• Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii • Autor: Małgorzata Rejmer • Moja ocena: 9/10 • To poruszający i głęboko refleksyjny reportaż, który przenosi czytelnika do Albanii w czasach rządów Envera Hodży – państwa zamkniętego, izolowanego od reszty świata, w którym reżim komunistyczny przybrał jedną z najbardziej skrajnych i bezwzględnych form w Europie. • Małgorzata Rejmer oddaje głos zwykłym ludziom – tym, którzy doświadczyli codzienności w realiach wszechobecnego strachu, biedy i represji. Z kart książki wyłania się obraz społeczeństwa, w którym kontrola państwa sięgała każdej sfery życia, a najmniejsze odstępstwo od narzuconej ideologii mogło oznaczać więzienie, obóz pracy, a nawet śmierć. • Autorka w sposób mistrzowski łączy dokumentalną rzetelność z literacką wrażliwością. Jej narracja jest pełna detali – zarówno tych drastycznych, jak i subtelnych, pozwalających poczuć atmosferę albańskich ulic, domów i więzień. Reportaż nie tylko szokuje faktami, ale także pozwala zrozumieć mentalność ludzi wychowanych w warunkach permanentnej opresji, gdzie paradoksalnie „błoto” codzienności mogło być „słodsze niż miód”, jeśli oznaczało chwilę normalności czy odrobinę wolności. • Lektura nie pozostawia obojętnym. Zmusza do zadumy nad granicami ludzkiej wytrzymałości, nad tym, jak reżim może kształtować charaktery, relacje i całe pokolenia. To książka, która długo pozostaje w pamięci i która – mimo trudnego tematu – napisana jest językiem przystępnym, ale niepozbawionym głębi. • Gorąco polecam każdemu, kto chce poznać mniej znany, a niezwykle ważny fragment historii XX wieku oraz zrozumieć, czym był komunizm w swojej najbardziej bezwzględnej formie. • ** 22:57 * 13.08.2025 * 71/2025 *
    +2 wyrafinowana
  • Precz z komuną !
  • Enver Hoxha chciał stworzyć w Albanii komunistyczny samo­wyst­arcz­alny­ raj. Jednak kraj okazał się zbyt biedny na takie zabiegi i gdyby nie koło historii nie zmiażdżyło Związku Radzieckiego i komunizmu w jego krajach satelickich, mielibyśmy europejską wersję Korei Północnej.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo