Tytuł: Toń • Autor: Anya Lipska • Wydawnictwo: Czwarta Strona • Data wydania: 5 listopada 2014 • Liczba stron: 395 • Anya Lipska – Brytyjska producentka i scenarzystka telewizyjna, autorka filmów dokumentalnych. • Miłość być może umiera, ale małżeństwo żyje wiecznie. • Utwór został napisany lekkim piórem. Wszystko jest owiane tajemnicą, która zostaje ujawniona pod koniec książki. Autorka stworzyła bardzo oryginalny pomysł, co jest dużym plusem, gdyż w dzisiejszych czasach już wiele idei zostało przelanych na papier. Minusem były momenty, w których fabuła stawała się nudna i wydawało mi się, że było to pisane na siłę. • Młoda kobieta zostaje znaleziona na brzegu Tamizy. Nikt nie wie, jak się ona nazywa, a jedyną wskazówką jest tatuaż w kształcie serca. Polityk Edward Zamorski bierze udział w wyborach prezydenckich. Wszyscy ludzie są przekonani, że uda się jemu zmienić Polskę. Tylko parę osób zna jego mroczną przeszłość, za której ukrywanie słono płaci. Czy nie jest za późno, aby ocalić kolejną dziewczynę? Czy uda się to dwojgu ludziom, którzy pochodzą z różnych światów? • Zawsze myśl o krok naprzód, Janek. Zawsze o krok naprzód. • Bardzo spodobało mi się wprowadzenie wątków historycznych pomieszanych z latami Solidarności w Polsce, choć są one zasadniczo tworem wyobraźni literackiej. Co rusz przenosimy się z Anglii do Polaków i z powrotem. Opisy różnych miejsc tych dwóch krajów powodują, iż czytelnik z łatwością wyobraża sobie bohaterów i ich otoczenie oraz bierze udział w gonitwie za mordercą, gdzie Londyn staje się areną śmiertelnej gry, której stawką będzie ludzkie życie. Możemy także dowiedzieć się, co obcokrajowcy o nas myślą. I nie tylko chodzi o skłonność do picia napojów alkoholowych, czy sięgania do cudzych kieszeni, co nie tyczy się nas wszystkich. • Jak pewnie pani wie, Polacy są bardzo muzykalni. I również religijni, oczywiście. • Janusz Kisza – ryzykant, zawadiaka z solidarnościową przeszłością znany wśród londyńskiej Polonii. Wysportowany, po czterdziestce, często mieszający się w kłopoty "detektyw". Zostaje wplątany (przez księdza) w intrygę, która prawie go zabiła. • Natalie Kershaw – młoda i ambitna policjantka, pracująca wśród mężczyzn, którzy nie za bardzo w nią wierzą. Inteligentna, zawsze stawia na swoim, nie umie przyznawać się do błędów. Sprawa, która zostaje jej przydzielona, na zawsze ją odmienia. • Do kłamstwa trzeba dwojga – jeden kłamie, a drugi tego słucha. • Zaskoczyło mnie zakończenie utworu. Oryginalność pomysłu i wspaniali bohaterowie na zawsze zostaną przeze mnie zapamiętani. Książka dla wszystkich, którzy lubią dobrą lekturę na kilka dni. Po skończeniu czytania skonsultuj się z lekarzem, gdyż będziesz cierpiał na niedosyt.

Tytuł: Wyznania hieny. Jak to się robi w brukowcu. • Autor: Piotr Mieśnik • Wydawnictwo: The Facto • Data wydania: 14 września 2014 • Liczba stron: 288 • Piotr Mieśnik – dziennikarz i specjalista ds. komunikacji medialnej. Pisał m.in. w "Słowie Ludu", "Nie", "Trybunie", "Logo", a także serwisach: TVN24 i Gazeta.pl. Najdłużej pracował w największym polskim brukowcu – "Fakcie", z którego zrezygnował w 2013 roku. Pasjonat sportów walki, fan Remarque'a i Nietzschego, wielbiciel buldogów francuskich. • Autor stara się w luźny sposób przedstawić nam, co czekało go podczas pracy w "szmatławcu". Liczne kontrowersje, imprezy i ujawniane nieznanych nikomu faktów z życia ważnych osobistości naszego kraju oraz celebrytów, są przedsmakiem tego, co czeka nas po tej lekturze. • Pamiętaj, synu, nigdy, ale przenigdy nie pozwól, żeby ci narzucili, co masz myśleć, rób swoje. • Bardzo ciekawym aspektem jest ukazanie czytelnikowi słownika, którym posługują się brukowcy. "Ryje" to znani politycy i celebryci, "paparuchy", czyli fotografowie robiący zdjęcia z ukrycia, "hienami" nazywani są ludzie pracujący w takich gazetach, "szorty" to króciutkie notki informacyjne. Tych słów jest znacznie więcej i – na szczęście – wydawnictwo wytłuszczyło je. • Opis z tyłu książki głosi: "Wulgarna, brudna i cyniczna książka dziennikarza, który przez 7 lat pracował w "Fakcie"". Z wulgaryzmami się zgodzę, gdyż występują one licznie, ale głównie na libacjach alkoholowych, które znane są z rozwiązłości języka. • Nie jesteśmy instytucją charytatywną, liczą się słupki, tylko słupki, nie ludzie. • Ludzie pracujący w tych "szmatławcach" często godziny polowań na osobę przypłacają oparzeniami skóry, ukąszeniami komarów, czy skaleczenia cierniami. Poddają siebie różnym torturom, aby rozpętać burzę. Piotr Mieśnik w bardzo dobry sposób opisuje wszystko, co go spotkało: starcia z ZUS-owcami, imprezy z paparazzimi, czy konflikty z policjantami. Jednym słowem: czytelnik funduje sobie zabawę, która jest stokroć lepsza, niż oglądanie seriali typu: "Trudne sprawy". Bardzo często uśmiech pojawiał się na mojej twarzy. • Podsumowując, pozycja dla tych, którzy lubią spędzić leniwy wieczór z książką i winem w ręce oraz dla tych, którzy marzą bądź marzyli o pracy w brukowcu. Bardzo oryginalna książka. O takiej tematyce i w takim wydaniu nie znajdziecie niczego lepszego niż Wyznania hieny.

Tytuł: Dwaj bracia • Autor: Ben Elton • Wydawnictwo: Zona Zero • Data wydania: 27 lutego 2015 • Ben Elton – autor trzynastu powieści (w Polsce zostało wydanych sześć); jeden z najbardziej prowokacyjnych i interesujących pisarzy. Jego musicale stały się hitami scenicznymi: nagrodzony Olivier Award "Popcorn" i utwór o światowej sławie "We Will Rock You" oraz sequel Upiora w Operze pt. "Love Never Dies". • Jeśli masz kłamać, niech to będzie wielkie kłamstwo. • Język utworu jest prosty, elastyczny, zabierający czytelnika w niezwykłą podróż do przeszłości. Autor swoją lekkością budowania zdań sprawia, że z minuty na minutę z coraz większą ciekawością zagłębiamy się w książkę, z trudem odkładając ją na półkę. • Akcja rozpoczyna się w roku 1920, gdy na świat przychodzą dwaj chłopcy – Paulus i Otton. Jeden z nich jest Żydem, drugi Niemcem. Ich matka zataja przed nimi okrutną prawdę, która całkowicie zmienia życie jednego z nich. Ich pierwsze lata życia upływają normalnie: bawią się i cieszą beztroskim życiem. Gdy do władzy dochodzi Hitler, cały świat zaczyna inaczej funkcjonować. Rozpoczyna się od drobnych zmian, które nikogo nie martwią, lecz wraz z latami pod rządami tego mężczyzny jest coraz gorzej dla "odmieńców". Nie mogą pracować, wyznacza się im godziny zakupów w sklepach. Autor ukazuje nam, co działo się wtedy w Niemczech. Całość obraca się wokół tych dwóch chłopców. Zakochują się w Dagmarze, która podstępem odwzajemnia ich uczucia. Mówi, że kocha ich obu, ale czy to prawda? Czy kłamstwo i zdrada to jedyna gwarancja przeżycia? Czy los można przekupić, a miłość jest rzeczywiście ślepa? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w powieści Dwaj bracia. • Sędziami byli kryminaliści, a prawo było martwe. • Ben Elton przekazuje nam bardzo dużych emocji. Niejednokrotnie przeżywałem to samo, co bohaterowie. Cieszyłem się z ich szczęścia oraz roniłem łzy nad ich nieszczęściem. Przeplata się tu fikcja z historią rodzinną tego pisarza. • Wczoraj obywatele. Dziś tylko Żydzi. • Otton Stengel to człowiek, który stawia na siłę. Uważa, że one najbardziej się jemu przydadzą w razie wojny. Nie lubił się uczyć, co było przeciwieństwem jego brata, Paulusa. Bardzo dobrym pomysłem było dodanie tu problemów młodzieży w czasach, które zabrały im dzieciństwo. Pierwsze bójki, zakochanie, przyjaźnie... Jeden kieruje się sercem, drugi – rozumem. • Dać się zabić to nie jest robienie czegoś. • Pozycja dla wszystkich. Warto jest spojrzeć na wojnę przez oczy nastolatków, którzy byli w samym sercu piekła. Wydarzenia, które stały się naprawdę i świat nie może o nich zapomnieć.

Tytuł: Władca Piasków • Autor: Eliza Drogosz • Wydawnictwo: Poligraf • Data wydania: 14 stycznia 2015 • Liczba stron: 415 • Eliza Drogosz – Krakowianka, uwielbia świat książek, podróży i historii, zwłaszcza starożytnej i średniowiecznej. Jednak najbardziej ze wszystkiego fascynuje ją cywilizacja Inków. Władca Piasków to jej debiut literacki, który opublikowała w wieku siedemnastu lat. • Język utworu jest lekki. Szybko kartki z prawej dłoni przeskakują do lewej. Dużym plusem jest liczna ilość opisów, które sprawiają, że z łatwością udaje nam się wyobrazić słoneczny Egipt. Najbardziej wkurzyło mnie ubogie słownictwo autorki, o czym świadczy duża liczba powtórzeń. • Przed czytaniem byłem sceptycznie nastawiony. Chodzą pogłoski, że autorka na portalu Lubimyczytac.pl tworzyła fałszywe konta, aby oceniać własną książkę, co jest grzechem śmiertelnym, jaki autor może popełnić. • Nie poddawaj się nigdy, bo wtedy przegrasz. • Najlepiej uczący się uczniowie całej Europy dostają zaproszenie na obóz do Egiptu. Wyjazd ma na celu zaproszenia ich w przygodę, dzięki której poznają kulturę starożytną. Całość nosi nazwę "Na piaskach egipskiej pustyni". Sonia, Polka, która na początku nie chciała brać udziału w wycieczce, ponieważ miała ciekawsze plany, które w ostatnim momencie diabli wzięły, poznaje Esterę oraz Olivera Greena, który nie darzy ją empatią. Czas mija im bardzo szybko, ale może dlatego, że odkrywają różne tajemnice oraz to, co na zawsze wywróci im świat do góry nogami. Czy i Ty odważysz się poznać ich sekret? • Zachowaj ostrożność. Nie ufaj nikomu. Nigdy nie wiesz, czyje oczy śledzą Cię z cienia. • Okładka jest przecudowna, oddająca klimat książki oraz skupiająca uwagę czytelnika. Niby proste balansowanie kolorów, które daje nieziemski efekt. Duży ukłon dla: Izabeli Surdykowskiej-Jurek oraz Magdaleny Muszyńskiej. • Wszyscy bohaterowie zostali świetnie wykreowani. Od pierwszych chwil wciągają czytelnika niczym piaski pustyni, abyś poznał ich bliżej. Autorka starała się zbudować ich na bazie tajemnicy, ale raczej nie do końca jej to wyszło. Główne postacie są takie... beznadziejne, powszechne, za dużo dziecinne, jak na starożytnych bogów. • Oliver Green to bohater-zagadka. Z jednej strony: nieśmiały, wkurzający się na wszystko, ironiczny, starający pokazać się, jaki on jest dorosły, ale z drugiej: czarujący, elokwentny, zabawny... • Pozory czasem mylą. • Widać, że jest to książka dla młodzieży poniżej trzynastego roku życia. Autorka w oryginalny sposób próbuje zaciekawić kulturą starożytną, co – według mnie – wyszło jej znakomicie. Powieść młodzieżowa z domieszką fantasy bawi i uczy. Z ciekawością czekam na kolejną część.

Tytuł: Wszystkie białe damy • Autor: Piotr Borowiec • Wydawnictwo: Gmork • Data wydania: 14 stycznia 2015 • Liczba stron: 256 • Piotr Borowiec – studiował prawo na Uniwersytecie Rzeszowskim. Fan klasycznej literatury grozy i muzyki rockowej. Jest stałym wspó­łpra­cown­ikie­m bloga Okiem na Horror. Swoje teksty publikował w magazynach Krypta, Histeria, Grabarz Polski oraz Szortalu. • Śmierć nie jest taka niekonsekwentna dla tego, który umiera, nie wymaga tyle uporu ze strony tego, który zabija. • Autor umiejętnie włada językiem powodując, iż czytelnik z minuty na minutę ma więcej stron w swojej lewej ręce oraz z większą zaciętością wypełnia chwile bardzo ciekawymi opowiadaniami z pogranicza grozy i urban legend utrzymanych w nastroju ghost story. Bardzo spodobały mi się opisy, dzięki których dokładności z łatwością przenosiłem się w dane miejsce oraz patrzyłem na bohaterów, jakby stali przede mną. • Martwy, a to, co martwe, nie może odpowiadać. • Okładka jest bardzo ciekawa. Dominują na niej barwy, które oddają klimat tych trzynastu opowiadań: przygnębiające, powodujące, że pójście do łazienki w nocy jest niczym przemierzanie pustego cmentarza owianego mgłą. W tym samym klimacie są rysunki wewnątrz utworu, oddające emocje poszczególnych dzieł. Mistrzostwo. • Ból rodzi ból, który rodzi ból. • Książka rozpoczyna się wspaniałym opowiadaniem pt. "Czwarte użycie noża". Porusza ono bardzo ciekawe, a zarazem kontrowersyjne tematy, o których – niestety – często się milczy, puszczając je w niepamięć. Rozpoczynając je czytać, nie spodziewałem się zakończenia, które powoduje pewien niedosyt. Jedyne co jest dla mnie minusem to to, że ciągle poznawaliśmy nowych bohaterów, co powodowało mętlik. • Przecież cierpienie rodzi cierpliwość. • Pomimo tego, że autor napisał wszystkie utwory to każdą cechuje oryginalność oraz niep­owta­rzal­ność­ wątków. Całość owiana jest tajemnicą, która wywołuje niedosyt informacji oraz momentów zapierających dech w piersiach. Duchy, dusze i strzygi to tylko przedsmak tego, co zobaczycie w tej powieści. Będzie was dręczyło pytanie: Co dalej? Na które odpowiedź zna tylko i wyłącznie autor. • Pamięć to coś uniwersalnego, czego nie można cenzurować. • Podsumowując powyższe słowa: polski utwór godny polecenia i warty przeczytania przez wszystkich. Książka, która powinna stać się bestsellerem.