Nic dodać, nic ująć moim zdaniem to właśnie jedna z najgłupszych książek na świecie. Albo nie rozumiem amerykańskiego poczucia humoru, albo jest ono rzeczywiście jeszcze gorsze niż humor „starego Niemca”. Czytając tę „bestsellerową” publikację odnosiłam wrażenie, jakbym w danej chwili oglądała jeden z najbardziej głupkowatych filmów twórców zza oceanu. W sumie w powieści tej nie ma niczego co przypadłoby mi do gustu. Fabuła nudna, do granic możliwości absurdalna, żeby nie powiedzieć durna. Bohaterowie tak płytcy, że wprost brak słów na ich charakterystykę i ta fantazja… O matko. Żenada… Według mnie książka ta to zupełnie żadna rozrywka. Szkoda wzrok sobie psuć… Naprawdę.

„Bieg po życie” to autobiografia człowieka niezłomnego. Lopez Lomong dziś znany jest na całym świecie jako jeden z najlepszych sportowców – biegaczy. Jednakże gdyby nie jego głęboka wiara w Boga, duża doza szczęścia i ogromne samozaparcie byłby nikomu nieznanym chłopcem z biednego, targanego wojnami domowymi i różnego rodzaju chorobami cywilizacyjnymi Sudanu. Dane mu jednak było zaznać szczęścia… • W wieku sześciu lat zostaje uprowadzony przez afrykańskich rebeliantów i trafia do specjalnego obozu dla dzieci. Wraz z trzema innymi uprowadzonymi chłopcami udaje mu się niepostrzeżenie zbiec z „wiezienia”. Niepohamowana chęć ucieczki, fizyczne możliwości do podjęcia długotrwałego wysiłku mimo skrajnego wyczerpania i wiara we własne siły sprawiła, że po wiel­okil­omet­rowy­m biegu dotarł do miejscowości Kakum w Keni. Tu Lopepe w obozie dla uchodźców spędza dziesięć kolejnych lat swego życia. Z dala od rodziców, domu, braci oraz sióstr. W pewnym momencie dostaje niesamowitą szansę od losu. Szansę wyjazdu do Ameryki i możliwość rozpoczęcia życia na nowo. Udaje mu się wykorzystać tą sytuację, dzięki której zostaje zaadoptowany przez pewną amerykańską rodzinę. W Ameryce powoli, niestrudzenie dąży do spełnienia swych najskrytszych marzeń… Jak się okazuje nie ma dla niego rzeczy niemożliwych. • Biografia Lomonga to opowieść niesamowita. To nie tylko historia człowieka, któremu udało się wyrwać z piekła i osiągnąć światowy sukces, ale jest to przede wszystkim opowieść o wielu ludziach dobrej woli, którzy umożliwili mu „danie” tego typu szansy. Rewelacyjna. Polecam ;)

Świetnie skonstruowana powieść obyczajowa o retrospektywnym charakterze. Muszę przyznać, że się nie spodziewałam. Na dodatek z bardzo interesującą fabułą. • Jej bohaterka to Gemma, którą poznajemy w momencie gdy postanawia wraz ze swym szesnastoletnim synem Pietro wyjechać z Włoch do Sarajewa. Chce ona odbyć podróż do własnych wspomnień z zamiarem wyjawienia synowi prawdy o swoim prawdziwym pochodzeniu. W Sarajewie Gemma spotyka starego przyjaciela z czasów dawnym niejakiego Gojko. Odżywa mnóstwo wspomnień, wiele miejsc w mieście przywołuje dawne chwile spędzone w objęciach ukochanego Diego, ale też czas wojny i okrucieństwa, z którymi mieli okazje się wówczas zmierzyć… Historia przedstawiona prze Gemmę wzrusza, zniewala, zaskakuje… Opowiada o bezgranicznej miłości, dążeniu do szczęścia, niczym niepohamowanych pragnieniach i marzeniach momentami naprawdę trudnych do spełnienia… Jak się okazuje stanowi ona również świadectwo zdrady, obłudy i kłamstwa w najgorszej jego formie… Życie jednak toczy się dalej i czasami mimo najszczerszych chęci nie pozostaje nam nic innego jak w tym kłamstwie tkwić nadal, by nie burzyć na nowo uporządkowanego dopiero co „świata”. • Jednym słowem urzekła mnie powieść Mazzantini. Było to moje pierwsze „spotkanie” z twórczością tej autorki i z całą pewnością nie ostatnie. Jak się okazuje nie każda powieść traktująca o miłości musi być na wskroś infantylna. Polecam gorąco lekturę.

„Dotknij Boga” to książka, która niesie nadzieję… Nadzieję na to, że człowiek jest jednak naprawdę dobrą istotą. Jej autor wykorzystując swe niezwykłe doświadczenie przedstawił w niej prawdziwą esencję dobra, szczęścia, braterskiej miłości i wreszcie wiary, która zdaje się być momentami jedyną niczym niezastąpioną „deską ratunku” dla ludzi, którzy zdołali dosięgać niemalże dna. • Patryk Świątek pewnego dnia zabiera z domu plecak, niewielką ilość prowiantu, absolutnie żadnych pieniędzy i postanawia wyruszyć w nieco „duchową” podróż autostopem po Polsce w poszukiwaniu „małych ludzi ogromnej wiary”. Odwiedza kilka zakątków, w których ma do czynienia z ludźmi żyjącymi w niewielkich zgromadzeniach zakonnych. Jak się szybko orientuje dla nich fundament stanowi przede wszystkim życie w ubóstwie, wiara w Ewangelię, wzajemne zrozumienie, niesienie pomocy drugiemu potrzebującemu człowiekowi oraz „dawanie” szczęścia. • Książa ta to niesamowita historia o ludziach doświadczonych przez los, którzy zaufali Ewangelii i z pełną świadomością postanowili w końcu wziąć „życie” w swoje ręce - naprawdę. Polecam. Ciekawa lektura.

Muszę przyznać, że tym razem czuję się nieco rozczarowana lekturą. II wojna światowa jest moim ulubionym tłem historycznym dla powieści o charakterze obyczajowym i nie tylko, a tym razem została wykorzystana przez autorkę naprawdę w marny sposób. • Opowiada o losach Żydówki Debory Singer, którą nomen omen przed śmiercią ratuje esesman „o dobrym sercu” – Bruno. Tak po prostu zaczyna się cała historia. Dziewczyna jest zwykłą sabotażystką, a Niemiec członkiem SS, który miał chyba ogromną nadzieję, że nie uśmierci w tej wojnie ani jednego Żyda. No trzeba przyznać nieco słaba wizja. Tak od szczegółu do ogółu kilkakrotnie ratują sobie nawzajem życie, rozkwita między nimi uczucie i… Cała reszta bardzo przewidywalna, aczkolwiek wydaje się nieco zbyt absurdalna. Przynajmniej z mojego punktu widzenia. • Językowo książka jest raczej słaba, pod względem fabuły nieco chaotyczna, mało zaskakująca. Uważam wręcz, że niedopracowana. Treść jak dla mnie zbyt mocno infantylna, a zakończenie „trach” ot takie szybkie i po sprawie z mnóstwem niedopowiedzeń. O raju chyba jednak jestem zbyt mocno uprzedzona do polskich autorów… Nie urzekła mnie. Cóż…