Zawiera informacje, galerię zdjęć, blog oraz wejście do zbiorów.
![[awatar]](/static/gen/avatars/ckibp/m0.png?3 "Centrum Kultury i Biblioteka Publiczna Gminy Suchy Las"){kind=avatar}
| Rodzaj: | Biblioteki publiczne |
|---|---|
| Telefon: | 61 25 00 401 |
| Województwo: | wielkopolskie |
| Powiat: | poznański |
| Adres: |
Szkolna 16 62-002 Suchy Las |
| E-mail: | biblioteka@osrodekkultury.pl |
Godziny otwarcia Biblioteki Publicznej w Suchym Lesie:
Poniedziałek 9.00 – 18.00
Wtorek 9.00 – 18.00
Środa 9.00 – 18.00
Czwartek 9.00 – 18.00
Piątek 9.00 – 18.00
Wybrane soboty w roku 9.00 – 13.00
Biblioteka Publiczna w Suchym Lesie od 65 lat zajmuje się promocją czytelnictwa, przybliżając czytelnikom literaturę i propagując ideę czytelnictwa.
Bibliotekę otwarto 3 maja 1946 roku w ramach Święta Oświaty, ale za oficjalną datę przyjmuje się rok 1948, kiedy zarejestrowana została w Inspektoracie Szkolnym w Poznaniu jako Biblioteka Gminna w Suchym Lesie. Początki były niezwykle skromne: 135 książek otrzymanych z Powiatowej Biblioteki, Inspektoratu Szkolnego i Kuratorium Szkolnego w Poznaniu, przechowywanych w szafie Szkoły Podstawowej w Suchym Lesie. W latach pięćdziesiątych ub. wieku biblioteka mieściła się w Klubie Rolnika w Suchym Lesie, później w nie istniejącym już baraku w pobliżu sucholeskiego kościoła. W 1957 roku otrzymała pomieszczenia w dawnej „starej szkole” przy ul. Strażackiej, i tam miała swoją siedzibę przez prawie 30 lat. Od 1986 roku do maja 2013r. biblioteka mieściła się w budynku przy ul. Bogusławskiego 17.
Od 1988 roku sucholeska biblioteka nosi imię zmarłego w 1979 roku poznańskiego pisarza Jerzego Mańkowskiego, autora takich powieści jak: ,Anna w moim życiu”, „Najpiękniej umiera gałąź”, „Nie nauczyłem się ziemi”, „Miłość potrafi”, „Ballada sierpniowa”, „Portret dziewanny smukłej”, „Dwoje na wrzosowisku”, „Zasypany piołunem Ślad”.
27 sierpnia 1991 roku, decyzją Rady Gminy Suchy Las, biblioteka została włączona w strukturę organizacyjną Ośrodka Kultury Gminy Suchy Las.
28 czerwca 2013 r. zmieniono uchwałę o utworzeniu Ośrodka Kultury Gminy Suchy Las i utworzono Centrum Kultury i Bibliotekę Publiczną Gminy Suchy Las z siedzibą przy ul. Szkolnej 16.
Nowa biblioteka jest przestronna jasna, nowoczesna. Na czytelników czeka prawie 77 tys. woluminów, 1118 audiobooków, ponad 200 filmów, codzienna prasa, czasopisma, pracownia multimedialna ze stanowiskami komputerowymi z dostępem do Internetu, programów edukacyjnych, skanera, drukarki.
Biblioteka posiada dwie filie: działającą od 1975 roku w Chludowie i od 1990 roku w Złotnikach.
Od 2003 roku biblioteka w Suchym Lesie oraz jej filie są skomputeryzowane, co niezwykle ułatwia organizację pracy. Katalog jest dostępny on — line, od 2007 roku dostępna jest także usługa internetowego zamawiania książek.
Biblioteka swą działalnością obejmuje: obsługę wypożyczeń na zewnątrz, udostępnianie zbiorów na miejscu, dowożenie książek do domu osobom starszym i niepełnosprawnym, działalność informacyjną, udzielanie informacji rzeczowych i bibliograficznych, wypożyczenia międzybiblioteczne, udostępnianie czasopism, usługi ksero.
Biblioteka prowadzi działalność wydawniczą. W 2008 roku wydany zastał zbiorek poezji Krystyny Czarneckiej — Augustyniak zatytułowany „Drobiny szczęścia — tutaj?”, w roku 2009 „Fragmenty uczuć” Joanny Rutkowskiej-Zoneman, a w 2015 "Insza inszość" Andrzeja Janusza Stanisławskiego.
-
Akcja tej przejmującej rodzinnej historii rozpoczyna się w Tasmanii, na dzikiej, rozległej wyspie leżącej u południowych brzegów Australii. Jest rok 1954 kiedy to pewnej nocy osadę Butlers Gorge nawiedza gwałtowna burza śnieżna. Właśnie w tę straszną noc Maria Buloh postanawia bez słowa porzucić swą maleńką córkę Sonję oraz męża i już nigdy więcej do nich nie wrócić. Co ją do tego skłoniło? Dokąd odeszła? Po wielu latach spędzonych w Sydney dojrzała już Sonja powraca do miejsca swego dzieciństwa, by na nowo nawiązać kontakt ze swym ojcem. Bojan jest słoweńskim uchodźcą, który przed koszmarem II wojny światowej zbiegł do Australii. Jak się okazuje po tak długim czasie nadal nie może uwolnić się od demonów przeszłości. Sonja natomiast chce już na zawsze zapomnieć o swym trudnym dzieciństwie i odnaleźć „klucz do siebie samej”. Publikacja Flanagana to niezwykła opowieść o trudnej miłości, okrucieństwie wojny, emigracji, a także poszukiwaniu „szczęścia” na zupełnie obcej ziemi.
-
Książka ta w pewnym sensie ma charakter biograficzny. Zawiera relacje dawnej sanitariuszki z warszawskiego szpitala polowego przy ulicy Konopczyńskiego. Powstała ona przede wszystkim dzięki uporowi jej autorki Marii Zatryb – Baranowskiej pseudonim „Adela”, która mimo traumatycznych przeżyć zdołała obrać w słowa swe wspomnienia. Całość została udokumentowana oraz opatrzona licznymi zdjęciami, które dzięki córce autorki, Barbarze Dąbrowskiej zachowały się w tak dobrym stanie. • Relacja Marii Baranowskiej jest dowodem niezwykłego bohaterstwa jakim się wykazała nie tylko ona, ale również współpracujące z nią wówczas osoby, które służbę w Powstaniu traktowały jako naturalny obowiązek wobec Ojczyzny. „Adela” w tych trudnych dla wszystkich czasach okazała się być również niezwykle dzielną matką. Mimo panujących ciężkich warunków opiekowała się swą kilkuletnią córką Basią, a także swoją rodzicielką. • Jeszcze przed wojną Marii udało skończyć się studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Z całą pewności dlatego jej wspomnienia napisane zostały językiem bardzo żywym, przeplatającym się z filmowymi opisami pełnymi naturalizmu. Wspomnienia te zostały zebrane w jedenaście lat po śmierci jej autorki zatem ich wydawca uzupełnił je o konkretne przypisy, które umożliwiają czytelnikowi poszerzenie wiedzy historycznej o relacjonowanych wydarzeniach, ponadto wyjaśniają topografię opisywanych w książce miejsc. • Spisane przez „Adelę” wspomnienia dotyczą wydarzeń związanych z Powstaniem, jak i czasów krótko po jego zakończeniu, czyli zwyczajnie rzecz ujmując tułaczki. Po wojnie autorka osiadła w Wielkopolsce. Na początku przez krótki okres mieszkała oraz pracowała wraz ze swoją rodziną w Lesznie, a od 1955 roku na stałe związała się z Poznaniem. Tutaj też zmarła w 1993 roku, a jej ciało pochowano na junikowskim cmentarzu. Jednakże mimo przymusowej ucieczki z Warszawy w imię ochrony życia swego oraz bliskich, „Adela” niemalże rok w rok wracała na swoją powstańczą uliczkę w stolicy. Mimo tak bolesnych przeżyć, jak się później okazało Powstanie to było dla niej najtrudniejszym, a zarazem najpiękniejszym życiowym doświadczeniem. • Zamieszczone w publikacji współczesne, artystyczne fotografie schronu kamienicy na ulicy Konopczyńskiego 5/7 w Warszawie możemy oglądać dzięki prawnuczce autorki, Paulinie Nowak. Wydanie wspomnień sanitariuszki „Adeli” przez Fundację Warszawskie Szpitale Polowe oraz chęć dalszej kontynuacji projektu związanego z założeniem Muzeum Szpitala Polowego, o którym mowa na jej ostatnich kartach jest inicjatywą piękną oraz z całą pewnością potrzebną. Potrzebną Polsce zwłaszcza teraz, gdy tak mało ludzi wie czym był prawdziwy patriotyzm.
-
"Moja mama gorylica" to pełna humoru opowieść napisana przez szwedzką autorkę młodego pokolenia, podejmującą niezwykle trudny tematy jakim jest adopcja. Główną jej bohaterką jest gorylica, która pewnego dnia z piskiem opon przyjeżdża swym rozklekotanym volvo pod dom dziecka o nazwie Czysty Kąt. Przyjeżdża z zamiarem zaadoptowania jednej z sierot. Wchodząc do sierocińca niemal od razu decyduje się zabrać ze sobą małą, dziesięcioletnią Joannę. Biedna Joanna! Asia od lat marzyła o mamie, która byłaby elegancką, pachnącą perfumami kobietą, a nie ogromną, niechlujnie ubraną, niezgrabną GORYLICĄ. Mimo to Joanna nie ma absolutnie żadnego wyboru. Gorylica staje się jej nową mamą, którą wbrew wszystkiemu będzie musiała zaakceptować. Jaki los czeka małą Asieńkę u boku tytułowej mamy gorylicy? Czy spełnią się jej obawy? I czy uda jej się ponownie trafić do domu dziecka, gdy nowa mama nie zda rodzicielskiego egzaminu? Choć historia opowiedziana dzieciom przez Fridę Nilsson zdaje się nie być wcale taką łatwą, w rzeczywistości pokazuje jak bardzo pozory mogą mylić. Nie brakuje w niej także rasowych czarnych charakterów, urozmaicających nieco fabułę całej opowieści. Mimo wszystko jest to wesoła opowieść, która kończy się happy endem, więc bez obaw. Książka napisana z dużą dozą absurdu stanowi doskonałą, a zarazem ciekawą lekturę zarówno dla najmłodszych, jak i ich rodziców.
-
Monika Rebizant-Siwiło w powieści Wrzosowiska zabiera swego czytelnika w niezwykłą podróż do samego serca Zamojszczyzny. Miejsca z mnóstwem małych drewnianych kapliczek, licznych pomników pamięci oraz historycznych ruin skrywających przeróżne tajemnice. To właśnie tu we Wrzosowiskach, małej acz urokliwej miejscowości, położonej w pięknej scenerii dzikiej przyrody ujrzą wreszcie światło dzienne stare sekrety rodzinne. Z intrygującym życiem bohaterów powieści splatają się między innymi wydarzenia ostatniej wojny, opowieści o klątwie, a także okraszona odrobiną magii historia pewnego rodu Wiedźm pochodzącego z tytułowych Wrzosowisk. Czytelnik krok po kroku odkrywa kolejne karty rodzinnej historii, historii pełnej niespodzianek, jak się później okazuje również z wieloma znakami zapytania. W opowieści występuje trzech bohaterów: kleryk Jakub, Julia oraz Natalia. Ich życiowe perypetie ściśle związane są z historią oraz sekretami jakie skrywają wrzosowiska Czartowego Pola. Czego dotyczą ich tajemnice? Dlaczego od najmłodszych lat sny młodego Kleryka nawiedza piękna, ciemnooka kobieta? Czy Natalia zdoła w końcu złamać ciążącą na jej rodzinie od wielu lat klątwę? Ponadto co takiego niezwykłego przytrafiło się przed laty Julii na wspomnianych już Czartowych Polach? Wrzosowiska to opowieść, w której autorce udało się na chwilę połączyć miłość z nienawiścią, łagodność i gniew, szlachetność z fałszem oraz nadać sprawiedliwości nutę okrucieństwa. Z całą pewnością jest to jedna z tych niewielu polskich powieści, która potrafi zaintrygować nawet najbardziej wybrednego Czytelnika już od pierwszych swych stron.
-
"Szmaragdowa tablica" to historia o poszukiwaniu zagadkowego dzieła sztuki z epoki renesansu. Akcja rozgrywa się w Madrycie w początkach XXI wieku. Jedną z jej bohaterek jest Ana, pracownica Muzeum Prado. Ponadto prowadzi spokojne życie u boku Konrada, bogatego niemieckiego kolekcjonera dzieł sztuki. Pewnego dnia w ręce Konrada trafia list napisany podczas drugiej wojny światowej, który naprowadza go na ślad obrazu Giorgiona o tytule Astrolog. Konrad zafascynowany ogromną wartością malowidła namawia swą żonę do tego, aby zajęła się jego poszukiwaniami. Pomimo wszelkich trudności Ana odkrywa zawiłe losy rodziny, która od lat strzeże tajemniczego obrazu oraz niezwykłą prawdę, która całkowicie zmienia jej życie. Co niezwykłego jest w tym dziele, że postanawia znaleźć je nawet sam Hitler?
![[awatar]](/static/gen/avatars/ckibp/m2.png?3 "Centrum Kultury i Biblioteka Publiczna Gminy Suchy Las"){kind=avatar}
