PRL oczami dziecka, z punktu widzenia jego emocjonalności, obserwacji. Zarówno dla młodych czytelników, którym przybliży realia epoki w przystępny sposób, jak i dla pokolenia, dla którego opisana rzeczywistość jest wspomnieniem.

Książkę dobrze się czyta, ale... Jestem rozczarowana. Sięgnęłam po nią pod wpływem wywiadu z autorem, w którym zaciekawiła mnie hipoteza, że często nazywamy idiotami tych, których nie rozumiemy, że jest to taka droga na skróty. Zgodnie z tym, ci ludzie wcale nie są "idiotami", ale ludźmi, którzy myślą w odmienny sposób, co może być wartością, a nie trudnością. O "teorii kolorów" słyszałam kiedyś na szkoleniu z motywacji. No i niewiele więcej ponadto się dowiedziałam, ponieważ autor pisze trochę jak "dla idiotów" ;) a na pewno dla laików. Bardzo schematyczny podział ludzkich typów, mimo, iż sam przyznaje, że w przyrodzie najczęściej występują osoby o "wielokolorowej naturze". Na test osobowości nie ma co liczyć, narzędzie do diagnozowania jest opatentowane, a sama diagnoza kosztowna. Najbardziej interesująca mnie część - jak postępować z osobami o określonych kolorach, odmiennymi od nas - sprowadza się do tego - rób to, co ich zadowala, zachowuj się tak, jak oni. A gdzie w tym autentyczność i bycie sobą? Książka ma nieco sekciarski charakter, w duchu prawdy objawionej. Cóż, autor jest coachem i doradcą, a nie psychologiem i w książce jest to wyraźnie widoczne. Podsumowując, dla osób zupełnie nieznających tematu może być to nawet odkrywcza lektura, dla pozostałych - można, ale nie ma co się nastawiać na wiele.

Poruszająca. Napisana nieco trudnym językiem dla współczesnego odbiorcy, ale warto. Na długo została mi w sercu. Daje wgląd w życie rodziny Wańkowiczów, ale i Warszawy w latach międzywojennych. Mimo opisów ówczesnego świata i jego zawirowań, na pierwszym planie jest rodzina i związane z nią anegdoty, humor i uczucia - radość, podziw, tęsknota, rozpacz, duma.