Wzruszająca historia foksteriera, który zgubił się podczas podróży. Znalazł nowy dom, ale... czy właśnie tego potrzebował? Magnus- chłopiec, którego wybrał Jack- od dawna marzył o czworonożnym przyjacielu. Kiedy już go znalazł, próbował zatrzymać go tylko dla siebie. Ignorował wszystkie oznaki tego, że pies tęskni za poprzednimi opiekunami. • Magnus chce uszczęśliwić Jacka, jednocześnie nie chcąc zwrócić mu wolności i umożliwić powrotu na pokład. W psiej główce natomiast tęsknota za ukochanym opiekunem tłumi wdzięczność za przygarnięcie go. Obie istoty, których drogi się przecięły, musiały kiedyś się rozstać i pójść własną drogą. • Jak trzy wspólnie spędzone miesiące i rozstanie wpłyną na życie bohaterów? Czy zdobyte doświadczenia pomogą Magnusowi znaleźć czworonożnego przyjaciela? Jak Jack zainspirował ludzi mieszkających w sąsiedztwie portu Lundby? • Inne czasy, inne realia. Dziś narracja książki Hansa Petersona razi niską wrażliwością wobec zwierząt. Sąsiedzi pouczający opiekunów skamlącego psa, żeby "nie bili go TAK MOCNO", chłopiec kopiący podopiecznego, który zachował się niezgodnie z jego oczekiwaniami czy nawet zestawienie psa na równi z rowerem, aby dziecko wybrało sobie jedną z tych... atrakcji? Zabawek? Oczywiście Magnus i otaczające go dzieci lubiły zwierzęta. Jack i nowo poznany, pokładowy kot oraz pewien królik nie mogą narzekać na brak ich uwagi...

Nowy pamiętnik Burbura. Nowe wątki. Nowe postaci. Tylko Ewa Jamioł ciągle jakaś taka... stara. No musiałam jej dopiec. Zasłużyła na to w pierwszym tomie, a ja tak łatwo nie zapominam. Czy będę się jej czepiać do końca serii? Nic nie powiem. Ale prędzej potwierdzę, niż zaprzeczę. • Ważniejsze jest jednak to, co tu się nawyprawiało. Niektórych zwrotów akcji nikt nie mógł przewidzieć. No ŻODYN. Bo Pawełek z pewnością zaskoczył wszystkich, nie tylko zauroczoną nim Burbur. Jednak największą niespodziankę i tak zgotował inny członek rodziny Ginterów... • Podobnie jak w pierwszym tomie, toczy się równoległe śledztwo. W tle wieloletnia przyjaźń, sława i niezagojone rany sprzed lat. • Znów lekka i łatwo przyswajalna treść. Elementy kryminalne nie są drastyczne ani męczące, dlatego podtrzymuję opinię, że Kryminał z Pazurem to przyjemna lektura.

Książka sygnowana jako kryminał. Główna bohaterka jest kotem, zaś druga w kolejności- według Burbur jest jeszcze niżej w hierarchii postaci- lekarzem weterynarii. Przez karty książki przewija się wiele zwierząt, których opiekunowie z troską przyprowadzają do przychodni Podaj Łapę. Jedna z postaci zaczytuje się nawet w książkach Jamesa Herriota. Książka wygląda na skrojoną dla mnie. • I jest niezła. Szczerze mówiąc, świetnie sprawdza się w momencie, kiedy chce się odpocząć między bardziej wymagającymi pozycjami i po prostu poczytać. Dla rozrywki. Sprawa kryminalna nie jest zbyt zawiła, a lekko przerysowane postaci jeszcze bardziej umniejszają wagę tragicznych wydarzeń, które zmąciły spokój char­akte­ryst­yczn­y dla Pojezierza Mazurskiego. Wakacyjna lektura? Czemu nie. • A Burbur... Poza nagannym podejściem do swoich kociąt (Pedro z pewnością się ze mną zgodzi) i haniebnym zamiłowaniem do polowań jest całkiem uroczą kotką. Może to ten pomarańczowy nosek, a może uzasadniona niechęć do Ewy Jamioł sprawia, że na jej kontrowersyjne zachowanie można przymknąć oko. • Dużym plusem wydawnictwa jest szata graficzna. Póki co okładki Kryminału z Pazurem ładnie się prezentują i współgrają ze sobą- mam nadzieję, że ten styl zostanie zachowany w kolejnych tomach.

Pisarka, która od początku kariery obsesyjnie pilnuje swojej prywatności, nagle gości na pierwszych stronach gazet, nie mogąc opędzić się od dziennikarzy. Lecz to nie otrzymana przez Florę Conway Nagroda Franza Kafki jest powodem wzmożonego zainteresowania życiem autorki. Niewyjaśnione, wręcz nierealne okoliczności zaginięcia jej córki odciskają na niej piętno, jednocześnie podsycając ciekawość opinii publicznej. Osobista tragedia autorki staje się dobrą okazją dla wydawczyni, która nakłania Florę do przelania rozpaczy na papier i korzystania z promocji. • Kto jest odpowiedzialny za zniknięcie trzyletniej Carrie? Odpowiedź na to pytanie jest bardziej zaskakująca, niż mogłoby się wydawać. Podobnie jak gęsto utkana sieć wydarzeń, która oprowadziła bohaterkę do skraju wytrzymałości. Gdzie kończy się prawdziwe życie, a zaczyna fikcja? • To moje pierwsze spotkanie z autorem, może dlatego oceniam książkę pozytywnie. Sposób prowadzenia historii utrzymuje w napięciu do końca. Powieść kryminalna ze zgrabnie wplecionymi elementami fantastycznymi składa się na interesującą całość. Chętnie sięgnę po inne powieści. Mam nadzieję, że każda z nich jest unikatowa, bo nawet tak ciekawy schemat, wykorzystywany w każdej książce może stać się przewidywalny. • „Zabawa w chowanego” jest dowodem na to, że książki wciągają. Dosłownie...

Dwie dziewczynki ruszają w poszukiwaniu zaginionej sąsiadki, a znajdują prawdę o innych mieszkańcach ulicy. • Tajemnice dorosłych, które kumulowały się i po dekadzie zaczynają wychodzić na światło dzienne. Zaginięcie kobiety widziane oczami dzieci. Strzępki informacji, które powoli zaczynają układać się w całość. Fakty po latach zaskakują nawet tych, którzy odegrali kluczową rolę w spisku. Wymierzanie sprawiedliwości na własną rękę przez społeczność, która myśli, że wie lepiej. • Czy taki diabeł straszny, jak go malują? Czy warto zaufać pierwszemu wrażeniu oceniając innych? Czy złudne poczucie bezpieczeństwa jest warte ofiar? Konfrontacja nastolatek z głównym antagonistą to kluczowa część historii, która daje odpowiedź na te i masę innych pytań. • Od spotkania z pewną serią łapię się na tym, że mniej krytycznie podchodzę do postaci, które już na samym początku zostają osadzone w roli czarnego charakteru. Szukam źródła takiego stanu rzeczy, próbuję znaleźć uspr­awie­dliw­ieni­e. Być może przekornie, z automatu kieruję sympatię w stronę takich właśnie (anty)bohaterów, a w jednoznacznie dobrych doszukuję się rys na nieskazitelnym wizerunku. Tak było i tym razem. Czy słusznie?