„Bibliotekarka z Auschwitz”… Cóż by tu rzec… Główna bohaterka tej powieści to Dita Kraus, a w zasadzie Dita Alderova. Kobieta, która przeżyła piekło Auschwitz i żyje po dziś dzień. Należy pamiętać, że autor tworząc swoją powieść nie miał na celu napisania biografii Dity. Historia opowiedziana przez Iturbe to mimo wszystko fikcja literacka. Autor do jej napisania wybrał tylko niektóre prawdziwe wątki z życia więźniarki. Piszę to, bo bardzo wiele osób w swych wypowiedziach twierdzi, że jest to powieść stricte biograficzna, a tak nie jest. Dita Kraus w słowie wstępnym wyjaśnia tę kwestię. Owszem napisała już swoje własne wspomnienia z tamtego okresu i to będą jej autentyczne przeżycia, tyle tylko, że nie zostały jeszcze w Polsce wydane. • Dita trafiła do Auschwitz w 1943 roku. Tam spotkała Fredy'ego Hirscha, Żyda, który zorganizował szkołę dla dzieci w obozie rodzinnym BIIb, a także tajną bibliotekę składającą się z ośmiu tylko książek. Dziewczyna była odpowiedzialna za opiekę i ukrywanie tej literatury przed piekłem Holokaustu, aby naziści ich nie odkryli. Gdy Fredy Hirsch popeł samobójstwo, Dita mimo wszystko kontynuowała swą misyjną pracę. Za wszelką cenę starała się też dowiedzieć jaka była prawdziwa przyczyna zgonu Hirscha. W jej ocenie nie był on człowiekiem zdolnym do tego, aby odebrać sobie życie, nawet pod presją osób trzecich. Dita miała szczęście przeżyć Auschwitz. Po przewiezieniu jej bo Bergen-Belsen została wkrótce wypuszczona wraz z innymi więźniami podczas wyzwolenia obozu przez siły alianckie. Szczęśliwie wyszła za mąż za pisarza Otta Kraus’a, którego poznała w obozie. • „Bibliotekarka z Auschwitz” to książka, która wzrusza, daje do myślenia, momentami szokuje i przeraża. Trudno tu powiedzieć nieco więcej, skoro obecnie na rynku wydawniczym jest całe mnóstwo powieści tego typu. Ile więźniów z Auschwitz, którzy przetrwali, tyle różnych historii powstałych w oparciu o ich losy – niekoniecznie biografii. Każda z nich mimo wszystko w jakiś inny sposób przedstawia to obozowe piekło. Jedyny zarzut do tego tytułu to taki, że w przypadku tej powieści nie możemy mówić o jakiejś wartkiej akcji. Osobiście uważam ją za nieco zbyt obszerną i momentami nużącą. To byłoby na tyle…

"Pasażerka" to bez wątpienia jedna z ciekawszych książek dotyczących wojny oraz zagłady. Napisana w niesamowity sposób, z niepowtarzalną, interesującą fabułą oraz wyrazistymi bohaterami. • Akcja tej krótkiej powieści rozgrywa się na płynącym ku Rio de Janeiro transatlantyku. Liza, główna bohaterka utworu podróżuje wraz ze swym mężem Walterem. Oboje są rodowitymi Niemcami. W pewnym jednak momencie ich spokój podróżowania zostaje zakłócony. Uwagę Lizy przykuwa postać pewnej kobiety. Tytułowa "Pasażerka" wydaje jej się osobą bardzo dobrze znaną. Wiele lat po wojnie Liza zmuszona jest wrócić pamięcią wstecz. Chcąc, nie chcąc musi zmierzyć się z dramatycznymi wspomnieniami. Dokonuje ostatecznego rozliczenia z przeszłością. Snuje swą opowieść, niczym świadek jakiegoś przesłuchania. Walter po dziesięciu latach małżeństwa z Lizą po raz pierwszy słyszy historię, o której wcześniej nie miał bladego pojęcia... Jaki więc związek ma "Pasażerka" z osobą Lizy? I czy fakty ze swego życia podczas wojny, które Liza ujawnia przed Walterem pozwolą przetrwać ich związkowi? • Podczas lektury tej książki rodzi się tak naprawdę bardzo wiele pytań. Nie tylko związanych z dalszymi losami jej głównych bohaterów, ale także tych dotyczących ludzkiej natury. "Pasażerka" to bardzo wartościowa powieść. To niesamowita relacja świadka historii, wielka jej lekcja oraz przestroga dla nas wszystkich na przyszłość, bo do teraz doświadczamy "małych wojen". Polecam gorąco lekturę.

Ból po stracie bliskiej osoby... Nie ma na świecie człowieka, który by tego nie doświadczył... Ale czy każdego z nas boli zawsze równie mocno? Jak się z tym bólem pogodzić, jak go oswoić? Niestety nie zawsze czas leczy rany. Jest to niezwykle trudne, gdy nawet długotrwałe "leczenie" ran tych nie zabliźnia. Ten jakże trudny temat porusza w swych krótkich esejach Oto Horvat. • "Sabo się zatrzymał" to książka o umieraniu, chorobie, traumie i o trudnej próbie powrotu do "normalnego życia" po śmierci naszych bliskich... Sabo zadaje sobie pytanie - jak żyć? Co zrobić, żeby życie stało się bardziej znośne po takim wstrząsie? Przecież nie da się zapomnieć. Nie da się stanąć w miejscu i robić nic. Wymazać z pamięci wszystkich wspomnień dla własnego emocjonalnego spokoju. Trzeba się z tym jakoś pogodzić. Nie oglądając się zbyt często wstecz należy przeć do przodu, nauczyć się doceniać życie i starać się czerpać z niego ile się tylko da, bo ono samo w sobie jest niezwykle krótkie, kruche, ulotne, dane nam tylko na chwilę. • Książka Horvata jest jedną z tych, wobec których nie należy przejść obojętnie. Porusza temat trudny, ale przez cały czas aktualny. W końcu przemijanie jest nieodzownym elementem życia każdej ziemskiej istoty. Polecam gorąco. Bardzo ambitna lektura

Bez wątpienia jedna z lepszych, krótkich opowiastek dla dzieci. Nie sposób się w niej nie zakochać. Są figle, są psoty i Duduś, któremu przecież tak dobrze z oczu patrzy. To książka pełna pokus, którym trudno się oprzeć. Dlaczego jest tak wartościowa? Bo opowiada o pewnej "ułomności", z którą często każdemu z nas jest sobie trudno poradzić, dotyczy walki z własnymi słabościami, ale także uczy malucha co tu zrobić, żeby być mimo wszystko grzecznym. Moim zdaniem ksiażka ta to super sprawa. Polecam każdemu rodzicowi. Sama znam już ją na pamięć, tyle razy do niej sięgamy. Rzecz godna uwagi zatem.

Bez najmniejszych wątpliwości "Dylemat" jest najsłabszą książką B.A. Paris i to pod każdym względem. To powieść obyczajowa, bo psychologiczną też raczej trudno ją nazwać. • Kluczowa akcja w powieści obejmuje zaledwie dobę. Jest to dzień czterdziestych urodzin Livii. Kobieta czekała na tę chwilę całe swoje życie. W sposób niezwykle skrupulatny przygotowała ogromne urodzinowe party, aby uczcić tę okazję. W realizacji jej marzenia swą pomoc ofiarował kobiecie mąż Adam. W tajemnicy przed żoną zorganizował ich córce Marnie szybki powrót do domu ze studiów w Hongkongu. Adam nie przypuszczał jednak, że to co miało być dla wszystkich świetną niespodzianką podczas przyjęcia urodzinowego Livii oraz doskonałym dla niej prezentem okaże się jedną z największych życiowych traum, jakie mogą przytrafić się człowiekowi. • Kogo nie zain­tere­sowa­łoby­ takie streszczenie fabuły tej powieści w kilku zdaniach? Sprawa ta jednak wcale nie jest aż tak interesującą, jak się na pierwszy rzut oka zdaje. Książka nie ma wartkiej akcji, portrety bohaterów raczej przeciętne, bez jakiegokolwiek wyrazu. W całości przewidywalna treść. Irytujące jest jednak w tym wszystkim to, że całość opiera się tylko i wyłącznie na dywagacjach Adama i Livii w rodzaju "co by było gdyby" , albo "nie powiem jej tego teraz, powiem jej później" i na odwrót. Żenująco nudne. Nie polecam. Bądźmy szczerzy strata czasu i już...