Książka niestety szybko rozwiała moje wysokie oczekiwania. Czytając byłam rozczarowana przeogromną ilością powtórzeń, infantylnych metafor, które zakładam, że w zamierzeniu miały podkreślić magię i misterium Japonii, jednak podkreśliły jedynie prze-egzaltowaną formę powieści. Zdarzało się, że trafiałam na moment kiedy myślałam, że oto moment kiedy zbliżę się do tego batorowskiego uniwersum, prawie wchodziłam w ten świat, jednak chwila ta szybko mijała przy kolejnej przytłaczającej ilości krótkich zdań i męczących, siłowych porównań. Bodajże jedynym fragmentem, który oddał klimat zapowiadanej atmosfery powieści i który naprawdę mmie zainteresował, było spotkanie z Czarnullą. Cała reszta, to nieudolna próba przedstawienia wyjatkowej duchowości Japonii i Japończyków, ktora to próba nie do końca sie udała. Mało tego, czytając książkę można odnieść wrażenie, że Tokio to mała miejscowość, gdzie główna bohaterka spotyka wciąż te same osoby. A może to postacie pochodzące z jej schizofrenii, nie wiem. Wielka również szkoda, że nie udało się pokazać japońskich bohaterów książki w bardziej ludzki niż sztampowy sposób, choć były ku temu predyspozycje. Japonia ma tak wiele do zaoferowania, szkoda, że w tej powieści było to ledwie zarysowane.

"Od Pearl Harbour do Hiroshimy" to pozycja, która okazała się dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Wiele słyszałam o tej książce, że jest zbyt długa, momentami nudnawa, a nawet rasistowska. I cóż mogę powiedzieć? Że lepiej nie czytać recenzji? Mimo obszernej objętości książkę pochłonęłam błyskawicznie i byłam zachwycona szczegółowym opisem wydarzeń w Japonii przez francuskiego korespondenta i dziennikarza Roberta Guillaina, który 'utknął' w Tokio po ataku na Pearl Harbour. Wojna na krańcu świata, tak odległa od Europy, Polski, bez żadnych osobistych konotacji, jawi się w podręcznikach sucho i wybiórczo. Zmienia to kolosalnie ta książka. Bardzo szczegółowo opisuje złożone czynniki, które doprowadziły Japonię do wojny, sytuację w kraju, samych Japończyków, ich historię, przeszłość, nawet każda decyzja polityczna jest poprzedzona dokładnym opisem i niejako 'mapą' wyjaśniającą co do tego doprowadziło. Autor genialnie i bez ogródek opisuje życie codzienne w czasie wojny, walkę o przetrwanie i jedzenie, nastroje społeczne, wreszcie dźwiganie narodu z ruin po przegranej wojnie - czytający jest swietnie prowadzony przez autora. Jeśli chodzi o zarzucony rzekomy rasizm autora. Czy wypowiada się momentami źle o Japończykach? Owszem, ale inaczej niż w sposób jakoby głęboko zakorzeniony, a wynikający z osobistych doświadczeń - co również jest szczegółowo opisane i wyjaśnione. Nie jest to 'piękny' opis, ale wydaje się na ten konkretny moment szczery - chwilami wypływający ze złości i frustracji autora. Nie brak natomiast opinii na pograniczu podziwu i wyrozumiałości wobec narodu japońskiego. Odnoszę wrażenie, że autor poprawnie balansował między opisem zarówno pozytywnych, jak i negatywnych cech narodowych, wszak na każdy naród sklada się mozaika dobra i zła - a to wszystko z czegoś wynika. Reasumując, pozycja wybitnie godna polecenia.

Wypożyczając 'Ostatni imperator - cesarz, który był bogiem', patrząc na tytuł i okładkę, spodziewałam się obszernej pozycji na temat cesarza Hirohito i jego panowania. Jakież było moje zdziwienie kiedy czytając kolejne rozdziały okazało się, iż na temat samego cesarza Showa odniósł się w całości jedynie pierwszy i ostatni rozdział, natomiast wszystkie od drugiego do przedostatniego przedstawiały opis zetknięcia się autora z japońską polityką, ekonomią, historią, socjologią, gospodarką i kulturą, podkreślając zwłaszcza jej wewnętrzną politykę lat osie­mdzi­esią­tych­ i relacje między Japonią a Stanami Zjednoczomymi, biorąc pod uwagę ich ukształtowaną przez wspólną historię złożoność. Mimo tego, iż tytuł niekompletnie oddaje treść książki, pozycja świetna i gorąco warta polecenia, a poszczególne wątki są naprawdę interesująco i merytorycznie opisane, powołując się na wiele wewnętrznych źródeł, jak tamtejsza prasa czy wypowiedzi samych Japończyków oraz wielu japonistów.

Pozycja naprawdę niezła jeśli chodzi o przedstawienie życia codziennego w Japonii, jednak całą przyjemność odbierają liczne literówki, a nawet błędy ortograficzne w tekście. Mimo tego, ciekawe spojrzenie na Japonię lat dzie­więć­dzie­siąt­ych, mnóstwo interesujących 'smaczków', które zostały w tamtej dekadzie, czego dzisiaj próżno szukać w aktualnych pozycjach. Interesujący jest fakt jak dużo miejsca autorowi zajął wątek o seksie, pornografii i prostytucji- z zaskakującymi drobiazgowymi szczegółami, jak porównanie konkretnych cen usług do konkretnych miejsc - oczywiście wszystko to w merytorycznym, ency­klop­edyc­znym­ tonie. Fotografie na końcu książki przedstawione są w nieco za małym formacie, a szkoda, bo są interesujące i nawiązują do wcześniejszych rozdziałów.

Pozycja naprawdę fantastyczna jeśli chodzi o warstwę fotograficzną. Nie miałam zbyt wysokich oczekiwań jeśli chodzi o jakość zdjęć sprzed ponad 30 lat, ale zdjęcia miast, natury, świątyń, ludzi są naprawdę piękne, co dodatkowo podkreśla powiększony format książki. Treść merytoryczna do pewnego momentu była naprawdę w porządku, jednak niestety pomimo wydania w roku 1990, w książce niekiedy pojawiają się akcenty podkreślające wpływ ówczesnego Związku Radzieckiego na Japonię (...?) oraz inne kwiatki w postaci fragmentów prosto z socj­alis­tycz­nego­ słownika wyrazów anty­kapi­tali­styc­znych. Na szczęście nie jest tego zbyt dużo, jednak ewidentnie momentami psuje odbiór całości.