Nie przypuszczała, że niepozorna książka (na bagatela 260 stron) to PERŁA. To skarb, którego nie da się czytać szybko. To wymaga rozkoszowania się, powolnego pochłaniania. Delektowania się wybornym tekstem. Bo ta powieść, to przykład tego, jak niewielką ilością słów tworzy się głęboką treść.treść, która boli, rani, która sprawia, że wchodzisz w świat odbierany początkowo przez wyobraźnię, a który nagle staje się twoim. • To historia Eve, która w ciagu jednego popołudnia zostaje sama. Ukochana Mama idzie się kąpać do wanny pełnej pachnącej wody i... popełnia samobójstwo Jako dziewczynka trafia pod opiekę dziadków i tutaj dorasta. A teraz, będąc w zaawansowanej ciąży, wspomina wszystkie lata, jakie przeżyła i które zaprowadziły ją do tego właśnie miejsca. Z zakamarków niepamięci wyławia najcenniejsze wspomnienia, układa je na nowo. Rozpatruje obrazy w róznych perspektywach. Do tego David, starszy mężczyzna, teraz jej mąż. Wszystko to zawiera się w latach, które minęły, a które teraz dają inne spojrzenie. • Smutna historia do granic możliwości, ale i dodająca otuchy, rozgrzewająca od środka. Daje nadzieję i pozwala uwierzyć, "że w końcu rany się zagoją, że pozostanie czysta biała blizna." • Dla mnie mistrzostwo ujęcia fabuły. Można by było napisać tomiszcze, rozwinąć wszystko w czasie. Ale po co? To jest perła.

Okładka filmu nieco myli - nie wiadomo, co to za aktor, a samo patrzenie nasuwa myśl, że to naiwny film z czasów Sinatry, w którym pełno cyrkowych postaci. I - cóż bardziej mylnego - to BARDZO DOBRY FILM. Wspaniała obsada, przemyślany scenariusz i wiele prawdy pokazanej w bajkowej niemalże scenerii. Film dla dorosłych i dla dzieci.

RODZINA BORGIÓW • z początku nic mi to nie mówiło. Rodzina, jak rodzina, myślałam, z tą różnicą, że ta ma korzenie... papieskie. Ale po serialu (po 1 sezonie) i po szukaniu nieco informacji w necie, odkryłam coś na miarę potęgi rodzinnej. Monarchii. Rodziny, która trzęsła Rzymem, Watykanem i Włochami z całej ich rozciągłości. Kardynałowie podczas konklawe wybierają papieża. Borgię. Ale wybór jest skrzętnie opłacony, załatwiony i dokładnie przemyślany. Głosy kupione, urząd zajęty. Na tronie zasiada Borgia, a tym samym cała jego rodzina taje się najbardziej wpływową. Bo, jak wychodzi na jaw, papież ma żonę (byłą prostytutkę, matkę jego trójki dzieci), ma metresę (obecnie zasiada koło niego, spędza z nią noce i każdą wolną chwilę) i ma wiele do powiedzenia w kwestiach kościoła, wojen, ustaw i ...państwa. Żadne krętactwo, mord, otrucie... bezczeszczenie imienia ludzkiego... największe okrucieństwo, nic nie jest mu obce. • serial o spektakularnym rozmachu. • niebywałe aktorstwo, scenariusz i scenografia. • perfekcja w każdym calu. • plus papież w osobie Jeremy Ironsa - nikt inny nie zagrałby lepiej

Clint Eastwood to marka sama w sobie. To człowiek klasyka, mistrz, guru kina. I nie ma znaczenia czy stoi przed, czy za kamerą. To pewniak, jak się mówi w języku hazardu. • A tutaj mamy "Gran Torino", którego okładka nieco mylnie oddaje obraz tego, co obserwujemy na ekranie. Oto wdowiec, zrzęda (rzekomy) i upierdliwy ramol (jak go niektórzy postrzegą) okazuje się być dobrym stróżem zarówno własnej dzielnicy, jak i sąsiadów. Ci są "żółtkami", co mu się nijak początkowo nie podoba, lecz widząc niesprawiedliwość panoszącą się na ulicach i wśród tzw. "młodzieży", sięga po ostateczność. A wszystkiemu winien jest sąsiad, który wobec szantażu gangu zostaje zmuszony do rabunku auta Gran Torino... • Clint Eastwood gra fenomenalnie. Jego zawziętość, upartość, czy choćby złość są tak wiarygodne, że odnosimy wrażenie, że gra nie sprawi mu żadnego kłopotu. On się kamerą bawi - dosłownie. I chyba dzięki temu stworzył tak mistrzowski obraz. • polecam koniecznie • uwaga - fabuła okropnie wciaga.

Niebywały zbiór 44 opowiadań włoskiego pisarza. Okazuje się, że autor to bystry obserwator i jednocześnie sprawny psycholog, który nie znając postaci potrafi się w tą postać wczuć, postawić ją w obliczu choćby banału i tym samym obrać ją do dna. Bo, jak się okazuje dno, dusza ludzka, to co innego niż umysł. Prosty człowiek w obliczu problemu inaczej reaguje niż bogaty. Ten, co ma wysokie mniemanie o sobie inaczej spojrzy na kwiaciarkę aniżeli ten, który koło niej czmychnie w drodze do pracy. Ktoś się zatrzyma, ktoś nie. Kto zauważy, ktoś zignoruje. Wiele sytuacji, jakie spotyka człowieka staje często... punktami zwrotnymi w nich samych. zmieniają się perspektywy, cele, bliskie osoby. Coś, co było oczywiste, nagle jest obce i brzydkie. Oto żona, którą kochałeś, nagle staje się obcą ci kobietą nierozumiejącą cię, ironizującą z ciebie, odpychającą wręcz karykaturą. Jedziesz do pracy i policjant, który karze cię za nieprzestrzeganie kodeksu zadaje ci pytanie, "Czy czerwone światło nic ci nie mówi", a ty zastanawiasz się nad przekazem owego koloru. I od tej pory każda rzecz coś mówi, mówi tylko do ciebie, daje ci sygnał do czegoś. Albo nagle pragniesz mieć inne, drugie życie. Albo dwa życia jednocześnie. Chcesz się przekonać jak to jest, jak to będzie, gdy zaczniesz siebie i codzienność prowadzić na dwóch płaszczyznach. i idziesz oglądać mieszkanie do wynajęcia. Wchodzisz do środka, a ono jest dokładnie takie samo, jak to, w którym mieszkasz obecnie. Właścicielka ma tak samo na imię, jak twoja obecna pani wynajmująca. Jej córka to też imienniczka córki tamtej. O co chodzi? "Deżawu"? A może czyjś żart? Psikus? • Moravia bawi się swoimi bohaterami. stawia ich w różnorakich miejscach, rzuca w przedziwne sytuacje, sam ich obserwuje ale i innym daje taką możliwość. Ironię łatwo można wyłapać, ale czyż to właśnie nie pastisz rozbiera ubranego człeka ukazując jego komizm i marność? Choć czasem, to też było, może okazać się, bo odsłonie mamy silną jednostkę. Silną osobowość, Kogoś, kto jest na tyle inteligentny, że można z nim rozmawiać i sprzeczać się, ktoś, kto jest pewnych swoich racji i ich broni. Życie przecież to plątanina wszystkiego ze wszystkimi. Dlatego opowiadań nie powinno czytać się "hurtem". Kilka i przerwa. Kilka, i zaduma, i wnioski, i spostrzeżenia.. Wtedy mają smak, walor i sens. Wtedy widać ich głębię. czytane jak powieść okażą się zlepkiem historii, czasem niedorzecznych czy głupich, a przecież nie o to tu chodzi. Ja czytałam między powieścią "Cegłą" i wtedy nie ma rozdźwięku między opowiadaniami, a inną ksiązką, jaką obecnie czytamy. • dlatego polecam. • koniecznie • ps. sama nie jestem ani fanką ani zwolenniczką opowiadań jako formy nader wciągającej, a tu... proszę... voila.