• „Powolne spalanie” to kolejna powieść Pauli Hawkings czyli autorki „Dziewczyny w pociągu” i „Zapisane w wodzie”. Te dwie powieści były według mnie napisane dosyć równo - spoko, wciągająca akcja i lekko naciągane zakończenie, czyli typowy domestic noir – który może i mną nie zawojował, ale było przyjemnie. Może dlatego, spodziewałam się co najmniej tego samego od kolejnej pozycji tej autorki. Tym razem mam jednak wrażenie, że coś nie zagrało. Nie do końca umiem to nazwać, bo mimo, ciekawych pomysłów i ważnych wątków (poruszenie tematu odmienności, chorób, upośledzenia, ciężkich relacji rodzinnych) całość wydała się mdła i niezbyt ciekawa. Nawet zakończenie było napisane jakby na jednym wdechu, bez emocji i bez zaskoczenia. Może po prostu bardziej spodziewałam się typowego thrilleru, a jednocześnie nie było tu dostatecznie dużo spójności czy realizmy by potraktować tę powieść bardziej ambitnie. 7/10. • Fabuła: Na jednej z łodzi mieszkalnej zostają znalezione zwłoki młodego mężczyzny. To zdarzenie łączy ze sobą trzy nieznajome kobiety – Laurę, która wpadła do chłopaka na niez­obow­iązu­jącą­ znajomość, Carli – ciotki zabitego, która od tragedii sprzed lat wydawała się nie utrzymywać kontaktów z siostrzeńcem, oraz Miriam – sąsiadki denata, która odnalazła ciało i zdaje się ona wiedzieć więcej niż początkowo mówi policji.
  • W miarę dobra książka, której wyraźną cechą jest to, że wszyscy bohaterowie są okropni i ciężko komuś kibicowac
  • Jeden z tych thrillerów, które lekko się czyta. Jak dla mnie książka do poduszki, ale ciężko się od niej było oderwać, żeby się położyć, bo ciekawiło co się wydarzy na kolejnej stronie.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo