Z płonącego statku ucieka para z dzieckiem. Trafiają do dżungli, gdzie budują sobie dom i planują wychowanie syna. Niestety, dzikie zwierzę krzyżuje ich plany. Rodzice giną, a dziecko zostaje samo. Jego płacz słyszy gorylica, która niedawno sama straciła dziecko w tragicznych okolicznościach. Instynkt macierzyński gna ją na ratunek chłopcu, który cudem unika przed śmierci. Od teraz to ona jest matką Tarzana, na przekór Kerchakowi, głowie rodziny. • Tarzan to film Disneya z 1999 roku oparty na powieści Edgara Rice’a Burroughsa pt. Tarzan wśród małp. Głównym wątkiem filmu jest życie Tarzana, który kilkanaście lat wcześniej wraz z rodzicami trafił do dżungli i od teraz musi żyć wśród goryli. • Nie jest to łatwe – głowa rodziny goryli go odrzuca, widzi w nim tylko obcego, mimo że od tylu lat Tarzan robi wszystko, by się wpasować. Chodzi, mówi i zachowuje się jak małpa. Oczywiście ma swój indywidualny styl, dopasowany do siebie – skacze po drzewach, buja się na lianach i zjeżdża po gałęziach. Ma opacie w matce, przyjaźni się z innymi gorylami (i ze słoniem), ale ciągle czuje, że nie jest częścią stada. Aż pewnego dnia trafia w dżungli na innych ludzi. • Tarzana fascynują nowe istoty, widzi ich podobieństwo do siebie. Zaczyna przejmować ich nawyki – uczy się chodzić na dwóch nogach, wyprostowany, mówi i poznaje nowe rzeczy. Najbardziej jednak fascynuje go Jane – piękna, młoda kobieta, której uratował życie. • Tarzan musi poznać siebie, odkryć, kim jest. Całe życie spędził wśród małp, gdzie jest obcym, tak samo jak w świecie ludzi. Młody mężczyzna ma trudne zadanie – czeka go wiele wyborów i niełatwych decyzji. Musi zdecydować, do którego świata należy i kim chce być. • Dodatkowo mamy naprawdę ciekawą drugoplanową postać, choć nie jest jednoznaczna. Terk to dziewczyna, która pozuje na chłopaka. Trzyma się z płcią męską i jest większym łobuzem od niektórych kolegów. Nigdy nie wiedziałam, jak tę postać odbierać, ale sceny z jej udziałem zawsze uwielbiałam. • W polskim dubbingu usłyszymy Andrzeja Nejmana w tytułowej roli, Edytę Olszówkę jako Jane, Joannę Wizmur w roli Terk i Krzysztofa Kowaleskiego mówiącego za Tantora. Do tego jest jeszcze Marzena Trybała w roli matki Tarzana, Marcin Troński grający Claytona i Krzysztof Gosztyła jako Kerchak. • Tarzan ma kilka bardzo ciekawych rzeczy. Po pierwsze kadrowanie – szczególnie scena, gdy Jane z ojcem idzie zobaczyć goryle i kamera śledzi jej ruchy od dołu do góry. Wygląda to niesamowicie. Po drugie ruchy Tarzana – porusza się po drzewach, jakby jeździł na snowboardzie (nie kłamię, mówili w programie dotyczącym kręcenia filmu). I po trzecie – fenomenalna muzyka. To kolejny rysunkowy klasyk Disneya, który ma świetną muzykę. Piosenki są uniwersalne i doskonale wykonane – m.in. Obcy jak ja, Człowieka syn czy Dwa światy. Teksty są cudowne. • Bajka pokazuje, że niełatwo jest się dopasować, że warto być sobą i działać tak, jak serce mówi. Wątek miłosny, choć jest uroczy i poruszający, jest moim zdaniem nierealny. Wykształcona kobieta i dzikus, z zupełnie dwóch różnych światów, nie ma szans, by byli ze sobą szczęśliwi. I chyba zawsze o tym wiedziałam, nawet jako dziecko, mimo to lubię ten film. To przyjemna historia, którą ogląda się doskonale. Nie brakuje wzruszeń i humoru, czyli wszystkiego co dobre u Disneya. • Jeśli nie widzieliście jeszcze tego klasyka, trzeba to nadrobić. To piękna opowieść o miłości, rodzinie i szukanie siebie. Idealna dla całej rodziny.

Tarzan jest małym chłopcem, który nie jest tak szybki i silny jak jego znajomi. Chłopiec wie, że nie jest małpą, ale chce się postarać dorównać swoim kolegom. Niestety, wszystko, co robi, przynosi odwrotny skutek. Zabawy z nim kończą się niebezpiecznie, inne matki nie chcą, by ich dzieci bawiły się z Tarzanem. Dlatego gdy chłopiec przez przypadek spada w przepaść, nie wraca już do rodziny, twierdząc, że w ten sposób zaoszczędzi matce zmartwień. Tarzan chce dowiedzieć się, kim jest. Jednak gdy trafia w miejsce, którego strzeże Zugor, potwór, którym straszy się inne małpy, jest przerażony. Jak poradzi sobie mały chłopiec sam w wielkiej dżungli? • Tarzan 2: Początek legendy z 2005 roku to film Disneya opowiadający losy chłopca, którego wychowały małpy. Fabuła cofa się w czasie do momentu, gdy Tarzan był mały i wykorzystuje jedną ze scen pierwszej części z 1999 roku jako podstawę opowieści – Kala i Tarzan w pierwszym filmie odbyli rozmowę o różnicach w wyglądzie chłopca i jego matki, a teraz drugi obraz pokazuje to, jak dziecko musiało sobie radzić z byciem innym. • Tarzan stwierdził, że lepiej będzie opuścić stado i zacząć żyć po swojemu. Uznał, że skoro nie może być dobrą małpą, bo jest za wolny, nie tak sprawny jak jego koledzy, to musi odkryć, czym jest. Problem w tym, że nie przypomina żadnej innej istoty w lesie. Próbuje zachowywać się więc jak inne zwierzęta – żyrafa, hipopotam czy sęp – by sprawdzić, czy jest podobny do któregoś z nich. • Nim jednak Tarzan zacznie szukać samego siebie, trafi do nieprzystępnego miejsca, w którym żyją inne małpy, wystraszone przez legendarnego potwora – Zugora. Tarzanowi uda się uciec i odkryć, kim tak naprawdę jest Zugor. I to on pomoże mu w szukaniu swojego miejsca na świecie. • Chłopiec wiele się o sobie dowie. Mimo że nie przypomina żadnego zwierzęcia, które próbował naśladować, zda sobie sprawę, że potrafi też to, czego inni nie mogą zrobić. Na przykład świetnie zrywa banany za pomocą lassa, umie zrobić doskonałe posłanie z roślin. Czy to wystarczy, by poczuć się wyjątkowym? • Tarzan 2: Początek legendy to bajka pełna akcji. Ciągle coś się dzieje – szczególnie, gdy chłopiec sprawdza, do której grupy zwierząt należy. Jego przygody są śmieszne, ale momentami też wzruszające. Możemy bowiem obserwować dziecko, które czuje się obco we własnej rodzinie i postanawia od niej odejść, twierdząc, że tak będzie lepiej dla wszystkich. Nie brakuje też scen, które młodym widzom mogą się wydawać przerażające – tajemniczy Zugor straszący inne małpy, Tarzan spadający w przepaść czy osobnicy, którzy chcą znęcać się nad młodszymi i mniejszymi. • W polskim dubbingu wzięli udział Kajetan Lewandowski w tytułowej roli, Janusz Bukowski mówiący za Zugora, Joanna Wizmur ponownie wcielająca się w Terk i Monika Błachnio jako Tantor. Do tego mamy Krystynę Królównę w roli mamy Gundy i Grzegorza Pawlaka oraz Zbigniewa Konopkę jako jej synów. Ciekawostką jest, że w filmie pojawiają się piosenki, w tym jedna nieco przerobiona z poprzedniej części – Człowieka syn. Tekst jest dopasowany do akcji i świetnie łączy się z filmem o dorosłym Tarzanie. • Ogólnie jednak Tarzan 2: Początek legendy to film, który nie zapada w pamięć na długo. Nie jest tak rozbudowany fabularnie jak pierwsza część, na dodatek jest bardzo krótki jak na bajkę Disneya i nie ma już tego klimatu, co poprzedni obraz. Dobrze, że pokazuje ważne wątki, jak szukanie swojej tożsamości i poczucie obcości, ale czegoś w nim jednak brakuje. Jeśli jednak lubicie Tarzana i chcecie zobaczyć więcej przygód z czasów, gdy był dzieckiem, zachęcam do oglądania.

Potęga pozytywnego myślenia Emmeta Foxa to pozycja, w której znajdziemy 365 refleksji. Każdy dzień w roku ma tu swój własny rozdział. Tekst poświęcony jest pewnego rodzaju medytacji, mantrze. Czasem są to krótkie wywody, czasem znacznie dłuższe. Autor wskazał rzeczy, nad którymi musimy się zastanowić, przemyśleć. Nie są to rady, które dane nam zostały bezpośrednio, to raczej ukryte w tekście refleksje, które zagnieżdżają się nam w głowach i każą o sobie myśleć. • Tekst nie jest zwyczajną narracją. Wiele tu odniesień i cytatów z Biblii. Książka naszpikowana jest jej fragmentami, ponieważ autor stara się pokazać przez nie naukę Jezusa. Jednak nie jest to tekst religijny, mimo odniesień. To raczej zbiór krótkich treści do refleksji. • Autor porusza w książce wiele tematów – siły, akceptacji, przezwyciężania ograniczeń, spokoju. Dzięki tym krótkim tekstom pociesza w jakiś sposób swoich czytelników, inspiruje i daje im motywację do działania. Dzięki lekturze niektórzy mogą poczuć się lepiej, będą mieli więcej energii i chęci do stawiania czoła przeciwnością. To książka inspirująca i skłaniająca do refleksji. Być może czytelnicy dzięki niej lepiej poznają samych siebie. • Świetnym pomysłem było stworzenie książki, która posiada tekst na każdy dzień roku. Jest uniwersalna, bo nie zaznaczono dat, są jedynie liczby sugerujące kolejny dzień. Niektóre wątki wiążą się z poprzednimi, dając nam ciąg przemyśleń na dany temat. To dobry pomysł, bo czasem warto coś przeanalizować jeszcze raz albo wrócić do czegoś. • Trudno mówić o tego typu książce. Nie można jej streścić, ocenić też raczej nie, bo dla każdego może ona znaczyć coś innego. Mnie zafascynował pomysł na jej stworzenie i fakt, że wielu ludzi, którzy mieli już styczność z autorem, zmieniło swoje życie. Nie będę tej książki polecać, bo to nie jest lektura dla każdego. To pozycja dla osób, które czują, że potrzebują inspiracji do zmian, pocieszenia, wyciszenia i harmonii. Jeśli lubicie czytać motywujące teksty, na pewno przypadnie wam ona do gustu. Jeśli szukacie lektury, która zabije wam czas, nie sięgajcie po tę, bo ona wymaga skupienia, czasu na refleksję i systematyczności w czytaniu.

Nasze ciało potrafi powiedzieć więcej niż tysiąc słów. Mimika, gesty, poza zdradzają nasze myśli i intencje. To dzięki temu potrafimy odkryć, co czuje druga osoba. Nie dziwi więc, że coraz częściej o mowie ciała mówi się na kursach i szkoleniach, że popularne stają się poradniki na ten temat. Chcemy wiedzieć, co oznacza gładzenie się po włosach i co sądzi o nas osoba, która unosi brwi na każde nasze słowo. Dzięki temu lepiej odczytamy jej postawę i złapiemy ją na kłamstwie. • Co inni myślą o tobie Thorstena Havenera to poradnik dotyczący mowy ciała. Autor zdradza nam tajemnice i reguły mimiki i gestów. Na wstępie opowiada o swoich doświadczeniach, życiu i nauce tego wszystkiego, co chce nam przekazać. Podaje zresztą dużo przykładów z życia, z obserwacji i doświadczeń. To wzbogaca lekturę i sprawia, że lepiej rozumiemy jej przekaz. • W książce znajdziemy rozdziały na temat ubioru, randkowania, zdjęcia na Facebooku czy życia zawodowego. Przekrój jest szeroki i pozwala na dopasowanie odpowiedniego rozdziału do naszych potrzeb. Tekst napisany jest lekkim językiem, czasem naprawdę zabawnym. Bardzo przyjemnie się to czyta. Autor ma dystans do siebie i do tematu, który porusza, podchodzi do niego z luzem, ale nie lekceważy go. Zwraca się do czytelnika bezpośrednio, jakby udzielał mu rad. To skrócenie dystansu odebrałam bardzo pozytywnie, bo poczułam, że książka adresowana jest do mnie. • W książce znajdziemy też zdjęcia, które mają zilustrować przykłady podawane przez autora. To świetne wzbogacenie lektury. Fotografie są doskonałej jakości, bez zbędnych szczegółów. Są naprawdę ładne. Co ciekawe, występuje na nich sam autor książki, za co należy mu się szacunek. • Sama treść jest naprawdę ciekawa i dobrze przedstawiona. Czyta się to doskonale, z lekkością, ale też z zainteresowaniem. Można nauczyć się wielu nowych, przydatnych rzeczy. Warto też zajrzeć do suplementu, który daje nam dodatkowe, skrótowe informacje na temat mowy ciała. Temat poradnika jest świetny, nigdy wcześniej nie miałam okazji czytać o mowie ciała. Wykonaniu również nie mogę niczego zarzucić. • Jeśli szukacie poradnika, który pomoże wam w relacjach z ludźmi, możecie śmiało sięgnąć po Co inni myślą o tobie. Dzięki niemu łatwiej rozszyfrujecie osobę, z którą rozmawiacie, poczujecie się pewniej na randce czy w pracy. Poza tym to lekka i przyjemna lektura, która może was zainteresować, a wiedza zdobyta dzięki niej przyda się w codziennych sytuacjach.

Kiedyś kobietom wmawiano, że mogą być wartościowe tylko dzięki komuś – to rodziny czyniły z nich prawdziwe kobiety. Bycie matką, żoną, babcią sprawiało, że mogły czuć się spełnione. Te czasy już minęły i panie musiały znaleźć nowe definicje samych siebie. Musiały przestać zwracać uwagę na to, co na zewnątrz, a skupić się na wnętrzu – tym, kim są same dla siebie. Musiały poznać własne „ja” i zacząć kierować się wewnętrznym głosem. • Boska i wojownicza HeatherAsh Amary to pozycja, która ma pokazać kobietom, że tylko one mogą definiować same siebie. Autorka podzieliła swój poradnik na lekcje, które mają pomóc czytelniczkom w tej drodze. • Na wstępie opowiedziano jednak o tym, skąd wziął się pomysł na książkę. Autorka zaprezentowała przemianę postrzegania kobiety w dziejach, ale zrobiła to w wielkim skrócie, by nie zanudzać czytelnika. Nie jest to lekcja historii, raczej odkrycie pod kątem kulturowym różnic, które widzimy na co dzień między nami a mężczyznami. • Potem kolejno autorka prowadzi nas przez działy, które mają pomóc w odnalezieniu siebie, słuchanie wewnętrznego głosu i w rezultacie odkryciu i zdefiniowaniu własnego „ja”. Znajdziemy tu wiele przykładów z życia, które mogą skojarzyć nam się z własnymi wspomnieniami czy zachowaniami. To pokazuje, że nie tylko my działamy w jakiś sposób, ale też inne kobiety mają to w zwyczaju. Autorka na podstawie tych przykładów wyjaśnia, na co powinnyśmy zwrócić uwagę. • Jednak historie to nie wszystko. W książce znajdziemy też ćwiczenia, które powinnyśmy wykonać, by się doskonalić. To wzbogaca lekturę i sprawia, że jest ona praktycznym poradnikiem. Ciekawym pomysłem jest też zastosowanie list – podpunktów, które coś nam przypominają, skłaniają do przemyślenia kilku kwestii lub są pomocne przy wykonywaniu ćwiczeń. • Do tego książka jest wydana w naprawdę ładny sposób. Każdy rozdział zaczyna się rysunkiem kobiety w tle tekstu. Jest to bardzo atrakcyjne i nie odciąga uwagi od treści, ale przyjemnie oddziela od siebie rozdziały. • Jeśli szukacie pozycji, która pomoże wam inaczej spojrzeć na siebie i swoje życie, będzie dla was bodźcem do zastanowienia się nad sobą i pozwoli nabrać nieco pewności siebie – to właśnie taka książka. Boska i wojownicza to przyjemny poradnik, który ma podbudować kobiety i sprawić, że poczują się one lepiej. Przy okazji jest nieźle napisany. Plusem jest też to, że znajdziemy w nim wiele przykładów i ćwiczeń, które możemy wykonać. Ciekawa lektura dla pań.