"Banda Czarnej Frotte" to historia losów kilku skarpetek ujęta w jednej fabularnej przygodzie. Częściowo jej bohaterzy fanom skarpetkowych opowiadań Pani Bednarek są już znani. A wszystko rozpoczyna się w momencie, gdy Czarna Frotte postanawia uniknąć dalszego życia na śmietnisku i wyrusza w rejs dookoła świata. Podroż ta jednak nie jest zupełnie bezcelowa, bowiem ma ona zamiar odnaleźć swoją siostrę uciekinierkę i "wylać" przed nią swoje żale. Dryfując w łódce z orzecha kokosowego na wzburzonym przygodą morzu spotyka inne tekstylne towarzyszki, których doświadczenie i przeżycia są równie intrygujące, jak los Czarnej Frotte. Ich wspólne żeglowanie staje się znacznie bardziej niebezpieczne w momencie, gdy w ślad za bandą wyrusza pewna bardzo złośliwa postać wraz z gangiem białych rękawiczek. Czy uda się Czarnej Frotte i wspó­łtow­arzy­szom­ pokonać wszelkie przeciwności i osiągnąć wyznaczony cel swej podróży? • Powrót skarpetek w nowej odsłonie jest równie fascynujący, jak we wcześniejszych opowiadaniach z nimi w roli głównej. Trudno jest ich nie uwielbiać. Przedstawione historie są interesujące, mają niebanalną fabułę i niezwykle barwnych bohaterów, którzy zaskakują nas na każdym kroku. Polecam. Doskonała lektura dla dziecka i rodzica zarazem. Nie da się przy niej umrzeć z nudów. Ooo nie...!!!

Tym razem ciekawość sprawiła, że Pomelo postanowił wyruszyć w podróż. Z ogromnym zaangażowaniem spakował w swój plecak wyłącznie niezbędne ku temu przedmioty i ruszył w drogę, wskazaną przez kamyk obwiązany wstążką. Droga, którą wybrał nie była wcale łatwa, ale dzięki niej miał okazję poznać mityczne krajobrazy oraz tajemnicze Przygodowisko. A nawet usłyszał całkiem nowe dla siebie słowa... Jednak w pewnym momencie podróż zaczęła mu się nieco dłużyć. Pozbył się więc całego balastu, który go spowalniał i dalej zaczął przemieszczać się małym, czerwonym samochodem. Myślał, że w końcu uśmiechnęło się do niego szczęście, ale jednak nie... Ciągle napotykał na przeciwności. Aż w końcu...??? No właśnie - do jakiego celu dotarł? Kogo spotkał? Czego się nauczył? • Pomelo ma w sobie to coś, co sprawia, że niemalże każde dziecko go kocha. Jest ciekawy świata, zawsze realizuje swoje pomysły i okazuje się, że nie ma dla niego rzeczy niemożliwych. Jest bystry, odważny i rezolutny. Pozytywny bohater, który czasami najmłodszym wskazuje tą właściwą drogę i zachęca do udziału w wielkiej przygodzie. PoLeCaM.

Życie skarpetek jest naprawdę fascynujące. "W nowych przygodach skarpetek" tata małej Be próbuje wziąć sprawy w swoje ręce. Gdy jego ukochana skarpeta zwyczajnie, jak wszystkie inne dotąd, daje nura przez dziurę w podłodze, tato decyduje się ją zakleić. Mała Be nie mogąc się pogodzić z decyzją ojca, w sekrecie odkleja dopiero co wstawioną płytkę podłogową, aby skarpety dalej mogły same decydować o własnym losie. • Dzięki bystrej dziewczynce mamy okazję poznać niesamowite historie kolejnych kolorowych tekstylnych bohaterów. I tak malinowa skarpeta zamiast tkwić bezczynnie w koszu z brudną bielizną spotkała jedyną i niepowtarzalną okazję odbycia lotu w kosmos. Niebieska z kolei stała się inspiracją dla pewnej pisarki, a czerwona wyświadczyła przysługę samemu Świętemu Mikołajowi. Różowej przyszło pocieszyć biednego psiaka, a żółta została serowarem. Okazuje się, że granatowe skarpetki nadają się doskonale do ogarniania nowych technologii, a te w kolorze bordowych są najodważniejsze na świecie. Niektóre oprócz swego życia, także życie innych ludzi potrafią zmienić na lepsze. Są wśród nich również superbohaterki, takie które zostają duchami i takie które zmieniają bieg wydarzeń w klasycznych baśniach. Inne z samotności poszukują swej drugiej połowy, albo zwyczajnie próbują uciec przed nudą. Powód do ucieczki zawsze się jakiś znajdzie. Najważniejsze jest przecież to, aby każdy z nas był szczęśliwy na swój własny sposób. I o tym jest mowa w tej książce - o poszukiwaniu szczęścia. • Justyna Bednarek to świetna polska pisarka, której nietuzinkowe pomysły na fabułę podobają się niemalże każdemu małemu słuchaczowi. Dla mnie jest ona niczym polska Rowling, która magią swych opowieści jest wstanie oczarować niemalże każdego. Od lektury ze skarpetkami w roli głównej naprawdę trudno jest się oderwać. Polecam zarówno małym, jak i dużym czytelnikom.

Mikołaj Marcela wraz z Anitą Janeczek-Romanowską w swym rewolucyjnym poradniku wskazują nam drogę, którą warto byłoby podążyć poszukując idealnej opcji dla swojego dziecka w kwestii wyboru przedszkola. Jak wiemy przedszkole musi być jak drugi dom. Ważna jest atmosfera, opieka i odpowiednie formy kształcenia naszej pociechy. To dziecku musi być w nim dobrze, a nie rodzicowi. Życie to nie wyścig, w którym jeden wygrywa, a drugi nie. Starajmy się zrobić wszystko, aby dziecko nie postrzegało świata w kontekście rywalizacji, bo to do niczego dobrego go nie doprowadzi, a będzie tylko potęgowało w nim niepotrzebnie stres i odbijało się w sposób niekorzystny na jego zdrowiu. Nie zmuszajmy naszych dzieci do zbyt szybkiej edukacji, maluch zwyczajnie musi być sam na to gotowy. Jako dziecko nawet najzdolniejsze nie zdoła w wieku przedszkolnym zbawić całego świata. I taka jest prawda. Nie odbierajmy dzieciom dzieciństwa i pozwólmy się im jak najdłużej bawić. Gwałtowny rozwój, źle stymulowany może narobić więcej szkody, niż pożytku nam i naszym pociechom. Wybór ścieżki edukacyjnej dla dziecka nie jest łatwy. Ważne jednak, abyśmy podeszli do niego ze zdrowym rozsądkiem, bez zaspokajania własnych ambicji. Kierujmy się wyłącznie dobrem dziecka, wysłuchując jego potrzeb, a wszystko będzie dobrze. O tym właśnie jest mowa w tym poradniku. Pełen dobrych rad, choć na niektóre nie każdego zapewne będzie stać. Mimo wszystko polecam. Interesujące i świeże przedstawienie tematu, dotyczącego edukacji przedszkolnej.

Nigdy nikt nie powiedział, że Bóg jest miły. Jest on Panem tego świata, z którym musimy się liczyć. Powinien wzbudzać w nas podziw, respekt, powinniśmy mieć do Niego zaufanie i nie oczekiwać rzeczy niemożliwych. Trudno się nie zgodzić z wywodem Ulricha L. Lehnera, dotyczącym obecnego traktowania postaci Boga jako kogoś, kto chce dla nas wyłącznie dobrze, kto spełni od czasu do czasu nasze oczekiwania i jest zupełnie niegroźny. Gdy mamy przed sobą taki obraz Boga, to oznacza, że staliśmy się niewolnikami „pluszowego chrześcijaństwa”. Bóg to nie instytucja do naprawiania spraw beznadziejnych. Bóg to pilny obserwator, z którym należy wejść w żywą relację, aby móc poznać jego prawdziwe oblicze. We współczesnym świecie nie jest to łatwe. Wszystko zależy od wiary. Dobrze byłoby, gdyby ta wiara miała budujący wpływ na nasze wzajemne stosunki, a nie doprowadzała ich do kompletnej ruiny. Choć czysto teoretycznie nic nie stoi na przeszkodzie, jeśli chodzi o kwestie wiary bądź nie, o tyle z jej praktykowaniem w sposób taki, jaki nakazuje kościół jest już nieco gorzej. „Wierzący niepraktykujący” to w zasadzie norma. Z jednej strony nie ma się co temu wielce dziwić w obecnym świecie, w którym kościół niejednokrotnie nie zachęca wiernych do przyjścia na coniedzielną mszę, a swą postawą wprowadza dezorientację. Często podejmuje próby ukierunkowania poglądów wiernych według własnych, jedynych słusznych. To, co dziś gubi kościół i „odstrasza” wiernych to łączenie spraw dotyczących wiary z polityką. Tego typu koligacje rujnują relacje na linii wierny – kościół. Polecam wszystkim te interesujące rozważania, dotyczące kondycji naszej wiary.