książka to opowieść o miłości i tęsknocie. O byciu razem wbrew wszelkim przeciwnościom, i o rozstaniach tak bolesnych, że nielogicznych. To historia kobiety i mężczyzny, którzy tak mocno pragną być ze sobą, że przerasta to ich samych. • „Gdy pięcioletnia Dora spotyka po raz pierwszy w przedszkolu Lukę, instynktownie czuje, że ten dzień zaważy na całym jej życiu. Chłopiec również ma niejasne wrażenie, że zdarzyło się coś wyjątkowego, czego jeszcze nie potrafi nazwać. Od tamtego dnia dzieci stają się nierozłączne: na ulicach małego jugo­słow­iańs­kieg­o miasteczka, na molo, na rozległych kamienistych plażach… Kiedy rodzice Dory decydują się na emigrację do Francji, rozstanie okazuje się prawdziwym dramatem. Dora z rozdartym sercem wyjeżdża do Paryża. Zrozpaczony Luka zostaje w Makarskiej, nie potrafiąc zrozumieć, dlaczego mała przyjaciółka go opuściła. Żadne z nich nawet nie przypuszcza, że nie jest to rozstanie na zawsze i że życie szykuje im naprawdę złośliwego figla”. • Debiutancka opowieść Natašy Dragnić zachwyca przesłaniem, ale też zaskakuje stylem. Wielokrotnie powtarzane zwroty, zdania, a nawet całe akapity, sprawiające wrażenie deja vu, choć mają podkreślać niezmienność uczuć i odczuć głównych bohaterów, mogą również irytować i wprawiać czytelnika w lekką dezorientację. Ten nietypowy zabieg stylistyczny powoduje, że czytelnik co jakiś czas dochodzi do wniosku, że „przecież już to kiedyś czytałem!”

„ – Opowiedz mi jakąś historię – rozkazuje brodaty człowiek, który siedzi na kanapie u mnie w salonie. Sytuacja, muszę przyznać, nie jest dla mnie specjalnie miła. Ja przecież opowiadania pisuję, a nie opowiadam. A i tego nie robię na zamówienia. Ostatni człowiek, który prosił mnie, żeby mu coś opowiedzieć, to był mój syn. (…) Tutaj jednak sytuacja jest zasadniczo inna. Bo mój syn nie ma brody. Ani pistoletu.” • Takimi słowami zaczyna się zbiór opowiadań Etgara Kereta pt. „Nagle pukanie do drzwi”. Do domu pisarza wdziera się mężczyzna zmęczony życiem, wieczną pogonią za pieniądzem i nierówną walką o szczęście. Nieproszony gość pragnie usłyszeć historię o świecie innym, lepszym niż trudne do zniesienia życie… I tak, pod lufą wycelowanego w głowę pistoletu, wymyślane zostają kolejne niesamowite postaci i historie – kieszenie pełne rupieci są kluczem do szczęścia, ranka w ustach okazuje się zamkiem błyskawicznym, płatny morderca po śmierci odradza się jako pluszowy miś, kłamstwa Rubiego stają się prawdą, młodą dziewczynę odwiedzają byli kochankowie, którzy popełnili samobójstwo, a Bóg, poturbowany przez mściwe bożki, ląduje na wózku inwalidzkim… • „Nie wyglądałoby to wszystko za wesoło, gdyby nie ironiczny dystans i poczucie humoru autora – ale weźmy pod uwagę, że ten od pierwszej strony siedzi przed komputerem trzymany na muszce przez nieproszonych gości…”

Słowa mają szczególną moc dookreślania rzeczywistości. Pozwalają wyrazić wszystko to, co kłębi się w głowie i skrywa w sercu. Słowa dają możliwość pocieszania, a jednocześnie – zabijania. Gdy jednak zabraknie słów, rozmowy i codziennego przepływu myśli pomiędzy ludźmi, zaczynają powstawać tłumione żale i niew­ypow­iedz­iane­ pretensje, od których już prosta droga do konfliktów i rozerwania więzi. Jeśli człowiek przestanie rozmawiać z najbliższymi, nie dość, że wpadnie w pułapkę własnych myśli, to doprowadzi w końcu do tego, że najbliżsi staną się obcymi. A z obcym człowiekiem nie da się już żyć. Wówczas tę nieznośną „znajomość” trzeba w jakiś sposób skończyć… • Auto­biog­rafi­czna­ książka Amosa Oza pt. „Opowieść o miłości i mroku”, oprócz dwóch tematów zawartych w tytule, traktuje w dużej mierze również o braku szczerego porozumienia wśród najbliższych. Kolejne problemy pojawiające się w rodzinie tego izraelskiego pisarza są z uporem odsuwane w najdalsze zakątki pamięci i podświadomości. Pojawia się coraz więcej tematów stanowiących tabu. Nie rozmawia się o uczuciach, o codziennych troskach i radościach. Dyskusje pomiędzy małżonkami, a także pomiędzy rodzicami a kilkuletnim Amosem, dotyczą głównie literatury, książek, pisarzy, polityki i sytuacji gospodarczej na świecie. Brak porozumienia, niemożność otwarcia serca i umysłu przed najbliższymi doprowadza do samobójczej śmierci matki dwun­asto­letn­iego­ Amosa. Niepojęta tragedia całej rodziny staje się kolejnym tabu. O matce się nie rozmawia. O jej śmierci – tym bardziej. Skrywana przez lata tęsknota i chęć zrozumienia dramatu przelewa się po latach na karty książki – to pierwsza konfrontacja Oza z mrocznymi wspomnieniami, a zarazem klucz do zrozumienia całej jego twórczości.

Książka, choć napisana w XIX wieku, w zaskakujący swą trafnością i aktualnością sposób opisuje podróż trzech angielskich gentlemanów. Harris, Jerzy i J. potrzebują odpoczynku i oderwania od szarzyzny życia codziennego. Chcą pobyć chwilę z dala od swoich rodzin, zregenerować siły na łonie natury. Po długich obradach i rozważeniu wszystkich możliwych opcji, decydują się na wyprawę rowerową po Schwarzwaldzie. Jest tylko jeden zasadniczy problem – jak przekonać swoje małżonki (a w jednym przypadku ciotkę) do wyjazdu bez ich towarzystwa? Odpowiedź jest prosta. Trzeba żony podejść i nakierować tak, by same swoim mężom zasugerowały tego typu męską przygodę. Nic prostszego! Tym bardziej, że kobiety również pragną odpoczynku od mężów… • Można zatem ruszyć w drogę. I tutaj zaczyna się zabawa, ponieważ w książce w zasadzie niewiele o samej podróży przeczytamy. Autor natomiast co rusz raczy nas smakowitymi dygresjami z życia bohaterów. Przeczytamy więc o tygodniowym rejsie jachtem po… porcie, o wycieczce tandemem, podczas której zgubiono… żonę, o próbie dokonania przeglądu stanu technicznego roweru, która doprowadziła do… złomowania tegoż pojazdu, a także o wielu innych przedziwnych i przezabawnych epizodach. • Książka jest również niewątpliwą kopalnią wiedzy na temat życia, obyczajów i wzajemnych stosunków mieszkańców dziewiętnastowiecznej Anglii, Francjii i Niemiec. Prześmiewcze komentarze i charakterystyka tych trzech nacji, choć napisane ponad 100 lat temu, wciąż bawią i z pewnością zgadzają się z opiniami wielu czytelników.

„Południca” to książka o potrzebie miłości i kochania, a także o tragicznie zniszczonych marzeniach, wielkich rozczarowaniach i traumatycznych przeżyciach, które mrożą serce i nie pozwalają szczerze odczuwać. • Główna bohaterka książki, Helena „opuszcza rodzinny Budziszyn, by zachłysnąć się atmosferą pulsującego energią Berlina lat dwudziestych XX wieku. Zostawia za sobą zimną, okrutną matkę i przedwczesną śmierć ukochanego ojca, nie potrafi jednak od tego uciec. • Rozpaczliwie szuka swojego miejsca w świecie, chce też za wszelką cenę zrealizować wielkie marzenie o ukończeniu studiów medycznych, ale przypadek i historia mają wobec niej inne plany. • Traci miłość cudownego człowieka i nadzieję na lepsze życie. Zyskuje nową tożsamość. Staje się Alicją. • Alicja Schulze, żona nazistowskiego inżyniera, rodzi syna. Nie umie okazać mu miłości, której tak mało doznała, potrafi jedynie dzielić się z nim doświadczeniami, których ma pod dostatkiem. • Dlatego dzień po dniu, z poczuciem winy i z narastającą rozpaczą obarcza go swoją krzywdą.”