Tytułowy bohater wraz z Płaskotem mieszkają na miejskim śmietniku. W momencie, gdy Kundel wpada na pomysł, by dołączyć do elitarnego grona psów, w ich i tak pełnym emocji życiu powstaje niebywałe napięcie. W wyniku tej sytuacji Płaskot oczekuje akceptacji w grupie kotów oczywiście, która zwie się Paczką Wąsaczy. W ten sposób dochodzi do rozstania między dwojgiem przyjaciół. Odtąd wrogie sobie obozy psów i kotów toczą nieustanny bój. Walczą o różne rzeczy, wszelkimi dostępnymi dla siebie metodami. Zapchlonemu Kundlowi i Płaskotowi przestaje się podobać ta cała sytuacja. Przecież jeszcze przed momentem byli szczęśliwi, dogadywali się ze sobą, razem buszowali po śmietnisku… Czy rzeczywiście potrzebna była im taka zmiana? Może jednak warto jest zadbać o istniejąca między nimi emocjonalną więź, zamiast ją w tak nierozsądny sposób doprowadzać do trwałej ruiny? „Zapchlony Kundel i jego paczka” to książka o przyjaźni. Mówi o tym, jak ważne jest mieć przyjaciół i co należy zrobić, by ich nie stracić na zawsze. Polecam lekturę młodszej młodzieży lub starszym dzieciom. Jak kto woli…

Poznajcie Fefe - małą, błyskotliwą muchę, która chcąc nie chcąc, wybrała się w podróż. Spędza wakacje w upalnej Hiszpanii i wspaniale się przy tym bawi. Oczywiście z muszej perspektywy świat wygląda zupełnie inaczej, o czym mamy okazję się przekonać czytając jej dziennik. Nowo poznane przez Fefe miejsce wydaje się być dla niej jeszcze bardziej egzotyczne. Lotnisko dla bzyczącego owada jest istnym lunaparkiem. Poza tym Fefe zaaferowana jest także językiem hiszpańskim, intrygują ją podane na restauracyjnych talerzach potwory, świetnie się bawi tańcząc flamenco, a swoją sjestę spędza w towarzystwie prawdziwych, pełnokrwistych byków. Podczas czytania dziennika Fefe jest zatem bardzo ciekawie i przezabawnie. Na dodatek po raz kolejny możemy wejść w interakcję z tekstem. Dzięki takim zabiegom znacznie przyjemniej się obcuje z lekturą i nie jest przytłaczająco nudno. Fefe to naprawdę dobra towarzyszka do podroży. Polecam gorąco.

Plamek i Brudek to dwie złośliwe bakterie. Są w zasadzie niezniszczalne. • Tym razem dzięki małej, zbuntowanej Ricie odbyły bardzo fujkową podróż. Rita nie cierpi myć włosów, w związku z tym to właśnie na jej głowie Plamek i Brudek odkryli istny raj dla siebie. Dziewczynka szła w zaparte i po tygodniu niemycia swojej głowy nadal stawiała opór. Jej włosy w tym momencie były już naprawdę super tłuste, skołtunione i co gorsza niesamowicie cuchnące. Dopiero dzięki swemu przyjacielowi Patrykowi Rita zdecydowała się na szybką kąpiel. W związku z tym Plamek i Brudek znów byli zmuszeni uciekać w siną dal… • W drugim opowiadaniu poznajemy szaloną babcie Brudka - Upaćkankę. Babcia niegdyś upodobała sobie pokój małej Paulinki. Ta wesoła, rezolutna dziewczyna nie znosiła sprzątać we własnym pokoju. Na pytania rodziców kiedy ma zamiar zadbać w nim o prządek zawsze znalazła jakąś, niekoniecznie mającą sens, wymówkę. Często odpowiadała w bardzo niegrzeczny sposób, za co bardzo szybko otrzymała stosowną „nagrodę”. Pewnego dnia zaprosiła do siebie na tak zwaną nocowankę Ulę i Bartka. Noc okazała się być dla wszystkich kompletnie nieudaną, rzecz oczywista wyłącznie przez panujący w pokoju dziewczynki nieład. Paulinka w końcu zrozumiała, że tak dłużej być nie może i zabrała się za porządki. Tak wstrętne, buszując po kątkach bakterie z babcią Upaćkanką na czele wyruszyły w kolejną podróż do innego upaćkanego domu. • Historyjki o Plamku i Brudku są napisane bardzo prostym językiem, zabawne i co najważniejsze naprawdę trafiające do wyobraźni małego czytelnika. Myślę, że książka ta jest dobrym pierwszym krokiem do uświadomienia maluchom, jak ważne jest dbanie o higienę osobistą i miejsc, w których funkcjonujemy.

Ale śmierdząca to historia… Kiedyś był to temat tabu. Nikt nie dyskutował o kupie ze znajomymi w wolnej chwili. Dziś to nic zdrożnego. Temat jakich wiele… Na dodatek okazuje się być bardzo fascynujący. Kał i mocz naprawdę skrywa wiele tajemnic. Jest nieodłącznym elementem całego światowego ekosystemu. Dzięki niemu zdrowo się rozwijamy i zapewniamy ciągłość swojemu istnieniu. Historia fekaliów jest tak długa, jak długa jest historia świata. W książce tej zawarto mnóstwo informacji na ten temat. Wprost niesamowite są przedstawione w niej ciekawostki. Wiele anegdot z dziejów ekskrementów jest pewnie znanych, inne z kolei historie nieco mniej. Na pewno zaskoczą niejednego odbiorcę tej lektury. Co by nie powiedzieć wniosek po jej przeczytaniu, choć może mało ujmujący, jest jeden – kupa stała się dźwignią postępu. I kto by się spodziewał takiego obrotu rzeczy? • „Kupa faktów o kupie” to niesamowicie interesująca rzecz. Widzę w niej tylko jeden mankament. Mianowicie jest przeznaczona raczej dla młodszych dzieci, bo jaki nastolatek chciałby zgłębiać tajniki własnego stolca, a zawiera momentami zbyt wiele trudnych do zrozumienia terminów. Więc podczas jej czytania trzeba przygotować się na milion pytań. Dorośli uwaga - należy się zatem wcześniej nieco zaznajomić z książką, by sprostać pod kątem definicyjnym, aby szybko oraz w łatwy sposób móc wszystko wyjaśnić własnemu dziecku. To tyle w tym cuchnącym temacie… Oczywiście polecam publikacje, bo jakżeby inaczej…

Pewnego dnia brunatny niedźwiadek Bazyli podsłuchuje rozmowę dwóch małpek siedzących na drzewie. Żywo dyskutują o samotnym Bobiku, który tak biednie wygląda, bo w ich odczuciu nigdy nie miał okazji zaznać szczęścia. Od tej pory przerażony Bazyli zaczyna się zastanawiać czym jest to szczęście, bo nie chciałby w przyszłości wyglądać jak w chwili obecnej Bobik. Zatroskany, w końcu udaje się do mądrej sowy Minerwy. Okazuje się, że nie istnieje prosta i dla wszystkich jednoznaczna definicja szczęścia. Dla małego misia wydaje się to zbyt skomplikowane, więc Minerwa postanawia mu to nieco zobrazować. Po odwiedzeniu kilku miejsc i poznaniu różnych definicji szczęścia w końcu i Bazyli „odnajduje” własną. I od tej pory z powrotem staje się małym, radosnym niedźwiadkiem. • Czym jest szczęście? To pytanie w zasadzie filozoficzne. Od wieków bardzo wielu myślicieli i filozofów próbowało nadać jego definicji jakiś sprecyzowany kształt. Z biegiem lat niewiele się w tej kwestii zmieniło. Myślę, że książka Schmitta dla dzieci jest tego niewielkim dowodem. Polecam tą pouczająca rzecz rodzicom i dzieciom o szczęściu właśnie.