• „Uczeń diabła” to książka rozpoczynająca cykl o Lucyferze i jego młodym uczniu. • Lucyfer umiera. To pewne. Więc potrzebuje kogoś kto go zastąpi, tylko gdzie takiego kogoś znaleźć, bo przecież nie w piekle, więc próbuje na ziemi. I właśnie tam znajduje odpowiedniego chłopaka, niestety przez pomyłkę (a może i nie?) zostaje zabity inny chłopiec. Filip Engell, który bardziej przypomina następcę w niebie niż w piekle, ponieważ jest to miły, ułożony, niekłamiący chłopiec. Czy Lucyferowi i jego kotu uda zmienić się aniołka w diabełka? Niestety nie ma już odwrotu, czas nagli. I właśnie wtedy zaczyna rozwijać się niespodziewana akcja. Odkryjecie że nawet w piekle można spotkać miłość. • W książce mamy przedstawione piekło, którego wszyscy się spodziewamy. Płonące ogniem i słychać tylko krzyki potępionych dusz. Jednak wszystko inne odbiega już od znanego nam obrazu piekła. • Akcja przebiega stosunkowo w spokojnym tempie, nie za szybkim, nie za wolnym. Niestety moim zdaniem książce brakuje ciętego humoru jak i również mocnego charakteru samego Lucyfera. Jednak mimo tych braków z chęcią sięga się po kolejne części cyklu. •
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo