„Udręka i ekstaza” fascynująca powieść o burzliwej twórczości Michała Anioła. • Michał Anioł jeden z najs­łynn­iejs­zych­ artystów świata. Światły człowiek renesansu, który po dziś dzień nie ma sobie równych. Wszechstronnie utalentowany, charyzmatyczny, ambitny, uparty, momentami całkiem niezły żartowniś, artysta z pasją, ogromnym zaangażowaniem i pona­dprz­ecię­tnym­i umiejętnościami. Urodził się w pobliżu Florencji w rodzinie mieszczańskiej Buonarottich. Jego ojciec nigdy nie pochwalał zainteresowań syna związanych z pracą twórczą. Michał Anioł na początku pobierał nauki w dziedzinie tworzenia fresków. Niestety początkowo nie zachwyciła go ta praca. Znacznie bardziej pociągało go rzeźbiarstwo. I tak trafił do pracowni rzeźbiarskiej Bartolda di Giovanni, który zarządzał zbiorami Medyceuszów. To właśnie Medyceusze zadbali o jego wykształcenie. Od tego momentu, choć bardzo powoli kariera rzeźbiarska Buonarottiego zaczęła się rozpędzać i przynosić mu wymierne temu zyski. Z czasem i ojciec Michała Anioła zaakceptował decyzję syna odnośnie jego poświęcenia się rzeźbiarstwu. Jego nagła zmiana zdania w tej kwestii ściśle związana była z profitami jakie młody Buonarotti zaczął otrzymywać za swą ciężką pracę, a nie z uznaniem dla talentu syna. • Michała Anioła interesowało tylko i wyłącznie twórcze działanie. Nie był postacią towarzyską. Czuł się w pełni szczęśliwy tworząc. Wykonał całe mnóstwo monumentalnych rzeźb, stworzył również kilka cennych fresków, a nawet częściowo poświęcił się również architekturze. Choć jego współpraca z papiestwem zawsze była trudna i pełna wyrzeczeń, to ceniono jego dzieła i liczono się z jego zdaniem w kwestiach dotyczących sztuki. A jak wiadomo w epoce, w której przyszło mu żyć narodziło się wielu równie wybitnych twórców, z którymi Michał Anioł nad wyraz często wchodził w pewnego rodzaju „zatargi”. Nie było mu więc jako artyście w życiu lekko. Choć nieszczęśliwie zakochany, często wykorzystywany, karcony, dożył późnego wieku, w dużej mierze zrealizowawszy swe twórcze zamiary. • Powieść biograficzna Irvina Stone’a o Michale Aniele to prawdziwy majstersztyk. Jest niesłychanie wnikliwa, napisana z ogromnym talentem narratorskim, pełna interesujących anegdot o artyście. Świetnie oddaje ducha Renesansu. Nikt by piękniej nie ujął w słowa tak długiej i wspaniałej historii życia Buonarottiego – bez wątpienia najw­ybit­niej­szeg­o przedstawiciela tamtego okresu. Gorąco polecam. Naprawdę trudno jest oderwać się od lektury.

„W odbiciu” – książka o tym jak widzą nas inni… • Powieść ta jest niczym szkatułka. Otwierasz ją, a w niej kilkoro całkowicie różnych bohaterów, których odmienne historie splecione zostały w jeden zwarty wątek. Jej głównym bohaterem jest mieszkający w Słupcy Karol. Karola ogromną pasją jest jazda na motocyklu, w chwili gdy go poznajemy jest bezrobotny. Jego żona to Natalia. Do tego w powieści kluczową rolę odgrywa jeszcze pani Gienia, staruszka, która zmaga się ze śmiertelną chorobą. Z kolei jedną z bardziej intrygujący postaci stanowi niejaki Pielgrzym. To Mariusz dawny przyjaciel Karola, który bardzo zagubił się we własnej rzeczywistości i obecnie jest uzależnionym od alkoholu oraz narkotyków kloszardem. Ich życiowe perypetie i dylematy przed którymi stają są niezbadane niczym wyroki boskie. Każdego niemalże dnia siłują się z własnym życie, upadają, podnoszą się lub próbują podnieść z upadku i prą dalej. Starają się walczyć, zaakceptować sytuacje, w których przyszło im się znaleźć i próbować żyć na nowo. Nie zawsze jest to jednak możliwe, a jeśli nawet to nie do końca spełnia ich oczekiwania. • „W odbiciu” to historia o zwykłych ludziach. To co przytrafiło się bohaterom na kartach powieści może dotyczyć również każdego z nas. Ich losy to tylko jedne z bardzo wielu ludzkich „odbić”. Niepowodzenia, złe wybory, uzależnienia choroby… „W odbiciu” Jakuba Małeckiego choć jest jednym z jego wcześniejszych tytułów, które wydał to stanowi powieść niezwykle dojrzałą, przemyślaną i pełną emocji. W niej nic nie jest przypadkowe. Z jednej strony urzeka swym realizmem, a z drugiej zniewala momentami nieco odrealnionymi, wręcz mistycznymi.

„Cesarski zegarmistrz” rzecz o czasie, którego nie da się oszukać, ani pokonać i który w bardzo wielu przypadkach nawet ran nie leczy, a może zadać kolejne… • Jednym z bohaterów powieści Ransmayr’a jest angielski zegarmistrz o nazwisku Alister Cox. Całkiem niedawno zmarła mu ukochana córeczka, z której odejściem inżynier nie może się pogodzić. Na dodatek w wyniku doznanej traumy jego żona Faye przestaje mówić i zamyka się w sobie. Cox ogarnięty rozpaczą zaprzestaje konstruować swe zegary, ale do czasu… • Zupełnie niespodziewanie otrzymuje propozycję z drugiego krańca świata. Sam cesarz Chin ma dla niego zlecenie. Cox ma przybyć jak najszybciej do Zakazanego Miasta i skonstruować dla niego trzy najwspanialsze zegary świata. Zegarmistrz przystaje na tą propozycję i wraz ze swymi trzema wspó­łpra­cown­ikam­i udaje się w daleką podróż na Wschód, do osie­mnas­towi­eczn­ych Chin. • Na chińskim dworze bohaterowie ugoszczeni niczym członkowie rodziny cesarskiej nawet nie zdają sobie sprawy z tego, że cesarz Qiánlóng, uchodzący niemalże za Boga ma wobec ich zlecenia nieco inne plany, w związku z czym bardzo szybko ulegnie ono pewnej dość istotnej modyfikacji. Władca dzięki wykorzystaniu zega­rmis­trzo­wski­ch trybików ma zamiar stać się władcą absolutnym, takim który stoi ponad czasem. Czy Cox wraz ze swymi wspó­łpra­cown­ikam­i spełni oczekiwania apodyktycznego władcy? • „Cesarski zegarmistrz” to filozoficzna powieść o czasie, który pędzi nieubłaganie. To także opowieść o ludzkich ambicjach, ogromnej pasji tworzenia rzeczy niesamowitych, a także wielkiej ojcowskiej miłości, oddaniu, poświęceniu i wierze w nadejście rychłego wybawienia. Ransmayr w swej książce napisanej bardzo wykwintnym językiem, opisuje również pewne sceny w strasznie brutalny sposób. Jest to jednak efekt zderzenia się ze sobą dwóch całkiem odmiennych kultur, form sprawowania rządów, ludzkiej mentalności oraz diametralnie różnych, zupełnie sobie obcych rzeczywistości. Proza ta bardzo dobrze oddaje ducha czasu i miejsca, w którym to akcja jej się rozgrywa.

„Wyznanie” – czyli jak łatwo zagubić się we własnej rzeczywistości… • Trzy kobiety i jeden łączący je sekret. • Akcja powieści ma swój początek w roku 1980 kiedy niejaka Elise Morceau spotyka Constance Holden pisarkę i zostaje urzeczona jej urokiem. Kobiety zaczyna łączyć coś znacznie więcej niż tylko zwykła przyjaźń. Jest to także czas, w którym kariera pisarska Coni osiąga wyżyny. Właśnie ma nastąpić ekranizacja jednej z jej powieści. Obie bohaterki wyruszają do Los Angeles, miasta grzechu. • Na kolejnych kartach powieści przenosimy się nieco dalej w czasie, gdzie poznajemy zagubioną w swoim świecie Rose Simmons. Rose była wychowywana tylko przez ojca, o swej matce nie wiedziała zupełnie nic. Przyszedł jednak czas na uchylenie córce rąbka tajemnicy. Ojciec daje Rose książki autorstwa Constance Holden i przekazuje jej informację, że kobieta ta była ostatnią osobą, która miała kontakt z jej rodzicielką. Od tamtej sytuacji zarówno po Elise, jak i po Coni ślad zaginął. Młodej dziewczynie bardzo zależy na odkryciu prawdy. Za wszelką cenę próbuje nawiązać kontakt z pisarką, żeby poznać historię swojego zagmatwanego dzieciństwa. • „Wyznanie” to książka o całkiem innym charakterze, niż napisana przez Burton „Muza” czy też „Miniaturzystka”. Tym razem autorka postawiła na temat znacznie bardziej współczesny i obyczajowy. Powieść ta w całości jest bardzo kobieca, nieco intymna i poruszająca. Mowa w niej o wszelkich przejawach miłości, przyjaźni ponad wszystko, porzuconych marzeniach, macierzyństwie, rodzicielstwie i targających człowiekiem wewnętrznych dylematach. To historia dotycząca podejmowania niezwykle trudnych, odpo­wied­zial­nych­ i w żaden ludzki sposób nieodwracalnych decyzji. Decyzji powziętych NA ZAWSZE. Polecam lekturę.

Publikacja ta to bardzo mocno skompresowana informacja na temat życia i twórczości jednego z najw­ybit­niej­szyc­h artystów włoskiego renesansu – Michała Anioła. Zawiera konkretne dane dotyczące kariery twórczej Buonarottiego, przy czym znajduje się w niej wiele cennych informacji na temat dzieł, które zostały przez rzeźbiarza również nigdy nieukończone. Jest to książka bogato ilustrowana, która ma pełnić rolę swoistego rodzaju „przewodnika” po pracach artysty, niż skupiać się na jego życiorysie. Może stanowić doskonały dodatek do lektury biograficznej o Michale Aniele, których jest naprawdę bardzo wiele na rynku wydawniczym. Jej część ikonograficzna zatem jest dość dobra, a informacyjna skąpo-konkretna. Zakładam, że cel wydawcy został osiągnięty. Miała ona plenić rolę mini albumu, a nie przytłaczać odbiorcę tekstem w niej zawartym. Dla kogoś, kto nic a nic nie wie o tym światłym człowieku na dobry początek wystarczy, natomiast fascynaci Michała Anioła pokręcą na nią tylko nosem.