Pierwsza pozycja autorki i od razu wiem, że po następne nie sięgnę. Co prawda przy czytaniu się nie męczyłam, ale znudziła mnie bardzo. • Dwa trupy w jednej trumnie - pomysł na dobrze zapowiadającą się fabułę. Jednak akcja zupełnie mnie nie wciągnęła, a autorka ukazała z całą mocą, że o pracy policji nie wie nic. • Naprawdę, w takim mieście jak Oświęcim, policjanci nie mają co robić? Nawet pomysł na wycieczki krajoznawcze, pod pozorem służbowego rozpoznania terenu, raczej żadnemu komisarzowi policji nie przemknąłby nawet przez myśl. • Styl pisarki też nie porywa. Czułam się jakbym czytała książkę napisaną przez nastolatkę z aspiracjami dorosłości. • Dwie gwiazdki dałam tylko dlatego, że doczytałam do końca, bo nie lubię oceniać nieprzeczytanych

Jak wszystkie książki z serii i tę czyta się świetnie. • Jedno tylko co mnie drażni we wszystkich, to wtrącanie przemyśleń, że ludzie myślą, iż morderstwo zostanie wyjaśnione w ciągu kilku dni, bo się naoglądali amerykańskich filmów kryminalnych, po czym rach-ciach i w tydzień - dwa, zagadka morderstw zostaje rozwikłana. • Za plus dodatkowy uważam w tej części, brak czytania z wyrazu oczu podejrzanych, przez Pię :) • Tylko jeden jeszcze błąd, raczej wydawniczy. Ostatni rozdział ma pomyloną datę.

Jak wszystkie książki z serii Oliver von Bodenstein i Pia Kirchhoff - 4 gwiazdki. • Jedna tylko nieścisłość, która nie ma nic do prowadzonego śledztwa, ale jednak rzuciła mi się w pamięć. Pię odwiedza siostra - Kim. Na samym początku tych odwiedzin dowiadujemy się, że Kim ma biologiczny zegar budzenia ustawiony na 7 rano i niezależnie od dnia, zawsze budzi się wcześnie. Dwieście stron dalej Kim dziwi się Pii, że ta wstaje wcześnie, a ona, Kim, lubi długo spać, bo jest sową...

Zachęcona kilkoma skandynawskimi pozycjami, sięgnęłąm po 'Sowę'... i niestety, ale nie polecam. Początek zapowiada się dość ciekawie, ale im dalej, tym gorzej. • Szef grupy dochodzeniowej - Holger Munch - cały czas jest niewyspany, z bólem głowy, zmęczony, rozkojarzony, a jego główna partnerka - Mia Kruger- pijana, nawalona psychotropami i usiłująca popełnić samobójstwo tak bardzo, że aż chce się ją dobić, żeby się nie męczyła psychicznie. • Z takimi śledczymi nie dziwi więc sposób prowadzenia dialogów, których większość wydaje się być rozmową z idiotą. • Do całości dochodzi wątek milionowych opłat za film, w którym przez kilka miesięcy ktoś ogląda dziewczynę chodzącą w kołowrotku i jedzącą suchą karmę dla zwierząt. • Za tego autora już podziękuję.

Trudno jest oceniać książkę, gdy się jej nie przeczytało... ale nie dałam rady. • Kolejne przegadane strony, jak gdyby autorowi zależało na ilości postawionych znaków, a nie na prowadzeniu akcji. • Absurdalne zapraszanie byłego funkcjonariusza do pracy..."na czarno"? Takie postępowanie nie ma prawa się wydarzyć, szczególnie w prokuraturze. • To moja trzecie książka Remigiusza Mroza i ostatnia.