Czy i Wy nie chcielibyście może zostać piratami? Ale takimi, którymi kieruje głód wiedzy oczywiście. Bractwo-piractwo to historia pirackiej rodziny. Pewnego dnia wsiadają wszyscy na statek, co się zwie Krową Morską i wyruszają w przestwór oceanu, by odbyć swą podróż przyrodniczą. W swej Niebieskiej Szkole, bo tak nazwali własną wyprawę, pływają od wyspy do wyspy, zdobywają wiedzę, rozwiązują pasjonujące zadania, odkrywają pewne tajemnice i wspólnie prowadzą piracki dziennik z podróży. Podczas rejsu z bohaterami mamy okazję poznać sekrety poszczególnych pór roku, zajrzeć pod powierzchnię wody słonej i słodkiej, posłuchać treli ptaków, a także dowiedzieć się czegoś więcej na temat hodowli zwierząt domowych, leśnych grzybów, zwyczajów owadów i pajęczaków oraz poznać wszelkie kaprysy pogody. Podczas wyprawy nie ma chwili na nudę. Czas nam umilają niezwykle barwni bohaterowie tej lektury. Jest ciekawie, zabawnie i mega interaktywnie. Polecam serdecznie małym i tym nieco większym. Bardzo udana rzecz.

Och te szklane ekrany i meandry internetu. Jak temu wszystkiemu stawić czoła? Nie jeden rodzic zadaje sobie takie pytanie. Magda Bigaj w swej książce bardzo do rzeczy przekazuje kilka dobrych słów w tym temacie. Mówi o tym, jak zadbać o prawidłowe, to znaczy zdrowe i bezpieczne relacje naszych dzieci ze światem cyfrowym. Tak wygląda współczesne życie i tego już nie zdołamy zmienić. Zamiast ganić siebie nawzajem nauczmy się w nim funkcjonować. Wszystko jest do zrobienia. Nawet jeśli popełniamy błędy, a w porę się zdołamy zorientować, że raczej nie tędy powinna wieść droga… Nic straconego. Głowa do góry i zacznijmy na nowo wdrażać w życie plan związany z zachowaniem higieny cyfrowej przez nasze rodziny. Tak rodziny. Bo jak nadmienia w swym poradniku autorka niezmiernie ważna jest w tej kwestii współpraca. Jak dziecko ma wprowadzane ograniczenia, to super byłoby jakby i rodzic do nich się także stosował, a nie ostentacyjnie chodził po mieszkaniu z telefonem w dłoni kiedy mu się to tylko podoba. Nie jest to zadanie łatwe dla nikogo. Należy zdać sobie jednak z tego sprawę, że każdy włożony trud w tą edukację już od niemowlaka z pewnością zaowocuje w przyszłości naszych pociech i będą one korzystać z nowych technologii, ale z umiarem i zdrowym rozsądkiem. Polecam lekturę. Bardzo na czasie.

Tym razem wraz z Kocią Szajką zwiedzamy pełen uroku i tajemnic Toruń. Od niedawna w mieście tym dzieją się bardzo podejrzane rzeczy. Sam Kopernik by się zdziwił. Ktoś fałszuje toruńskie pierniki. Wykonuje je niezgodnie z tradycyjną recepturą i wykorzystuje przy ich wypiekaniu produkty bardzo słabej jakości. Na dodatek zuchwale sprzedaje je jako oryginalne. Straszna zbrodnia!!! Cierpią na tym inni sprzedawcy. Emerytowany kot Bibi Lolo jest bezsilny. Zaprasza więc do współpracy w śledztwie słynne cieszyńskie koty. Szajka od razu przystępuje do akcji. Okazuje się, że namierzenie złoczyńców nie jest łatwe. Ale swą pomoc oferuje ptasia ekipa gołębia Gustawa i razem dochodzą do pewnych wniosków. W efekcie czego sprawcy wpadają w przygotowaną zasadzkę. Polecam kolejne przygody zawadiackich kotów, które rozwiązują mało­mias­tecz­kowe­ śledztwa w całym kraju.

W „Poczcie psujów polskich” śmiało znaleźć by się mógł z pewnością każdy z nas. Kto niczego dotąd nie zmajstrował niech wstanie… Hi… Oczywiście coś zepsuć, stłuc czy pociąć nic trudnego. Okazuje się jednak, że najlepiej jakby to nasze psucie było bardziej spektakularne i z wielkim łał… Rzeczy do psucia jest co niemiara. Absolutnie wszystko da się zniszczyć. Doskonałym dowodem na potwierdzenie tej tezy jest postać Maćka i jego przodków w linii męskiej po ojcu. Zniszczyli rzeczy wiele. Smartfon to takie może bardzo prozaiczne i przyziemne, bo na ogół psują się na potęgę, najczęściej poprzez upadek z niewielkiej nawet wysokości. Ale unicestwić lampę sufitową albo stetoskop, sprawdzić czy na żelazku da się podgrzać czekoladki, wysłać aparat fotograficzny w przestrzeń kosmiczną lub dzięki zabawie w chowanego zmienić tytuł artykułu w lokalnej gazecie to nie lada sztuka. Niemożliwe? A jednak… Jeśli macie ochotę poznać te nowatorskie wręcz techniki psucia rzeczy wszelakich to zapraszam uprzejmie do lektury.

„Chłopki…” to historia o naprawdę niezłomnych kobietach, o kobietach ze wsi, o naszych babka i prababkach. • Życie chłopstwa w początkach XX wieku do lekkich nie należało. I to zarówno chłopu, jak i tak zwanej wiejskiej babie oj łatwo nie było. Praca chłopek to ciężka harówka od świtu do samego zmierzchu. W chacie, przy dzieciach i mężu, w polu, czasami na folwarkach u państwa, rzadziej jako niańki lub służące. Chłopki marzą o odrobinę lepszym życiu, o nieco większym „komforcie”, którym może być na przykład posiadanie własne łóżko, butów, lepszej sukienki. A tu bieda, aż piszczy. Kształcić się praktycznie nie ma możliwości, ale też dlatego, że kobietom w chacie nauka czytania niepotrzebna. Szerzy się więc na wsiach analfabetyzm, do tego ubóstwo, głód. Chłopki dziesiątkują chory, wywołane najczęściej niedostatecznym dbaniem o higienę, a także brakiem jakiejkolwiek opieki medycznej. Na wsiach dochodzi także do wyzysków, poniżania, gwałtów i przemocy. Ale o tym się wówczas nikomu nie mówi. Jedynym autorytetem jest oczywiście ksiądz, a największe ukojenie dla bolącej duszy kobiety przynosi modlitwa. Z biegiem lat życie chłopek ulega bardzo powolnym zmianom. Progres w tej sytuacji wywołują one same. Coraz częściej podejmują próby „ucieczek” do innego świata, mało­mias­tecz­kowe­go, a nawet zagranicznego. Rewolucję przynosi też rozwój prasy, która zaczyna dostrzegać ich problemy osobiste. Staje się dla kobiet ze wsi niewielkim, bo niewielkim, ale zawsze oknem na świat. Dla wielu kobiet współczesnych zaprezentowane przez autorkę fakty, są czymś niewyobrażalnym, momentami bulwersującym. Budzą zdziwienie, pozostawiają je w ogromnym szoku i współczuciu. Przy tamtejszych rozterkach chłopek, te nasze obecne są naprawdę niczym. A i tak notorycznie każdy z nas narzeka na brak czasu. Chłopki nawet jeśliby mogły to zwyczajnie nie potrafiły odpoczywać. Smutne to, aczkolwiek niestety prawdziwe. • Książka Joanny Kuciel-Frydryszka w prosty, lecz bardzo rzeczowy sposób opisuje te trudne dla kobiet czasy i ich ewolucję. Opowiedziane przez nią historie wielu kobiet mają w moim odczuciu bardzo gawędziarski charakter, co bardzo dobrze oddaje ducha tamtejszych realiów i siłę jaka po dziś dzień tkwi w kobietach. Dla jednych informacje w niej zawarte będą odkrywcze, dla innych wcale (jak w moim przypadku), ale zawsze godne uwagi. Zatem polecam.