Wyspa Hobsona

Tytuł oryginalny:
Hobson's island
Autor:
Stefan Themerson (1910-1988)
Tłumacz:
Ewa Kraskowska
Wydawcy:
Wydawnictwo Iskry (2013)
Państ. Instytut Wydawniczy (1997)
Wydane w seriach:
Współczesna Proza Światowa
ISBN:
83-06-02620-9, 978-83-244-0337-0
Autotagi:
druk
książki
powieści
proza
3.0

Stefan Themerson w swoich powiastkach filozoficznych traktuje fantastyczny pomysł fabularny jako pretekst do rozważań o naturze człowieka, konsekwencjach cywilizacji i nauki, posługując się przy tym groteską i parodią uczonego wywodu. Te cechy obecne są rówież w jego ostatniej powieści Wyspa Hobsona, której akcja rozgrywa się na tytułowym lądzie gdzieś na Atlantyku. Idylliczne życie mieszkańców wyspy przerywa szpiegowska intyga, tę zaś inwazja małp zarażonych tajemniczym wirusem śmiechu.
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Wyspa Hobsona • Autor: Stefan Themerson • Moja ocena: 5/10 • „Wyspa Hobsona” to powieść, która pozostawiła mnie z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony jest spójna i konsekwentnie skonstruowana, z drugiej – trudno jednoznacznie uchwycić, o czym tak naprawdę opowiada. Narracja chwilami sprawia wrażenie enigmatycznej i wymykającej się jasnej interpretacji. • Niektóre fragmenty są wręcz niesmaczne, a balansowanie autora na granicy prowokacji i absurdu chwilami wydaje się sztuczne i niepotrzebnie drastyczne. Tematyka, choć potencjalnie intrygująca, pozostaje jakby w półcieniu – całość sprawia wrażenie dość szarej i przytłumionej, nie dając satysfakcji z lektury. • To książka dla czytelnika, który ceni literaturę eksperymentalną i gotów jest mierzyć się z niej­edno­znac­znoś­cią. Dla mnie jednak była to lektura wymagająca, a zarazem nie do końca nagradzająca ten wysiłek. • „Wyspa Hobsona” Stefana Themersona to powieść eksperymentalna z 1969 r., uznawana za jedną z bardziej nietypowych w jego dorobku. Nie jest to klasyczna fabuła z wyraźną intrygą, lecz raczej literacki eksperyment łączący groteskę, filozoficzną parabolę i satyrę społeczną. • Kilka najczęściej podkreślanych cech: • Alegoria władzy i wolności – tytułowa wyspa staje się metaforą zamkniętej społeczności, w której ujawniają się mechanizmy władzy, przymusu i konformizmu. • Ironia i absurd – Themerson bawi się logiką zdarzeń, stosuje humor i paradoks, by pokazać, jak łatwo człowiek przesuwa granice moralności. • Forma i język – narracja jest fragmentaryczna, chwilami przypomina esej filozoficzny, chwilami groteskową opowieść; autor wplata gry słów i pastisz. • Filozoficzne pytania – pod powierzchnią fabuły kryją się rozważania o naturze człowieka, odpo­wied­zial­nośc­i, granicach wolności i sensie istnienia. • Wielu czytelników odbiera książkę jako trudną, lecz intelektualnie prowokującą: to bardziej literacki eksperyment i pole do refleksji niż „wciągająca historia”. Dlatego opinie są skrajne – jedni cenią jej oryginalność, inni czują się znużeni i zdezorientowani. • ** 20:53 * 29.09.2025 * 87/2025 *
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo