Niezwykły dokument ukazujący Mc Queena, projektanta mody, artystę, aranżera i wizjonera jednocześnie. Aleksander od dziecka wiedział, co chce w życiu robić. Chciał zostać kreatorem mody, projektantem i krawcem. Pasjonował się sztuką ubioru. Zaliczając egzaminy i pnąc się po szczeblach fachu, odważnie pukał do drzwi ludzi znanych w środowisku mody. Do ludzi, którym pokazywał własne umiejętności. Nie bał się swoich pomysłów, ani swojego tupetu, bo "właził" w ich atelier, w ich świat i ich dumę jednocześnie. Bezkompromisowy, ale jakże skromny równocześnie. To ambicja go pchała. To wizja siebie w tym środowisku go pchała. A prawda pozakulisowa wyglądała tak, że po kilku pierwszych pokazach mody nadal był biedny i nie miał za co kupić jedzenia. Niestety. Sam za zasiłek kupował materiały. Za zasiłek, do czego nie mógł się przyznać, bo było to przestępstwem. Osoba na zasiłku nie mogła zarabiać... Losy Mc Queena to długa droga. Wyboista. Często samotna, zaszyta pracą i ucieczką od myśli i codzienności. Pochłonięcie i oddanie pracy miało na celu zagłuszenie własnych lęków. Stany depresyjne, jakie się z latami pogłębiały, często narkotyki, smutek i obsesja braku celu i sensu. Do tego doszła śmierć mamy. Mamy, najukochańszej, najbliższej, naj...

Nie znam powieści Lema, do czego chcę się przyznać na samym początku. Nigdy nie byłam (i nadal permanentnie nie jestem) fanką science fiction, latających maszyn w przestrzeni galaktycznej, czy innych form życia aniżeli to ziemskie. Ale sięgając po Orlińskiego i strona po stronie zaczytując się w biografii Lema, odkryłam chyba tą stronę człowieka, jaka mnie ciekawi. Tą drugą stronę pisarza, który jest ludzki, ma słabości i pasje, ma niep­rzet­łuma­czal­ne dla nikogo wizje. Poznałam mężczyznę, ojca, literata i mechanika samochodowego. • Sięgamy od czasów dorastania i normalności, po rzemieślniczą pracę, wyróznienia i próby odcięcia się od codzienności, która coraz bardziej uwierała. Pojawia się cenzura słowa i całego tekstu. Nadchodzi bowiem 1981 rok i nadzieje ludzi zostają całkowicie zaprzepaszczone. Lema również. Zaczyna się kolejny etap życia, kolejny etap zawodu. I ten okres wydaje mi się najciekawszy. Pisarz, człowiek ciągle szukający zarobku - naciągający równocześnie trzy wydawnictwa na jeden tekst o innym tytule. Pisarz szukający zarówno spokoju, jak i emocji w zawodzie zarobkowym - jedynym zawodzie, jaki potrafi i z którego utrzymuje całą rodzinę, szuka wyciszenia umysłu i ucieczki jednocześnie. Rzeczywistość jest okrutna, brutalna i jakże dołująca. Szara. Lem niejednokrotnie wpada w depresję i marazm, pisząc zaś łatwiej mu się skryć i przetrwać. Pisanie o maszynach latających, klimacie okołoziemskim i wymyślanie imion oraz żyć istot z innych planet staje się lekiem na codzienność. Lecz ten lek z każdym miesiącem będzie podawany w coraz mniejszych dawkach. Lem cierpi na brak weny. Do tego wraz z przybywającymi latami dochodzą kłopoty zdrowotne; astma, stawy, cukrzyca. Wiele czynności sprawia coraz więcej problemów. Fantastyka to droga zapomnienia lecz i fantazja z upływem lat się zmienia. Wyobraźnia nie jest tak bujna, jak za młodych lat. Traci wigor, staje się marzeniem, które trudno przerzucić na papier. • Lecz nie szukając daleko, Orliński przy pisaniu biografii Lema posługuje się niczym innym, jak wyobraźnią i fantastyką jednocześnie. Bazując na wyciągniętych skądś zdaniach, czy tekstach osób, które go znały, buduje „nowe”, a może „no samo” życie Lema. Uznaje za prawdopodobne to, czy tamto, maluje przed czytelnikiem obraz taki lub inny. Wyobraża sobie zachowanie lub klimat i w samym centrum umieszcza Lema. Niewiele jest tu autentycznie odtworzonych nastrojów chwil, brak dokumentów i nagrań. Lecz zachowana szeroka korespondencja innych lub wspomnienia otwierają taką furtkę dla wyobraźni. Do fantastycznej wyobraźnie na wzór i upodobanie mistrza Lema.

To jest bajka, a raczej bajki!!!! dla każdego. Od 3 lat do 203. Ba, jeśli ktoś pożyje dłużej, to z obowiązku przywiązania, z pasji, z sentymentu i zachwytów nieustających będzie je nadal słuchał i czytał. Bo to są bzdurki autorstwa Andrusa, rymoklety, wierszoklety, rymozlepiacza i słów zabawiacza. To jest wyobraźnia autora, gra słów i kolorowanie rzeczywistości jednocześnie. Bo kto powiedział, że w barze nie spotkamy misia, który już drugą zimę nie śpi? Kto nie zna Ciotki Grzechotki, której wszystko grzechota - a to klucze, a to torebka, a to pierścionki? Kto z nas nie ma wujka Psujka? Albo Dziadka Niejadka, który na każdą prośbę babci, że trzeba jechać na zakupy odpowiada Nigdzie nie jadę?! No to? • A gdy do tego dodajmy cały blok Smoków, to już mamy androny od samej Matrony. No bo cóż począć, skoro stare bajki są już znane, nic nowego się w nich nie dzieje, niczym nie zaskoczą... No i przecież trzeba im w końcu dać odpocząć.

Klasyka w wielkim wydaniu. • Produkcja z 1980r., która przebija niejeden współcześnie zrealizowany film. Mamy Kubricka w wielkim wydaniu, jak i Jacka Nicholsona - niezwykłą gwiazdę ekranu, co daje nam wyśmienitą ucztę kinową. • Podczas zimy należy pilnować hotelu. Doglądać ogrzewania, wszelkich kanalizacji itp., co wiąże się z zimową samotnością. Hotel zostaje odcięty od świata, a w nim przebywa nowy stróż z żoną i synkiem. Danny to niezwykłe dziecko, widzi to, czego inni nie widzą, czuje co się wydarzy, podczas gdy inni pozostają ślepi i głusi na otoczenie. Leje się krew, ktoś kogoś morduje, nagle pojawiają się bliźniaczki. Absurd wkracza w rzeczywistość i w pewnym momencie nie wiadomo co jest jawą, co urojeniem, co normalnością. Najbardziej jednak zmienia się Jack, pisarz, który pisanie powieści zaczyna i kończy tym samym zdaniem. • Wciagający horror, który pasjonuje pomimo upływu lat.

Pełen intryg i konszachtów film o lekarzu, który zostaje wciągnięty w dobrze tkany spisek dwóch kobiet. Ale czy w tak dobry spisek, jak się im z początku wydaje? • Bardzo dobrze zagrany aktorsko film. • Dobry scenariusz. • Dobrze zrealizowany. • Widz się wciąga, zaczyna śledzić, podejrzewać i tym samym koło intrygi się idealnie zacieśnia.