Valerie Perrin to francuska pisarka, fotografka i scenarzystka, wspó­łpra­cown­iczk­a i życiowa partnerka reżysera Claude’a Leloucha. Violette- tytułowa bohaterka jej książki- pracuje jako dozorczyni na cmentarzu w małym francuskim miasteczku. Porządkuje groby, podlewa kwiaty, pociesza tych, którzy potrzebują pocieszenia i pamięta o tych, którzy odeszli. Wiedzie spokojne i uporządkowane życie, lubi swoją pracę. Jednak nie zawsze tak było. W przeszłości Violette musiała się mierzyć z wieloma trudnymi życiowymi wyborami, wiele przeszła. Chce zostawić za sobą złe wspomnienia, nie chce dać się pogrzebać w przeszłości, szuka pocieszenia w zwykłym życiu i nawet w miejscu, w którym króluje śmierć, ma nadzieję na nowe życie. To piękna tajemnicza opowieść o oswajaniu rzeczywistości, o uczuciach, emocjach i stracie. • „Księga życia to najważniejsza księga, której nie można ani zamknąć, ani otworzyć, kiedy się chce. Chciałoby się wrócić do ulubionych fragmentów, a tu pod palcami już pojawia się strona, na której przychodzi śmierć.” Ten cytat z książki Valerie Perrin bardzo nas poruszył. • ~EF

Jak dowiadujemy się z opisu autora zawartego na okładce: „To thriller o ojcu, który próbuje odkupić swoje winy wobec syna. Ale też opowieść o wielkiej miłości, tęsknocie i Afryce”. Klubowicze DKK "Niedźwiadek" mieli mieszane wrażenia co do tego, który temat ma być siłą napędową tej powieści, jakby sam autor nie potrafił się zdecydować. Mamy ciekawe opisy Afryki, panującą w niej sytuację polityczną, wojnę i to jest mocna strona książki. Podsumowując „Czerwona Ziemia” niewiele ma wspólnego z klasycznym thrillerem, nie przypadła do gustu klubowiczom. • ~EF

Czy zawsze szczęśliwie? Mamy wątpliwości, ale jedno jest pewne – bezdyskusyjnie warto. Mowa o późnych miłościach z reportażu Agaty Romaniuk „Krótko i szczęśliwie”, który był tematem styczniowej dyskusji DKK „Skorosze”. • Autorka zgromadziła jedenaście opowieści o miłości, która przydarzyła się ich bohaterom w jesieni życia. Romaniuk diametralnie zmienia stereotypowe postrzeganie osób starszych, udowadniając, że w każdym wieku, nawet podeszłym – kiedy już niczego się nie spodziewamy i na nic nie czekamy – można spotkać miłość swojego życia. Autorka w interesujący sposób wychodzi poza materię słowną i wzbogaca tekst o obraz i dźwięk. Na końcu każdego rozdziału umieszcza zdjęcie uzupełniające, dopowiadające bieżącą historię. Dodatkowo czytelnik może posłuchać wybranych przez bohaterów utworów składających się na playlistę o tym samym tytule co książka, dostępną na Spotify. • I chociaż miłości wysłuchane i spisane przez Agatę Romaniuk mają trochę słodko-gorzki smak, to jednak przekonują, że nigdy nie jest za późno, by przeżyć tę ostatnią, może najważniejszą. • ~MP

Książka „Kameliowy sklep papierniczy” japońskiej powi­eści­opis­arki­ swoją tematyką i lekkim piórem autorki znakomicie wkomponowuje się w przedświąteczny czas. • Jej bohaterka Hatoko, nazywana Poppo, prowadzi odziedziczony po babci sklep papierniczy. Oprócz sprzedaży artykułów papierniczych, pisze listy na zamówienia. By nadać właściwy klimat i sens korespondencji, za każdym razem próbuje zrozumieć, co łączy nadawcę z odbiorcą, bo list to nie tylko puste słowa, ale także relacje i więzi. Dziewczyna z każdym kolejnym listem coraz lepiej odnajduje się w nowej rzeczywistości, emanuje ciepłem, skromnością i pewnym dystansem do świata, budzi sympatię, aż chciałoby się przebywać w jej towarzystwie. Fabuła rozwija się powoli, w typowy japoński sposób. Czas wyznaczają pory roku, święta, niez­obow­iązu­jące­ spotkania i odwiedziny. Oprócz listów spoiwem dla całej historii są też więzi towarzyskie. Widzimy jak Hatoko przechodzi metamorfozę, otwiera się na ludzi i zaczyna cenić ich obecność w swoim życiu. • Książka „Kameliowy sklep papierniczy” niesie przesłanie aby radować się drobnymi przyjemnościami, dbać o relacje i do wielu spraw nabierać dystansu. • ~EF

Książka oparta jest na prawdziwych wydarzeniach i poświęcona niezwykłej osobie – lekarce Jolancie Wadowskiej-Król. „Doktórka” odważnie stawała w obronie najsłabszych – choć mogły ją za to spotkać nieprzewidziane represje. Lekarka w szopienickiej przychodni, całkowicie oddała się pracy i swoim małym pacjentom, chcąc zapewnić im namiastkę godnego życia. Pracowała od rana do nocy, nie dbając o swoje własne potrzeby, żeby tylko pomóc jak największej liczbie dzieci. Starała się dla nich o pobyty w szpitalach, wyjazdy do sanatoriów, a także o zamianę mieszkań z dala od huty i od skażonego środowiska. Książka pokazuje ciekawy obraz życia w latach siedemdziesiątych, a na tym tle niezłomną i nieprzeciętnie odważną w walce o prawdę postać ówczesnej lekarki. • ~EF