Autor: Stephen King • Tytuł: Uniesienie • Tytuł oryginalny: Elevation • Wydawnictwo: Albatros • Liczba stron: 176 • Scott jest postawnym mężczyzną, który pewnego dnia zauważa, że znacznie tracił na wadze. Jednak jego ciało się nie zmienia. Kilogramy znikają, a wygląd pozostaje ten sam. Swoimi spostrzeżeniami dzieli się z przyjacielem, lecz ten, mimo że jest lekarzem, nic nie potrafi mu doradzić. Scott jednego jest pewien – nie chce dać się zamknąć w szpitalu, nie zamierza być królikiem doświadczalnym. Jednak jak długo będzie jeszcze żył, skoro kilogramów ciągle ubywa? • Uniesienie Stephena Kinga to powieść, w której głównym bohaterem jest z pozoru przeciętny mężczyzna. Scott mieszka sam, pracuje, czasem wyskakuje do knajpy. Ma też zatarg z sąsiadkami, parą lesbijek, których psy brudzą mu trawnik. Wszystko wydaje się bardzo zwyczajne, aż pewnego dnia okazuje się, że z ciałem mężczyzny dzieje się coś dziwnego. Właśnie w tym momencie poznajemy jego historię. • Cała sprawa dotyczy nie tyle utraty kilogramów, co zmiany, jaka dokonała się w życiu mężczyzny. Gubienie wagi to tylko tło dla tej historii. Oczywiście, jest to ważne, ponieważ to determinuje zachowania Scotta. Mężczyzna oblicza, ile czasu jeszcze mu zostało. Nie wie, co się stanie, gdy waga pokaże zero. Wie jednak, że musi coś robić. Dlatego zmienia swoje życie – postanawia zachowywać się inaczej, coś zrobić, nim nadejdzie sądny dzień. • Książka klasyfikowana jest na portalach jako horror. Nie jest ona jednak straszna. Owszem, ma dobrze znany u Kinga element paranormalny, tajemniczy, ale to tyle. Nie spodziewajcie się mrożących krew w żyłach scen, które wywołają u was ciarki. To nie ten typ powieści. • Uniesienie to książka trudna do przyporządkowania do jakiejś kategorii. Jest tu dużo scen obyczajowych, pokazuje się nam przekrój małego społeczeństwa. Poznajemy problemy kobiet będących w związku, które przeniosły się do niewielkiej miejscowości. Obserwujemy stereotypy, niechęć do kobiet. To jednak niejedyny temat. Dowiadujemy się o problemach rodzinnych głównego bohatera, poznajemy inne osoby z jego otoczenia, ich charaktery. To ciekawe, aczkolwiek czasem niektóre tematy są jedynie zasygnalizowane i czuje się niedosyt. Z drugiej strony nie można się jednak dziwić – książka nie ma nawet 200 stron, trudno byłoby upchnąć na tak niewielu kartkach więcej. • Uniesienie ani mnie nie zachwyciło, ani rozczarowało. Przeczytałam, bo byłam ciekawa, a widziałam wiele opinii na temat tego, że ta powieść Kinga jest rozczarowująca. Nie sądzę, by była kiepska, jest na pewno inna niż wszystko, co czytałam tego autora. Nie mogę powiedzieć, że jest zła, ale nie mogę stwierdzić też, że jest dobra. Jest nijaka. Ma dobry pomysł, interesujące tło i nic więcej. Ot, lektura na jeden wieczór.

Autor: Joanna Pypłacz • Tytuł: Nierozdzielne • Wydawnictwo: Videograf • Liczba stron: 336 • Sybilla i Sabina od zawsze były ze sobą blisko. Jako bliźniaczki stworzyły sobie nawet własny język. Sybilla była tą otwartą, towarzyską, Sabina była cicha i zamknięta w sobie, nie odzywała się. Pewnego dnia wszystko się zmieniło. Sabina zaczęła odkrywać, że może się uniezależnić od siostry, zaczęła spotykać się z mężczyzną, odkrywać siebie. Sybilla czuła się zagubiona, widziała, że utraciła przewagę nad siostrą, coraz bardziej zaczęła też pogrążać się w świecie tajemniczych zjawisk. Czy to oznaka choroby psychicznej? Czy Sabina się otworzy i zacznie mówić w normalnym języku? Jak siostry dogadają się – i czy w ogóle to nastąpi – po zmianach, jakie w nich zachodzą? • Nierozdzielne to powieść Joanny Pypłacz, w której głównymi bohaterkami są bliźniaczki – Sabina i Sybilla. Dziewczyny są identyczne z wyglądu, ale zupełnie różne z charakteru. Sybilla jest otwarta, namiętna, rozmowna. Jej charakter tłamsi siostrę, która jest zamknięta w sobie, mówi jedynie w języku wymyślonym w dzieciństwie. Dziewczyny są ze sobą blisko, ale ta bliskość je niszczy. • Powieść skupia się na pokazaniu dwóch różnych kobiet. Młode dziewczyny mają odmienne charaktery, są ze sobą związane i mają na siebie ogromny wpływ. To nie jest dobre, bo jedna czuje się dowartościowana, druga natomiast stłamszona. Jednak łączy je tajemnica – w dzieciństwie przeżyły coś, co sprawiło, że zmieniły się na zawsze. Czytelnik obserwuje ich życie – widzimy, że dziewczyny umawiają się z mężczyznami, co robią w domu, jak się traktują, lepiej poznajemy ich charaktery. Powoli ujawnia się też tajemnica sióstr, która podkręca atmosferę powieści. • Jednak temat tajemnicy i życie sióstr to niejedyne, co otrzymujemy w powieści. Są też wątki poboczne na przykład dotyczące miłości. Są oczywiście związane z bohaterkami, jednak pokazano też drugą stronę medalu, czyli to, co czują i robią mężczyźni, z którymi spotykają się siostry. To dobrze, bo dzięki temu postacie nie są płaskie, dostają własne charaktery i motywacje. • Mocną stroną powieści jest umieszczenie akcji w początkach XX wieku. Autorka nieźle poradziła sobie z oddaniem czasów, w których dzieje się akcja. Nie udziwnia, stara się pokazać realia, ale nie komplikuje sprawy. To dobrze, bo nie czujemy zagubienia w rzeczywistości, którą stworzyła pisarka. • Drugim plusem jest atmosfera. Nieco niepokojąca, oplatająca czytelnika mackami, trzymająca w napięciu do ostatnich stron. Nie ma co prawda nagłych zwrotów akcji, ale są sceny, które zaskakują. Autorka potrafi zainteresować, dobrze radzi sobie z kreacją bohaterów i tworzeniem spójnej, ciekawej historii. Pojawiają się elementy paranormalne, trudne do wyjaśnienia, tajemnicze. To dodatkowo wpływa na atmosferę. Powieść rozpoczyna się niczym obyczaj, a potem wplatane są w nią wątki z pogranicza fantastyczne. Są zjawy, dziwne wizje, które niepokoją czytelnika. • Trzeba przyznać, że powieść jest oryginalna. Nie spotkałam się z podobną historią nigdy wcześniej. Od pierwszych stron wciągnęłam się w lekturę, a w połowie zostałam zaskoczona i już do końca nie mogłam się oderwać. Przyznaję, że nie spodziewałam się tak klimatycznej książki. Autorka świetnie radzi sobie z prowadzeniem fabuły, nie nudzi, nie wydłuża na siłę scen. To naprawdę ciekawa książka, którą polecam, jeśli lubicie poczuć dreszczyk emocji spowodowany niecodziennymi sytuacjami.

Autor: Daniel Jose Older • Tytuł: Ostatni strzał • Tytuł oryginalny: Last Shot • Wydawnictwo: Uroboros • Liczba stron: 464 • Lando prosi Hana o pomoc. Szykuje się pewna misja, która ma nie do końca legalne zaplecze. Han nie jest przekonany, czy powinien brać w niej udział. Lando ma jednak dobry argument – Solo nie zmienił informacji o właścicielu Sokoła Millenium i w ten sposób sprowadził na przyjaciela kłopoty. Czy jednak misja jest bezpieczna? Czego dotyczy? Czy uda się ją zakończyć sukcesem? • Ostatni strzał Daniela Jose Oldera to powieść, która poprzedza wydarzenia z filmu Han Solo: Gwiezdne wojny – historie. W książce bohaterów jest kilku, ale na pierwszy plan wysuwają się Han Solo i Lando Calrissian. Historia nie toczy się jednak jednotorowo – mamy kilka planów wydarzeń: współczesny i dawne, które się ze sobą przeplatają. Dowiadujemy się bardzo powoli, co działo się lata temu, gdy Lando był właścicielem Sokoła, a Han nie był jeszcze mężem. Te wydarzenia mają wpływ na to, co dzieje się współcześnie. • Akcja skupia się na misji, którą podejmują Han i Lando. Mają odszukać tajemniczy przekaźnik, który znajduje się gdzieś w galaktyce. Przed laty obaj przyjaciele – w różnym czasie – też próbowali go zdobyć. Dowiadujemy się tego z rozdziałów dotyczących przeszłości. Czytelnik powoli zaczyna składać historię z tych różnych fragmentów i dopiero w połowie książki jesteśmy w stanie mniej więcej zorientować się, o co chodzi i jaki jest sens tej powieści. • Akcja – przez rozbicie różnymi planami czasowymi – momentami nie jest płynna. Oczywiście, dzieje się wiele – są bójki, ucieczki, niebezpieczne sytuacje. Mamy romanse, tajemnice i loty przez galaktykę. Niestety przez to, że co chwilę skaczemy w czasie, nie zawsze wszystko jest jasne. Olśnienie przychodzi mniej więcej w połowie lektury, gdy wszystkie fragmenty zaczynają wskakiwać na swoje miejsca. Dopiero wtedy znika poczucie zagubienia, a fragmenty z przeszłości stają się naprawdę intrygujące. Chociaż i wcześniej takie były, bo nie brakowało w nich akcji, jednak dopiero po połowie książki zaczynamy rozumieć, po co się nam je przedstawiało. • Fani Gwiezdnych wojen będą zachwyceni. W książce pojawia się dużo znanych i lubianych bohaterów, których opisano w bardzo ciekawy sposób. Jawią się oni jako zwykli ludzie, z uczuciami i troskami, rozterkami. Świetnie to wypada. Wspomina się też o różnych istotach, rasach, miejscach, wydarzeniach, które fani serii na pewno bezbłędnie rozpoznają. Jeśli jednak nie śledzicie zbyt uważnie Gwiezdnych wojen, wiele rzeczy może być dla was niejasnych. Ja miałam takie wrażenie co chwilę – czułam się, jakbym wkroczyła do zakazanego, tajemniczego świata, w którym ciągle się gubiłam. • Jeśli więc jesteście fanami Gwiezdnych wojen – śmiało. Nie trzeba was zresztą namawiać. Jeśli jednak nie bardzo orientujecie się w tej serii, ale chcecie poznać historie Hana, naszykujcie się na to, że nie wszystko możecie od razu zrozumieć. Nie zrażajcie się jednak, dajcie tej powieści szansę.

Autor: Gabrielle Bernstein • Tytuł: Przestań się oceniać • Pełny tytuł: Przestań się oceniać. Jak pozbyć się nawyku osądzania i rozwinąć swój potencjał • Tytuł oryginalny: Judgment Detox: Release the Beliefs That Hold You Back from Living A Better Life • Wydawnictwo: Kobiece • Liczba stron: 248 • Każdy z nas się ocenia. Porównując się do innych, nie wierząc w swoje możliwości, dołując się, sprawiamy, że nasza samoocena się obniża. Mamy poczucie winy, że nie jesteśmy wystarczająco w czymś dobrzy. Równie często oceniamy innych – by polepszyć sobie nastrój, by się odstresować. Jak się pozbyć tego odruchu? O tym mówi książka Gabrielle Berenstein pod tytułem Przestań się oceniać. • Autorka twierdzi, że ocenianie bierze się z braku miłości do samego siebie. Przez urazy, które mamy, jesteśmy bardziej podatni na oceny i przez to czujemy poczucie winy i nie jesteśmy dowartościowani. Oceniamy też innych, co wpływa na nasze relacje z otoczeniem, a potem też na to, że sami czujemy się źle, bo nie znając kogoś, jego sytuacji, potrafimy źle odebrać pewne zachowania. • W książce pojawia się system kilku kroków, których pokonanie ma doprowadzić do pozbycia się nałogu oceniania, a przynajmniej do uświadomienia go sobie i ograniczenia. Są one związane z różnego rodzaju przemyśleniami. Nie są trudne w realizacji, jak cały program proponowany przez autorkę – niepotrzebne nam dodatkowe wyposażenie czy drogie składniki. Cały program naprawczy odbywa się w nas samych. • Plusem pozycji jest narracja. Nie jest to sztywny poradnik, autorka ma świadomość, że posiada czytelników i zwraca się do nich bezpośrednio. Zaletą jest też fakt, że wplata w swój poradnik wiele historii osobistych. Dzięki temu pokazuje, że nawet ona, która teraz uznawana jest za guru w sprawach nieoceniania się, miała czasem sytuacje, które na pewno przechodzą jej czytelnicy. To dobrze, bo wypada wtedy bardziej ludzko. • Mimo że lubię wszelkiego rodzaju przewodniki duchowe, ten nie przypadł mi do gustu. Spodziewałam się pozycji lepiej napisanej, w której znajdę rady, jak przestać się oceniać. Jasne, to wszystko tu jest, ale mocno związane jest to z duchowością, miłością, samoakceptacją, co nie do końca mi odpowiadało. Chciałam poznać bardziej psychologiczny wymiar tego problemu, zrozumieć, skąd się bierze i co o nim mówią naukowcy, tymczasem autorka postawiła na inny aspekt i nie przekonała mnie do niego. • Temat poradnika jest ważny, uniwersalny i ponadczasowy. Jeśli lubicie różne spojrzenia na pewne zagadnienia, możecie sięgnąć z ciekawości. Jednak jeśli szukacie solidnych porad, nie do końca jest to pozycja dla was.

Autor: Gary Goldschneider • Tytuł: Moja i twoja astrologia • Tytuł oryginalny: The Astrology of You and Me: How to Understand and Improve Every Relationship in Your Life • Wydawnictwo: Kobiece • Liczba stron: 416 • Chyba każdy chociaż raz zaglądał do horoskopu. Naturalne jest, że po przeczytaniu własnego, szukamy też informacji na temat znaku osoby, którą lubimy lub z którą jesteśmy w związku. Właśnie dla takich osób powstała książka Moja i twoja astrologia Gary’ego Goldschneidera. • Na samym początku autor krótko opowiada, jak powstała ta pozycja. Zdradza, że pomysł na książkę nie do końca był jego – podpowiedziano mu, jakie ma zawrzeć w niej kategorie. W ten sposób powstały trzy główne działy dotyczące pracy, miłości i przyjaźni, czyli tego, co najbardziej interesuje czytelników w horoskopach. • Każdy znak opracowano właśnie z podziałem na te trzy tematy. Wszystkie mają jeszcze podkategorie – na przykład w pracy możemy przeczytać o relacjach z szefem, współpracownikami lub klientem. Opisy nie są długie, ale trzeba przyznać, że są szczegółowe. To nie banały w stylu „dziś spotkasz swoją miłość”, lecz dokłada analiza charakteru osoby spod danego znaku zodiaku. • Najmocniejszym punktem książki jest fakt, że nie przedstawia ona nas samych. Jest skierowana do osób, które szukają informacji na temat relacji z innym człowiekiem. Autor skupił się na przedstawieniu osób, które mają dany znak, jakby opowiadał nam o nich pewne ogólne prawdy. W ten sposób możemy „poznać” drugiego człowieka, zobaczyć, co lubi, czego unikać w kontaktach z nich. To coś w rodzaju przewodnika, który pozwala uwypuklić pewne cechy charakteru osób z danego znaku zodiaku. • Podoba mi się, że forma tej książki skupia się właśnie na innych osobach. To, jacy jesteśmy, jest dla nas dość oczywiste, ale często szukamy informacji na temat innych ludzi. Dlatego też ta książka jest taka unikatowa – bo skupiono się na zaprezentowaniu innych, nie nas samych. Na dodatek narracja jest tak poprowadzona, jakby autor opowiadał nam o danej osobie, co wypada bardzo ciekawie. Może trudno to zrozumieć z mojego opisu, ale wygląda to mniej więcej tak, jakby ktoś chciał przedstawić czytelnikowi jakiegoś człowieka za pomocą znaku zodiaku. Nie mówi się tu „jesteś zaborczy”, lecz wspomina się, że „partner spod takiego znaku nie lubi spędzać czasu poza domem, musisz więc przygotować się na to, że wakacje będą krótkie, a wolne chwile przeleżycie na kanapie”. • Moja i twoja astronomia to książka, która mnie zaskoczyła. Nie jest to oczywiście lektura do poduszki, to raczej pozycja, po którą sięga się z ciekawości. Sprawnie napisana, dobrze podzielona i ciekawa pod względem tematu – czyli przedstawienia cech osób spod danego znaku. Mnie się podobała.