W książce „Opowieści z kawiarni” znów pojawiamy się w klimatycznym Tokio i przyglądamy się kontynuacji losów bohaterów z pierwszej części historii „Zanim wystygnie kawa”. Zasady odbycia podróży w przeszłość dla klientów kawiarnianego stolika są nadal takie same. Jednym z nowych gości kawiarni jest mężczyzna, który pragnie spotkać się ponownie ze swoim zmarłym przed wieloma latami przyjacielem. Ich wspólna historia wprost łamie czytelnicze serce. Wkrótce potem poznajemy historię syna. Wraca do przeszłości by ponownie ujrzeć swoją matkę, na pogrzeb której nie udało mu się dotrzeć. To pełne wzruszeń spotkanie. Równie ujmująca jest także rozmowa mężczyzny z kobietą, której nie mógł niegdyś poślubić, a która była jego największą miłością życia. Na zakończenie w kawiarni dostrzegamy emerytowanego policjanta. Chce zadość uczynić i wyjaśnić swej nieżyjącej małżonce dlaczego nie zdołał wręczyć jej jedynego dla niej prezentu. Jednak wyłącznie na tych czterech emocjonujących spotkaniach rzecz się nie kończy. W opowieści tej poznajemy także sekret kobiety-ducha, która obcuje w kawiarni. Dowiadujemy się też dlaczego tylko Kazu może nalewać kawę osobom chcącym przenieść się w czasie. Intrygujące, prawa? Zatem proponuję siąść w fotelu i dać ponieść się tej lekturze w ramach relaksu… To coś krótkiego i naprawdę zjadliwego. W sam raz do kawy 😉

Książki Olgi Tokarczuk się czyta, albo się ich nie czyta. Lubi się je, albo wprost przeciwnie nienawidzi. Nie jest to literatura dla każdego. Osobiście doceniam kunszt pisarski noblistki, choć przyznam szczerze, że nie ze wszystkimi jej publikacjami było mi łatwo, jeśli chodzi o czytanie lub ich odbiór. Natomiast „Dom dzienny, dom nocny” zakl­asyf­ikow­ałab­ym raczej do tych nieco łatwiejszych lektur. • Akcja powieści rozgrywa się w Nowej Rudzie, leżącej u podnóża Sudetów. To właśnie do tej, zupełnie sobie nieznanej, wsi trafia główna bohaterka książki. Z czasem poznaje okolicę i historie opowiedziane przez kolejnych jej mieszkańców. A tych jest bardzo wielu i bardzo różnych… Począwszy od żywotów świętej Kummernis, poprzez poznanie dziejów wysiedlonej przed laty rodziny niemieckiej, a skończywszy chociażby na wydarzeniach z życia perukarki Marty. Wszystkie te opowieści są równie zaskakujące, zachwycające, nietuzinkowe, momentami niesamowite, jak i bardzo różnorodne. To właśnie dzięki tym ustnym przekazom nasza bohaterka zaczyna w sposób niezwykle intensywny poznawać miejsce, w którym się dopiero co osiedliła. Dzięki nim odkrywa również kolejne wymiary otaczającej ją rzeczywistości, która balansuje na krawędzi jawy i snu. Jest różnorodna pod względem kulturowym, obyczajowym, religijnym, a także mentalnym. • Cała ta fascynująca historia została oczywiście podana czytelnikowi w wyśmienity wprost sposób w kontekście literackim. Prozę tą się wprost chłonie. Jest przesycona wyrafinowanymi metaforami, które oddają niesamowity klimat czasów i miejsca, w którym fabularna akcja się toczy. W moim odczuciu to niesłychanie wyrafinowana lektura. Polecam, tym którzy mają awersję do prozy pani Tokarczuk. Może tym razem, będzie inaczej…

W Valleby przed świętami Bożego Narodzenia panuje wielkie zamieszanie. Przedświąteczna gorączka trwa… Do miejskiego portu zawitały dwie tajemnicze postacie, które wśród mieszkańców wzbudzają pewne podejrzenia. Lasse i Maja wykazują ogromną czujność i wraz z komisarzem policji zaczynają się bacznie przypatrywać przybyszom. Mali detektywi w drodze po znaczki pocztowe, niezbędne im do wysłania kartek świątecznych, oferują swą pomoc znajomym w potrzebie. Napotykają jednak na pewne trudności, gdy trafiają do Runego. Run niestety nie żyje w najlepszych stosunkach ze swym rodzeństwem. Zawsze przed Bożym Narodzeniem wysyła im świąteczne kartki życząc Niewesołych Świąt. W związku z tym, że w tym roku się nieco spóźnił to zaniepokojone rodzeństwo postanowiło wpaść do niego z wizytą… Jak się zakończył ten cały galimatias? Oj dzieje się, dzieje w małym szwedzkim miasteczku. Sprawdźcie, co jeszcze ciekawego przytrafiło się naszym detektywom i czy wszystkim wyzwaniom zdołali podołać. Wydanie to na dodatek zawiera zagadki dla dzieci do rozwiązania podczas czytania. Polecam lekturę.

W trzeciej części przygód Tomusia i jego ekipy przenosimy się wraz z bohaterami do rozgłośni radiowej. To właśnie tu doszło do pewnego incydentu, w wyniku którego skradzione zostały mikrofony. Dziennikarka Anusia nie jest więc w stanie poprowadzić audycji dla dzieci. Komu zależało na tym, by zakłócić pracę w radiu? Podejrzanych jest kilku. Jednym z nich jest młody wokalista zespołu Torpeda. Ale czy to on jest winny tej kradzieży? Przeczytajcie sami. Historia jest intrygująca, aczkolwiek nie ma co liczyć na to, że dojdzie się wcześniej niż bohaterowie do rozwiązania powierzonej im zagadki. To jest właśnie minusem książek tej serii. Rozwiązanie zwykle spada na Tomusia „niczym grom z jasnego nieba” i jest. Po sprawie. Czytelnik otrzymuje w fabule zbyt mało konkretnych informacji na jego temat, a w tych zapr­ezen­towa­nych­ najczęściej brak spójności. No cóż… po prostu trochę słabo…

„Z pajęczyny się urwałeś” opowiada o tym, jak wywiązała się niesamowita więź między pająkiem Henrykiem, a Bzykiem muchą. W pewien grudniowy poranek zwyczajnie Bzyk jak to mucha wpada w pajęczą sieć. Oczywiście ma stać się doskonałym daniem dla Henryka, który tą sieć zastawił. Niestety pająk ma zamiar zjeść go dopiero podczas wigilijnej kolacji. Zatem przychodzi im wspólnie spędzić cały adwentowy czas. Rozmawiają o rzeczach przeróżnych. Często się ze sobą sprzeczają, ale od czasu do czasu także nawzajem wprawiają siebie w dobry humor. Gdy nadchodzi Boże Narodzenie Henryk i Bzyk sami są bardzo zdumieni tym, że tak im ze sobą jest dobrze. Pająk uwalnia muchę z sideł, nie po to by ją zjeść, ale by dalej pielęgnować ich wspólną przyjaźń. • Książka Kai Pannen jest pełna dobrego humoru. Napisana w bardzo przystępny, lekki sposób. Bohaterowie są bardzo barwni i wyraziści, a historia kończy się morałem. Polecam gorąco.