W przeciwieństwie do ocenianej przeze mnie innej książki z serii Klub Małego Patrioty ("Polskie statki") ta nie ujęła mnie zbytnio. Nie jest zła, zadanie spełnia; krótka, treściwa, niep­rzec­iąża­jąca­, w sam raz dla wspomnienia mimochodem dziecku tego czy owego. U nas punktem zaczepienia okazała się Mongolia - tak się złożyło, że Mały Czytelnik jest tym krajem zainteresowany, a podróż Benedykta Polaka na tamte ziemie jest pierwszą z opisanych w książeczce. • Czego jej brakuje do lepszej noty? Hm... Polotu, że tak to ujmę. Historie nie są opisane szczególnie ciekawie. Każdy z rysunkowo przedstawionych podróżników wygląda podobnie. Mapki poglądowe przedstawiają czasem zbyt mały wycinek, by było to dla nawet starszego dziecka czytelne odniesienie. Znaleźć też można błędy merytoryczne, co dyskwalifikuje pozycję jako wiarygodne źródło informacji (swoją drogą po książce z serii o tak dumnej nazwie bym się tego nie spodziewała; bardzo niemiłe zaskoczenie). • Czy polecam? Może, ale jedynie jako wstęp do czegoś więcej. Jako lekturę, którą rodzic przejrzy sam a później jedynie w odpowiednim momencie podsunie dziecku garść informacji, mapkę, ilustrację osadzoną w kontekście codziennych rozmów, ogólnych zainteresowań czy fazy wrażliwej dziecka.

Na ocenianie tej pozycji trochę szkoda słów. Wystarczającym marnotrastwem czasu i uwagi było zapoznanie się z nią. Wspomnę więc jedynie, że to lektura dla tych, którzy uczesniczą w "wielkiej grze" i traktują innych ludzi przedmiotowo. Autor prezentuje bardzo prymitywne podejście do relacji międzyludzkich i brak szacunku do drugiego człowieka - w tym zarówno opisywanych "trudnych ludzi" jak i samego czytelnika.

Tomik sympatycznych wierszyków prze­dsta­wiaj­ącyc­h rodzime gatunki ryb. Sprawa jest potraktowana z humorem, co oddala nieco wierszowane przedstawienia od rzeczywistości, niemniej podstawowe zależności (np. kto za kim przepada - nie z miłości;)) występujące pomiędzy poszczególnymi gatunkami i ich najważniejsze cechy char­akte­ryst­yczn­e są tu zasygnalizowane. • Lekturę zdecydowanie można potraktować z odpowiednim dystansem jako prezent dla młodziutkiego wędkarza lub przyrodnika. Wierszowana forma sprzyjać będzie wzbudzeniu chęci na zapoznanie się z treścią i osłuchanie z nazwami gatunków - a tych jest przecież mnogość i wcale nie są to nazwy proste w zapamiętaniu. • Wywołany przez lekturę uśmiech i zadowolenie podpowiadają sercu lepszą ocenę pozycji. Ponieważ jednak na paru utworach połamałam język kalecząc nieco przekaz (a nie lubię tego serwować Młodemu Czytelnikowi) a ilustracje - poza fajnymi wizerunkami samych ryb - nieco mnie rozczarowały, nie określę jej mianem "świetnej". Mimo to serdecznie ją polecam.

Absolutnie prze­wart­ości­owan­a pozycja. Prawda, czyta się wartko. Nawet z zain­tere­sowa­niem­. Nie jest to jednak dzieło ani wybitne, ani nietuzinkowe, ani dobre. To może choć kontrowersyjne, szokujące? Chyba tylko dla tych czytelników, którzy mają mocno zawężone postrzeganie świata albo ogólny problem z akceptacją ludzi myślących/czujących inaczej niż oni sami. Albo takich z bagażem konwenansów i rozumem zacementowanym tabu. • Lektura już po parudziesięciu stronach zaczęła mi trącić tym, czego w literaturze nie lubię: tanią sensacją, niezbyt wyrafinowanymi chwytami mającymi przykuć lub utrzymać uwagę czytelnika i nadprzeciętnym gmatwaniem objawiającym się wprowadzaniem bezsensownych lub miałkich wątków i postaci dla - nie wiem - zmylenia czytelnika? zapełnienia większej ilości stron? • No nie. Nie, nie. Ja tego nie kupuję. Lektura nie wzbogaciła mnie, nie porwała, nie zachwyciła. Nie jest zła - pod warunkiem, że szuka się odrywacza od codzienności, odmóżdżacza, rozrywki lekkiej a przy tym choć trochę wciągającej. Innymi słowy, jeśli nie oczekuje się zbyt wiele, to może być strzał w dziesiątkę. Ja jednak oczekiwałam więcej i, o zgrozo, czekałam do niemal ostatnich stron. • Wciąż nie rozumiem, dlaczego spodziewałam się jakiegoś efektu "łał" na końcu; finał mógł być bowiem tylko taki, jak i cała ta historia.

Mały Czytelnik, nieuczony wyrażania się w taki sposób o niczym i nikim, ocenił książkę: głupia. No cóż - trochę rozumiem, skąd taka surowa nota. Książka ma do zaoferowania piękne ilustracje i tak naprawdę niewiele ponad to. • Opowiastka o słoniku, który się zgubił, ma wnieść do życia dziecka dwa ważne przesłania: by nigdy nie oddalać się od stada oraz by pamiętać, że mama zawsze bardzo swoje dziecko kocha. Dla większego odbiorcy cała historia może okazać się jednak zbyt infantylna, by szukać w niej jakiejkolwiek wartości, dla malca natomiast jest nazbyt zagmatwana i przede wszystkim nielogiczna. • Małego Czytelnika od początku lektury, strona po stronie, raziło pomylenie wiaderka z niezapominajką. Mnie raziła niez­apom­inaj­kowa­ łąka w Afryce. A także twierdzenie: "niezapominajki pomagają słoniom pamiętać" serwowane z taką samą gorliwością, jak frazesy o bezwarunkowej miłości matki czy o nieb­ezpi­ecze­ństw­ie oddalania się od stada (a przecież będzie padał deszcz! (??)). • A swoją drogą - niechcący można z bajeczki wynieść niebezpieczny morał: skoro małemu słonikowi udało się właśnie przez odnalezienie niezpominajki o najważniejszych sprawach zapomnieć, to czy cokolwiek jest pewne?...