To według mnie najlepsza powieść Bussiego. Przeważyła tu dobrze rozpisana historia z Korsyką w tle, wciągająca zagadką i czysty podział akcji na czasy obecne i retrospekcje. Tego co najbardziej razi mnie u francuskiego pisarza czyli -okropnie naciąganej fabuły - było tu zadziwiająco mało i jakby przymknąć oko na zakończenie rodem z taniego thrilleru z tvp2 to jest na prawdę dobra książka. Nie tylko wciąga ale całą sobą zaprasza do odwiedzenia korsykańskich wybrzeży.

Tak naprawdę dałabym tej książce pół gwiazdki wyżej gdyby się dało, bo jak dla mnie historia była lepsza niż w poprzedniej pozycji "Ofiara Losu" JEDNAK... No właśnie, nie wiem czy to kwestia zmęczenia Panią Camillą czy po prostu pierwsze części serii miały w sobie więcej magii ale im dalej, tym losy głównych bohaterów stają się tak irytujące, że aż momentami śmieszne. Główny wątek (ciekawy i dobrze zbudowany) jest nie raz przyćmiewany przez setną ciążę opisywaną w tej książce. Idealnie ktoś to opisał poniżej - czy na prawdę w szwedzkim miasteczku nie odkryli jeszcze antykoncepcji? Kluczowa historia tej części zasługuje jednak na pochwałę. Powrót do czasów II wojny światowej i zakopane głęboko tajemnice wciągają czytelnika strona po stronie. A na zakończenie zostawiają wielki żal i smutek, że niektórzy nie zdążyli dostać za życia należytych im odpowiedzi. Odeszli więc z tego świata z niewiedzą, że jedno zdarzenie całkowicie zmieniło tor ich losu.

Zanim przejdę do mojej recenzji- małe ostrzeżenie - TO NIE JEST KRYMINAŁ. Jeżeli po przeczytaniu trochę mylącego opisu książki wciąż spodziewacie sie thrilera z zagadką, to muszę wyprowadzić was z błędu. To powieść psychologiczno-obyczajowa, nasiąknięta emocjami z małą historią kryminalną gdzieś tam w tle, na końcowych kartkach książki. Przez większość stron nasuwała mi się myśl, że ten tekst jest jak połączenie powieści Małgorzaty Wardy i książki "Ulga" Natalii Fiedorczuk. Jednak zagłebiając się dalej autorka pozostawiała w mojej głowie powyższe nazwiska daleko w tyle. • Tak, ta książka rozbiła mnie na kawałeczki. • Roztrzaskała wszystko to, co było we mnie głęboko ukryte a może nawet nigdy nie odkryte. Ponowne tak- to jest bardzo subiektywna recenzja, bowiem zdaję sobie sprawę, że ta książka poruszyła dokładnie te klawisze, które powstały we mnie pod względem osobistych doświadczeń/przekonań/emocji. • Zaczęło się niewinnie - sięgnęłam po tę pozycję jak wielu innych - żeby poczytać nowy kryminał, coś w przerwie między Chmielarzem a Lackberg. Po pierwszych stronach, chciałam szybko zatrzasnąć książkę widząc, że to nie to czego szukałam. A wręcz odwrotnie - na obyczajówkę pokroju "Ulgi" która wiem, że przyniesie tylko smutek i irytację bohaterami nie miałam na pewno ochoty. Jednak nagle w tekście pojawiły się znajome nazwy niszowych holenderskich miasteczek, w których miałam okazję być dzięki gościnności mojej rodziny. To mnie zaintrygowało. Brnęłam dalej strona po stronie, coraz bardziej widząc, że to się dla mnie źle skończy, że nie uniknę zadumy o życiu na którą obecnie nie miałam ochoty. A może po prostu się jej bałam? Historia toczyła się dalej, a mi wystarczyły 2 dni żeby dojść do ostatniej kartki, zaś autorce wystarczyło te pareset stron by wyrzucić ze mnie taki wachlarz emocji. Po raz pierwszy odkąd tylko pamiętam nie potępiłam u kogoś zdrady. A moje stanowisko w tej sprawie jest dosyć stanowcze, nawet gdy partner zawinia - to czas na rostanie,nie na zdradę. Tu nie było nawet wielkiej winy, a jednak ku zaskoczeniu samej siebie - nie potępiłam opisywanej osoby. Ja ją zrozumiałam. • Rozumiałam każdy jeden skrawek jej osoby, jej drobnych postepowań pomiędzy główną akcją, jej fascynację, jej smutek, jej wybory. Boję się co pokazała mi ta książka o sobie samej. Może po prostu odkopała zabliźnione rany (a jak to autorka pięknie ujeła czas nie leczy ran, on je po prostu dezynfekuje), może obudziła we mnie pustą wiarę w uczucia które kiedyś myślałam, że wystepują w dorosłym życiu - jednak los szybko ustawił mnie do pionu spychając te emocje w ciemne i zakurzone zakamarki. Może to poprostu mistrzowskie zbudowanie postaci a może przeciętna książka o rzeczach, które podziałaly na mnie jak magnes moich zatartych lęków, uczuć i wyobrażeń. Przypominając sobie, że sięgnęłam po tą pozycję oczekując kryminału zdaję sobie sprawę, że tu zupełnie nie chodziło o motyw zagadki, który przy okazji był tak na prawdę bardzo naciągany, wręcz przerysowany. Jednak i on był po coś. Nie dlatego, żeby uznać jak niedorzeczna była ów akcja, ale po to by skonforntować zbudowane emocje z sytuacją wychodzącą poza ramy normalnego życia. • Skończyłam czytać tą powieść godzinę temu i wciąż tak wiele odczuć chciałabym tu przelać, zbierając rozsypane dookoła kawałeczki samej siebie. Nie umiem powiedzieć czy przeczytanie tej pozycji było dla mnie dobre czy też lepiej było pozostać w szczelnie budowanym, solidnym schronieniu pełnym racjonalizmu i trzymaniu na wodzy niektórych odczuć. Bo przecież takie jest życie, nie można czuć bardziej, szybciej, więcej, prawda? Wtedy narażamy się na nieuchronne zderzenie z rzeczywistością i bólem. Trzeba nauczyć się norm które odkrywamy wraz z dorosłym życiem, pierwszymi związkami i swoimi reakcjami na rozczarowania wynikające z konfrontacji naszych wyobrażeń z młodości z codziennością. Pani Dominika rozbiła mój mur robiąc w nim dziury na to o czym starałam się nie pamiętać, a czego kiedyś tak bardzo przecież pragnęłam. Kończąc moją chyba najbardziej osobistą opinię, chce zaznaczyć, że nigdy nie sądziłam, że ta książka tak mnie poruszy, ani też, że jestem w stanie dać jej 10gwiazdek. Jeżeli by się zastanowić to można w tej powieści wypunktowac niespójność akcji, kiepski motyw kryminalny czy nierealne problemy mężatki. Jednak ja widzę tu o wiele więcej. Widzę te paczki zużytych husteczek obok mnie i to, że wiem, że będę musiała teraz stawić czoła temu co jest do przetrawienia. Mam nadzieję, że wyciagne z tego doświadczenia konstruktywną naukę o samej sobie, oraz...że będę mięc w życiu osoby, z którymi głeboko będę wierzyć, że kiedyś będziemy deszczem.

To kolejna po "Małym Księciu" książka, której nie docenia się za małolata a czytana kilkanaście lat później sprawia, że ze zaczynamy dostrzegać co tak na prawdę jest w życiu ważne. A może po prostu coś nam o tym przypomina. Historia Oskara zmagającego się że śmiertelną chorobą i piszącego codziennie listy do Boga jest krótką i z pozoru obyczajową powieścią, jednak patrząc głebiej widzimy obrazy i słowa obok których nie możemy przejść obojętnie. Mimo, że w moim sercu drogę życiową wciąż wytycza Mały Książę, to myślę, że Oskar i Pani Róża bezapelacyjnie zasługują na 10/10

Powiem krótko - środek książki nie jest już tak udany jak jej okładka. Pan Hanks jest genialnym aktorem, ale z pisaniem mu chyba jednak nie po drodze. Koncepcja kilkunastu krótkich historii o codzienności z Nowym Jorkiem w tle jest zachęcająca. Czytając pierwsze stony książki trąci trochę Etgarem Keretem (na plus+), trochę "Dzikimi historiami" (bardzo na plus+) ale...na tych wrażeniach się kończy. Jak dobiegamy do zakończenia pierwszej opowiastki wiemy już, że ani nie będzie na końcu żadnego 'wow', ani morału ani na pewno niczego co wciśnie nas w fotel robiąc nam mindf.ck życia. Szkoda, bo czytanie historii typu -wyszłam z domu, kupiłam chleb, wróciłam do domu i włączyłam telewizor - nie jest zbyt odkrywcze. Może dla wielkiego aktora to coś zakrawającego o raj, ale nawet jeżeli wdrożymy tu filozofię i dopatrzymy się intencji Hanksa o wyłapywaniu subtelnych myśli czy zachowań - dalej będzie wiać brakiem głębszego sensu. I motyw maszyny do pisania mający na celu spajać książkę wcale w tym nie pomoże. Osobiście wyłapałam tam jedną historię dla siebie do której pewnie jeszcze wrócę (o dziewczynie kupującej maszynę) i nic poza tym. Główny motyw 4ki przyjaciół który pojawia się aż w trzech opowieściach jest tak irytujący i bezsensowny, że na prawdę zastanawiałam się tylko "pocopocopoco?!". Żałuję Tom, ale 6/10 i to głownie za ładną okładkę, dobre wydanie i jeden rozdział powieści.