Adam Lang jest z wykształcenia matematykiem. Ma na swoim koncie powieść Klucze. Wydało ją Wydawnictwo Literackie w 2015 roku. • Adam mieszka z mamą, ojciec opuścił ich kilka lat temu i słuch po nim zaginął. Chłopak jest w klasie maturalnej, ma dziewczynę, kumpla i jest całkiem popularny. Gdy przypadkiem spotyka znajomą swojego przyjaciela postanawia, że chce zacząć się z nią spotykać. Dziewczyna jest młodsza, ale piękna, zabawna i bystra. Jednak jest problem – ma chłopaka. a Adam dziewczynę. Nie przeszkadza mu to jednak napisać do Ani i użyć swoich sztuczek, by zbadać, czy dziewczyna jest nim zainteresowana. Chłopak manipuluje prawdą, cieszy się też, że dziewczyna zachowuje się tak, jak przewidział. Chłopak mówi swojej ukochanej, że poznał inną i chce z nią być. Madziarska przyjmuje to z godnością, a Adam wpada w nowy związek i angażuje się w niego całym sobą. • Adam jest narratorem powieści. To zwykły chłopak – ma problemy w szkole, nie dogaduje się z matką, lubi flirtować. Jednak jest w nim także coś, co może czytelnika denerwować. Adam manipuluje prawdą, by sprawić sobie korzyści – na przykład wywołać w kimś poczucie winy. Jest też mistrzem spraw damsko-męskich. Potrafi przewidzieć zachowanie dziewczyn, ponieważ ma z nimi dość duże doświadczenie. Jednak popełnia błędy, które potem mogą nie wyjść mu na dobre. • Chłopak jest jedną wielką sprzecznością. Najpierw rzuca ukochaną, potem chce z nią być. Mówi coś, co wie, że sprawi jej przykrość, a potem obiecuje, że się to nie powtórzy. Po kilku tygodniach ponownie robi to z premedytacją. Jest dość płytki. Nie zauważa też tego, co się wokół niego dzieje. To egoista, który myśli tylko o sobie. Dlatego nie widzi, że sprawia innym ból, a gdy te osoby zachowują się względem niego tak samo – czuje się śmiertelnie urażony. Dla matki jest opryskliwy, dla babci również. Jedynym jego przyjacielem jest wujek. • Adam ma też złe wyobrażenie swojej osoby. Uważa się za dobrego, koleżeńskiego i lubianego. Jest pomocy, a nawet bezinteresowny, ale nie zauważa, że inni odbierają to jako coś w rodzaju litości bądź zainteresowania. Ten fałszywy obraz o siebie w pewnym momencie runie, a wtedy dopiero będzie źle. • Jednak to nie jest tak, że Adam robi to wszystko, bo jest złym człowiekiem. Jest zraniony, rozdarty, przestraszony. Od kiedy ojciec od nich odszedł, Adam nie zaznał spokoju. Ma fobię związaną z kluczami, które kojarzą mu się z tatą. Być może właśnie rozbita rodzina sprawiła, że chłopak stał się taki, jaki jest. Nie miał wzoru, który mógłby mu pokazać, jak powinien zachowywać się mężczyzna, a jak już taki znalazł, okazało się, że jest on nie całkiem fortunny. • Książka skupia się na kilku miesiącach z życia Adama, na jego znajomościach, miłościach, kontaktach z rodziną. Opisano to wszystko tak, jakby Adam prowadził pamiętnik – zwraca się często do czytelnika, pytając, czy pamiętamy, że o czymś mówił. Treść pokazuje zwykłego chłopaka z jego problemami. Mocnym punktem książki jest skomplikowana postać głównego bohatera, którego nie da się ani kochać, ani nienawidzić. Czytelnik rozumie, że jego zachowanie nie jest do końca dobre, ale nie umie go za to winić. Jako kobieta muszę też przyznać, że ciekawe jest spojrzenie na zachowanie chłopaka w wieku dojrzewania, jego odzywki, upór, podejście do dziewczyn. Można zrozumieć, co siedzi takiemu nastolatkowi w głowie. Także same dziewczyny są tu przedstawione w interesujący sposób – Adam wytyka im błędy, które popełniają w relacjach z mężczyznami. To cenna lekcja. • Uważam, że książka jest ciekawa, dobrze napisana, daje też do myślenia. Porusza problem rozbitych rodzin i wpływ tego wydarzenia na rozwój dziecka. pokazuje też problemy typowego nastolatka przedstawione w bardzo naturalny sposób. • Warto przeczytać tę pozycję. Jest ona skierowana do nieco młodszych czytelników, takich w wieku Adama. To dobrze napisana książka, która może pomóc wam spojrzeć na niektóre sprawy inaczej. Momentami zabawna, czasem gorzka w wymowie, świetnie nadaje się na zimowy wieczór.

Joelle Charbonneau jest autorką serii Testy. Trzeci tom nosi nazwę Egzamin dojrzałości. Trylogia została wydana w Polsce przez wydawnictwo YA! • Cia odkryła, że Zjednoczoną Wspólnotę może ogarnąć rebelia. Musi zdecydować, co zrobić z tą wiedzą. Postanawia, że ostrzeże prezydent o tym, co się dzieje. Kobieta nie jest zaskoczona. Miała wcześniej podejrzenia, że coś się dzieje. Prezydent zleca Cii zadanie – ma zabić wszystkich związanych z procedurą Testów. Egzamin na studia eliminuje większość kandydatów. Dla dziewczyny to trudne, ale postanawia, że wykona powierzoną jej misję. Potrzebuje jednak sprzymierzeńców, którzy są gotowi poświęcić się tej sprawie. Czy Cii uda się obalić Testy? Czy może zaufać kolegom z roku? • Główna bohaterka jest narratorką powieści. To odważna dziewczyna, która jest silna psychicznie, potrafi podejmować decyzje pod presją czasu i okoliczności. Jest jednak ostrożna, uważna i nie działa pod wpływem impulsu. Dziewczyna nie jest pewna, czy zadanie jej powierzone, jest słuszne, dlatego wykonuje je według własnego schematu. • Jednak Cia to także nastolatka, o czym nie można zapomnieć. Jest zakochana, co często objawia się szybszym biciem serca i pocałunkami nawet w obliczu zagrożenia. Przeżywa to, co się wokół niej dzieje. Nie wszystko też jest w stanie zrozumieć. To bardzo naturalne, ponieważ ma niewiele lat. Trzeba przyznać, że to mocny punkt tej książki. • Powieść zaczyna się niemal dokładnie w tym samym momencie, w którym skończyła się poprzednia część. Czytelnik, który ma za sobą drugi tom, a pod ręką trzeci, może od razu zatopić się w dalszej części historii. Z jednej strony to świetne rozwiązanie – nie trzeba wychodzi ze świata wykreowanego przez autorkę. Z drugiej – jeśli ktoś jak ja ma kilka tygodni przerwy między tomami, zdąży zapomnieć, co się działo chwilę wcześniej w fabule. • Świat przedstawiony jest naprawdę ciekawy. To najmocniejszy atut tej powieści. Pomysł na Testy, dziwne eksperymenty na ludziach, podział na dobrych i złych – wcale nie tak jasny, jak się wydaje – jest ciekawy, dobrze się go czyta. Poza tym mamy całe spektrum postaci, które mają przeróżne charaktery, co sprawia, że historia ciągle ma nowe odcienie. • Ważną rzeczą są osobowości ludzkie. Nie są to krystalicznie dobre lub złe osoby, ciągle coś się w nich ściera, nie ma nikogo, kogo można by jednoznacznie określić. To one sprawiają, że powieść czyta się dobrze i bez znudzenia. • Akcja książki ciągle kręci się wokół Testów, które eliminują wielu młodych ludzi. Cia chce położyć im kres, szuka sprzymierzeńców i podejmuje trudne decyzje. Jednak trochę brakowało mi w tym wszystkim wątpliwości. Akcja nie jest przemyślana, wszystko dzieje się niemal od razu – wystarczy, że bohaterowie coś postanowią i już to robią. • Ogólnie książka była dobra, chociaż pewnie bardziej bym się nią zachwycała, gdybym przeczytała ją zaraz po drugiej części. Czegoś zabrakło mi też w fabule – jakiegoś szczegółu, który wyjaśniłby do końca całą sprawę, pokazał problem od innej strony. Jednak całość wypada ok. Trylogia jest dobra, pomysłowa, ciekawie napisana, z fajnym tłem i bohaterką, którą się lubi i rozumie. • Polecam fanom młodzieżówek. Spodoba wam się ta trylogia, jeśli lubicie Igrzyska śmierci. To ciekawa lektura, która wciągnie was w swój świat i pozostawi w nim na kilka godzin.

Drusilla Campbell od dziecka lubiła pisać. Ma na swoim koncie kilkanaście książek. Jedną z nich jest wydana przez Media Rodzina Dobra siostra. Książka wyszła w serii Gorzka czekolada. • Simone jest w kolejnej ciąży, a już ma na głowie cztery córki. Pierwsza, Merell to mądra dziewczynka, która według Simone nie jest jej córką. Potem są bliźniaczki, które matka uważa za nieporadne i głupie. Najmłodsza jest Olive, która cierpi na chorobę układu trawiennego i ciągle płacze. Gdy pewnego dnia Merell dzwoni na policje i informuje ich, że Simone próbowała utopić najmłodszą siostrę, rozpoczyna się piekło. Simone cierpi na depresję poporodową, nie umie zająć się dziećmi i na dodatek ponownie urodzi córkę, co doprowadza ją do łez. Jedyną pociechą jest dla niej siostra, Roxanne. Jednak Roxy całe życie zajmowała się Simone i w końcu zaczyna mieć tego dość. Cierpi na tym jej małżeństwo, godność i poczucie wolności. Jednak jak uciąć tak silną więź? • Narrator śledzi cztery bohaterki. Pierwszą z nich jest Simone. Pokazuje jej zachowanie wywołane chorobą. Simone zachowuje się jak rozpieszczona nastolatka. Nie zdaje sobie sprawy z tego, co robi. Przy okazji wykorzystuje dobroć starszej siostry. Jest nieporadna życiowo, a gdy Roxanne nie odbiera od niej telefonów, oskarża ją o zaniedbanie i brak miłości. • Kolejną bohaterką jest Roxanne. To dobra kobieta, która jednak nie umie żyć własnym życiem. Robi wszystko, by to jej siostrze było dobrze. Zapomina o sobie, o mężu i własnych problemach. To sympatyczna bohaterka, ale czytelnik ciągle się nad nią roztkliwia, widząc, jak wiele jest w stanie poświęcić dla innych. • Kolejne bohaterki to Ellen, matka Simone i Roxanne, oraz Merell, córka Simone. Ta pierwsza pokazana jest jako jedna z bohaterek scen córek, dostaje też własne podrozdziały. W nich przedstawione są jej zmagania z poznawaniem nowych ludzi, pracą i mieszkaniem z córką i zięciem. Miałam wrażenie, że wizje związane z jej życiem są wciśnięte do książki nieco na siłę. Nie pasowały mi do całości. Wystarczająco dużo powiedziane było w scenach, które poświęcone były jej córkom, Ellen nie musiała dostawać jeszcze własnych rozdziałów. Merell to zupełnie inna sprawa. Wizja dziecka, jego przemyśleń i rozterek, doskonale uzupełniała spojrzenia starszych bohaterek. Merell to inteligentna dziewczynka, która powiela schemat swojej ciotki – jest nie tylko starszą siostra, lecz także opiekunką sióstr i matki. • W powieści znajdziemy kilka wątków. Jednym z nich jest problem depresji poporodowej, z którym zmaga się Simone. Brak doświadczenia w wychowywaniu dzieci i bezradność sprawiają, że Simone nie jest szczęśliwa, a jej dzieci tylko na tym cierpią. Podobnie było z Ellen, która by nie skrzywdzić własnej córki, oddała ją pod opiekę babci. Dopiero gdy na świecie pojawiła się Simone, Roxanne wróciła do domu i przejęła rolę matki. Drugim ważnym wątkiem jest uległość. Pokazują ją wszystkie bohaterki. Ellen ulegała swojemu mężowi, rezygnując z własnych przyzwyczajeń. Roxanne ulega siostrze, opiekując się nią i zapominając o własnym szczęściu. Simone natomiast ulega mężowi, który ciągle pragnie syna, a gdy kolejne ciąże przynoszą parze dziewczynki, nie rezygnuje ze starań. W rezultacie wpędza żonę w depresję – w ciągu dziesięciu lat Simone zachodzi w ciąże kilkanaście razy, w zbyt krótkim czasie. I na koniec Merell – ona ulega dorosłym, którzy jej imponują, ale też rozkazują. • Dobra siostra to powieść trudna. Nie brakuje w niej cierpienia, rozczarowań i problemów. Niemniej nie można się od niej oderwać. Napisano ją ładnym językiem, nie jest zbyt długa ani skomplikowana. Jest kilka wątków, które się łączą, ale nie są zbyt przesadzone. To historia, która mogła wydarzyć się w wielu domach, dlatego jest tak wstrząsająca. • Polecam fanom niebanalnych i trudnych historii. Z tego słynie seria Gorzka czekolada – z emocjonujących historii, które na długo zapadają w pamięć. I choć czyta się szybko, temat nie jest prosty. Warto sięgnąć.

Agata Pruchniewska – aktorka, która w wolnych chwilach pisze. Ma na koncie powieść I dobry Bóg stworzył aktorkę. Kontynuacją książki jest Suka w szołbiznesie, która w 2015 roku została wydana przez wydawnictwo SOL. • Dorotka dostaje propozycję, której na początku nie chce przyjąć. Młody Reżyser chce, by Suka zagrała w filmie. Dorotka nie jest przekonana, czy jej pies będzie dobrym aktorem, dlatego wymaga castingu, pokazuje sztuczki Suki. Młody Reżyser jest zadowolony, więc Suka rozpoczyna swoją karierę filmową. Jest całkiem niezła, co trochę dziwi Dorotkę, ponieważ to debiut jej czworonoga. Suka zaprzyjaźnia się z Kamilem, z którym gra, jest też bardzo naturalna. Natomiast Dorotka nie ma perspektyw na granie, chociaż próbuje, szuka, chodzi na castingi. Nawet udaje jej się dostać rolę w teatrze, ale jednak nie jest w stanie pracować z reżyserką. Więc kobieta szuka pracy i... miłości. • Narratorem ponownie jest Bóg. To świetny opowiadacz – zabawny, ironiczny, bardzo dokładny. Pokazuje, że czasem starał się pomóc Dorotce, podsuwając jej jakieś rozwiązania czy osoby. Nie może także zrozumieć, czemu Dorotka wzywa jego i jego rodzinę. Jest naprawdę doskonały w swojej roli. • W tej części pojawiają się też rozdziały, które opowiada... Suka. Są pisane kursywą, mniejszą czcionką. Różnią się od narracji trzecioosobowej. Tekst ten jest pisany w pierwszej osobie, z punktu widzenia psa. Nie wszystko jest więc dla Suki zrozumiałe, bierze to na swój czworonożny rozum i pokazuje tak, jak czuje. Jest przy tym bardzo zabawna, czasem złośliwa, ale przy tym mądra i urocza. • Historia skupia się jednak głównie na Dorotce i jej życiu. kolejny raz bohaterka próbuje znaleźć wymarzoną pracę, udaje jej się trochę zagrać, ale nie są to zbyt wybitne role. Ponownie rzuca się jej kłody pod nogi – dostaje prace, a potem okazuje się, że z niej nici. Mimo swojego uporu, talentu i cierpliwości Dorotka nie ma szczęścia. • Oprócz pracy Dorotka stara się także znaleźć nowego chłopaka. Pokazuje przy tym, jak absurdalni są w swoim zachowaniu niektórzy aktorzy. Dorotka w ogóle dość celnie przedstawia, przy pomocy narratora, który opisuje to, co widzi, posyłając ją w konkretne miejsca, szołbiznes. Ponieważ nie zmieniła się od pierwszej części, możemy przeczytać jej celne, czasem złośliwe, uwagi. U Dorotki to co w myśli, to w mowie. Jest szczera i bezpośrednia i dlatego nie można jej nie lubić. • Muszę przyznać, że kolejny raz bawiłam się doskonale w towarzystwie Dorotki. Język powieści jest lekki, zabawny, często przez to skontrastowany z problemami, które otaczają Dorotkę. Autorka pokazała kilka postaci z różnymi charakterami i temperamentami, które uzupełniają historię głównej bohaterki. Poznajemy bliżej polski świat szołbiznesu, ale też prywatne życie Dorotki. To kolejna książka, przy której nie można się znudzić, za to można się co chwila szeroko uśmiechnąć. • Polecam tę pozycje osobom, które lubią powieści niebanalne, ciekawie napisane, z polskim „podwórkiem” w tle. To doskonała pozycja szczególnie dla kobiet. Jeśli nie znacie pierwszej części, będziecie mogły bez problemu odnaleźć się w tej części, ale przyznaję, że I dobry Bóg stworzył aktorkę to doskonała lektura, którą musicie koniecznie przeczytać. A potem już tylko miły wieczór w towarzystwie Dorotki i Suki – to już obowiązek!

Alexandra Chauran jest wróżką w drugim pokoleniu, profesjonalnym medium, wyższą kapłanką w trzecim stopniu wtajemniczenia. Ma na swoim koncie książkę Tablice spirytystyczne ouija. Książkę w Polsce wydało Studio Astropsychologii. • Tablice ouija posiada nadrukowane słowa, litery i cyfry. Ich celem było przyciągnięcie ludzi na seanse spirytystyczne. Obecnie tablice traktowane są jako zabawa. Tablice mają przywoła ducha, który udzieli odpowiedzi na nasze pytania. Najlepiej korzystać z nich podczas pełni. Duchy możemy pytać o to, jak zmarły, kiedy żyły, kim były. Możliwe są też pytania o nas – naszą przyszłość. • Książka jest kompleksowym poradnikiem dotyczącym tablic ouija. Poznajemy ich historię, sposób używania i opinie na jej temat. Autorka nawiązała nawet do religii i popkultury. Opisała także co robić, by być bezpiecznym podczas seansów. Podała szereg pytań, które możemy zadać przywołanemu duchowi. Są one poukładane w kilku kategoriach. • W książce znajdziemy też informacje na temat manipulowania tablicą. Wpływ na nas poprzez tablice mogą mieć bliscy, ale też nieznani nam ludzie. To ważne, by obserwować innych i ufać im. Dla wielu osób korzystanie z tablicy jest zabawą. Nawet jeśli takie jest podejście osób obecnych podczas seansu trzeba wiedzieć, że niektórzy chcą przez to wydarzenie móc na nas wpłynąć. • Ciekawym fragmentem jest przygotowanie seansu. Jest wiele rzeczy, które trzeba brać pod uwagę. Nawet dni tygodnia, pora dnia, czas w roku są ważne, jeśli zależy nam na skorzystaniu z tablicy. • Autorka umieściła w książce rozdział dotyczący historii opartych na faktach. Opowiadają one o ludziach mających styczność z tablicami. Niektóre z nich mrożą krew w żyłach. Są pouczające i wzbogacają lekturę poradnika. • Oprócz tego w książce znajdziemy bibliografię i notkę o autorce. To uzupełnia całość i sprawia, że książka choć niedługa jest pełna informacji, ciekawa i przydatna. Nie jest przepełniona zbytecznymi szczegółami, ale wyczerpuje temat i opisuje go dość przyjemnie. Autorka posługuje się plastycznym, ładnym językiem, który czyta się niemal jak powieść. • Polecam osobom, które wierzą w rzeczy nadprzyrodzone. Jeśli kiedyś zastanawialiście się nad działaniem tablic, tym, jak wygląda seans spirytystyczny, o co zapytać duchy i jak przygotować się do tego wydarzenia, na pewno powinniście sięgnąć po tę pozycję. Poradnik dostarczy wam informacji, o których wcześniej mogliście nie słyszeć. To także dobra książka dla osób, które lubią tego typu ciekawostki.