Naprawdę udany kryminał. • Dobrze rozplanowana, wystarczająco prawdopodobna i wartka akcja. Klimat niepokojący i odpowiednio duszny dzięki kombinacji trzech składowych - uzasadnionego depresyjnego nastroju głównej bohaterki, realistycznego wizerunku małego, zaściankowego miasteczka i jego lesistych okolic oraz chłodu pory roku. Świetne portrety większości postaci. Interesująca zagadka główna (morderstwa) i ta dodatkowa, w postaci wspomnień ukrytych pod grubą warstwą upływu czasu i amnezji poszokowej. Wyważona, wartka narracja. • Nie wszystko w lekturze mi się podobało. Drażniły mnie conajmniej dwie postaci i jedna relacja, co popsuło odbiór końcowy całości. Przyznaję jednak, że lektura wciągnęła mnie od początku do tego stropnia, że odrywałam się od niej tylko na moment i z niechęcią. Czuję też, że warto było odmówić sobie dla niej paru godzin snu, by zaspokoić głód na dobrą kryminalną historię.

Z zainteresowaniem podczas lektury obserwowałam... Swoją dwutorowo idącą reakcję na to dzieło. Z jednej strony z przyjemnością ślizgałam się wzrokiem po tekście, łowiąc kolejne owoce niezwyklej wyobraźni pisarza. Wykreował on tak fantazyjny, odmienny od wszystkich dotychczas napotkanych w literaturze świat, że chłonęłam każdą nazwę i opis z równą pasją, co wizję świata (nie fabuły) znanego filmu Avatar. Z drugiej strony akcja, która przecież ewidentnie w książce jakaś jest, w oparach tego świata robi się tak dziwnie rozmyta i nieistotna, że zupełnie mnie nie porwała. • Czułam się więc trochę tak, jakbym weszła do szklarni z najbardziej niezwykłymi roślinnymi formami, z całym bogactwem faktur, konsystencji i zapachów. Gdzie każdy bodziec z osobna zachwyca, ale jako całość odurzająco usypia w nużącej atmosferze zbyt gorącego i wilgotnego klimatu. Po 60 stronach poczułam, że mam dość i z Cieplarni wychodzę. • Doszłam do takiego etapu w życiu, że nie czytam książki dalej, jeśli absolutnie nic mnie do niej nie przyciąga po przeczytaniu właśnie tych parudziesięciu stron. Częstą przypadłością nawet dobrych autorów jest niezbyt udany wstęp, później jednak ich utwory rozwijają się w dzieła na miarę kamieni milowych ludzkiego żywota. Gdy jednak po jakimś czasie wciąż coś mnie zbyt mocno drażni albo nudzi, odpuszczam. Zbyt wiele potencjalnie ważniejszych lektrur czeka mnie w życiu. Codziennie wydłużam listy tytułów tego, co chcę w życiu przeczytać - i zastanawiam się, kiedy to zrobię. Pozwalam sobie więc na odpuszczenie książki z mojej perspektywy nieistotnej. • Z tą mam problem. Nie jest dla mnie nieistotna. Nakarmiła moją wyobraźnię o parę akcentów, których jeszcze nikt przed autorem mi nie sprezentował. Nie jest też jednak na tyle ważna, bym chciała poznać choćby zakończenie, jeśli już nawet nie całą opowieść. To samo w sobie tak intrygujące, że pewnie jeszcze długo będę wracała do rozmyślań o niej, gdy będzie tymczasem już dawno na bibliotecznej półce. Albo w rękach - lub głowie - innego odbiorcy.

Chwytająca za serce i na wskroś przenikająca odbiorcę opowieść o tworzeniu się więzi i uczuć pomiędzy rodzicami a dzieckiem. Pokazuje nie tylko piękno i niezwykłą wartość tej najważniejszej w życiu każdego człowieka relacji, ale też trudy jej towarzyszące. • Jest to o tyle niezwykła pozycja, że temat dotyczy adopcji. Proces ten jest przedstawiony w sposób zrozumiały dla dziecka. Tytułowa postać Jeża, a właściwie małego chłopca Piotrusia, to najbardziej wzruszające przedstawienie człowieka skrzywdzonego brakiem relacji, jakie dotychczas spotkałam w literaturze. W dodatku człowiek ten to malutkie, niewinne niczemu dziecko. Metaforyczne zobrazowanie go jako chłopca powoli gubiącego swoje kolce jest tak wymowne, że bardziej się nie da. Ciężko tak naprawdę ubrać w słowa to, co czuje się i myśli, obcując z tą książką. • "Jeż" w pełni zasługuje na otrzymane tytuły i zaszczytne miejsca na różnych listach czytelniczych, ale przede wszystkim na poznanie i docenienie przez każdego czytelnika, niezależnie od jego osobistej historii.

Wyczerpujący temat podręcznik doświadczeń naukowych. Wszystko czytelnie, rzetelnie opisane. Fenomenalne źródło inspiracji i kompletnych, w pełni zrozumiałych instrukcji co do przeprowadzania najróżniejszych eksperymentów z szerokiego zakresu nauk biologicznych. • Pomoc dydaktyczna dla większych dzieciaków, młodzieży i dorosłych. Pozycja traktuje o zagadnieniach w sposób absolutnie profesjonalny.

To jedna z najlepszych przygodowych książek dla najmłodszych o przyrodniczej treści, jakie czytałam. Jest to cudownie przedstawiona opowieść o skonstruowanym przez starszego brata małej Hanusi szyszkowym cudaczku. Zostawiony przez rodzeństwo na pniaku wyrębu leśnego Szyszkowy Dziadek postanawia dla swojej małej właścicielki dowiedzieć się wszystkiego, o co pytała zamyślonego brata. Wędrując po okolicy na swoich patyczkowych nóżkach, nie tylko znajduje odpowiedzi na jej pytania, ale dowiaduje się mnóstwa innych ciekawych rzeczy, przeżywając po drodze najróżniejsze spotkania i przygody. • Moje 4-letnie dziecko miało niezwykłą frajdę z czytania. Już po pierwszym rozdziale Młody Czytelnik stwierdził, że to go bardzo ciekawi i że mam mu całość przeczytać w ciągu jednego dnia (książka liczy sobie ok 80 stron, w tym nieliczne, czarno-białe ilustracje). Tak przeszliśmy przez kolejne rozdziały, z których płynęło tyle życiowej mądrości i równocześnie wiedzy o świecie przyrody, że dla nas obydwojga była to cudowna wędrówka. • Polecam każdemu rodzicowi szukającemu dla swoich pociech pasjonującej i wartościowej lektury.