Głównym bohaterem „Drabiny” jest Tolik. Spełnił się jego sen o własnym domu w Hiszpanii z dala od Ukrainy. Ale los spłatał mu figla. Wybuch wojny w ojczystym kraju sprawił, że do jego nowego domu wprowadziła się mama z pozostałymi członkami rodziny. I tak dotychczas pusty dom zyskał nowych mieszkańców. Intr­ower­tycz­nemu­ chłopakowi jest trudno w tej sytuacji, bo utracił spokój. Czuje na sobie wzrok wszystkich niemalże w każdej minucie swojego bytowania w domu. W związku z powyższym przychodzi mu zakradać się po drabinie do swojego pokoju, by unikać częstych kontaktów z matką i pozostałymi lokatorami. Sytuacja jest trudna. Prywatni uchodźcy Tolika za wszelką cenę starają się zagłuszyć własne myśli. Żyją tu i teraz, ale codziennie sprawdzają informacje na temat doniesień z frontu. Tolik nie chce śledzić poczynań ukraińskich żołnierzy. Jakiś czas temu, jeszcze przed wybuchem wojny zdecydował się na diametralną zmianę swojego życia. W chwili obecnej czuje się nieco winny za swój brak zainteresowania sprawami ukraińskimi. Ale temat ten niestety ciągle do niego wraca za sprawą rodziny, której dał schronienie, a która na każdym kroku udziela mu „dobrych” rad. Tylko cudem jest nie oszaleć w takiej sytuacji, co się naszemu bohaterowi w pewnym sensie udaje, ale nieco kosztem osobistego szczęścia… • Książka Kuzniecowej opowiada o trudnych relacjach rodzinnych, • traumie związanej z wybuchem konfliktu i utratą wszystkiego, co się do tej pory osiągnęło. Przedstawia trudne życie w cieniu wielkiej wojny. Jest to bardzo emocjonalna historia, ale nie brakuje w niej także dobrego humoru. Myślę, że tak może w chwili obecnej mniej więcej wyglądać życie niejednego ukraińskiego uchodźcy właśnie. Polecam lekturę na nudę.

Życie w bloku było, jest i na zawsze pozostanie intrygujące. Główny bohater książki Różyckiego żyje w późnym PRL-u w jednym z wielu mieszkań pewnego wielopiętrowego bloku z wielkiej płyty. Trudno jednoznacznie określić w jakim mieście rozgrywa się cała akcja (Opole to czy Warszawa?), ale przyjmijmy, że dla fabuły jest to niewielkiej klasy problem. Tadeusz, bo o nim jest mowa, zdobywca kawy ziarnistej (niestety) zostaje wysłany przez swego ojca do niejakiego Stefana. Sąsiad mieszka tuż pod nosem, bo w innym mieszkaniu tego samego bloku i posiada młynek do kawy. Przedmiot w tej chwili absolutnie dla rodziny Tadeusza niezbędny, bo za moment odbędą się imieniny ojca, zejdą się zaproszeni gości, a kawa jest wprost na wagę złota. Kto otarł się o PRL zapewne wie w czym rzecz. I tak Tadek w swej drodze do Stefana zabiera czytelników w podróż niesamowitą, pełną dygresji, anegdot, wspomnień, historii, plotek, legend, a nawet mitów. A wszystkie te opowieści dotyczą życia i funkcjonowania w takim oto blokowisku. Jest na wskroś surr­eali­styc­znie­, momentami zabawie, a innymi nawet nieco strasznie. Historia z pozoru zwyczajna w słowach Różyckiego i jego metaforach zyskuje niesłychany koloryt, dzięki czemu czyta się ją bardzo szybko i lekko. Ogromną sztuką jest przedstawienie tak oczywistych rzeczy i sytuacji w sposób budzący zachwyt wśród czytelników. A to uważam się w tej publikacji z powodzeniem udało autorowi osiągnąć. Rzecz absolutnie warta uwagi. Polecam, bo dobrze opowiedziane.

Oj dzieje się u rodziny Ogórków, dzieje… Do grupy czterech zawadiackich kur rasy brahma dołącza kolejna. Czarna kura rasy marans pewnego dnia spada z nieba wprost na głowę pana Tadeusza. I tak trafia do domu przy ulicy Cudne Manowce. Oczywiście nowy gość od pierwszej chwili zyskuje aprobatę pozostałych mieszkanek kurnika. Z uwagi na swój zawadiacki charakter otrzymuje przydomek Kurdemolka. Kurdemolka to ptak niebyle jaki, w końcu jej właścicielem jest sam święty Antoni. Być może dzięki swemu pobytowi na ziemi pomoże odzyskać panu Ogórkowi zaginiony portfel, skoro święty zajęty jest poszukiwaniami utraconej kury i porzucił swe dotychczasowe niebiańskie obowiązki? Kto wie? Jeśli jesteście ciekawi co jeszcze przytrafiło się czarnopiórej i jej koleżankom koniecznie sięgnijcie po „Piątą kurę u wozu”. Niesamowite emocje, mnóstwo dobrego humoru i świetna zabawa gwarantowane. Od tej lektury naprawdę jest się trudno oderwać. PoLeCaM gorąco.

Czy można rzucić wszystko, czym się zajmowało do tej pory i zostać piratem? Ależ oczywiście, że jest to możliwe!!! Pewna rodzina dzięki swemu seniorowi wyruszyła w morską wyprawę. Spakowali najp­otrz­ebni­ejsz­e rzeczy i oczywiście mąkę, by nadal mogli zajadać swe ukochane naleśniki i popłynęli w siną dal. Ich przygoda miała charakter matematyczny, być może z racji wykonywanego wcześniej przez dziadka zawodu dyrektora banku. Kto wie… W trakcie czytania lektury z tą zwariowaną piracką rodzinką nikt nie będzie się nudził. Jej bohaterowie skutecznie zachęcają czytelników do wspólnej zabawy. Jest w niej trochę liczenia, nieco rysowania, rozwiązywania łamigłówek i odczytywania map. Dobra zabawa gwarantowana. Polecam gorąco.

„Kupa faktów o smrodzie” to książka pełna wszelkich obrzydliwości. Dobrze, że podczas czytania nie ma szans poczuć wszystkich tych woni, o których w niej mowa. A traktuje ona o największych cuchnących sprawach tego świata. Tych naturalnych i tych sztucznych. Rozkładające się śmieci, śmierdzące sery, do tego owoc durianu, bąki, padlina, broniące się za pomocą zapachu stworzenia itd. Są też w niej rzeczy trudne do pojęcia, takie jak zapach kosmosu, bo tylko nieliczni są w stanie tej woni doświadczyć. Zatem klamereczki na noski i zapraszam do lektury. Pod względem zawartych w niej ciekawostek książka jest rewelacyjna. Uwagę mam, podobnie jak w książce o kupie, co do zastosowanej fachowej terminologii. Trudne nazwy wielu związków chemicznych są raczej dla dzieci nieznane, ani nie zapadną młodszym czytelnikom w pamięć. Ja bym je sobie darowała, ale jest jak jest. Ośmioklasista po tą publikację nie sięgnie, a poziom wiedzy pier­wszo­klas­isty­ nie pozwoli mu wszystkiego z niej do końca zrozumieć. Więc i fajnie, i nie fajni, ale i tak polecam. Niech zwycięży ciekawość…