Nie jestem fanką komiksów. Owszem, oglądam filmy z uniwersum Marvela, ale kompletnie nie ciągnie mnie do tego, by poznawać ich pierwowzory. Za dzieciaka, jak chyba każdy, przechodziłam fascynację "Kaczorem Donaldem", ale to zamiłowanie umarło naturalnie wraz z moją podstawówką. Mimo to zdecydowałam się sięgnąć po "Persepolis", bo jest to pozycja już tak znana i tak pełna "ochów" i "achów", że zapragnęłam zrozumieć wreszcie, co też tak zachwyca w niej czytelników. • Początkowo nie byłam zachwycona. Nie ukrywam, że historia Bliskiego Wschodu jakoś nigdy wybitnie mnie nie interesowała i może być tak, że przy pierwszych stronach komiksu wychodziła po prostu moja ignorancja. Z biegiem czasu jednak coraz bardziej wciągałam się w historię Marjane. • Towarzyszymy jej przez kilkanaście lat życia. Ukazuje ona najpierw wojnę oczami dziecka, później emigrację i poczucie odrzucenia spojrzeniem nastolatki, a następnie bunt i miłość młodej kobiety, która wie, jak chciałaby żyć, ale miejsce, w którym żyje jej tego zabrania i piętnuje. Wydaje mi się, że to naprawdę fenomenalne poznawanie historii oraz religii i systemu totalitarnego. Zwłaszcza dla młodych kobiet z zachodu. Często patrząc na kobiety w burkach, czy chustach na głowie widzimy tylko ten skrywający je materiał, zapominamy o tym, że za nim kryje się kobieta - która myśli, czuje, buntuje się. • Szybko przyłapałam się nad tym, że podświadomie kibicuję Marjane w jej życiowych perypetiach. Dopinguję ją i smucą mnie jej porażki oraz problemy. Autorka nie musiała kreować tej historii, bowiem to jej własna opowieść - jej życie narysowane kreskami stworzonego przez nią komiksu. Tutaj nie można mówić o nadawaniu czemukolwiek autentyczności, bo ta historia po prostu jest prawdziwa i czuć to z każdym kolejnym przeczytanym "dymkiem". • Polecam gorąco, bo opinie krążące o tej lekturze w Internecie absolutnie nie są przesadzone i jak najbardziej jest to coś wartego uwagi i zainteresowania. Czyta się piorunująco szybko, nie ma w tym żądnego banału, a całość okraszona jest niewymuszonym dowcipem. Warto!

Zdradzę Wam sekret. Mroczny sekret. • Od jakiegoś czasu jestem pasjonatką zbrodni. Ale nie, nie biegam po Krakowie i nie podcinam ludziom gardeł. Interesuje mnie idea zbrodni. Jak się rodzi, skąd się bierze? Jak to jest, że seryjny morderca potrafi jednocześnie być czułym mężem, troskliwym ojcem i dobrym synem? • Zmieszajcie to z moim zamiłowaniem do historii. Już możecie wiedzieć, że interesują mnie przede wszystkim zbrodnie sprzed lat. A teraz dodajcie jeszcze do tego moją miłość do mojego rodzinnego Krakowa. Wyjdzie Wam z tego - całkiem słusznie - że szalenie intryguje mnie postać Karola Kota, czyli słynnego Wampira z Krakowa. • O książce "Lolo" dowiedziałam się już po obejrzeniu przeze mnie "Czerwonego pająka". Filmu boleśnie prze­inte­lekt­uali­zowanego. Po książce spodziewałam się czegoś innego, lepszego. Tymczasem... • Pomysł świetny. Można z tego było zrobić dramatyczną obyczajówkę (z wątkiem romantycznym!), mroczny kryminał. A co zrobiła autorka? Jakiś pastisz powieści psychologicznej. • Nie, ta książka nie trzyma w napięciu. Nie, nie wyzwala emocji. Nie, bohaterowie nie są postaciami "z krwi i kości". Zdaje się, że od czasu do czasu autorka pisała sobie urywki powieści. Z których kiedyś miała postać wybitna książka. Zebrała ich już trochę, ale w sumie chęci do wykreowania historii gdzieś tam w międzyczasie uciekły, wiec postanowiła stworzyć książkę z tych notatek i wlepek. I tak powstał "Lolo". Książka bez początku, rozwinięcia i końca. Nudna i nijaka. • Jedynym jej plusem zdaje się być fakt, że ta książka jest krótka. Daję dwie gwiazdki na zachętę tylko dlatego, że doceniam dobre chęci. Więc niech autorka ma.

Bardzo, bardzo, bardzo chciałam przeczytać tę książkę. Nie jestem co prawda - jak jej bohaterka - z samej końcówki lat 80., a z początku lat 90. i w roku 2001, w którym zaczyna się akcja powieści, miałam dopiero osiem lat i może niekoniecznie dotykały mnie i bolały takie tematy jak choćby śmierć Magika i rozpad Paktofoniki, niemniej jednak wiedziałam, że "Lata powyżej zera" okażą się i dla mnie podróżą sentymentalną do czasów dzieciństwa. • Główną bohaterką i narratorką książki jest Anita. Poznajemy ją jako trzynastolatkę, a następnie "przeżywamy" z nią różne perypetie do czasu, aż dziewczyna jest już po dwudziestce. Pomyślicie sobie "hm, to całkiem spory okres czasu, ależ tu musi się dziać", prawda? No, i tu zaczynają się schody. • Książka składa się króciutkich rozdziałów, które w teorii są ze sobą jakoś połączone (mamy pewną przyczynowość w całej historii), ale tak naprawdę każdy z nich jest troszeczkę odmienną historią. I to trochę gmatwa odbieranie tej książki, bo człowiek sobie czyta, myśli, że ciągle jest w 2002-2003 roku, gdzie Anita zaczyna liceum, a tu nagle bum - jest już po maturze. Trochę przypominało mi to pamiętniki, pisane przez wielu z wielką skrupulatnością przez pierwszy tydzień, by potem wracać do nich raz na miesiąc, dwa czy trzy i dopisywać wówczas jakieś krótkie notatki. • Ciężko jakkolwiek definiować bohaterów tej powieści. Anity tak naprawdę nie poznajemy przez całą książkę. I o ile jej poszukiwania w obrębie własnej tożsamości, zastanawiania się nad tym, jaką muzykę tak naprawdę lubi (ej, dajcie spokój - każdy z nas przez to przechodził!), pewnego rodzaju naturalne porzucanie przyjaciół z dzieciństwa na rzecz tych poznawanych w nowej szkole są całkowicie zrozumiałe, to raczej ciężko uznać, jaką osobą w ogóle Anita jest i co ją definiuje. Autorka daje nam sporo różnego rodzaju niedopowiedzeń, które zaburzają trochę obraz jej głównej bohaterki. • Fabuła też jest dość koślawa. Zaraz po maturze Anita decyduje się na pewną sporą zmianę w swoim życiu, a owa zmiana podyktowana jest w głównej mierze tak kuriozalnym w pewnym sensie wydarzeniem, że serio można się skrzywić podczas lektury. Zakończenie powieści też jest trochę takie "meh" i można w ogóle w pewnym momencie uznać, że autorka postanowiła kompletnie "zaorać" (wybaczcie, ale to słowo idealnie mi tu pasuje) pokolenie narodzone na przełomie lat 80.-90. • Jedyną wartością tej książki i rzeczą, która faktycznie mnie przy niej trzymała jest sentymentalna podróż do scen z mojego dzieciństwa. Przypomniało mi się dużo rzeczy, o których zdążyłam już w sumie zapomnieć. Na przykład czekanie, aż w kablówce odkodują Canal+. Pamiętam, jak w każdą niedzielę zrywałam się o 6 rano, bo wtedy na odkodowanym Canale leciały "Teletubisie" (tak, jestem teraz całkowicie poważna). Kurczę, było to fajne, bo nasze pokolenie nie dostało jeszcze książki pisanej z dzisiejszej perspektywy, a ulokowanej właśnie w tamtym okresie. I szkoda tylko, że autorka nie zdecydowała się napisać powieści trochę bardziej obszernej, bardziej może nawet w stylu Musierowicz i jej "Jeżycjady", gdzie ta historia mogłaby być bardziej strawna i nie tylko gorzka, ale i miejscami słodka, czy słona. • Wydaje mi się, że moja ocena - jak na naprawdę słabą jakościowo powieść z mało charakternymi bohaterami - jest i tak wysoka, ale to tylko i wyłącznie przez wgląd na to, że autorce udało się zabrać mnie w małą podróż do dzieciństwa i przypomnieć mi, jak to nam było wtedy. I - wbrew pozorom i temu, co w zasadzie przedstawia ona w powieści - wcale nie żyło nam się wtedy źle.

Lubię polską literaturę. Staram się każdego miesiąca sięgnąć przynajmniej po dwie-trzy lektury rodzimych autorów. Tych młodych, nieokrzesanych lubię nawet jeszcze bardziej. • Za "Wolnym i de klesz" chodziłam już od jakiegoś czasu, ale nie było mi po drodze do biblioteki. Aż wreszcie dostałam książkę w swoje ręce! Lekturę zaczęłam praktycznie zaraz po powrocie do domu. I niestety lipa. • Książka jest super słaba. Miała chyba być jakimś manifestem młodych, ukazaniem innego spojrzenia na dzisiejszych nastolatków, czy bóg jeden wie czym jeszcze. Wyszła jakaś beznadziejna sieczka. • Postacie są tak super bezbarwne, że bardziej się nie da. Pojawiają się wątki miłosne, które są - pardon - wyssane z najgłębszego miejsca w pupsku. Poza tym, autorzy chyba sami mieli problem, żeby ogarnąć swoją powieść, bo na jednej stronie dowiadujemy się Michał Wolny planuje imprezę z okazji swoich 25 urodzin, a już za chwilę...24. • A zakończenie. Olaboga. • Szkoda wielka, bo pomysł był świetny. Można było fenomenalnie przedstawić nietuzinkowych młodych ludzi w opozycji do nowego wychowawcy. Ukazać ich życie, radości i smutki oraz ewentualną asymilację Wolnego w tym towarzystwie. Tymczasem mamy tutaj thriller, telenowelę brazylijską i słabą sensację w jednym. Szkoda, szkoda, szkoda.

Ostatnio kompletnie nie ciągnie mnie do beletrystyki. Chętnie sięgam po wszelkie biografie, czy reportaże, ale fikcję literacką czyta mi się koszmarnie topornie i żadnej z zaczętych lektur nie jestem w stanie skończyć. • Postanowiłam więc - podczas ostatnich poszukiwań w bibliotece - wypożyczyć dla siebie coś opartego na faktach, ale nie pozbawionego dreszczyku emocji. Od kiedy na YouTube obserwuję kanał "Niediegetyczne", z wielką chęcią zapoznaję się z historią kryminalną naszego kraju. A ta, wierzcie mi, jest naprawdę krwawa, brutalna i mrozi krew w żyłach bardziej niż niejeden amerykański lub skandynawski kryminał. • W tej książce dwóch autorów, Kazimierz Kunicki oraz Tomasz Ławecki, przybliżają nam historie największych zbrodni z okresu PRL-u. Poczynając od zapomnianego już trochę dziś Paramanowa, przez zwyrodnialca, który jeszcze dziś w moim rodzimym Krakowie budzi przerażenie, Kota po początki pruszkowskiej mafii. Prawdziwa plejada groźnych przestępców, którzy terroryzowali mieszkańców swoich miast i wiosek lub - jak w przypadku napadu stulecia na bank w Wołowie, wcale tacy groźni nie byli, choć takimi właśnie się wydawali. • Nie powiem, że to lektura przyjemna, ale napisana z dużą dbałością o zainteresowanie czytelnika, przytaczanymi faktami oraz anegdotami i plotkami. Trochę szkoda, że autorzy nie pokusili się o umieszczenie większej liczby fotografii w swojej książce. • Polecam wszystkim lubującym się w kryminałach oraz tym, którzy od fikcji wolą reportaże opowiadające historie częstokroć straszniejsze niż to, co na kartach powieści jest w stanie opisać autor.