Guylain Vignolles jest samotnym trzy­dzie­stos­ześc­iolatkiem, który pracuje w Prze­dsię­bior­stwi­e Przetwarzania i Recyklingu Naturalnego, zajmując się utylizacją książek. („Nauczył się nie być ani ładny, ani brzydki, ani gruby, ani chudy. Zaledwie zarys sylwetki gdzieś na skraju pola widzenia”). Mieszka w skromnej mansardzie, raz w tygodniu dzwoniąc do matki, co rusz wspominając zmarłego dawno temu ojca, dzieląc swą niedolę ze złotą rybką, która staje się powiernikiem jego sekretów. Każdego dnia rano o godzinie 6: 27 przestępuje białą linie peronu i wsiada do pociągu, którym udaje się do pracy, zaś w trakcie dwud­zies­tomi­nuto­wej podróży, czyta na głos uratowaną dzień wcześniej przypadkową kartkę z książki, która docelowo poszła na przemiał. Swój czas dzieli na spotkania z przyjacielem Giuseppem, byłym pracownikiem zakładu, który odkąd ucięło mu nogi, zbiera i poszukuje wszystkie egzemplarze drukowanej z przerabianej feralnego dnia pulpy, książki. Do galerii ciekawych postaci, kompletnie osobnych i oryginalnych, zalicza się również wartownik, Yvon Gimbert, wpuszczający kolejne ciężkie składy z książkami przez szlaban do zakładu, zaczytujący się w klasycznej literaturze greckiej i francuskiej, nade wszystko lubiący teatr i na co dzień mówiący głownie aleksandrynami. Pewnego dnia, będącego znakomitym przykładem codziennej rutyny, Guylian w drodze do pracy znajduje w pociągu pendrajv. Co za pliki są na nim zapisane? Kim jest Julie, autorka zapisków, która przedstawia w nich perypetie osoby sprzątającej publiczne toalety? Czy bohaterowie będą w stanie odnaleźć się we współczesnym Paryżu? Pierwsza powieść Didierlaurenta to proza o ludzkiej niezależności, którą winno się pielęgnować ponad wszystko i o zwyczajnych ludziach z niezwyczajnymi historiami. O sile uczuć, które są w stanie wyrwać nas z codziennej szarości i o marzeniach, bez których rzeczywistość wydaje się płaska.

Sara zostaje obudzona telefonem w środku nocy. Zamiast usłyszeć w nim głos swojego męża Geofreya dowiaduje się właśnie, że zginął on w pożarze hotelu w Berlinie, gdzie załatwiał swoje interesy. Nick O’Hara z Departamentu Stanu widząc coraz więcej nierozwiązanych odpowiedzi pomaga Sarze w śledztwie które doprowadzi ich do Londynu i Amsterdamu, a uładzony i uporządkowany świat Geofreya okaże się tylko mrzonką. Kobieta zacznie odkrywać skrywane dotąd przez męża sekrety i stanie w centrum uwagi kilku służb wywiadowczych. Powieść sensacyjna ze świetnym tempem, które trzyma w napięciu od początku do końca. Jednym słowem dużo zwrotów akcji, zbiegli agenci próbujący zacząć wszystko od nowa i mordercy, którzy zrobią wszystko by zatuszować prawdę.

„Uprawa roślin południowych metodą Miczurina” to zbiór opowiadań o sile wyobraźni, o kreacyjnej mocy języka dla którego nieskrępowana wyobraźnia staje się źródłem kolejnych obrazów i inspiracji. W opowiadaniach Murek łączymy się ze statkiem kosmicznym przez pasma radiowe, obserwujemy przygłuchawą Matkę Boską, która wraz z samobójczyniami w Niebie dzierga skarpetki dla Jezusa, wybieramy się na podwieczorek dla zmarłych, gdzie jada się pieczone kasztany, poznajemy mężczyznę, który zaprasza do tańca tylko najmniej urodziwe panie, by w blasku ich wdzięczności wdzięczyć się dla nieobecnej publiki, chłopca, który z zaciekawieniem przygląda się toaletnikowi przy­goto­wują­cemu­ nieboszczkę do pochówku. I tak dalej, i tak dalej. Język stylizowany na gwarę, innym razem brzmiący jak gawęda z przeszłości, hermetyczny, to znowu stawiający opór, do ciągłego forsowania plus duża dawka nieokiełznanej wyobraźni. Propozycja dla odważnych!

Leo Millar, wzięty malarz w wyniku wybuchu miny na ogarniętym wojną domową Cyprze, traci żonę i synka. Wraz z ich utratą dalsza egzystencja traci dla niego sens. Leo przestaje malować, zaczyna się upijać by zasnąć, męczy się w pustym mieszkaniu w Paryżu. Targany poczuciem winy, myślami samobójczymi trafia na prawie bezludną wysepkę u wybrzeży Normandii. Poznaje tam obdarzonego intuicją księdza, widuje tajemniczą postać chłopca, doświadcza pełnych intensywnych emocji spotkań z walczącą z własnymi demonami klarnecistką. Powoli zaczyna odzyskiwać nadzieję i równowagę. „Malarz nadziei” to powieść o powrocie wiary w sens życia i istnienia. Głęboka wrażliwość w kształtowaniu obrazów przyrody i niezłomna wiara w człowieka, czynią z powieści Desoto świadectwo ludzkiej wielkości wobec przeciwności losu.

Barret Meeks jest gejem, którego właśnie opuścił kochanek. Przechadzając się nocą przez Central Park spostrzega na niebie dziwne światło, którego proweniencja jest bardziej zagadkowa niż nam się wydaje. Mieszka wraz ze swoim bratem Tylerem, podrzędnym muzykiem i barmanem, który pracuje nad piosenką dla swej ukochanej, chorej na nowotwór, Beth, w skromnym mieszkaniu na peryferiach Nowego Jorku. Barret poszukuje jakiegoś uzasadnienia dla własnego istnienia i zastanawia się nad rolą transcendencji w życiu człowieka, nawiązując kolejne romanse, dzieląc swój czas na pracę w sklepie z odzieżą, i inwestowanie w swój rozwój. Tyler próbuje napisać muzykę, która niosłaby wytchnienie i pocieszenie, a jednak cały czas zapada się w odmęty narkotycznego nałogu. Z kolei Beth po krótkiej remisji swojej choroby, doświadcza jej ze zdwojoną siłą. „Królowa śniegu” to powieść o poszukiwaniu sensu we własnym życiu, o próbie określenia go wobec jakiejś transcendencji. To książka o walce z własnymi ułomnościami i demonami, gdzie obyczajowe tło w niczym nie ustępuje najlepszym partią dialogów. Cunnigham udowadnia, że pomimo tego, że życie jest prze­dsię­wzię­ciem­, którego wyniki nie rekompensują kosztów, to ostatnia i tak zawsze umiera nadzieja. „Kosmos mruga tylko do tych, którym nikt nie uwierzy”.