Julie uwielbia gotować, to ją odstresowuje. Widząc sukcesy przyjaciółek, jest trochę zdołowana. Postanawia, że zacznie prowadzić bloga o gotowaniu i w ten sposób pokaże innym, że potrafi pisać i doprowadzić coś do końca. Zamierza w rok przygotować ponad 500 przepisów swojej idolki, Julii Child, autorki książki kulinarnej, która zrewolucjonizowała amerykańskie podejście do francuskich przepisów. • Akcja w filmie dzieje się dwutorowo. Widzimy zarówno czasy współczesne, gdzie Julie zmaga się z pracą, problemami z matką i mężem oraz przepisami, jak i życie Julii Chlid kilka lat wcześniej – pisanie książki, naukę gotowania, problemy z pracą jej męża. Obie te historie pokazują jednak wielką pasję do gotowania i kuchni, smaku i zapachu potraw. Dla obu była to ucieczka przed problemami i hobby. • Główne role w filmie otrzymały Meryl Streep i Amy Adams, obie ogląda się bardzo dobrze, grają przekonująco i z pasją. Julie i Julia to film nie tylko dla fanów gotowania, to świetna historia dwóch kobiet, które muszą stawiać czoła zupełnie innym problemom, a ich życiorysy łączy kuchnia. Bardzo przyjemnie się ogląda.

Filip, jeden z synów Dominika Pillona, właśnie wszedł do zarządu firmy ojca. Jego pierwszym zadaniem jest lot na planetę, która jest pilnie strzeżonym sekretem przedsiębiorstwa. Mieszkają na niej futrzane istoty, człekopodobne, które muszą zmierzyć się z nadchodzącymi wrogami. Na dodatek zostają bez władcy, którego ma zastąpić na tronie syn. By jednak zostać przywódcą ludu, musi porozmawiać z Najstarszym, który przesądzi o tym, czy Hoot-Hotoran jest godny piastowania tej funkcji. • Pillon i Synowie Marka Hemerlinga to powieść, która toczy się na kilku płaszczyznach czasowych i przestrzennych. Fabułę można podzielić na dwie historie. Pierwsza opowiada o Filipie, potomku Dominika Pillona, który w ramach pracy ma odwiedzić firmową planetę. Ma zbadać, jak wygląda, czy będzie przydatna w interesach. Druga historia mówi o przygotowaniach do wojny i obieraniu nowego władcy ludu Skolgaru. • W powieści znajdziemy kilka interesujących tematów. Jednym z nich jest sprawa kultury i pewnego rodzaju religii, która wytworzyła się wśród futrzastego ludu. To fascynujące, gdy czyta się o wszystkich tych zwyczajach, których jesteśmy świadkami, możemy obserwować całkiem nową cywilizację. Autor dołożył starań, by zainteresować nas, ale nie przytłoczyć informacjami na temat tych istot. Innym interesującym wątkiem jest sprawa potomków Pillona i jego pomysłu na stworzenie firmy. I niech nie zmyli was objętość tej książki – na 150 stronach pojawia się naprawdę wiele interesujących tematów, o których mogłabym pisać i pisać, ale odebrałoby wam to przyjemność z lektury, więc nie będę tego robić. • Fabuła może zaskoczyć. Nie oczekujcie zwrotów akcji i niespodziewanych wydarzeń, jednak tekst naprawdę jest ciekawy, głównie dlatego, że czytelnik od pierwszych stron zostaje wrzucony w całkiem nowy świat bez jednego słowa wyjaśnień. Dopiero z czasem zaczynamy wszystko układać w logiczną całość. Warto więc przebrnąć przez początkowe strony, by potem zachwycić się twórczością Marka Hemerlinga. • Muszę przyznać, że nie tylko pomysł na fabułę przypadł mi do gustu, lecz także wykonanie. Autor posługuje się pięknym, plastycznym i bogatym językiem. Opisy nie są męczące i nudne, są naprawdę świetnie skomponowane, pełne pięknych określeń, które czyta się z zachwytem. Dzięki temu bez problemu można poczuć się, jakby się było w środku wydarzeń. • Czytanie Pillona i Synów to była czyta przyjemność. Fabuła, język, fantastycznie wykreowany świat – to tylko niektóre z zalet tej pozycji. Przyznaję, że na początku trudno było mi się wdrożyć w tę powieść, jednak już po kilku stronach wszystko zaczynało się wyjaśniać, a konkretne elementy zaczęły „wskakiwać” na swoje miejsca, dając mi naprawdę ciekawą lekturę. Na pewno każdy fan science fiction powinien sięgnąć po tę książkę, więc jeśli jesteście fanami gatunku, nie wahajcie się ani chwili.

Nita przygotowuje się do ślubu. Podczas ceremonii dzieje się jednak coś dziwnego – pęka ziemia i oddziela ją od przyszłego męża. Okazuje się, że według duchów przodków Nita jest już obiecana komuś innemu. W dzieciństwie przyłaziła się z Kenaiem, który podarował jej naszyjnik i duchy uznały, że jest to wyraz jego uczucia. By móc wziąć ślub Nita musi odszukać dawnego przyjaciela i wraz z nim zniszczyć podarunek, by zostać uwolnioną z przysięgi. Tylko jak dziewczyna porozumie się z Keaniem, który jest teraz niedźwiedziem? • Mój brat niedźwiedź 2 to animacja z 2006 roku, która opowiada dalsze lasy dwóch niedźwiedzich braci – Kenaia i Kody. Skończyła się zima, czas zacząć nowe przygody. Koda śmieje się z Kenaia, który w nocy mamrocze imię dawnej przyjaciółki, za to Kenai pobłażliwie patrzy na dwa łosie, które próbują znaleźć sobie partnerki. Wiosna wisi w powietrzu. • Druga część bajki skupia się głównie na podróży, którą muszą odbyć bohaterowie, by pod okiem duchów przodków zniszczyć naszyjnik. Nita otrzymuje od szamanki możliwość rozmawiania ze zwierzętami, dlatego może swobodnie gawędzić nie tylko z dawnym przyjacielem, lecz także z jego bratem czy łosiami. Dowiadujemy się więcej na temat jej życia, poznajemy jej fobię, staramy się zrozumieć, co łączyło tę dwójkę w przeszłości i czy są jakieś szanse na wspólną przyszłość. Ta myśl przeraża Kodę – mały niedźwiadek boi się, że straci brata, bo ten wybierze dziewczynę i poprosi przodków o przywrócenie mu ludzkiej postaci. • W tle mamy też wątki, które mogą śmieszyć, ale pokazują też dwa zupełnie różne podejścia do spraw damsko-męskich. Tuke i Rutt próbują zdobyć serca dwóch pięknych koleżanek, korzystając przy tym z rad Kenaia i Nity. Które z nich okaże się mądrzejsze i bardziej doświadczone w sprawach sercowych? • W animacji pojawia się kilka zabawnych scen, parę wydarzeń, które mają podkręcić akcję, jednak tej jest tu raczej niewiele. To raczej dość statyczna bajka, która skupia się na motywie drogi. Owszem, bohaterowie przeżywają przygody, ale nie są one jakoś wyjątkowo spektakularne. • W polskiej wersji językowej chyba tylko Bartosz Obuchowicz w roli Kenaia reprezentuje dawną ekipę dubbingową. Za Kodę mówi Wit Apostolakis-Glusiński, a Rutt i Tuke to tym razem głosy Wojciecha Pokory i Piotra Adamczyka. Nitę gra Agata Buzek. • Mój brat niedźwiedź nigdy nie był w spisie moich ulubionych bajek. Druga część również tam nie trafi. Mocnym punktem bajki jest na pewno fakt, że mamy ponownie problem dotyczący wyboru między tym, co jest dobre dla głównego bohatera, a tym, co dobre dla innych. Kenai musi zdecydować, czyje szczęście jest dla niego najważniejsze. • Jeśli widzieliście pierwszą część i jesteście ciekawi, jak dalej radzą sobie niedźwiedzi bracia, możecie obejrzeć. Wątek miłosny, który się tu pojawia, jest dla mnie nieco słabo rozbudowany, ale może wam się spodoba.

Kenai – najmłodszy z trójki braci – ma niedługo przejść ceremonię, która zrobi z niego mężczyznę. Chłopak otrzyma też swój totem, który wskaże mu drogę w życiu. Kenai marzy o czymś wyjątkowym, co podkreśli jego siłę i zręczność. Niestety, otrzymuje totem niedźwiedzia, który symbolizuje miłość. Po ceremonii okazuje się, że chłopak, spiesząc się, niedbale przywiązał kosz z rybami, które miały wykarmić wioskę. Niestety, kosz upadł, a jego zawartość została zjedzona przez niedźwiedzia. Bracia postanawiają, że wyśledzą winowajcę. Niestety, nie wszystko idzie po ich myśli... • Mój brat niedźwiedź z 2004 roku to animacja, która opowiada historię młodego chłopaka, Kenai, który musi zrozumieć, jaki jest jego cel w życiu i czym powinien się w nim kierować. Pod wpływem różnych zdarzeń zostaje zmieniony w niedźwiedzia – swój totem, ale też zwierzę, które uznaje za głupie i winne wszystkich ostatnich niepowodzeń. • Jako niedźwiedź Kenai postanawia dotrzeć do góry świateł, gdzie zorza zsyła duchy przodków. Być może dzięki temu odmieni się jego los i postać. Na swojej drodze chłopak spotyka Kodę – małego niedźwiadka, który zostaje jego przewodnikiem. Koda zgubił mamę, ale podejrzewa, że jest nad Potokiem pstrągów z innymi niedźwiedziami. Właśnie w tę stronę udają się nowi znajomi. • W czasie podróży Kenai pozna życie niedźwiedzi i zacznie inaczej na nie patrzeć. Zrozumie ich zwyczaje i zachowanie. Zobaczy też swoje błędy i będzie musiał zastanowić się nad swoim życiem i postępowaniem. Pomoże mu w tym Koda – jego nowy brat. Obaj będą musieli nauczyć się żyć razem, przeżyją wiele przygód i niebezpiecznych sytuacji. Będą też musieli uciekać przed człowiekiem, który chce pomścić śmierć braci – Denahim, starszym bratem Kenaia. • W polskiej wersji językowej usłyszymy Bartosza Obuchowicza jako Kenaia i Aleksandrę Radwańską jako Kodę. Wśród drugoplanowych postaci wyróżniają się głosy Szymona Bobrowskiego (Denahi) i Andrzeja Grabowskiego (jednego z łosi). Bajka ma bardzo mało piosenek, nie śpiewają ich bohaterowie (raz tylko Koda zaczyna nucić jeden z utworów). Warto zwrócić uwagę na piosenkę, która otwiera film – Duchy tych, co mieszkali tu w wykonaniu Kayah. Bardzo klimatyczna, pasująca do fabuły, ale też do atmosfery bajki, zwraca uwagę na ważne rzeczy, które będą miały miejsce w fabule. • Mój brat niedźwiedź to bajka, która uczy nas tego, że powinniśmy brać odpowiedzialność za swoje czyny. Pokazuje też, że nie są konieczne związki krwi, by być czyimś bratem. Możemy też zobaczyć, jak zmienia się Kenai. Mimo że nienawidził on niedźwiedzi, nagle zaczął inaczej je postrzegać, bo poznał ich życie i zwyczaje. Każdy może zmienić zdanie, a ocenianie po pozorach jest krzywdzące. • Ogólnie jednak Mój brat niedźwiedź nie jest bajką, którą umieściłabym na liście swoich ulubionych. Historia ma swoje plusy i minusy – przede wszystkim mocną stroną zmiana zdania o kimś, kogo się wcześniej nie znało, a zakładało się, że się go nie lubi. Minusem jest jednak fakt, że po obejrzeniu filmu niemal natychmiast wylatuje on z głowy, nie jest jakiś wyjątkowo zajmujący. Młodszym może się jednak spodobać, bo ma wszystko, co bajki Disneya powinny mieć – akcję, przekaz, ciekawych drugoplanowych bohaterów, zabawne sceny, wzruszenia i happy end.

Sophie wraz z siostrą i jej dziećmi mieszka w małym francuskim miasteczku okupowanym przez Niemców. Jej mąż walczy na wojnie, a ona walczy na miejscu – o godność, odrobinę jedzenia, życie. Jedyną pamiątką, na której jej zależy, jest jej portret pędzla męża. Niestety, obraz podoba się również żołnierzowi, który przychodzi na obiady do hotelu prowadzonego przez siostry. Jednak wbrew obawom Sophie, wcale nie chce go skonfiskować, jedynie używa go jako pretekstu do rozmów o sztuce. Gdy wiele lat później obraz ten wisi w domu Liv, trzydziestoletniej wdowy, nie wie ona jeszcze, że być może niedługo będzie jej odebrany. Rodzina Sophie stara się bowiem odzyskać cenną pamiątkę. Niestety, dla Liv również jest ona wiele warta, głównie z powodów sentymentalnych. • Dziewczyna, którą kochałeś Jojo Moyes to książka, w której dostajemy dwie historie. Pierwsza rozgrywa się podczas wojny. Tu poznajemy Sophie, żonę malarza, która wraz z najbliższymi prowadzi hotel w miasteczku okupowanym przez Niemców. Kobieta jest silna, odważna i często zaskakuje wszystkich swoim zachowaniem. Czy nie sprawi jej to jednak kłopotów? Druga historia dzieje się współcześnie i opowiada o Liv. To młoda kobieta, która nagle straciła męża i mimo upływu czasu nadal za nim tęskni. Ostatnio nie układa jej się za dobrze – ma długi, słabe widoki na dobry zarobek, a na dodatek ktoś chce zabrać jej ukochany obraz. Czy Liv uda się wyjść z tych kłopotów obronną ręką? • Mamy zatem dwie zupełnie różne opowieści, które łączy jeden obraz. Dla obu kobiet był on bardzo ważny i obie były w stanie zrobić wiele, by go zatrzymać. Czy jednak to się opłacało? Głównymi wątkami w powieści są przetrwanie i zamartwianie się o los męża oraz chęć połączenia się z nim – jeśli chodzi o Sophie – a także, w przypadku historii Liv, powolne godzenie się ze stratą ukochanego i stawianie czoła bieżącym problemom. W tle otrzymujemy miłość, nadzieję, rozczarowania i wiele innych emocji, z żonglowania którymi znana jest autorka. • Muszę przyznać, że są w tej książce rzeczy, które mnie oczarowały i takie, który rozczarowały. Do pierwszych zalicza się świetnie napisana historia Sophie, klimat, który wokół tej opowieści zbudowała autorka. Bardzo cieszę się, że opowieść ta nie skończyła się w momencie końca pierwszej części, lecz pokazano nam jej dalsze losy, przytaczając różne dowody, listy, notatki i wspomnienia. Minusem jest za to zachowanie Liv, które nie miało dla mnie ani odrobiny logiki, a także okładka, która mimo że pasuje do serii książek Jojo Moyes, stoi w całkowitej sprzeczności z pierwszą częścią książki, która nie napawa raczej optymizmem. • Dziewczyna, którą kochałeś zaskoczyła mnie akcją umieszczoną podczas wojny. Powieść jest dobra i wciągająca, a ten, kto zna już styl autorki, wie, czego się po niej spodziewać – wielu emocji, skomplikowanych relacji międzyludzkich i ciekawej fabuły. Jeśli więc szukacie książki, która być może was wzruszy, a z pewnością pochłonie na kilka wieczorów, śmiało sięgajcie po Dziewczynę, którą kochałeś.