Akcja rozgrywa się na malutkiej irlandzkiej wysepce zamieszkanej przez niewielką grupę autochtonów, którzy jako ostatni oparli się pokusie emigracji. Na wyspie czas płynie wolniej, a wyspiarze wiodą spokojne, czasem trochę nudne, ale tylko pozornie sielskie życie. Kiedy przyjeżdżają do nich brytyjski malarz i francuski językoznawca, okazuje się, że we wszystkich odżywa uśpione myślenie z czasów kolonializmu. O tym, że problemy kolonializmu nie należą do przeszłości, świadczą również regularnie docierające na wyspę informacje prasowe o krwawych walkach między Anglikami a Irlandczykami. Wśród niektórych bohaterów cały czas pokutuje przekonanie, że jednostki i całe mocarstwa mają prawo do decydowania o życiu innych, do zagrabiania ich dóbr, choćby to były tylko (albo aż) język, wizerunek, piękno przyrody, talent artystyczny, wytwory umysłu. • Czy jest szansa na ostateczne rozliczenie się z kolonializmem, na zamknięcie tego bolesnego rozdziału z historii ludzkości? Autorka, pokazując w ciekawy sposób problem w skali mikro i makro, nie daje odpowiedzi, lecz uczula czytelnika na nieprzerwaną aktualność tego tematu. • A jak zakończy się wizyta potomków kolonizatorów w tej zamkniętej społeczności? Zapraszamy do lektury. • ~MP

Marie NDiaye napisała ponad dwadzieścia książek oraz wiele sztuk teatralnych i uznawana jest za jedną z najważniejszych współczesnych francuskich pisarek. • Bohaterką „Zemsta należy do mnie” jest mecenas Susane, dziewczyna pochodząca z robotniczej rodziny, której udało się awansować do wyższej klasy społecznej. Ten awans jednak nie do końca jest jej sukcesem, ponieważ stawiając pracę na pierwszym miejscu, kobieta zatraca jakby samą siebie i nawet nie potrafi zaangażować się w żaden związek. • Pewnego dnia do jej kancelarii trafia klient powierzający jej trudne zadanie – ma bronić jego żony – morderczyni trojga własnych dzieci. Dobra, kochająca i szczęśliwa matka odbiera życie córce i dwóm synom. Rodzi się pytanie, jak zrozumieć tę zbrodnię? Historia jest zagadkowa. • Powieść z jednej strony czyta się jak thriller, z drugiej zaś jak traktat o hierarchii społecznej, męskiej dominacji i psychicznej przemocy wobec kobiet, a jej wyrafinowana struktura rozsadza gatunkowe ramy. Książka nie jest łatwą lekturą, polecamy ją raczej wymagającym czytelnikom, ale warta jest tego, by się nad nią pochylić. • ~EF

Autor urodził się w ZSRR, pod koniec lat sied­emdz­iesi­ątyc­h ubiegłego wieku, rodzina wyemigrowała do Nowego Jorku, obecnie jest amerykańskim pisarzem, satyrykiem, autorem scenariuszy. • „Nasi przyjaciele na wsi” to powieść psychologiczno-obyczajowa o współczesnej Ameryce w dobie pandemii, utrzymana w czechowowskim klimacie. Główny bohater Sahsa Senderovski z pochodzenia Rosjanin organizuje w swojej posiadłości spotkanie dla piątki dorosłych przyjaciół – emigrantów. Zawsze marzył o zaproszeniu gości na wielomiesięczne nasiadówy w stylu klasyki rosyjskiej literatury daczowej. Pandemia ziściła jego marzenia. W trakcie dobrowolnej izolacji między bohaterami zawiązują się romanse i wychodzą na jaw różne tajemnice. Im dłużej ludzie ze sobą przebywają, tym mamy coraz mocniejsze odczucie, że coś się kończy, a świat zmierza ku jakiejś przepaści. • Książa jest naprawdę dobra, ale nie należy do łatwych. Klubowicze mieli w stosunku do niej mieszane odczucia – odkładali ją na bok, a potem jednak do niej wracali… • ~EF

Para autorów odbyła podróż po Stanach Zjednoczonych, wnikliwie badając warunki życia obywateli z niższej klasy społecznej. Reporterzy swoje obserwacje i przemyślenia dokumentują wynikami badań wybitnych ekonomistów i socjologów. Obraz USA widziany oczami Kristofa i WuDunn jest daleki od stereotypu american dream i przypomina raczej najgorszy przerażający koszmar. Począwszy od lat 70. XX w. sytuacja Amerykanów zaczęła się dramatycznie pogarszać, co autorzy przyrównują do przekraczania kolejnych kręgów piekieł. W tym najp­otęż­niej­szym­ kraju na świecie milionów ludzi nie stać na edukację, opiekę zdrowotną, mieszkanie, kobiety umierają przy porodach, a średnia długość życia gwałtownie spada. Dziennikarze opisują przypadki śmierci z rozpaczy, czemu trudno się dziwić, jeśli wziąć pod uwagę powszechne bezrobocie, mieszkanie na ulicy, uzależnienia od narkotyków i alkoholu, nastoletnie ciąże, strzelaniny, dyskryminację, które skutecznie wyniszczają tych pozostawionych samym sobie obywateli drugiej i trzeciej kategorii. A rozwarstwienie społeczne jest ogromne. Olbrzymi majątek skupiony jest w rękach nielicznych Amerykanów. Natomiast tym, do których los się nie uśmiechnął, za najmniejsze przewinienia państwo jest w stanie zaoferować miejsce w jednym z wielu więzień. Równocześnie koncerny farmaceutyczne, które świadomie dążą do uzależnienia od narkotyków jak największej liczby ludzi, nie ponoszą żadnej odpo­wied­zial­nośc­i, przeciwnie – otrzymują ogromne dotacje! Kristof i WuDunn stawiają diagnozę krajowi toczonemu przez nowotwór biedy – wymieniają przyczyny takiego stanu rzeczy i podsuwają konkretne, sprawdzone rozwiązania problemów, których realizacja zależy niestety od mądrości i dobrej woli polityków. • Reportaż stał się przyczyną ciekawej dyskusji, wzbogaconej o spostrzeżenia poczynione przez klubowiczki podczas ich wizyt w USA. Zachęcamy do lektury. • ~MP

Jak wygląda prawdziwe życie? Wg Adeline Dieudonne, belgijskiej pisarki, polega ono na walce o przetrwanie, koegzystowaniu z ludźmi, których najsilniejszą więzią jest strach przed oprawcą. Taki właśnie przewrotny tytuł nadała autorka swojej debiutanckiej powieści, która szybko została zauważona i doceniona na rynku wydawniczym. • Dieudonne w swojej książce łączy cechy mrocznej baśni, uniwersalnej paraboli, thrillera, psyc­hoan­alit­yczn­ej bajki. Akcja rozgrywa się w niedużym, nienazwanym mieście, jakich wiele w Europie, na osiedlu podobnych do siebie domów jednorodzinnych, w tzw. normalnej, niczym niew­yróż­niaj­ącej­ się rodzinie, gdzie większość bohaterów nawet nie ma imienia. Jednym słowem – doskonała anonimowość. Powi­edzi­elib­yśmy­: zwyczajni ludzie w zwyczajnym mieście. Trzeba jednak zajrzeć do jednego z tych domów, żeby przekonać się, jak bardzo się mylimy. To w nim ten, który powinien chronić, dawać poczucie bezpieczeństwa, jest największym zagrożeniem, sadystycznym myśliwym (dosłownie i w przenośni), a reszta domowników to zwierzyna łowna. Poszczególni członkowie rodziny coraz bardziej dostosowują się do ciężkiej, dusznej atmosfery, przyzwyczajają się do okrucieństwa i doskonalą w tym patologicznym survivalu. „Sercem” domu jest pokój trupów – pomieszczenie wypełnione trofeami myśliwskimi ojca, które w dzieciach jednocześnie budzą grozę i fascynację. Proza Dieudonne jest oszczędna, miejscami poetycka i równocześnie tak samo gęsta jak atmosfera opisywanego domu. Mimo to książkę czyta się bardzo sprawnie i trudno ją odłożyć nie przeczytawszy do końca. Domowy sadysta jest wcieleniem czystego zła. Wzbierającą w nim agresję regularnie rozładowuje na polowaniach, a w przypadku braku takiej możliwości lub coraz częściej nawet pomimo jej istnienia – na najbliższych. Matka nazywana amebą – niczemu się nie sprzeciwia, nie potrafi stanąć w obronie dzieci. Oprócz olbrzymiej przemocy mamy w powieści godną pochwały troskę o młodsze rodzeństwo, trudne dorastanie nastolatki, zakazaną miłość, dziecięcą wiarę w magię i fascynację nauką. • Książkę polecamy czytelnikom gustującym w thrillerach psyc­holo­gicz­nych­, gotowym na dużo silnych emocji. • ~MP