Uśmiałam się przy pierwszych stronach jak norka. Naprawdę, dawno tak nie ryczałam ze śmiechu przy lekturze.... Przeczytałam później to, co mnie tak rozbroiło, mężowi; wrażenie odniósł identyczne jak ja - no jakby to napisał piętnastolatek. Nie wiem, ile autor ma lat, jakie doświadczenie życiowe i pisarskie, ale do kunsztu literackiego lub chociaż przyzwoitego rzemieślnictwa początkowi jego dzieła daleko. Bo, dla jasności: książka generalnie ma być kryminałem, nie komedią. Trzeba się mocno postarać albo bardzo nie umieć zacząć, by kogoś pierwsze dwanaście stron seksu i agresji tak serdecznie ubawiło. Więcej nie czytam, bo powieść przestała bawić a nie zaczęła się podobać. Jako pastisz ani groteska na dłuższą metę się nie nada. Może głębiej jest ciekawiej i lepiej?... Ja nie sprawdzę.

Dawno nie czułam takiego zażenowania własnym odbiorem czyjejś książki. Wstyd mi na myśl, że dzieło z pogranicza reportażu i osobistego pamiętnika autora tak bardzo mi się nie podoba. Niby mam na to przyzwolenie, a nawet naturalne i pierwotne prawo, jednak to niezwykle niezręczne. Bo wiem, jakie to przykre, gdy ktoś otwiera przed czytelnikiem umysł i duszę - i przy użyciu języka pisanego w formie najbliższej odczuwanym myślom i emocjom tak bardzo kogoś nie jest w stanie zainteresować tym, co naprawdę chce i próbuje powiedzieć. • Nie jestem w stanie czytać tego dzieła. Zrozumiałe w przekazie spostrzeżenia biegną dla mnie abstrakcyjnymi ścieżkami. To tak, jakby słuchacz szedł plażą, a opowiadający szedł wodą, lub odwrotnie - i choć widzę, dokąd zmierza, to samą opowieść zagłusza huk fal. I nawet nie sposób przyjrzeć się treści w swoim tempie. Nie ma szans w lepszych okolicznościach, w spowolnieniu, z uważnością prześledzić tropu myśli. Ślad rozmywa się bowiem w nicość w ułamek sekundy. • Gdybym wiedziała, że będzie to lektura tak zupełnie różna od mojego ujmowania i kodyfikacji rzeczywistości, nie zaczynałabym jej. Przez wzgląd na szacunek do autora i jego intymnej myśli, którą szanuję niezależnie od nieistotności w kontekście mojego życia, ominęłabym pozycję mocno zaciskając powieki. Spróbowałam jednak i na moment przed dotarciem do limitu sześćdziesiątej strony, po pobieżnym przekartkowaniu paru ostatnich z nich (stanowiących exel życia czeskiej poetki -fascynacji? inspiracji? przyjaciółki autora?) stwierdziłam, że więcej nie mogę. Nie dla mnie to treści, nie dla mnie zapisy. W tym, co przeczytałam odnalazłam słowa pozbawione znaczeń. Dla mnie nic tam nie ma.

Najbardziej czułe, uważne i głębokie ujęcie tematu szczęścia, relacji i przyjaźni, jakie dotychczas odnalazłam w literaturze dziecięcej. Ilustracje Janusza Grabiańskiego w wersji z 69r. w pełni harmonizują z opowiadaniem. Cała książka jest bez dwóch zdań znakomita.

Książkę nabyłam niegdyś na własność. Młody Czytelnik był wtedy właściwie Maleńkim Czytelnikiem, nie przeszkadzało mi to jednak. Okładka skradła moje serce i musiałam ją mieć. • Ilustracje napotkane we wnętrzu rownież wzbudzały mój zachwyt, w przeciwieństwie do treści. Ta, w formie wcale nie takiej krótkiej powieści szkatułkowej, może i jest dobra. Użyty piękny i niemal poetycki język nie sprawił jednak, by historia mnie wciągnęła. Po chwili czytania poczułam znużenie, później zniechęcenie. Dotarło do mnie wówczas, że jeszcze lata miną, zanim mój Syn będzie gotów na tę lekturę, a ja nie będę chciała jej już więcej dla siebie samej. • Mój egzemplarz puściłam dalej w świat. Niech zachwyca tych, dla których jest pisana. Mi się nie udało dostrzec w niej niczego dla siebie.

Opowiadanie jest ciekawe. Nietypowa narracja w formie dialogu taty i córeczki, wymyślających wspólnie bajkę na dobranoc, prowadzi czytelników przez niemal całą książkę. Opowieść snuta w równolegle postępującej akcji wywołuje przyjemne uczucie swobodnego skakania po poziomach zaangażowania. Ćwiczy regulację skupiania uwagi u dziecięcego odbiorcy. • Opowiedziana historia nie robi dużego wrażenia, nie ujmuje, ale jest warta poznania ze względu na ciekawą formułę. Ilustracje nawiązują do abstrakcjonizmu, czerpiąc przy tym ze sztuki kolażu, rysunku i grafiki. Młodszego odbiorcę niezbyt zainteresują, dorosły czytelnik ma natomiast na czym zawiesić oko. Z moim poczuciem estetyki nie korespondują, doceniam jednak ich odmienność i nieoczywistość. • Nie wiem, czy dla któregokolwiek małego czytelnika "Tajemnica malutkiej" może stać się ważniejszą życiową lekturą lub też bajką, po którą z przyjemnością będzie sięgać częściej. Warto jednak ją wspólnie z dzieckiem przeczytać, choćby raz. Ma szansę pobudzić wyobraźnię.