David uwielbia spędzać czas na dachach Londynu. Tu czuje się wolny. Gdy pewnego dnia na swojej drodze spotyka dziewczynę, jest zaskoczony. Do tej pory nikt poza nim tu nie bywał. Na dodatek dziewczyna, Heaven, mówi, że wycięto jej serce. Chłopak nie chce uwierzyć, przecież widzi, że dziewczyna może chodzić, mówić, nie wygląda na trupa. Ta się jednak upiera. Dopiero gdy w szpitalu okazuje się, że faktycznie nie słychać bicia jej serca, David zaczyna jej wierzyć. Heaven ścigają mężczyźni, którzy wycieli jej serce. Czego od niej chcą? Dlaczego to ona padła ich ofiarą? • Heaven. Miasto elfów Christopha Marziego to powieść fantastyczna dla młodzieży. Głównym bohaterem jest David, młody chłopak, który uciekł z domu i zaczął pracę w Londynie. Jego pasją jest chodzenie po dachach. Właśnie tu spotyka tytułową Heaven. • Heaven to bardzo tajemnicza dziewczyna. Jej rodzice nie żyją, a sama nastolatka jest bogata, chociaż nie korzysta ze swoich pieniędzy. Do tej pory była zwykłą dziewczyną – miała przyjaciół, chodziła do szkoły. Jej pasją było niebo, którym interesowała się wcześniej jej matka. Dlatego też Heaven wymykała się na dachy, by oglądać skrawek nieboskłonu bez gwiazd – bardzo dziwne zjawisko nad Londynem, o którym nikt nic nie wie. • Jest jednak coś, co wyróżnia Heaven – dziewczyna przeżywa wycięcie serca. Nadal może mówić, chodzić, jedynie nie lubi gorąca. Czemu Heaven żyje? Dlaczego tajemniczy mężczyzna o różnych imiona ją ściga? I kto go na nią nasłał? David chce pomóc dziewczynie, ale nie wie, z czym ma do czynienia. Oboje muszą odkryć, dlaczego Heaven nadal żyje i co to oznacza. • Pomysł na fabułę jest bardzo interesujący. Nie będę zdradzać szczegółów, by nie psuć wam zabawy. Mogę powiedzieć, że chodzi o całkiem nowe spojrzenie na elfy, które mi się spodobało. Było oryginalne i nowe, ale z drugiej strony można było wymyślić nową nazwę dla istot, o których mowa. Mimo wszystko jest to ciekawy pomysł, który warto poznać. Dobrze, że autor zdecydował się na wprowadzeni wątku fantastycznego, ale spodziewałam się, że bardziej się on rozwinie. Jedynym minusem były jednak dla mnie nieco dłużące się dialogi, które bardzo spowalniały akcję. Były na szczęście też sceny, w których wiele się działo i można uznać, że wszystko się zrównoważyło. • Heaven. Miasto elfów jest niezłą książką, którą mogę polecić młodszym czytelnikom. Jeśli lubicie książki z odrobiną fantastyki, na pewno spodoba wam się ta pozycja.

„Nie każdy może być wielkim artystą, ale wielki artysta może objawić się w każdym”. • Remy jest szczurem o wyjątkowej zdolności – jego węch potrafi zidentyfikować zatrute jedzenie, doprowadzić go do smacznych kąsków i skomponować wyjątkowe dania. Gotowanie to jego pasja – ogląda programy ze znanym szefem kuchni Gusteau i czyta jego książkę. Według dewizy kucharza – gotować może każdy. Gdy Remy dowiaduje się o śmierci idola, jest załamany. Niestety, w kuchni, podczas oglądania programu, odkrywa go właścicielka domu, która jest przerażona obecnością szczura w mieszkaniu i zaczyna do niego strzelać. Staruszka przypadkiem odkrywa kolonię gryzoni i wypędza je z domu. Remy gubi się, odłącza od rodziny, gdy stara się uratować książkę kucharską Gusteau. Gdy w końcu udaje mu się wyjść na powierzchnię, odkrywa, że jest w Paryżu, obok restauracji mistrza. Remy chce spojrzeć na pracę kucharzy. Ta jedna chwila odmieni jego życie. • Ratatuj to animacja Disneya z 2007 roku. Głównym bohaterem jest szczur Remy. Gryzoń przyjaźni się z człowiekiem, Linguinim, który jest marnym kucharzem. Remy steruje nim, by ten mógł gotować i błyszczeć. Tylko w ten sposób szczur może oddawać się swojej pasji. • W filmie mamy dwa światy – zwierzęcy i ludzki. W tym pierwszym szczury rozmawiają, mają swoje zajęcia, biesiadują przy stolikach, a Remy nawet gotuje. Jednak ich mowy nie rozumieją ludzie – dla nich to tylko piski. Mimo wszystko da się z nimi dogadać – głównie na migi i za pomocą mimiki. • Remy to główny bohater zwierzęcy, a Linguini – ludzki. To młody chłopak, którego matka pracowała w restauracji Gusteau. Dostaje prace w kuchni, ale nie chce być jedynie pomocnikiem, chce sam gotować. Nie ma niestety talentu, dlatego korzysta z pomocy Remy’ego. • W filmie pojawia się też kilka innych postaci, które przyciągają wzrok. Po pierwsze Szponder – główny czarny charakter. Chce przejąć restaurację na własność i zarabiać na mrożonkach. Mamy też Gusteau jako ducha, który objawia się Remy’emu. Interesujący jest brat szczura, Emil, który zjada wszystko, nie patrząc nawet, co to jest. No i jedyna postać kobieca w tym gronie – Colette, która pokazuje widzom, że i panie doskonale radzą sobie w kuchni (a jej monolog na temat tego, czemu jest taka ambitna i nie uśmiecha jej się pomaganie Linguiniemu, jest wart wysłuchania). • Jeśli chodzi o głosy, to mamy do czynienia z kilkoma interesującymi lektorami w polskim dubbingu. Główny bohater otrzymał głos Zbigniewa Zamachowskiego, a Linguini mówi głosem Cezarego Kosińskiego (bardzo mi się w tej roli podobał, choć długo nie mogłam skojarzyć, kto dostał tę rolę). Do tego mamy Tomasza Karolaka w roli Emila, Mariana Opanię jako Szpondera, Jerzego Kryszaka w roli ojca Remy’ego, Agnieszkę Grochowską jako Colette i głos Krzysztofa Kowalewskiego podkładany pod postać Gusteau. • Bohaterowie nie śpiewają piosenek i to bardzo ważna informacja, bo pokazuje pewną zmianę w bajkach Disneya. Sama ścieżka dźwiękowa została doskonale dobrana do miejsca, w którym rozgrywa się akcja. Zresztą także i temat nie mógł być lepiej dopasowany – Francja kojarzy się z wykwintnymi daniami i dobrym jedzeniem. • Ratatuj pokazuje kilka ważnych rzeczy. Po pierwsze, że warto walczyć o marzenia i je realizować. Po drugie, że nie można kogoś oceniać po pozorach i każdy zasługuje na szansę – tu zarówno Remy jako kucharz, jak i Linguini jako człowiek mają swoje trzy grosze. Do tego mamy trudne relacje rodzinne oparte na niezrozumieniu. No i potwierdza się też powiedzenie, że kłamstwo ma krótkie nogi. Nie zabrakło chęci władzy i podstępów, zaufania, przyjaźni i miłości. • Film ten bardzo mi się podobał i zawsze chętnie do niego wracam. Nigdy mi się nie nudzi, za to zawsze odnajduję w nim coś nowego. To rozrywka dla całej rodziny, zarówno dzieci, jak i dorośli będą się na nim świetnie bawić. Polecam z całego serca.

Magia jest w naszym życiu i nie można temu zaprzeczyć. Współczesne czarownice nie są jednak tymi, które znamy z popkultury. Obecnie to kobiety, które ponoszą konsekwencję własnych czynów, są odpowiedzialne i rozwijają się duchowo. Każda z nich może obrać własną ścieżkę magiczną, wprowadzać praktyki, które lepiej rozumieją, i osądzać, co chcą osiągnąć za ich pomocą. Co jednak zrobić w czasach, gdy zajmujemy się pracą, rodziną, karierą, przyjaźniami i zainteresowaniami? Jak pogodzić życie codzienne z praktykowaniem rozwoju duchowego? • Współczesna czarownica Deborah Blake to coś na kształt poradnika dla kobiet. Pokazuje, co oznacza w naszych czasach bycie „czarownicą”, czym jest czarostwo i jakie są jego praktyki. Nawet w codziennych czynnościach możemy odwoływać się do magii – na przykład witając dzień i dziękując za jego koniec, dodając zioła do dań, które gotujemy, ale też będąc świadomym człowiekiem. • Książka jest interesująca z kilku powodów. Po pierwsze pokazuje, że bycie współczesną czarownicą wcale nie oznacza biegania po łąkach w świetle księżyca i rzucania zaklęć na wrogów. To przede wszystkim świadome życie, branie odpowiedzialności za swoje czyny i pomaganie innym. To odnawianie więzi z naturą, dbanie o innych, życie zgodnie z porami roku. To wykorzystywanie tego, co w ludowej mądrości znane jest od dawna – ziół, faz księżyca, powtarzanie mantr. • Po drugie autorka ciągle przytacza jakieś przykłady z własnego życia. Wzbogaca to lekturę i uwiarygodnia ją. Czytelnik może zobaczyć, jak radzić sobie z jakimiś sytuacjami, poznaje lepiej autorkę Współczesnej czarownicy i rozumie, że dróg czarostwa może być wiele. Poza tym są w książce podrozdziały innych osób, które dopełniają obraz możliwości użycia magii na co dzień. • Po trzecie autorka postarała się nie tylko o bogaty materiał, który zaprezentowała swoim czytelnikom, ale też o spis książek i osób, które mogą nas zainspirować do dalszej nauki i poszukiwania. Sama treść książki jest już bardzo szeroko rozbudowana, można się z niej dużo dowiedzieć, ale dodatkowy materiał na pewno zaciekawi czytelników. • Książka jest bardzo ładnie wydana. Już sama okładka przyciąga wzrok, ale zawartość tej pozycji także jest godna uwagi. Tekst posiada wiele przykładów, pojawiają się listy z punktami, a kolejne „metody” zostały wyróżnione, łatwo przejść od podrozdziału do kolejnego. • Jeśli chodzi o Współczesną czarownicę, to spodoba się ona tym, którzy szukają pozycji mogącej ich zainspirować. Jeśli lubicie czytać o magicznych praktykach w życiu codziennym i chcecie coś zmienić w swoim życiu, sięgnijcie po tę pozycję. To lektura, która pokazuje, że współczesne czarownice nie są od latania na miotłach, wręcz przeciwnie, i że każda z nas w części nią jest, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy.

Język polski nie jest prosty. Wie o tym każdy, kto go używa albo się go uczył. Mamy trudną ortografię, interpunkcję czy frazeologię. Nawet dla Polaków, którzy mówią w tym języku od urodzenia, nie jest on łatwy. Jak się go uczyć? Dużo czytając, jak chociażby książkę Mówiąc inaczej Pauliny Mikuły. • Autorka jest znaną youtuberką zajmującą się językiem polskim. W swojej publikacji zaprezentowała parę zasad, z którymi osoby posługujące się polszczyzną mają problem. Podzieliła je na kilka działów, w tym na związki frazeologiczne czy ortografię. Na początku mamy rozdział z najczęstszymi problemami Polaków, na przykład myleniem bynajmniej z przynajmniej, pleonazmami czy „mi” i „mnie”. W każdej części przedstawiono kilka najważniejszych i często kłopotliwych zasad. Autorka w zabawny i ciekawy sposób pokazuje, jak nauczyć się danych rzeczy. Na zasadzie skojarzeń i logicznego myślenia wyjaśnia, że w ten sposób najlepiej przypominać sobie o tym, jak w polszczyźnie powiedzieć coś poprawnie. • więcej na: [Link]

Kit zaczyna naukę w szkole z internatem. Do Blackwood posłała ją matka, która po śmierci męża ponownie wyszła za mąż i teraz wybiera się na kilkutygodniową podróż poślubną, w którą nie może zabrać córki. Kit nie jest jednak zachwycona perspektywą nauki w elitarnej placówce. Już sam widok szkoły przeraża ją, a pierwsza noc w nowym miejscu utwierdza dziewczynę w przekonaniu, że nie będzie tu szczęśliwa. Nastolatka z zaskoczeniem odkrywa, że na pierwszy semestr przyjęto jedynie cztery uczennice. Czemu wybrano akurat je? I dlaczego żadna z nich nie czuje się w tym domu pewnie? • Korytarzem w mrok Lois Duncan przedstawia historię czterech dziewczyn, które zaczęły naukę w prywatnej szkole z internatem. Główną bohaterką jest Kit, ale jej koleżanki także odgrywają tu ważną rolę. Blackwood to szkoła, która zachwyca rodziców wyposażeniem i podejściem do uczniów. Indywidualne zajęcia, piękne sypialnie, zaciszne położenie to niestety tylko przykrywka. W szkole nie dzieje się dobrze – uczennice mają koszmary, ktoś buszuje im po pokojach, a dyrektorka i kadra ignorują ich zażalenia. • więcej na: [Link]