"Śmierć pięknych saren" to zbiór auto­biog­rafi­czny­ch opowiadań czeskiego pisarza. Dziś jest on dziełem jednym spośród wielu wpisujących się w kanon literatury światowej. Ota Pavel wspomina w nich swoje dzieciństwo, młodość, a także życie w czasie trwania II wojny światowej i świat zaraz po. W pierwszej części cyklu głównym bohaterem autor uczynił przede wszystkim swego ojca Leona Poppera, który parał się sprzedażą sprzętów gospodarstwa domowego w firmie Electrolux. W opisywaniu swych przeżyć i rodzinnych perypetii Pavela nie opuszcza dobry humor, momentami nieco fantazjuje, często także posługuje się groteską. Potrafi jednak podczas podejmowania tematów ważkich zachować realizm sytuacji, w sposób właściwy scha­rakt­eryz­ować­ tragiczne wydarzenia, czy opowiedzieć o doznanych krzywdach. W części drugiej publikacji autor przedstawił relacje własne i swoich bliskich z przyrodą, którą bardzo szanował, co w sposób bardzo szczegółowy, długi i wyczerpujący przedstawił. Wszystkie bliskie mu osoby uwielbiały wędkować, zatem większość przytoczonych historii dotyczy ich zmagań podczas połowów. • Teksty napisane przez Ota Pavela są ponadczasowe i na zawsze pozostaną aktualne. Zawarte w nich zostały bowiem cenne wartości istotne dla każdego z nas. Mowa w nich o miłości, przyjaźni, rodzinie, szacunku i pochwale natury. Wszystko to ujęte w bardzo delikatny sposób, z nostalgicznym poczuciem humoru. To także książka o przemijaniu, nieubłaganie pędzącym czasie i postawionej po przeciwległej stronie szali ludzkiej bezradności na to wszystko. Ota Pavel jednak w "Śmierci pięknych saren" zdaje się sobie z tego nic nie robić. Dla niego ważna jest magia chwili, przepiękne wspomnienia, zarówno te dobre, jak i złe, które na zawsze pozostaną w naszych umysłach oraz sercach i to one powinny stanowić dla nas wartość największą, bo są nieuchwytne w żaden inny sposób. Warto zatem cieszyć się każdym dniem przeżytym, utkanym ze słów, myśli, doświadczeń, bo on jest wyłącznie nasz - na zawsze. Polecam zatem lekturę, bo ma ona naprawdę przepiękne przesłanie.

Główną bohaterką tej mrocznej opowieści jest Mary Yellan, która po śmierci swej matki postanawia zamieszkać u jej siostry – ciotki Patience. Sprzedaje podupadające gospodarstwo po swych rodzicach i wyrusza do Kornwalii. Gdy trafia do znajdującej się pośrodku dzikiego pustkowia oberży „Jamajka” doznaje ogromnego szoku. Jej niegdyś życzliwa i pełna życia ciotka obecnie zdaje się być kimś zupełnie obcym. Patience jest teraz osobą zahukaną, zamkniętą w sobie, wiecznie przestraszoną. Mary zdaje sobie szybko sprawę z tego, że winnym takiego stanu rzeczy jest jej mąż niejaki Joss Merlyn. Właściciel oberży w najbliższych mu kręgach uchodzi bowiem za siejącego postrach brutala i alkoholika. Dziewczyna już po pierwszej nocy spędzonej w oberży odkrywa w jakim śmiertelnym nieb­ezpi­ecze­ństw­ie się znalazła. Wuj po nocach zdaje się prowadzić jakieś szemrane interesy z bardzo osobliwymi ludźmi, budzącymi grozę i przerażenie w dziewczynie. Mary stawia sobie za cel uwolnienie ciotki z „bagna”, w którym się znalazła i zdemaskowanie działalności Joss’a Merlyn’a. • „Oberża na pustkowiu” to klasyka jeśli chodzi o literaturę angielską. To powieść o niezwykłym, mrocznym, gotyckim i bardzo surowym klimacie. Jest w swych opisach również na wskroś realistyczna, przez co w sposób niesamowity działa na wyobraźnię czytelnika. Są w niej sceny budzące przerażenie, jak i wątki obyczajowe. Jest kłamstwo, tajemnica, intryga, zdrada i wstrząsające odbiorcą zakończenie tejże historii. Daphne du Maurie to autorka godna zainteresowania. Polecam.

"Niech stanie się światłość" to historia, w której zostały położone podwaliny pod opowieść o słynnej katedrze w Kingsbridge. Akcja powieści rozgrywa się na terenie Anglii, w której mimo sprawowanej władzy królewskiej panuje ogromny chaos. Nikt zdaje się nie dbać o losy ludności najuboższej, na dodatek z każdej ze stron kraj nękany jest przez najeźdźców. Są nimi Walijczycy i nad wyraz okrutni wikingowie. Życie u schyłku pierwszego tysiąclecia do łatwych zatem nie należy. • Głównymi bohaterami w tej historii są przede wszystkim trzy postacie. Niejaki szkutnik Edgar, który stał się jedną z wielu ofiar napaści wikingów, przez co zmuszony był wraz ze swymi bliskimi znaleźć schronienie zupełnie gdzie indziej, w całkiem obcym i nieprzyjaznym środowisku. Drugą bohaterką jest pochodząca z Normandii Ragna, która wyszła za mąż za angielskiego ealdormana Wilwulfa i tym sposobem trafiła do Anglii. Pozostaje jeszcze mnich Aldred, który zdaje się snuć marzenia o uczynieniu ze swojego opactwa ogromnego i podziwianego wszędzie centrum nauki. Los splata ze sobą wielokrotnie ścieżki tych bohaterów, a wspólny dla nich mianownik stanowi postać niezwykle przebiegłego, pazernego, niemoralnego i do granic możliwości brutalnego biskupa Wynstana. Świat przedstawiony przez Folletta jest pełen cynizmu, obłudy, zdrad, brudu wszelkiego rodzaju, knowań, intryg... Autor wywleka w powieści wszystko, co nęka Anglię od wieków z pokolenia na pokolenie, a co związane jest głównie z niepohamowaną chęcią pełnienia władzy za każdą możliwą cenę. • "Niech stanie się światłość" to monumentalna opowieść z mnóstwem postaci, przeróżnych intryg, nagłych zwrotów akcji. Wszystkie wątki jak zwykle w sposób sensowny i płynny sprowadzone zostają do jednego, wspólnego zakończenia, w którym rzecz oczywista zwycięża dobro. Polecam tą fascynującą lekturę, która wyszła spod pióra mistrza powieści obyczajowo-historycznej.

„Raje utracone” to napisana z dużym rozmachem monumentalna powieść o losach świata. Jest czymś z pogranicza baśni, mitu, legendy, może nawet opowieści biblijnej. Jej głównym bohaterem jest nieśmiertelny Noam. To on snuje czytelnikowi swą fascynującą, pełną zwrotów akcji, czasami nawet nieco makabryczną opowieść. Dzięki niemu poznajemy odległe nam czasy i historię początków naszej cywilizacji. • Noam ma stać się wkrótce przywódcą wioski, której obecnie przewodzi jego ojciec. Pannoam jest człowiekiem ogromnie podziwianym przez swego syna, autorytetem, wzorem godnym do naśladowania. Jednakże z czasem pewne niefortunne zdarzenia sprawiają, że nasz bohater zaczyna odkrywać mroczną stronę charakteru swego rodziciela. Noam nieszczęśliwie zakochany w Nurze, córce lokalnego zielarza Tibora, wkrótce staje przed wieloma trudnymi wyborami. Toczy bezustanną walkę ze sobą w kwestii targających nim uczuć, zachowania własnej tożsamości, wyznawanych wartości etycznych. Ostatecznie decyduje się na życie w odosobnieniu, dzięki czemu poznaje całą prawdę o sobie i swoich bliskich. Nic jednak nie jest takie, jak się nam często wydaje. Wiele rzeczy nie idzie po naszej myśli. Tak też jest w jego przypadku. Los zsyła Noamowi misję nie do wykonania. Wkrótce ma nadejść dzień sądu. Woda w Jeziorze burzy się i pieni. Za moment wystąpi ze swych brzegów i zaleje „cały świat”. Czy Noamowi uda się ocalić mieszkańców z jego rodzimej wioski przed nadciągającym końcem świata? Kto wyjdzie z tej nierównej walki zwycięsko? Z kim przyjdzie mu się jeszcze zmierzyć? Podoła wszelkim przeciwnościom czy może zwyczajnie stchórzy? • Historia stworzona przez Schmitta jest niezwykła i całkowicie odmienna od wszystkich, które napisał do tej pory. Czyta się ją z zapartym tchem. Intryguje, wyzwala mnóstwo skrajnych emocji, jest kompletnie niep­rzew­idyw­alna­ pod względem fabularnym. Bez wątpienia zaskoczy niejednego czytelnika. Aż nie mogę doczekać się kontynuacji i ostatecznego finału opowieści o niezwykłym Noamie i jego bliskich.

„Ona i jej kot” to historie czterech różnych kobiet i pojawiających się w ich życiu kotów, pochodzących wprost z ulic. Historie te nawzajem się ze sobą przeplatają, choć każda z nich śmiało mogłaby funkcjonować równie dobrze jako odrębne opowiadanie. To książka o inności, samotności, niezależności, śmierci oraz poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi. Miyu, Reina, Aoi i Shino dzięki kotom, które wkradły się w ich świat i zaczęły bacznie przyglądać się ich codzienności sprawiły, że pomiędzy bohaterkami, a zwierzętami tej nietuzinkowej opowieści wywiązała się pewna szczególna, głęboka więź. Okazuje się, że w wielu problemach nawet „zwyczajny” dachowiec może być dla człowieka niebagatelnym wsparciem i może pomóc w wielu zmaganiach. W tej miniaturowej powieści jest całe mnóstwo czułości, ciepła, wrażliwości. Autorka posługując się zwierzęcymi wspó­łtow­arzy­szam­i zwróciła w niej uwagę na wartości szczególnie istotne dla każdego z nas, na zachowanie wzajemnej więzi. Polecam tą krótką, aczkolwiek bardzo wymowną lekturę.