Pelagia i czerwony kogut

Tytuł oryginalny:
Pelagiâ i krasnyj petuh
Autor:
Boris Akunin
Tłumacz:
Henryk Chłystowski (1951-2022)
Wydawca:
Oficyna Literacka Noir sur Blanc
Wydane w seriach:
Kryminał prowincjonalny
Provincial'nyj detektiv
ISBN:
83-7392-078-1
Autotagi:
druk
książki
powieści
proza
Źródło opisu: Biblioteka Publiczna im. Juliana Ursyna Niemcewicza w Dzielnicy Ursynów m. st. Warszawy - Katalog księgozbioru
4.0

Powieść “Pelagia i czerwony kogut“ zamyka trzyczęściowy cykl opowiadający o przygodach mniszki prawosławnej, obdarzonej nieprzeciętnymi zdolnościami detektywistycznymi, oraz jej zwierzchnika, pobożnego, a zarazem oświeconego i tolerancyjnego biskupa Mitrofaniusza, który też potrafi rozwiązywać zagadki kryminalne. Autor jak zwykle kreśli wiele świetnych sylwetek, ale nad wszystkim góruje ta dwójka sympatycznych i mądrych bohaterów. Tym razem siostra Pelagia staje przed nadzwyczaj trudnym zadaniem. Aby odsłonić motywy zbrodni, do której doszło na wołżańskim parowcu, musi przedsięwziąć daleką podróż do Ziemi Świętej. Siły zła, przeciwko którym występuje, okazują się bardzo groźne - od momentu rozpoczęcia śledztwa jej życiu zagraża ciągłe niebezpieczeństwo... Tak jak w poprzednich tomach cyklu, autor doskonale oddaje klimat rosyjskiej prowincji przełomu XIX i XX wieku, umiejętnie wplatając wątek sensacyjny w tło historyczne, co razem tworzy udany i trzymający w napięciu romans detektywistyczny.
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Jedno jest pewne - tej książki nie da się przeczytać bez dużego skupienia nad przebiegiem zdarzeń i nadążania nad ich nieprzewidywalnymi konsekwencjami. To zarazem jej plus i minus. Bywa ciężko, ale nieco anormalny, groteskowy świat wykreowany przez Akunina wciąga (jak zwykle). • Tajemnicze morderstwo (a właściwie dwa) na pokładzie parowca to tylko przygrywka. Akcja rozciągnie się od podnóża Uralu do Jerozolimy a nawet do odbudowującej się Sodomy. Zaangażuje nieustraszoną siostrę Pelagię vel Polinę Lisycynę,o mało nie wykończy zawałem serca jej duchowego ojca, włodykę Mitrofaniusza, pochłonie też bez reszty śledczego Matwieja Berdyczowskiego - radcę stanu i prokuratora w jednym. Scena zapełni się dziwnymi, często niebezpiecznymi typami, a całość nabierze cech niewyobrażalnego spisku z fałszywym prorokiem Manujłą, zagrażającym całemu chrześcijaństwu.
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo