Tym razem Tomuś i jego partnerzy wkraczają w naprawdę wielki świat. Jest to świat mody. Pojawia się u nich niejaki Rudolf Perkalik. Twierdzi, że ktoś wykradł mu najnowszą kolekcję, której premierowy pokaz ma się odbyć za kilka dni. Projektant zachodzi w głowę jak mogło do tego dojść. Wiadomo, że porywaczowi chodzi o pieniądze, bowiem Perkalik pokazuje Orkiszkowi dość niezwykły list. Złodziej przesyła informacje o okupie wyhaftowaną złotą nicią na kawałku materiału. Fakt ten może świadczyć o tym, że złoczyńcą jest niewątpliwie człowiek z branży modelingowej. Po krótkim wywiadzie z poszkodowanym Tomuś dochodzi do wniosku, że podejrzanych o dokonanie kradzieży jest jednak wiele. W mgnieniu oka zabiera się do pracy. Akcja nabiera tempa, poszlak jest mnóstwo, ale nic nie układa się w sensowną całość. Okazuje się, że to nie będzie wcale taka łatwa sprawa… Czy małemu detektywowi wystarczy sprytu, by ją rozwiązać? Przekonajcie się sami. „Skradziona kolekcja” to akurat jedna z bardziej ciekawszych części tej serii.

Tym razem Lisek i Prosiaczek sprawdzają swoją wiedzę na temat leśnego życia w Pudłońcowym Biegu z Zagadkami. Stawka jest wysoka, bowiem zwycięzca otrzyma w prezencie krzesło obrotowe. Przyjaciele chcą je wygrać za wszelką cenę. Odwiedzają cztery punkty kontrolne i udzielają odpowiedzi na wszystkie z zadanych pytań. Z niektórymi jednak wcale nie idzie im tak łatwo, jak się tego spodziewali. W końcu na mecie wrzucają swój test do pudłońcowego kartonu. Jury przystępuje do oceny otrzymanych odpowiedzi. Robi się naprawdę interesująco… Jesteście pewnie ciekawi czy Lisek i Prosiaczek otrzymali główną nagrodę. Jednak nie, ale na samym konkursie przecież sprawa się nie zakończyła… • Przygody tych dwóch łobuzerskich bohaterów są niesamowite. Pełne dobrego humoru, nieoczekiwanych zwrotów akcji i zaskakujących sytuacji. Nie da ich się nie lubić. Świetny tytuł z doskonałymi ilustracjami. Polecam.

Niedźwiedzica Misia zbyt wcześnie budzi się z zimowego snu. Jest zaskoczona obecnością białego puchu na dworze. Na dodatek orientuje się, że ktoś wkradł się do jej jaskini i ograbił z zapasów jedzenia. Mimo wszelkich niedogodności Misia postanawia wyjść na zewnątrz i pierwszy raz w swym życiu ulepić prawdziwego bałwana. Podczas swej zabawy zupełnie niechcący wielką śnieżną kulą tarasuje wejście do króliczej nory. Wściekły królik daje Misi lekcję na temat grawitacji, powstawania lawin i lepienia bałwana. Cierpliwa i zawsze spokojna niedźwiedzica wysłuchuje nerwowego przyjaciela. Przy okazji pyta go czy nie wie co się stało z jego jedzeniem, bo zniknęło, a ona jest bardzo głodna. Królik udaje niewiniątko i dzieli się z Misią jedną starą, czarną marchewką. Dzięki niej poznaje również niezwykle ochydny zwyczaj królika... Okazuje się, że jest jeszcze całkiem sporo rzeczy, o których o sobie nawzajem jeszcze nie wiedzą królik i niedźwiedzica. • Ta zabawna historia z egocentrycznym królikiem i bardzo ugodowym misiem pokazuje, jak wielką moc ma przyjaźń i że tak naprawdę to chodzi w niej o to, żeby wszystko robić dla drugiej osoby bezinteresownie. Polecam tą inteligentną książkę dzieciom, jak i dorosłym.

W Valleby można ujrzeć szkielet prawdziwego tyranozaura i to kompletny. Wszyscy udają się do kościoła by go zobaczyć, bo taka okazja może się już nigdy mieszkańcom nie przytrafić. Pastor ostentacyjnie daje obecnym do zrozumienia, że nie podoba mu się urządzenie z kościelnej nawy przestrzeni wystawowej. Na dodatek udostępnianie jej dla jakiegoś szkieletu stwora, który przecież nigdy nie istniał na ziemi w jego mniemaniu. Akcja nabiera rozpędu, gdy bez przyczyny rozlega się dźwięk kościelnych dzwonów. Zdezorientowani ludzie rozpierzchają się, po czym po krótkiej chwili wracają z powrotem do kościoła. Nagle dostrzegają, że jedna, i to wcale niemała, kość ze szkieletu dinozaura zniknęła. Kto był na tyle sprytny, by zupełnie niepostrzeżenie wynieść ją z budynku? Podejrzana sprawa... Maja i Lasse znów rozpoczynaj własne śledztwo. Rzecz oczywista dzięki swej bystrości i dużemu doświadczeniu szybko identyfikują winnego.

Książka Ciarkowskiej to istne „Dewocje”. Absolutnie oddaje ducha „dewocjonalizmu” polskiego i pewnie nie tylko polskiego. Historia zaprezentowana przez autorkę jest jakby przeciętna w kontekście losów jej bohaterów, jednakże ważna w kontekście prowadzonego w zasadzie monologu – spowiedzi. Tu wypowiedziane zostaje na głos zupełnie wszystko i o wszystkim, bez tajemnic, żalu, wyrzutów sumienie, strachu. Bo przecież to wszystko wypowiedziane jest do księdza, z miłości do Boga, z przeogromnej wiary, to wszystko ze zwykłej szczerości serca, w zaufaniu, bo tak trzeba. Oto siła i moc autorytetu powiedziałby kto. Tak wyglądało życie i funkcjonowanie na wsi lub w małym miasteczku. Każdy miał określony system wartości, w którym kościół wraz z księdzem zajmowali konkretną, wysoką lokatę. Czytając tę powieść wróciłam do wiejskiego życia, gdzie właśnie do niedawna tak to właśnie wyglądało. Dziś prezentuje się to nieco inaczej, ale nadal żyje na swój sposób. Bo kto by się przyznał do dewocji, do tych szeptanek? Zapewne nikt. Ciekawe ujęcie tematu przez autorkę. Momentami nawet bawi i jest takie na wskroś wyraziste, prawdziwe. Jakby niewymyślone, a z życia wzięte. Interesująca lektura…