzieś pomiędzy bardziej wymagającymi pozycjami. Oczywiście w takich domestic thrillerach nie unikniemy kilku naciągniętych sytuacji czy lekkiego braku realizmu, ale ogólnie, nie było też tu nic, co zbytnio irytowałoby mnie podczas lektury. Historia wciąga, szczególnie, że jest prowadzona z dwóch perspektyw. Podobało mi się też zakończenie, więc bez zbędnych wywodów zostawiam poniżej opis fabuły : ) 7/10 • „Noc, kiedy umarła” to historia prowadzona z perspektywy dwóch przyjaciółek, z których jedna w dniu swojego ślubu postanawia rzucić się z nadmorskiego klifu. W kolejnych rozdziałach poznajemy ich przeszłość i historie znajomości obu kobiet, oraz to, co dzieje się po nocnym incydencie, kiedy to zastępy nurków poszukują zaginionego w morzu ciała panny młodej. Kto tak naprawdę zna prawdę o tym co się stało? Zakochany do szaleństwa mąż? Surowy ojciec? A może najlepsza przyjaciółka, która zdaje być stróżem największych sekretów Evie.

Dawno żadna seria z młodzieżowej fantastyki tak mnie nie wciągnęła. Wręcz mogę chyba uznać, że to pierwszy cykl od czasów mojego gimnazjum, który w jakiś sposób budzi we mnie podobne uczucia co Harry Potter. Mamy tu wciągającą akcję, tajemnice, szkolny magiczny ekspres a przede wszystkim dobrze opisaną fabułę, która nie jest jedynie wielkim chaosem przypadkowo dziejących się rzeczy, jak to ma niestety miejsce w serii „Nevermoore”. Do tej pory wyszły w Polsce jedynie dwie pierwsze części serii, jednak już z niec­ierp­liwo­ścią­ czekam na kolejne! 8,5/10 dla każdego z tomów. • II) Druga część to dalsze losy Flynn i jej przyjaciół w Magicznym Ekspresie. Tym razem robi się mroczniej, szczególnie po wydarzeniach z końca poprzedniego tomu. Poznajemy też więcej informacji o samym pociągu i jego historii, a bohaterowie zdają się być coraz bliżej rozwiązania zagadki związanej ze zniknięciem brata Flynn. Po drugim tomie uważam, że obie części są w miarę równe a historie w nich opisane tak samo wciągające. Jedyną postacią, którą totalnie wyrzuciłabym z tej powieści to Dyrektor Ekspresu, do którego straciłam już całkowicie cierpliwość ; )

Dawno żadna seria z młodzieżowej fantastyki tak mnie nie wciągnęła. Wręcz mogę chyba uznać, że to pierwszy cykl od czasów mojego gimnazjum, który w jakiś sposób budzi we mnie podobne uczucia co Harry Potter. Mamy tu wciągającą akcję, tajemnice, szkolny magiczny ekspres a przede wszystkim dobrze opisaną fabułę, która nie jest jedynie wielkim chaosem przypadkowo dziejących się rzeczy, jak to ma niestety miejsce w serii „Nevermoore”. Do tej pory wyszły w Polsce jedynie dwie pierwsze części serii, jednak już z niec­ierp­liwo­ścią­ czekam na kolejne! 8,5/10 dla każdego z tomów. • I) W pierwszej części poznajemy Flynn- trzynastolatkę, której przed rokiem zaginął starszy brat. Od tej pory dziewczynka spędza wieczory na opuszczonym dworcu rozmyślając o swojej stracie i uciekając od sytuacji w domu, gdzie nie dzieje się najlepiej. Jedyna rzecz jaka utrzymuje nadzieję Flynn na odnalezienie brata to pocztówka z wizerunkiem pociągu, którą Jonte przysłał do domu już po zniknięciu. Pewnego razu dziewczynka zauważa nadjeżdżający pociąg, mimo, że peron już dawno został wyłączony z użytku. Rozpoznając maszynę z pocztówki Flynn postanawia „na gapę” wsiąść do ekspresu rozpoczynając tym samym nie tylko swoją podróż do świata magii, ale także krętą ścieżkę poszukiwań zaginionego Jonte’go.

Książka ta była swego czasu bardzo rozpromowaną pozycją na bookstagramie. Chcąc sprawdzić „o co tyle szumu” postanowiłam ją przeczytać – szczególnie, że wpisuje się ona w mój ulubiony gatunek. Na szczęście – strach o prze­rekl­amow­anie­ okazał się zbyteczny, bo książka faktycznie wciągnęła mnie od pierwszej strony a całość połknęłam w niecałe 2 dni. Oczywiście nie jest to literatura wysokich lotów- a raczej dobry thriller mający zapewnić nam prostą rozrywkę i właśnie to otrzymałam czytając go :) Osobiście odrobinę czułam się rozczarowana wyjaśnieniem zagadki, jednak nie aż tak, jak w bardzo podobnej powieśći Ruth Ware – „Pod kluczem”. Tam również mieliśmy tajemnicę „nawiedzonego domu”, główną bohaterkę na tropie przeszłości a także kilka innych powielających się motywów, jednak cołościowo według mnie „Wróć przed zmrokiem” wypada o wiele lepiej. 8/10 • Fabuła opisuje historię Maggie – dziewczyny, która jako dziecko uciekła wraz z rodzicami z „nawiedzonego” domu. A przynajmniej taką wersję wydarzeń zna z książki, którą jej ojciec napisał i puścił w świat po pamiętnej nocy. Przyniosła mu ona sławę i pieniądze, szczególnie, że do końca swoich dni utrzymywał, że wszystkie zdarzenia są autentyczne, a w willi Baneberry Hall naprawdę straszy. Mimo, że Maggie nie wierzyła w ani jedno słowo ojca to po jego śmierci decyduje się wybrać do opuszczonej i zapomnianej już posiadłości, by uporać się z pytaniami bez odpowiedzi, które dręczyły ją przez całe życie. Na miejscu okazuje się jednak, że nie wszystko może być wytworem wyobraźni pisarza a dziewczyna coraz bardziej żałuje, że postanowiła odgrzebać rodzinne tajemnice.

„Zbrodnia nad urwiskiem” przy­piec­zęto­wało­ moje przekonanie się do tej serii. Historia tym razem przenosi się z chorzowskiego familoka na wietrzną i deszczową Irlandię gdzie w niewyjaśnionych okolicznościach zaginęła wnuczka nowego klienta agencji dete­ktyw­isty­czne­j Szymona (i jego wiernego psa Gucia). Mimo, ze seria dalej trąci przedawnionymi już żartami (ile można śmiać się z niezdarności i wywracania) oraz niestety powiela stereotypy (min. Polaka zagranicą) to w całości przeważa i tak klimat wciągającego, vintydżowego kryminału. Jak dla mnie nawet oczko wyżej niż poprzednia cześć - 8/10 :)