Przed lekturą „Okrutnej pieśni” nigdy wcześniej nie słyszałam o twórczości Victorii Schwab, dlatego rozpoczynając swoją przygodę z Kate Harker i Augustem Flynnem nie wiedziałam czego się spodziewać. Cieszę się bardzo z tego powodu, ponieważ dzięki temu nie miałam okazji zepsuć sobie przyjemności z poznania tej historii przez zbyt wygórowane oczekiwania. Piszę o tym, dlatego że rozpoczynając tą książkę można szybko się do niej zniechęcić robiąc sobie właśnie zbyt duże nadzieje. Wszystko z powodu tego, że początkowe rozdziały nie są z rodzaju tych, które pędzą niczym rollercoaster i pochłaniają czytelnika całkowicie. Wręcz przeciwnie. „Okrutna pieśń” jest książką, w której wszystko dzieje się stopniowo. Zaczyna się wolno i z pozoru nieistotnie, aby później wciągnąć oraz zaciekawić czytelnika w takim stopniu, że nie będzie chciał zrezygnować z jej czytania nawet na minutę. • „Nawet potwory bały się śmierci.” • Historia przedstawiona na kartkach tej powieści niesie ze sobą bardzo istotne dla współczesnych czasów przesłanie. Pokazuje nam, że wbrew pozorom największym zwyrodnialcem wcale nie jest monstrum czy agresywne zwierzę tylko człowiek. Losy Kate są świetnym przykładem na to jak okrutni dla siebie nawzajem mogą być ludzie. Autorka w mistrzowski sposób ukazała tutaj problematykę współczesnych czasów. • Duży plus należy się również Victorii Schwab za wykorzystanie motywu muzyki. Przyznam, że byłam dość sceptycznie do niego nastawiona, jednak koniec końców jestem naprawdę pod wrażeniem. Nie spodziewałam się, że w książce za pomocą muzyki można stworzyć tak fascynujący i mroczny klimat. • Szybko można zauważyć, że w „Okrutnej pieśni” brakuje wątku romantycznego, tak typowego dla powieści YA. To naprawdę zaskakujące, zwłaszcza że między głównymi bohaterami widać wyraźne chemię. Jednak wbrew wszystkim przesłanką Kate i August nie dają się porwać miłosnym uniesieniom, a ich znajomość nabiera głębi innego rodzaju. • „Moja siostra uważa, że chodzi o piękno. Że nasza muzyka nawiązuje do pierwszego pięknego dźwięku, jaki usłyszeliśmy. Ja usłyszałem skrzypce. Ona usłyszała czyjś śpiew.” • Gdy przymkniemy oko na odrobinę nużący początek odkryjemy, że Victoria Schwab wykreowała mroczny i intrygujący świat bez oczywistych schematów. „Okrutna pieśń” to jedna z tych książek, które na długo pozostają w pamięci czytelnika. Gorąco polecam! • Aleksandra • Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Okrutna pieśń” autorstwa Victoria Schwab. • Szukaj mnie na: • [Link] • [Link]

Kontynuacja „Prokuratora” mimo szumnych zapowiedzi nie wywarła na mnie piorunującego wrażenia i w przeciwieństwie do pierwszej części pozostawiła po sobie mieszane uczucia. Głównym tego powodem byli bohaterowie, którzy w ogóle nie wzbudzili mojej sympatii przez co od samego początku miałam z nimi straszny problem. Szczególnie z tytułowym komisarzem. Cała jego postać była dla mnie jednym wielkim niep­oroz­umie­niem­. W życiu nie spotkałam się z drugą tak chamską i wulgarną postacią, co strasznie mnie rozczarowało. Gdyby tego było mało to Zuzanna okazała się wcale niewiele lepsza od Wyrwy. Trudno mi ją nawet opisać, ponieważ jej osobowość była wyjątkowo nijaka i całkowicie oderwana od rzeczywistości. • Jeśli jednak chodzi o samą akcję to trzeba przyznać, że w „Komisarzu” jej rozwój oraz sposób prowadzenia uległ wyraźnej poprawie, w konsekwencji czego zdecydowanie dużo więcej się tutaj wydarzyło. Widać, że autorka tym razem poświęciła więcej czasu na przemyślenie wątku kryminalnego, ponieważ nie jest on już tak spłycony i zupełnie nierealny jak poprzednio. Niestety ciągle ciężko mi jest określić gatunek tych książek, ponieważ tutaj podobnie jak w „Prokuratorze” spotkałam się mieszanką kryminału, sensacji, romansu i erotyki. • „(…) sukces przychodził tylko wtedy, kiedy okupiło się go odpowiednią liczbą poświęceń.” • Reasumując, jeśli macie ochotę na chwilę przerwy od poważnej i wymagającej refleksji literatury to polecam Wam „Komisarza” Pauliny Świt. Historia Zuzanny oraz Radosława świetnie nadaje się jako coś lekkiego i niewymagającego w ramach odskoczni na jedno leniwe popołudnie. • Aleksandra • Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Komisarz” autorstwa Pauliny Świst. • Szukaj mnie na: • [Link] • [Link]

„Zazdrosna baba jest najwredniejszą istotą na ziemi.” • Swoją przygodę z twórczością Pauliny Świst zaczęłam trochę na opak, bo od lektury „Komisarza”. Normalnie nie zdarza mi się coś takiego i zawsze strasznie pluję sobie w brodę, jeśli zaczynam czytać jakąś serię nie po kolei. Jednak tym razem wyjątkowo tego nie żałuje, ponieważ lektura „Komisarza” pozostawiła po sobie mieszane uczucia w przeciwieństwie do „Prokuratora”. Wydaje mi się, że powodem tego był przede wszystkim brak jakiejkolwiek więzi łączącej mnie z głównymi bohaterami, którą bez problemu nawiązałam z Zimnickim oraz Kingą. Przyznam szczerze, że naprawdę spodobała mi się ich kreacja. W końcu ktoś przerwał ten straszny schemat silnego mężczyzny i wątłej kobietki, od którego osobiście zaczynałam dostawać już szału. Tymczasem tutaj już od pierwszych stron wyraźnie widać chemię między głównymi bohaterami, która uwalniała w nich taką niecodzienną i zadziorną stronę ich osobowości, co naprawdę dobrze wypadło przy tak silnych i zdecydowanych charakterach. • W brew sporej ilości opinii krążących po Internecie muszę przyznać, że bardzo przyjemnie czytało się tą książkę. Była naprawdę ciekawa i wciągająca, choć momentami trochę mało realistyczna. Ciężko mi jednak określić jej gatunek, ponieważ spotkałam się tutaj mieszanką kryminału, sensacji, romansu i erotyki. Myślę, że zdecydowanie większej ilości osób przypadłaby ta książka do gustu, gdyby autorka bardziej skupiła się na jednym z tych gatunków. • „Prokurator” to jedna z tych powieści, która idealnie sprawdzi się jako coś lekkiego i niez­obow­iązu­jące­go na jeden wieczór. Czyta się naprawdę szybko i przyjemnie, mimo kilku wad, które spokojnie można wybaczyć początkującej autorce. • Aleksandra • Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Prokurator” autorstwa Pauliny Świst. • Szukaj mnie na: • [Link] • [Link]

Marissa Meyer stworzyła niesamowitą i niebanalną historię o dobrze znanym nam kopciuszku, który tym razem zamiast szklanego pantofelka postanowił zgubić stopę. Naprawdę jestem pod wrażeniem pomysłu autorki na tą książkę. Nie spodziewałam się, że można tak unowocześnić tą historię, jednocześnie tworząc coś oryginalnego i zarazem dobrze nam znanego. „Cinder” to naprawdę wspaniała opowieść, która choć dłużyła mi się trochę na początku to potem nadrobiła to z nawiązką i pochłonęła mnie do takie stopnia, iż zaczęłam żałować, że dopiero teraz sięgnęłam po nią. Oczywiście nie jest to tylko zasługą wspaniałego pomysłu autorki, ale również świetnie wykreowanych bohaterów, których nie da się nie polubić. Główna bohaterka to jedna z tych postaci o bardzo silnej osobowości. Dziewczyna pomimo wielu trudności i kłód rzucanych jej pod nogi potrafi zawalczyć o swoje. • „Czy istoty twojego pokroju wiedzą, czym jest miłość? Czy ty w ogóle coś odczuwasz, czy to jedynie kwestia... oprogramowania?” • Najfajniejsze jednak w tej książce jest moim zdaniem zakończenie. Marissa Meyer postanowiła nie dawać czytelnikowi typowego, baśniowego happy endu i zamiast niego umieściła w zakończeniu punkt kulminacyjny całej historii, który bez wątpienia zaskoczy czytelnika i okrutnie złamie mu serce. Uważam, że był to rewelacyjny zabieg, ponieważ wzbudza w czytelniku pełną gamę emocji przez co nie może się doczekać dalszego rozwoju wydarzeń. • Jedyną rzeczą, którą mogłabym zarzucić tej książce to przewidywalność. Po kilku początkowych rozdziałach można się spokojnie domyślić kim w rzeczywistości jest główna bohaterka. Co prawda nie rzutuje to zbytnio na całokształt fabuły, jednak fajniej byłoby odkryć to trochę później. • Na sam koniec warto wspomnieć jeszcze o wspaniałej szacie graficznej, którą możemy podziwiać we wznowionym wydaniu „Cinder”. Bardzo się cieszę, że Wydawnictwo Papierowy Księżyc postanowiło tym razem wydać ją w twardej oprawie i to na dodatek z tą piękną, oryginalną okładką, która moim zdaniem idealnie odwzorowuje zawartość książki i niesamowicie cieszy oko każdej sroki okładkowej. • „Łatwiej jest przekonać innych o swojej urodzie, jeśli samemu nie ma się co do niej wątpliwości. Lustra mają jednak nieprzyjemny zwyczaj przekazywania prawdy.” • Jeśli kochacie baśnie tak samo jak ja to koniecznie sięgnijcie po pierwszy tom Sagi księżycowej. Marissa Meyer w naprawdę genialny sposób przeniosła dobrze znaną wszystkim opowieść o kopciuszku do magicznego świata fantastyki. Gorąco polecam! • Aleksandra • Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Cinder” autorstwa Marissy Meyer. • Szukaj mnie na: • [Link] • [Link]

„Consolation” podbiło moje serce, jednak dopiero „Conviction” sprawiło, że twórczość Corinne Michaels zadomowiła się w nim na dobre. Kiedy podejmowałam się napisania recenzji tych dwóch książek nie sądziłam, że spodobają mi się one tak bardzo, a już na pewno, że staną się jednymi z moich ulubionych. Corinne Michaels pisząc tą serię według mnie dokonała czegoś niesamowitego. Do tej pory nie miałam okazji przeczytać drugiej tak autentycznej historii o trudnych wyborach, miłości, stracie i nadziei. Jestem pod wielkim wrażeniem kunsztu pisarskiego tej autorki. • „Conviction” w porównaniu do pierwszej części jest zdecydowanie dużo spokojniejsze. Mniej tutaj nagłych zwrotów akcji przy­praw­iają­cych­ czytelnika o zawrót głowy, jednak nie można narzekać na nudę. Autorka zadbała by mimo tego działo się tutaj ciągle coś interesującego oraz jednocześnie zapewniła czytelnikowi solidną dawkę emocji. • Ubolewam tylko nad tym, że motyw misji żołnierskich został w tej części spłycony i zepchnięty na dalszy plan. Zabrakło mi przez to tej wisienki na torcie nadającej swoistego klimatu całej historii, tak jak to miało miejsce w przypadku „Consolation”. • „Czasami ból jest tak dominujący, że żadne słowa nie uleczą zadanych ran.” • „Conviction” to mądra, wciągająca i pełna emocji książka, którą wraz z „Consolation” każdy fan tego gatunku (i nie tylko) powinien koniecznie przeczytać. Gorąco polecam ją wszystkim, bez względu na płeć, bo historię Aarona, Natalie i Liama naprawdę warto poznać. Sama na pewno powrócę jeszcze nie raz do „Consolation duet”. • Aleksandra • Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Conviction” autorstwa Corinne Michaels. • Szukaj mnie na: • [Link] • [Link]