Baśnie japońskie to naprawdę podróż do innego świata. Na początku być może nieco trudno wejść w ten specyficzny klimat z powodu schematów w naszych głowach dotyczących form baśni oraz ich przekazu w stylu europejskim, przez co wielokrotnie czytelnik łapie się na odruchowym 'poprawianiu' fabuły: 'Jak to już koniec, gdzie był morał? Czy teraz nie powinien nastąpić jakiś gwałtowny zwrot akcji? A kara i nagroda?'. Jednak po kilku pierwszych baśniach oko i ucho przyzwyczaja się do innego stylu, a nawet zaczyna go rozumieć i sobie niejako wyjaśniać, na co jest wiele okazji, ponieważ baśni jest aż 21 - choć jak podkreśla tłumacz to jedynie ułamek ogromnego zbioru - łącznie 356 stronic. Dodatkowo interesujący jest nietypowy, nieco kwadratowy format książki, przez co czytelnik odnosi wrażenie, że baśni jest jeszcze więcej, a w ręku trzyma starą księgę. Mimo to uważam, że końcowe posłowie tłumacza Zbigniewa Kiersnowskiego powinno być potraktowane jako wstęp i widnieć na początku książki, razem z krótkim wyjaśnieniem jak czytać nazwy japońskie - przedstawienie tego na końcu książki wydaje mi się już niepotrzebne, natomiast często krytykowane ilustracje Piotra Fąfrowicza wydają mi się pasujące do klimatu baśni japońskich, może faktycznie nieraz wydają się nazbyt proste i mogłoby być ich więcej, ale naprawdę oddają atmosferę mitycznej Japonii sprzed wieków. Ciężko wybrać najlepsze baśnie, ponieważ każda reprezentowała coś równie ciekawego, ale z całym przekonaniem mogę wymienić tytułową 'Bezpowrotną górę', 'Córkę księżyca i perłę Shijigoban', 'Brokat yamanby' czy 'Ziarenko grochu' i 'Niebiańską tkaninę'.

Przyjemnie jest posłuchać bajki, która zachęca, a nie terroryzuje do ekologii i respektowania natury. Poszczególne wątki są bardzo trafnie przedstawione, a grający dziecięce postaci mali aktorzy są wręcz uroczy w swoich dialogach. Natomiast kiedy ster fabuły przejmują tak zwani przedstawiciele przyrody, naprawdę można poczuć się jak w ciemnym, niebezpiecznym lesie, a wykonane piosenki dodatkowo potęgują wrażenie nicości człowieka wobec potęgi natury, z którą, jak to podkreśla końcowy morał, warto żyć w zgodzie.

Książkę przeczytałam z chęci dowiedzenia się jeszcze czegoś ciekawego o członkach dynastii Jagiellonów, przy czym umysł miałam do niej otwarty i nastawienie pozytywne. O, święta naiwności. Już od pierwszych stron biją po oczach koszmarne literówki, przejęzyczenia, niepoprawione autokorekty, a nawet błędy stylistyczne, a co gorsza merytoryczne. A to ojciec Wilhelma Habsburga to raz Leopold III, raz Leopold II, a to Jadwigę Andegaweńską koronował w jednym miejscu biskup Bodzanta, w innym Bodzenta, a jej grób otworzono w 1942 roku, na kolejnej stronie w 1949 roku, nawet Elżbieta Granowska staje się na moment Granecką, mało tego, Kazimierz Jagiellończyk zabrał swojego chorego syna, również Kazimierza, aby odpoczął wśród litewskich puszcz i lasów w 1498 roku, a zatem 6 lat po swojej śmierci i 14 lat po śmierci swojego syna, który to do tego jeszcze zmarł podobno na gruźlicę, ale to pewnie była mistyfikacja, ponieważ nikt z Jagiellonów ani przedtem ani potem na gruźlicę nie umierał, więc to z pewnością była ukryta skrzętnie przed wszystkimi choroba weneryczna, po czym w rozdziale o Zygmuncie Auguście dowiadujemy się, że zmarł między innymi... na gruźlicę - doprawdy perełki jagiellońskich historii. Za dużo jest również w tej publikacji domysłów, za dużo 'prawdopodobnie', 'zdaje się' i ocen tamtejszych czasów z perspektywy dzisiejszej oraz 'a co nie wiem to dopowiem'. Autorce zdarzają się lepsze momenty, ale jest ich bardzo mało, w moim odczuciu jest to krótki rozdział o Annie Cylejskiej, a także wątek o Zygmuncie Auguście. Na mały plus zasługuje również rozdział o Władysławie Warneńczyku, który z jednej strony niby nie powiela od jakiegoś czasu powtarzanych, rzuconych na grząski grunt teorii o jego rzekomym homo­seks­uali­zmie­, wyjaśniając błędy w tłumaczeniu z łaciny, przez które ten pogląd w ogóle powstał, z drugiej strony przedstawia naciągane, naprawdę grubymi nićmi szyte argumenty na to, że jednak hipoteza ta może być prawdziwa. Książka jest bardzo nierówna, ewidentnie napisana i wydana pospiesznie bez jakiejkolwiek korekty merytorycznej i redakcyjnej. Szkoda. Gdyby dostała trochę więcej czasu, z pewnością rezultat byłby lepszy niż ostateczny efekt końcowy.

Doktor Dolittle w polskim, muzycznym wydaniu, czyli Doktor Nieboli wraz ze swoimi egzotycznymi zwierzętami, a w roli głównej wpadający w ucho utwór 'Szpital Doktora Nieboli' jako motyw przewodni ze świetną tytułową kreacją Bronisława Pawlika.

Klimatyczna opowieść o szukaniu skarbów Jesiennej Dziewczynki ze świetnymi piosenkami - zwłaszcza 'Kłamczucha to ja' i 'Pogoda pod psem' - i z zapadającymi w pamięć postaciami, zwłaszcza Anna Skaros w roli Zośki-Kłamczuchy oraz Cezary Kwieciński, Ryszard Dreger i Tomek Minichowski w rolach łobuzów Grubego Felka, Chudego Mańka i Małego Teosia. Piękny jest morał opowieści zmieniający chęć materialnego zysku na akceptację i podziw dla skarbów natury i przyrody.