Freda jest podręczną – kobietą, która przydzielona jest do rodziny Komendanta i ma urodzić jej dziecko. W czasach, gdy bezpłodność jest plagą, kobiety, które urodziły dziecko, są na wagę złota. Zmieniło się wszystko – rządy, stosunek do kobiet, prawo. Nie zmieniło się tylko nierówne traktowanie ludzi – panie są niczym przedmioty, które służą do rozmnażania, inne są Żonami, cieszącymi się przywilejami, jeszcze inne służącymi. Freda pamięta jednak czasy, gdy było inaczej. Czy uda jej się przetrwać w Republice Gileadu? • Opowieść podręcznej Margaret Atwood to powieść pisana w pierwszej osobie. Narratorką i główną bohaterką jest Freda, podręczna. Akcja książki rozgrywa się w Republice Gileadu, miejscu, gdzie społeczeństwo całkowicie zmieniło ustrój, zasady panujące w kraju i hierarchię społeczną. To miejsce, które nie jest przychylne kobietom. • Freda to postać trudna do zdefiniowania. Z jednej strony pamięta czasy, w których miała pracę, wolny wybór, męża. Tęskni za nimi, wspomina, ale też porównuje do tego, co ma obecnie. Widzi, że w wielu kwestiach jej życie było śmieszne – problemy, które miała, wydaja jej się nagle bardzo błahe. Z drugiej strony nie do końca akceptuje to, jak przyszło jej żyć, ale nie buntuje się otwarcie. To mądre, bo świadczy o tym, że zależy jej na własnym życiu i bezpieczeństwie, a jednak trochę wygląda to tak, jakby się poddała. Momentami ma się wrażenie, że bohaterka zrezygnowała z siebie, dała się zmanipulować. • Ciekawym wątkiem jest życie w Republice – nowe zasady, podział społeczeństwa, obyczaje osadzone na zasadach religijnych. Kobiety nie mają żadnych praw – nawet Żony. Mimo że są wyżej w hierarchii społecznej, nie mają szans pracować, ich życie to jałowa egzystencja. Podręczne traktowane są jedynie jako inkubatory, nie daje się im szansy na decydowanie o swoim ciele. Jednak także mężczyźni są podporządkowani i zaszufladkowani – Komendanci muszą spełnić swoją rolę i zapłodnić kobietę, a reszta spoza tego kręgu nie może sobie pozwolić na związek małżeński. • Bardzo dobry styl autorki sprawia, że trudno odgadnąć, że to książka napisana kilkanaście lat temu. Jedna czy dwie rzeczy mogą to sugerować czytelnikom, a jednak rzeczywistość została tak wykreowana, by była uniwersalna i ponadczasowa. Sama tematyka jest poruszająca i wstrząsająca, na dodatek bardzo aktualna. • Opowieść podręcznej to książka bardzo współczesna, mimo że ma już kilkanaście lat. Obecnie kobiety także traktuje się często jako obiekty seksualne, nie zważając na ich godność. Książka zwraca również uwagę na kwestię fanatyzmu religijnego – właśnie na tym oparto nowe porządki w Republice. Mimo wszystko są też rzeczy, które się nie zmieniły – szukanie tego, co zakazane, łamanie zasad, buntowanie się, intrygi, zdrady, kłamstwa, dominacja jednych nad drugimi. To książka uniwersalna i momentami wstrząsająca, szczególnie gdy zwróci się uwagę na to, że niektóre z kwestii poruszonych w tej pozycji niczym nie odbiegają od rzeczywistości, w której żyjemy. Powieść godna polecenia.

Giacomo Casanova to jeden z najbardziej znanych na świecie uwodzicieli. Już jako bardzo młody mężczyzna spędził noc z dwiema kobietami, tracąc dziewictwo i je również pozbawiając cnoty. Mimo kochliwości nie był stały w uczuciach, pragnął ciągle nowości, a zdobywanie kolejnych kobiet było dla niego najlepszą rozrywką. Okazuje się jednak, że Casanova nie tylko doskonale radził sobie z płcią przeciwną, lecz także świetnie pisał, był podróżnikiem i nie tylko. • Bujne życie znanego awanturnika i kochanka wciąż rozpala wyobraźnię twórców – pisarzy, filmowców. Nie dziwi zatem, że na rynku ukazała się książka biograficzna na temat Giacoma – Casanova. W świecie uwodziciela autorstwa Laurence’a Bergreena. Dzieło powstało w oparciu o pamiętniki samego Casanovy, pojawia się w nim wiele cytatów właśnie z tych zapisków. • Książka opowiada o życiu Casanovy od najmłodszych lat, nakreśla relacje rodzinne, miejsca, w których był, społeczeństwo, w jakim przyszło mu żyć. Poznajemy lepiej jego rodzinę, ale głównie jego samego, nie tylko pod względem podbojów miłosnych, ale charakteru, usposobienia, podejścia do życia. Autor stara się jak najlepiej oddać postać Casanovy, nie tylko opisując jego romanse, ale przede wszystkim skupiając się na jego charakterze i zachowaniach. • Głównym wątkiem jest jednak wątek miłosny. Nie można zaprzeczyć temu, że Casanova miał wiele kobiet, był kochliwy i za punkt honoru brał sobie uwiedzenie niektórych z dam. Z książki dowiadujemy się nie tylko o tym, jak radził sobie w sypialni sławny kochanek, lecz także pokazuje się nam nieraz obraz upokorzonego, chorego, zdradzonego i oszukanego, a niekiedy nawet zmęczonego romansami mężczyzny. To intrygujące, bo mało się mówi o tej strefie jego życia, a przecież liczne podboje równały się też ciągłym nastrojom, podchodom, a także chorobom. • Dodatkowo autor bardzo dobrze nakreśla portret ówczesnej Europy. Poznajemy poszczególne kraje dzięki licznym podróżom Casanovy. Przez to mamy wgląd w obyczaje poszczególnych państw, społeczeństwo, które w nich żyło. Pojawia się też kilka „nowinek”, plotek i informacji zupełnie niezwiązanych z głównym bohaterem książki. Autor bardzo wnikliwie stara się przybliżyć czytelnikowi czasy, w których pisze. • Ciekawy jest też wątek polski w książce. Czasem wspomina się o naszej ojczyźnie mimochodem, podając informacje dotyczące jakiegoś wydarzenia czy osoby. Potem jednak autor przenosi czytelnika do Polski, gdzie Casanova również trafił. • Z książki wynieść można obraz sławnego kochanka i awanturnika, który doprawiony zostaje też rozczarowaniami, chorobami i naprawdę wysokim ego bohatera. Świetnie pokazuje się tu postać Casanovy, ale też odkrywa się przed czytelnikiem nowe aspekty jego osobowości i życia. To lektura, którą czyta się błyskawicznie i z zainteresowaniem. Wciągająca, pełna pikanterii. Jeśli lubicie biografie niebanalnych postaci, zachęcam do sięgnięcia po tę książkę.

Panna Marple wyjeżdża na wakacje na Karaiby. Zamierza tu odpocząć, rozmawia z ludźmi i obserwuje ich, zajmuje się robótkami. Jednym z jej rozmówców jest starszy wojskowy, opowieści którego panna Marple słucha niezbyt uważnie. Gdy mężczyzna zaczyna mówić o morderstwie, do którego doszło jakiś czas temu, i zamierza pokazać kobiecie zdjęcie zbrodniarza, nagle rezygnuje. Prawdopodobnie zobaczył coś, co odwiodło go od tego zamiaru. Niedługo potem mężczyzna umiera, a wszyscy myślą, że to z powodu nadciśnienia. Wszyscy poza panną Marple… • Karaibska tajemnica Agathy Christie to kolejna z jej powieści z panną Marple w roli głównej. Narracja nie skupia się jednak jedynie wokół tego, co robi staruszka. Autorka pozwoliła nam oglądać wydarzenia, które mają miejsce w innych częściach wyspy i których bohaterami są inne postacie. Dzięki temu otrzymujemy więcej poszlak, czytamy dialogi, które podpowiadają nam nowe tropy lub uzupełniają dotychczasową wiedzę. • Fabuła skupia się na śmierci majora. Wielu sądzi, że nie był to przypadek i mężczyzna został zamordowany. Panna Marple jest jedną z osób, która podejrzewa, że nie zmarł on z przyczyn naturalnych. Świadczyć o tym mogą dziwne zachowanie podczas ich pogawędki i zaginione zdjęcie, które major miał pokazać staruszce. Gdy na wyspie ginie kolejna osoba, wszyscy zaczynają się przekonywać do wersji, że śmierć starszego wojskowego nie była przypadkiem. • Jak zawsze u Christie nie zabrakło skomplikowanych relacji międzyludzkich. Bohaterów nie jest wielu, jednak każdy z nich jest intrygujący. Czy zaprzyjaźnione małżeństwa nie są przypadkiem zbyt blisko ze sobą? Czy niepełnosprawny staruszek jest tak surowy dla swoich podwładnych, bo taki ma charakter, a może to coś innego? Czy pastor i jego plotkująca siostra są dobrym źródłem informacji? A co z małżeństwem prowadzącym hotel? Ona wydaje się niezrównoważona psychicznie, on natomiast świetnie radzi sobie w interesie. Panna Marple obserwuje wszystkich i wyciąga swoje wnioski. • To, co nie podobało mi się w tej powieści, to lekka naiwność, która pojawia się we fragmentach, które związane są z panną Marple. Zawsze miałam ją za dziarską staruszkę, tu jednak wydawała się nieco zdziwaczała. Tak też traktowali ją niektórzy goście. Nie można zaprzeczyć, że kobieta była pomysłowa i czujna, dociekliwa, ale czasem wydawała się śmieszna. • Jak zawsze w przypadku książek Christie uwaga czytelnika kierowana jest w różne strony, a ostatecznie okazuje się, że rozwiązanie jest inne, niż moglibyśmy zakładać. To lubię w jej powieściach, choć muszę przyznać, że Karaibska tajemnica jest dość przeciętna. Za dużo tu dywagacji niezwiązanych zbyt mocno z głównym wątkiem morderstwa, czasem wręcz wydają się zbędne, bo ostatecznie można je było zawrzeć jedynie w podsumowaniu, rozwiązaniu, bez rozwodzenia się nad nimi szczegółowo wcześniej. Jeśli szukacie lekkiego kryminału na wieczór, możecie sięgnąć po tę powieść, nie jest to jednak najlepsza książka Christie i jeśli zaczynacie swoją przygodę z tą autorką, możecie być nieco rozczarowani.

Tod zostaje osierocony przez matkę, którą zastrzelił myśliwy. Jest małym liskiem, który nie wie, co ze sobą zrobić. Z pomocą przychodzi mu sowa, która wraz z dzięciołem i wróblem ściąga do niego starszą kobietę, która postanawia się nim zaopiekować. Do domu obok niej myśliwy Amos przywozi nowego psa. Szczeniak Miedziak ma być wyszkolony na psa myśliwskiego. On i Tod zaprzyjaźniają się, jednak pochodzą z różnych środowisk i ich znajomość będzie trudna do utrzymania. • Lis i pies to animacja Disneya z 1981 roku. To kolejny film, w którym główne role odgrywają zwierzęta. Nie jest jednak animacją, w której wszystkie postacie to zwierzęta. Podobnie jak w Dumbo czy Zakochanym kundlu widzimy też ludzi, którzy zostali zepchnięci do roli drugoplanowych. • W polskiej wersji językowej udział wzięli Leszek Zdun jako Tod, Marcin Przybylski w roli Miedziaka, Katarzyna Tkacz jako Cioteczka i Arkadiusz Bazak w roli Amosa. Do tego jest jeszcze Zdzisław Wardejn mówiący za psa Maxa, a w roli przezabawnych ptaków – Jacek Braciak i Krzysztof Stelmaszyk. • Akcja skupia się na dwóch wątkach – pierwszym z nich jest przyjaźń między dorastającymi psem i lisem. Tod i Miedziak uwielbiają się ze sobą bawić, świetnie się dogadują, mimo że pan Miedziaka i jego starszy kolega nie znoszą Toda. Uważają go za szkodnika, niebezpiecznego zwierzaka. Tod nie rozumie tej niechęci. Drugi wątek dotyczy inności. Tod pozostaje ufnym, ciekawym świata lisem, który nadal chce się przyjaźnić z Miedziakiem, gdy obaj są już duzi, jednak to pies nie chce go znać. Zmienił się, nie widzi w Todzie wroga, ale jest mu nieprzychylny. Lis nie rozumie tego zachowania, a w rezultacie przez swoje uczucia do psa jest zmuszony opuścić Cioteczkę. • Oprócz tego mamy też wątek miłosny, zabawne scenki z dzięciołem i wróblem, a także mądrości sowy. Dodajmy do tego ciekawie wyglądające momenty z lasu i dwie sceny akcji, które sprawiają, że szybciej bije serce. Nie poruszono zbyt dobrze motywu związanego z powrotem Toda na łono natury. Moim zdaniem to niewykorzystany wątek, który mógłby na pewno spodobać się dzieciakom, a byłby bardzo wiarygodny i pożądany. • Bajka jest smutna i wzruszająca. Widzimy, jak rozpada się przyjaźń, która trwała od dzieciństwa. Wszystkiemu winne są stereotypy i pochodzenie z innych środowisk. To sprawia, że bajka staje się lekko przytłaczająca. • Gdy oglądałam film jako dziecko, nie przepadałam za nim. Działo się w nim trochę za mało. Teraz spojrzałam na niego inaczej – najważniejsza jest historia, nie akcja. Bohaterowie są dobrze przedstawieni, choć może zaskakiwać postawa Miedziaka. Podziw za to wzbudza zachowanie Toda. To animacja, która wzrusza i bawi, przedstawia piękną historię i pokazuje, jak silna jest przyjaźń. • Jeśli nie widzieliście tej animacji, powinniście ją nadrobić. Dla dzieciaków może być nudna, jednak starsi widzowie docenią w niej piękny scenariusz i śliczne rysunki.

Panna Drake, smoczyca, wysyła swoją pupilkę Winnie do Akademii Springgs, czyli szkoły, która kształci ludzi i magiczne istoty, gdzie uczy się magii, ale także współpracy. Winnie już pierwszego dnia zostaje wystawiona na próbę – będzie musiała poradzić sobie z niechęcią, jaką żywi do niej krewna wroga panny Drake. Sama smoczyca ma jednak inny problem – dostaje informację, że dziadek dziewczynki nadal jej poszukuje i robi wszystko, by Winnie była z nim. Jest zdeterminowany i niebezpieczny. Co zrobi panna Drake? • Poradnik dla smoków. Co zrobić, by twój człowiek zmądrzał Laurence Yep i Joanne Ryder to druga część cyklu Poradnik dla smoków. Ponownie odwiedzamy sympatyczną parę bohaterek – Winnie i pannę Drake. Narracja podzielona została między te dwie postacie, prowadzona jest w pierwszych osobach, dlatego łatwiej zrozumieć, z czym zmaga się każda z nich, o czym myśli i jak się zachowuje. • Tym razem akcja skupia się na dwóch tematach. Pierwszym z nich jest aklimatyzacja Winnie w nowej szkole. Dziewczynka poznaje nowe osoby, ich zdolności, zaprzyjaźnia się z nimi, ale też przysparza sobie wrogów. Musi poznać zasady panujące w tym miejscu, poradzić sobie z faktem, że nie ma zdolności magicznych, wypracować zasady, na jakich będzie uczęszczać na zajęcia. Nie skarży się jednak, doskonale daje sobie radę, jest rozsądna i nie kieruje się emocjami. • Drugim wątkiem podejmowanym w powieści jest sprawa związana z dziadkiem dziewczynki. Mężczyzna chce przejąć opiekę nad wnuczką, mimo że mu na niej nie zależy. Chce mieć jedynie prawa do niej, to jest dla niego ważne. W tym celu nie zawaha się przed różnymi niegodnymi czynami. Czy pannie Drake uda się uratować Winnie przed zmianą opiekuna? • Interesujące są istoty, które przedstawiono w książce. Przede wszystkim smok, który potrafi zmieniać swoją postać, ale też potwór z Loch Ness i cała gama nowych znajomych Winnie ze szkoły. Nie zabrakło kwestii związanej z wtajemniczeniem matki dziewczynki w ten nowy, nieznany jej świat. • Poradnik dla smoków. Co zrobić, by twój człowiek zmądrzał to ciekawa książka z elementami zaskoczenia, ciekawymi bohaterami i pomysłową fabułą. Książka skierowana jest do młodszych czytelników i na pewno przypadnie im do gustu. Zdarzają się momenty zabawne – szczególnie gdy Winnie i panna Drake występują razem – ale też pełne napięcia i akcji. Powieść nie nudzi, choć starszym może wydawać się momentami naciągana. Mimo wszystko jest niezła, w sam raz dla fanów smoków w wieku do 12-13 lat.