Dziewczyna w walizce" to najbardziej chora historia z jaką do tej pory miałam okazję się zetknąć. Jak dla mnie zupełne dno literackie... Jest to opowieść bardzo infantylna, melodramatyczna, tylko odrobinę zaskakująca, z najidiotyczniejszym zakończeniem w historii tego gatunku. • Na początek wielka i jakże nagła miłość Teo do Clarice. Jego nieudolne, aczkolwiek skuteczne podchody. Następnie niby spektakularne porwanie, mnóstwo rozmaitych kłamstw po drodze, psychopatyczne znęcanie się nad swoją ofiarą, okaleczanie i krótkotrwały zwrot akcji z odwróceniem głównych ról... W sumie to trudno jest jednoznacznie ocenić który z bohaterów okazał się większym sadystą: Teo czy tytułowa dziewczyna z walizki. I co dalej...? Zwykły wypadek samochodowy, który niweczy wszystko. Nagła, zbiorowa amnezja i wielki "happy end". • Nie, no... Gorzej być nie może. Jednym słowem BEZNADZIEJNA historia na dodatek przedstawiona w bardzo prostacki sposób. Nic dodać, nic ująć... W końcu nie wszystkim musi się podobać. Nie polecam i już... Szkoda nerwów.

Do przeczytania tej książki zachęciły mnie przede wszystkim te nieco mniej pochlebne o niej opinie. Może rzeczywiście bestsellerem to ona nie jest, ale potrafi wyzwolić w czytelniku ciekawość. Poza tym zaskakuje… • Miłość bywa jednak ślepa… „Fatum i furia” potwierdza tą tezę absolutnie. Opowiada ona o związku dwojga ludzi, którzy jak się czytelnikowi na początku zdaje wiedzą o sobie zupełnie wszystko. Czy aby na pewno? Powieść składa się z dwóch części. • Pierwsza z nich to relacja Lotta i jego punkt widzenia, dotyczący małżeństwa z niejaką Mathilde. Bohater prowadząc bardzo rozwiązły tryb życia na początku korzysta z wszystkich jego przywilejów. W końcu miłość spada na niego, niczym grom z jasnego nieba i tak w oka mgnieniu staje się małżonkiem wcześniej wspomnianej Mathilde. Uczucie Lotta jest bezgraniczne. Dziewczyna jest dla niego muzą, natchnieniem, ubóstwia go, inspiruje, momentami zniewala. Z jego relacji wynika, że związek ich jest wprost idealny. W pewnym momencie jednak okazuje się być dla nich obojga zgubny. • W drugiej części natomiast poznajemy prawdziwe oblicze Mathilde i jej skrywane przed mężem przez wiele lat sekrety. Jak długo można żyć w tak okrutnym błędzie? Okazuje się, że aż do śmierci… Czy może nam się tylko wydawać, że kogoś doskonale znamy? Nic bardziej mylnego. Historia Mathilde i Lotta porusza, zniewala, budzi niepokój oraz lęk, ale również porywa, hipnotyzuje, jest również niestety pełna fałszu… To ciekawa opowieść, mówiąca o tym do jakiego stopnia człowiek w swym życiu może się pomylić. A może naprawdę w wielu kwestiach. I to bardzo… • Polecam gorąco, tę nieco inną niż wszystkie historię pewnej miłości.

„Biała Rika” to spis wspomnień w tym momencie już dorosłej Dagmary, która wnika w korzenie swojej – nieswojej rodziny. W zasadzie w chwili, gdy streszcza nam jej historię wie o niej już zupełnie wszystko. Uznając ją za fascynującą, chce się z nią z kimś podzielić. Tak zaczyna opowiadać o swym krótkim dzieciństwie spędzonym w ukochanym Gdańsku. Dość zaskakującej przeprowadzce do Szczecina. Pojawieniu się w jej życiu nietaty, tytułowej babci Riki oraz całkiem nowego brata. Pewnie nie poznalibyśmy historii Dagmary, gdyby właśnie nie intrygująca osoba Riki. Z czasem dowiadujemy się, że Rika z pochodzenia jest Niemką. Dagmara ogromnie zżyta z Polską, a zwłaszcza z Gdańskiem nie może sobie wyobrazić życia na obczyźnie. Jednak życie pisze nieco inny dla niej scenariusz. Wiecznie zniemczana przez babcię, a później zbuntowana zamieszkuje w Niemczech wraz z rodziną i zostaje tam na czas znacznie dłuższy niżby chciała… • Gdyby nie to, że uwielbiam sposób w jaki Magdalena Parys przekazuje czytelnikowi treść, pewnie moja ocena byłaby nieco inna. Książka napisana jak zwykle w sposób bardzo plastyczny. Nie ma w niej żadnych niedomówień. Zaskoczył mnie sam pomysł – czyli forma wspomnień dorosłej już kobiety, ale przekazanych z perspektywy lat dzieciństwa Dagmary. Myślę, że jest to na swój sposób bardzo ciekawa pozycja, o nieco osobistym charakterze. Zrozumieją mnie tylko Ci, którzy wcześniej mieli styczność z twórczością tej autorki.

Reportaż Justyny Kopińskiej to rzeczywiście wstrząsająca relacja z życia członków Ośrodka Sióstr Boromeuszek w Zabrzu. Autorka w sposób obiektywny i rzetelny ujawnia w nim same fakty na temat znęcania się fizycznego oraz psychicznego przez siostry zakonne na swych wychowankach. To co działo się w nim na przestrzeni kilku dobrych lat wprost mrozi krew w żyłach. Siostry zmieniły swą placówkę wychowawczą w dosłownie rzecz ujmując „obóz koncentracyjny”. Dzieciom nie przysługiwały w nim absolutnie żadne prawa. Musiały wykonywać solidnie prace porządkowe, nie zrzeszać się, nie rozmawiać, nawet to kim zostaną w przyszłości było im z góry narzucone. Traktowano je gorzej niż przedmioty. Za najdrobniejsze przewinienia bito do krwi. Dzieci zmuszane były również do jedzenia pokarmów w ilościach znacznie prze­krac­zają­cych­ często ich potrzeby. Gdy zwracały posiłki musiały spożywać własne wymiociny. Po nocnym moczeniu musiały również w rękach prać oraz suszyć zmoczoną pościel. Myły się tylko raz w tygodniu (wszystkie w kolejności po sobie w tej samej wodzie) i tylko raz w tygodniu zmieniały bieliznę. Wypróżniały się do wiadra i co najgorsze molestowały oraz gwałciły siebie nawzajem nieuświadomione o tym, że zachowania tego typu są niemoralne oraz nieetyczne. Zastraszane, upokarzane, bite – taki był ich start w dorosłe życie. W końcu jednak stało się zadość… Obłudne, fałszywe, zakłamane siostry sadystki spotkała zasłużona kara. W głowie się wprost nie mieści, że w katolickim rzekomo kraju osoby duchowne były zdolne do takiego okrucieństwa. Co jeszcze bardziej bulwersuje to fakt, że za nic w świecie nie przyznały się one do swej winy i nie wyraziły absolutnie żadnej skruchy. Masakra… Obraz przedstawiony przez Kopińską niewątpliwie przeraża, ale wart jest poświęcenia mu choć chwili czasu, żeby nikt inny nie zdołał już w taki sposób nikomu mydlić oczu. Bądźmy rozsądni i miejmy ograniczone zaufanie…

„Ponad wszystko” według mnie jest jedną z ciekawszych współczesnych książek dla młodzieży. Niewątpliwie jest to powieść o różnych obliczach miłości. Główna bohaterka to Maddy. Z uwagi na chorobę „uwięziona” jest w swym jakże sterylnym domu, niczym księżniczka w wieży oczekująca na przybycie księcia. Takowy młodzieniec ku zaskoczeniu wszystkich wkrótce pojawia się w bliskim otoczeniu dziewczyny. Jest nim mieszkający po sąsiedzku Olivier. Początkowo ich relacja jest bardzo skomplikowana. Zaprzyjaźniają się bowiem ze sobą za pomocą poczty elektronicznej. Ich wzajemne stosunki bardzo szybko z formy przyjaźni przeradzają się w dość konkretne uczucie. Ogromna potrzeba poczucia bliskości oraz poprowadzenia normalnej rozmowy sprawia, że Oli ma możliwość spotkania się z Maddy. Odtąd akcja staje się znacznie bardziej wartka i nie powiem zaskakująca… Cóż nie mogę zdradzić niczego więcej, bo lektura straci smaczek. Z całą pewności poznanie się tych dwojga ludzi zmieniło ich życie na zawsze, a także doprowadziło do ujawnienia pewnego, okrutnego sekretu. Powieść „Ponad wszystko” opowiada również o trudnej, ale też bezgranicznej miłości matki do córki. Miłości, która staje się dla nich obu strasznym przekleństwem. Jest to opowieść o prawdziwym życiu, poczuciu strachu, ludzkich obawach i lękach, ale również kłamstwie oraz bólu zadawanym przez lata. Fascynuje, wzrusza, intryguje i daje do myślenia. Gorąco polecam.