• Trochę nietypowa powieść o wojnie, o dziwnej przyjaźni Niemca i Polaka, których połączyła pasja do tenisa. • Dobry pomysł tylko wykonanie takie sobie. • Akcja dość wolno się rozkręca , jest taka powierzchowna i płytka. Chociaż intryga wydaje się być bardzo ciekawa, to jednak nie wciąga i tylko od czasu do czasu coś się ciekawego dzieje. • Bohaterów niezbyt sympatyczni i jakoś ich nie polubiłam. • Janek, młody chłopak, który aż rwie się do walki marzy o tym by zostać bohaterem a jako człowiek nie potrafi sobie poradzić z faktem, że jego dziewczyna jest w ciąży i po prostu z nią zrywa, bo boi się, że to zaszkodzi jego wojskowej karierze. • Ansgar ma swoje tajemnice. Niby pomaga Polakom na swój sposób, ale również zabija i torturuje, żeby nie podpaść przełożonym. Co z tego, że potem czuje wyrzuty sumienia, że ma inne zapatrywania na wojnę. • Jakoś nie poczułam tego dreszczyku emocji Warszawy tuż przed wybuchem powstania.W ogóle miasta gdzie trwa wojna, panuje głód, strach i niepewność. • Czyta się szybko, ale pozostawia pewien niedosyt. Bo brak tu po prostu prawdziwej i wciągającej akcji.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo