„Szczęście Mikołajka” – przyjaźń jest najważniejsza… • Bo to przepiękna opowieść o przyjaźni dwóch niesamowitych panów, dzięki którym powstało naprawdę mnóstwo przeróżnych bohaterów literackich, bez których trudno jest sobie wyobrazić świat książek dla dzieci. Mowa w niej rzecz jasna o René Goscinnym i Jean-Jacques Sempé. Są oni twórcami między innymi wszystkim doskonale znanego na całym świecie chłopca o imieniu Mikołajek. I choć na pozór jest on zwyczajny, to jednak ma w swoim sposobie bycia to coś, co nas do niego przyciąga niczym magnes. Z Mikołajkiem trudno jest się tak naprawdę nudzić. Ma super kumpli, z którymi uwielbia się wygłupiać. Ponadto jest bystry, inteligentny, rezolutny i ma głowę pełną oryginalnych pomysłów. W „Szczęściu Mikołajka” mamy do czynienia nie tylko z historią „narodzin” tego bohatera, ale także odbywamy swego rodzaju sentymentalną podróż w głąb życia jego autorów, ich wzajemnej relacji, trudnych czasów w których przyszło im wspólnie tworzyć kulturę. To historia przepiękna, sentymentalna, nieco smutna, ale momentami także pełna dobrego humoru. Doskonała lektura dla fanów ich twórczości. Serdecznie polecam. Bardzo wzruszająca rzecz…

Podwórko jakich wiele, a na nim podparta na jednej kuli nieco kulawa kaczka sobie stoi. Stoi i patrzy na to smętne miejsce, w którym się znajduje i snuje swoje sekretne marzenie… W pewnym momencie doznaje wprost szoku. Na podwórku pojawia się zupełnie znikąd pewna ślepa kura. Skąd przyszła? Dokąd zmierza? Kura ma zamiar dotrzeć do miejsca, w którym spełniają się sekretne marzenia i stara się namówić kaczkę na wspólną wyprawę. Początkowo zlękniona kaczka stawia opór. Jest pełna obaw, za nic w świecie nie chce opuścić swego monotonnego podwórka, bo tu zwyczajnie czuje się bezpiecznie. A świat mimo, że stoi przed nimi otworem jest zupełnie nieznany i pełen nieb­ezpi­ecze­ństw­. W końcu po długich namowach kulawa kaczka decyduje się zostać przewodniczką ślepej kury w wyprawie po szczęście. Czy uda im się dotrzeć do upragnionego celu? Co ich spotka w drodze? Czy zostaną przyjaciółmi? A co ze szczęściem? Czy rzeczywiście łatwo jest je osiągnąć? Najlepiej przekonajcie się sami sięgając po tą niewiarygodną historię, pełną zaskakujących zwrotów akcji i rzecz jasna z szalenie przebojowymi bohaterami i ich przeogromnym poczuciem humoru. Polecam wszystkim, bo marzenia się spełniają, a przyjaźń ma niezwykłą moc rażenia. 😉

„Coraz mniej światła” – z każdym kolejnym dniem nasze życie coraz bardziej traci swój blask… • Najnowsza powieść Nino Haratischwili przedstawia losy czterech przyjaciółek z Gruzji. Ich dzieje w swej retrospektywnej opowieści przedstawia nam jedna z nich, niejaka Keto. W chwili obecnej prawie wszystkie znajdują się na wernisażu wystawy zdjęć bliskiej ich sercu, niegdyś pełnej życia fotografki Diny. Diny, która już na zawsze pozostanie tą fizycznie nieobecną. Keto spogląda na liczne fotografie przedstawiające w zasadzie ich wspólne życie, dorastanie w ogarniętym chaosem Thibilisi. Wywołują one u bohaterki wiele przeróżnych emocji. Wraca ona swą pamięcią do roku 1987 i zaczyna przedstawiać ich wzajemne relacje z własnej perspektywy. Z perspektywy osoby pragnącej miłości, akceptacji, lepszego życia. Okazuje się, że wcale nie żyło się łatwo w kraju, który wówczas toczył zaciekłe walki ze Związkiem Radzieckim i pragnął stać się w końcu państwem niepodległym. Burzliwe zmiany polityczne i społeczne miały ogromny wpływ na ich dojrzewanie, wkraczanie w dorosłość, przeżywanie pierwszych zauroczeń, dokonywanie trudnych wyborów, które często przynosiły dramatyczne wręcz skutki… Keto przedstawia czytelnikowi pełną dramatyzmu i okrucieństwa historię pewnej przyjaźni. Przyjaźni, która każdą z nich zaprowadziła w zupełnie inny świat. Ale za to w świat bez zdrad, bezsensownie toczonych konfliktów, lecz niestety pełen bolesnych wspomnień. • Haratischwili jest doskonałą autorką dramatyczną. Jej wątki zawsze w sposób bardzo szeroki i przenikliwy związane są z portretami psyc­holo­gicz­nymi­ wykreowanych przez nią bohaterów. Książka rzeczywiście hipnotyzuje czytelnika. Jest bardzo emocjonalna, pełna wrażliwości, ale też jest w niej nieco romantyzmu, nie brakuje także rozwagi. Choć wielu porównuje ją z historią „Genialnej przyjaciółki” Eleny Ferrante, co osobiście uważam za małą zniewagę, dla mnie jest ona powieścią którą postawiłabym z pewnością obok „Małego życia” Hanyi Yanagihary. Polecam więc wszystkim ten osobliwy, elektryzujący tytuł.

Jest rok 1327. Minęło 200 lat od wzniesienia słynnej katedry w Kingbridge, a my mamy okazję poznać koleje pokolenie bohaterów, potomków jej budowniczych i nie tylko… Akcja powieści „Świat bez końca” rozgrywa się w pierwszej połowie wieku XIV za panowania Edwarda III, który ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. I zdaje się, że tylko nieliczni wiedzą, jaka jest prawda na ten temat. Będzie jednak tak długo pozostawała w tajemnicy, póki jej powiernik nie zaśnie snem wiecznym. Tymczasem życie wszystkich bohaterów tej książki rozgrywa się w samym sercu Kingsbridge, tam gdzie katedra i klasztor. Nie wiodą oni życia spokojnego. Jak zwykle rządzą nim intrygi, kłamstwa, pycha, chciwość, nienawiść. A chore ambicje, duma i nieodparta chęć zemsty wielu z nich zaprowadzi na pewną śmierć. Wiatr historii jest niczym huragan. Znów kraje Europy są nieco skonfliktowane, do tego nadal co jakiś czas urządza się polowania na rzekome czarownice. Bóg również pozostaje nieco mniej łaskawy i zsyła na wszystkich „czarną zarazę”… I tu dochodzi do starć między trad­ycjo­nali­stam­i, a zwolennikami postępu, zarówno w dziedzinie medycyny, jak i budownictwa. Trudny jest rozwój czte­rnas­towi­eczn­ej nauki. Bohaterów jak zwykle całe mnóstwo. Jedni szlachetni, inni nikczemni i rządni władzy. Jedni kochają miłością absolutną i bezinteresowną, w innych natomiast żądza zabija ludzkie odruchy. Najważniejsze jednak, że jak zwykle prawie wszystko się dobrze kończy, ale czasami wymaga podjęcia bardzo trudnych decyzji. • Ken Follett jest dla mnie bezdyskusyjnym mistrzem powieści obyczajowo-historycznej. Podziwiam pomysł, uwielbiam intrygi i bohaterów. Doskonała uczta literacka. Jak zwykle zresztą. Polecam. To trzeba po prostu poczuć.

„O ósmej na arce” czyli historia Arki Noego z lekkim przymrużeniem oka… • Czy Bóg istnieje naprawdę? Pewnie co jakiś czas każdego z nas nurtuje odpowiedź na to pytanie. W jednej ze swych książek Hub wkłada to pytanie w usta pewnego bohaterskiego pingwina. Zwierzęta znudzone monotonią krajobrazu, w którym funkcjonują, śnieżnego, pełnego lodu i każdego dnia w jednym, białym kolorze, rozpoczynają kłótnię na temat tego czy Bóg rzeczywiście to wszystko widzi? I kim właściwie jest? Czy mądrze urządził ten świat? W momencie gdy dyskusja ich nie zmierza do jednego, racjonalnego rozwiązania rozstają się w gniewie. Chwilę później, dosłownie znikąd, w krainie skutej lodem pojawia się gołąb. Zaaferowany ptak obwieszcza pozostałej dwójce, że wkrótce na ziemię spadnie straszna ilość deszczu, który wywoła potop. Wyjście z tej sytuacji jest tylko jedno. Należy punktualnie o ósmej stawić się na arce niejakiego Noego ze specjalnymi biletami. Dziś pingwiny mają ogromne szczęście, mogą czuć się wyróżnione, bo akurat dwa ostatnie trafiają właśnie do ich rąk. Nie pozostaje nic innego jak ruszać w drogę, żeby uchronić się przed kataklizmem. Nieloty jednak stają przed nie lada dylematem… Co zrobić z trzecim towarzyszem niedoli? W końcu troje to nie to samo co para? Okazuje się, że i to da się jakoś ze sobą pogodzić, mimo tylko dwóch posiadanych biletów na arkę 😉 • Historia opowiedziana przez Hub'a jest niesamowita. Bawi to łez, ale jednocześnie udziela odpowiedzi na bardzo wiele trudnych pytań moralnych i egzy­sten­cjal­nych­. Nic dziwnego, że podbiła tak wiele serc dzieci. W sposób niezwykle piękny traktuje również o przyjaźni, dobru, złu i religii. To świetna lektura. Myślę, że absolutnie każdy powinien ją przeczytać. Mały czy duży – Everyone… Uwielbiam i polecam.