Z całym szacunkiem dla kunsztu pisarskiego Pana Wichy, poległam na lekturze „Kierunek zwiedzania” – czytelnik we mnie umarł na stronie 186. • Autor w sposób niekonwencjonalny przybliża nam biografię artysty Malewicza. I choć w swej formie publikacja ta jest świetna pod każdym względem, bo zaskakuje na każdym kroku czytelnika swą innowacyjnością, grą języka, wypukłą ironią, to sam życiorys malarza okazał się dla mnie bardzo „nudny”. O ile można powiedzieć, że czyjeś życie było nudne. Może inaczej… Nie znalazłam w życiorysie Malewicza niczego, co by mnie podekscytowało na tyle, by uczestniczyć dalej w tym spacerze po wyimaginowanej wystawie jego prac. Rzadko mi się zdarzają tak kategoryczne i nagłe rozstania z książką, ale trudno… Jest mi przykro i nic z tym nie zrobię. Za Malewicza dziękuję, a Pana Wichę przepraszam. Niemniej jednak polecam innym lekturę i życzę dojścia do nieco bardziej owocnych wniosków niż te moje, własne… • PS. Tak wysoka ocena w formie gwiazdek została przeze mnie przyznana temu tytułowi z uwagi na ogromny szacunek dla autora i jego warsztatu. Moje subiektywne uczucia, co do doboru wątków biograficznych nie mają w jej przypadku nic do rzeczy 😉

„Agla. Alef” – coś naprawdę drgnęło w polskiej fantastyce. • „Agla” to wciągająca czytelnika w swą otchłań powieść przede wszystkim fantastyczna, a dopiero potem przygodowa, może nieco psychologiczna. Z naciskiem na nieco. • Jej główną bohaterką jest nastoletnia Sofja Kluk, której zaledwie kilka chwil brakuje by stać się tak naprawdę dorosłą kobietą. Dziewczyna jest córką wykładowcy-przyrodnika, dlatego mieszka na uniwersytecie. Ma paru przyjaciół, na których z reguły może polegać, choć w sposób znaczny odbiegają oni od siebie pod względem charakterów, jak i kultury osobistej. Życie Sofji do łatwych nigdy nie należało i w momencie gdy ją poznajemy wcale nie jest zbyt lepiej. Wygląda na to, że podczas swej kolejnej ekspedycji naukowej, gdzieś ginie jej ojciec. Od tej pory przez jakiś czas jego uczelniani współpracownicy będą musieli zadbać o edukację dziewczyny. I tak nieco zbuntowana, uparta, ale także konsekwentnie dążąca do celu Sofja trafia na lekcje z czarowania do niejakiej Mai Ułudy. I od tej pory historia wszystkich bohaterów nabiera właściwego rozpędu… Wspólnie z nimi poznajemy mroczne zakątki dzie­więt­nast­owie­cznego miasta. Stajemy twarzą w twarz z urzędnikami Bezpieki. Bezustannie słyszymy o tajemniczym Carze, grasujących w pobliżu porywaczach i zawodowych zabójcach. Stykamy się również z tą drugą, bardziej oniryczną przyrodniczą scenerią, w której prym wiedzie magia, tajemniczość, dzikość natury i wielkie nieznane… • Powieść Radka Raka jest wprost niesamowita – intryguje, zaskakuje niemalże na każdym kroku czytelnika, wzrusza, często też przeraża i hipnotyzuje. W otoczce fantastycznego świata fabularnego jesteśmy tutaj obserwatorami dojrzewania młodej osoby, dokonywania się w niej pewnej przemiany, doświadczania przez nią miłości w wymiarze zarówno uczuciowym, jak i cielesnym. „Agla” to także przepiękna opowieść o przyjaźni, samotności, zdradzie, życiu oraz śmierci. To doskonały tytuł, od którego zwyczajnie strasznie trudno jest się oderwać. Autor napisał powieść, którą postawiłabym gdzieś pomiędzy kultowymi publikacjami o Potterze J.K. Rowling, a klasyką gatunku fantastycznego autorstwa J.R.R. Tolkiena. Polecam absolutnie wszystkim tą baśniowo-realistyczną historię, bez względu na gust literacki. Lektura ta to rewelacyjnie spędzony czas.

„Bratnia dusza” – rzecz dzieje się w trakcie trwania I Wojny Światowej. • Głównym bohaterem tej krótkiej, aczkolwiek bardzo wymownej powieści jest pewien senegalski żołnierz, Alfa Ndiaye. Walczy wraz ze swym przyjacielem Madembą Diopem w szeregach francuskiej armii. Już na samym początku opowieści snutej przez Alfa stajemy się świadkami wstrząsającej i wzruszającej zarazem sceny. Poważnie Ranny Diop, chcąc uniknąć śmierci w straszliwych męczarniach, zaczyna błagać swego przyjaciela o wykonanie na nim eutanazji. Alfa stanowczo odmawia. Twierdzi, że nie mógłby zabić swego ukochanego „brata”. I tak Mademba kona w ogromnych mękach. Z czasem Alfę ogarniają z tego powodu wyrzuty sumienia. Jest mu z samym sobą aż tak źle, że wymyśla sobie pewien makabryczny plan, by niejako pomścić śmierć Diopa i odkupić swoje winy. Rozpoczyna nocą proceder zabijania niemieckich żołnierzy i „okradania” ich z dłoni. O ile pierwszy raz nie budzi żadnych podejrzeń wśród współtowarzyszy niedoli, o tyle każdy kolejny przestaje budzić podziw, a spotyka się z coraz większą wzgardą. Alfa jest podejrzewany o zapadanie na zdrowiu pod kątem psychicznym i zostaje odesłany „na odpoczynek” przez przełożonych. • „Bratnia dusza” to historia, od której trudno się oderwać. Zapada głęboko w pamięć. To opowieść o przerażającej wojnie, dehumanizacji, kolonializmie, utracie niewinności, odczłowieczeniu, strachu, ale także bezgranicznej przyjaźni, ogromnej sile zaufania, miłości i odwadze. Myślę, że jest jedną z tych najważniejszych książek światowej literatury. Polecam gorąco.

„Ostatnie dni Władimira P.” – a może właśnie tak? • Książka autorstwa Michaela Honiga to powieść satyryczna o Putinie, a właściwie o końcu jego życiowej drogi. Lektura ta nie bawi czytelnika, bo nie o to w niej chodzi. To fikcja literacka, imaginacja pełna absurdu, w której nie postać samego Putina odgrywa ważną rolę, a bohaterów znajdujących się wokół niego. Kluczową tu postacią jest niejaki Szeremietiew – pielęgniarz, który sprawuje opiekę nad zrujnowanym, przede wszystkim psychicznie despotą Władimirem. Władimir jest stary i ma demencję, bardzo często zdarza mu się widzieć coś czego nie ma, rozmawiać z niewidzialnymi postaciami, bo przecież w tym momencie już go nawet nikt nie odwiedza w jego daczy. Funkcjonuje wyłącznie dzięki ludziom zatrudnionym z zewnątrz. Są tu ogrodnicy, gospodyni, pokojówki, ochroniarze, kierowcy itd. Ale czy to wszystko ma sens? Wśród tych wszystkich skorumpowanych współtowarzyszy przychodzi funkcjonować uczciwemu Szeremietiewowi. Człowiekowi, który nigdy od nikogo nie wziął nawet ziarnka zboża ponad to, co mu się należało. Grzeszy uczciwością i pokorą, ale też jest ślepy na wszelką nieuczciwość. W zasadzie to wyłącznie w jego rękach leży los Władimira. Wszyscy tutaj szukają okazji do oszustwa, tylko nie pielęgniarz. W końcu jednak szala goryczy się przelewa i nawet Szeremietiew zaczyna tracić cierpliwość oraz siły wobec zagrywek swego pacjenta. Ostatecznie decyduje się na wykorzystanie możliwości zdobycia bogactwa, które daje mu opieka nad byłym prezydentem, ale przez to z czasem traci niemal wszystko – dobre imię, szacunek do samego siebie i swoich ideałów. Pod wpływem nagłego impulsu dokonuje rzeczy nie do końca nieprawdopodobnej, ale przynoszącej pewien rodzaj oczyszczenia… • Zupełnie nieśmieszny scenariusz jaki stworzył Honig w swej głowie, choć jest satyrą, zwyczajnym wymysłem, jest jednym z wielu możliwych i to wcale niezbyt mocno „odklejonym” od rzeczywistości. I to w rezultacie jest coś, co mnie tak naprawdę przeraziło w tej książce. Przekonajcie się najlepiej sami. Polecam.

Klara, jej brat, kilka zwierzątek i ich niespożyta energia to mieszanka wprost wybuchowa. Tym razem poznajemy perypetie rodzeństwa związane z ich zabawami z papugą Pippo, kotem Kazimierzem oraz psem Wąchaczem. Mówi się, że zwierzęta są najw­iern­iejs­zymi­ przyjaciółmi dla człowieka. Okazuje się, że dla tego człowieka są wstanie naprawdę wiele znieść... Bo który ptak nie obraziłby się śmiertelnie po wykąpaniu go wraz z klatką? Kot nie jest owcą, by nosić dzwonek u szyji. A pcheł z pewnością nie da się zatrudnić w cyrku, mimo szczerych chęci ich treserów. Nesforna i pełna najdzikszych pomysłów Klara wraz ze swym o dwa lata młodszym bratem znów łobuzują na całego. Czy bezbronne zwierzęta domowe ujdą jakoś z życiem po tych dość kont­rowe­rsyj­nych­, wspólnych zabawach? Przekonajcie się sami i proszę nie testujcie pomysłów naszych bohaterów na Waszych pupilach, niech chociaż oni mają się dobrze. 😉 Polecam gorąco lekturę.